All Chapters of ท่านอดีตสามีข้าผิดไปแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

พอถึงวันหยุดถึงจะได้กลับไปพักผ่อนที่ตระกูลเถียนบ้าง เพราะอย่างนั้นเถียนสวี่หลันและน้องชายของนางจึงกลายเป็นแม่เฒ่าจางเป็นผู้เลี้ยงดู แต่ตระกูลเถียนก็ถือได้ว่ามีฐานะสูงขึ้นหลังจากแต่งสะใภ้ใหญ่เข้ามา เพราะนอกจากที่นาที่ให้ชาวบ้านเช่าแล้วก็ได้ร้านค้าที่เป็นสินเดิมของนางที่ทำเงินให้คนตระกูลเถียนมากโขต่อปี“พี่สะใภ้ใหญ่ข้าเองก็อยากรู้เรื่องนี้เช่นกัน”สะใภ้รองที่แต่งเข้าตระกูลเถียนได้เพียงสี่ปี แสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็น สามีของนางวันๆ เอาแต่เดินบนคันนาไหนเลยจะมาสนใจทำอาหารดั่งเช่นพี่สามี“ตั้งแต่ก่อนแต่งงานอาหยางก็สัญญากับข้าว่าเขาจะดูแลข้าเป็นอย่างดี ผ่านมาสิบหกปีเขาก็ไม่เคยผิดคำพูดตนเองเลยสักครั้ง ถือว่าตาของข้ายังดีอยู่ที่เลือกบุรุษเช่นเขามาแต่งงาน ถึงแม้ก่อนหน้านั้นข้าจะถูกคัดค้านมากแค่ไหนก็ตาม”แม่นางหลี่เอ่ยด้วยความภาคภูมิใจที่ตนเลือกสามีได้ดี ท่านพ่อของเถียนสวี่หลันยกหม้อโจ๊กและชามออกมาอีกสามใบให้พวกนาง สามคนที่มาใหม่มองไปที่เถียนห่าวหยางเป็นตาเดียว“หน้าของข้ามีสิ่งใดติดอยู่หรือ รีบทานข้าวเถอะวันนี้ข้าจะให้พี่สะใภ้ของพวกเจ้าไปช่วยซื้อของ เรื่องที่ร้านเดี๋ยวข้าจะดูแลเอง มาฮูหยินเจ้าท

“ขอรับ”“อ่อ”หลี่หานอี้รับคำ เขาได้แต่คิดในใจว่า มันคงจะเป็นนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของเขากระมัง จากนั้นหลี่หานอี้ยังถามเรื่องราวเกี่ยวกับเว่ยเจ๋อหมิงจากน้องชายของเขาอีกหลายเรื่อง แล้วเสียงประตูหน้าเรือนก็ดังขึ้น“เจ้าไม่ต้องเดี๋ยวข้าไปเปิดเอง”เว่ยหลี่หนานอายุเจ็ดขวบเกาหัวตนเองด้วยความไม่เข้าใจ ข้าเป็นเจ้าของบ้านมิใช่หรือ ท่านเป็นแขกผู้มาเยือนเหตุใดต้องไปเปิดประตูด้วย เด็กชายเลิกสนใจพี่ชายขี้สงสัยผู้นั้นก่อนที่จะหันกลับมาอ่านตำราในมือของตนเองต่อ“พี่หานอี้ พวกเรามาแล้ว”ทันทีที่หลี่หานอี้เปิดประตูเรือน เถียนสวี่หลันก็ทักทายเขาก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน โดยทิ้งให้คนทั้งสองยืนมองตากันหวานซึ้งที่หน้าประตู“หลี่หนานเจ้ากำลังอ่านอันใดอยู่หรือ”เถียนสวี่หลันเดินเข้าไปนั่งด้านข้างเด็กชาย ความจริงเว่ย หลี่หนานยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับพี่สาวผู้นี้เท่าใดนัก เมื่อก่อนนางแสดงท่าทางรังเกียจตนทำให้เว่ยหลี่หนานยังรู้สึกฝังใจ“ขะ...ข้าอ่านคัมภีร์หลุนอวี่”“จริงหรือ เจ้าเก่งมากๆ เลยทั้งที่อายุพึ่งจะเจ็ดขวบ ต่างจากน้องชายของข้าที่อายุเท่ากับเจ้า แต่เขายังเรียนคัมภีร์ตรีอักษรอยู่เลย”เว่ยหลี่หนานที่ได้รับคำ

“พวกท่านได้ยินหรือไม่ว่านางจ่ายเงินให้หวังหมาจื่อมาทำร้ายข้า จับนางเลย จับนางส่งทางการ”ทุกคนในหมู่บ้านหนานซานมองไปยังเถียนสวี่หลันเป็นตาเดียว แต่ไม่มีใครกล้าขยับตัวสักคน เพราะเรื่องในครั้งที่แล้วยังคงฝังใจพวกเขาอยู่ จึงไม่มีใครกล้าบุ่มบ่ามและเข้าข้างคนตระกูลสวีแม้แต่คนเดียว“สวีม่านนี เจ้านี่มันเลวระยำแล้วยังไม่รู้จักสำนึกอีก เจ้าคิดว่าที่เจ้าคุยกับแม่หม้ายอู๋จะไม่มีใครได้ยินจริงๆ อย่างนั้นหรือ เสี่ยวไป๋ไช่ มานี่สิ บอกพวกเขาไปว่าเจ้าได้ยินสิ่งใดมา”เสี่ยวไป๋ไช่อายุแปดขวบ นางอาศัยอยู่กับพี่ชายและท่านย่าสามคน บิดามารดาของพวกเขาเสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้จึงเหลือสมาชิกในเรือนเพียงแค่สามคน“ตอนนั้นข้านั่งอยู่บนต้นไม้ร้อยปี จึงทำให้ข้าได้ยินพี่ม่านนีคุยกับแม่หม้ายอู๋ว่าให้จ้างคนมาข่มขืนพี่สวี่หลัน นางจะได้ยกเลิกการหมั้นหมายกับพี่เจ๋อหมิง แต่ข้าไม่รู้ว่าข่มขืนคือสิ่งใดจึงได้ไปเล่าให้ท่านย่าของข้าฟังหลังจากที่พวกนางจากไปแล้ว แล้วท่านย่าของข้าก็ไปเล่าให้พี่สวี่หลันฟัง”เสียงเล็กๆ ของเสี่ยวไป๋ไช่เอ่ยออกมาไม่ดังมากแต่ก็ทำให้ทุกคนได้ยินชัดเจน แม่เฒ่าจางที่อยู่ในฝูงชนด้วยเดิ

เขาหันกลับมามองร่างบางที่กำลังก้าวตามมา เถียนสวี่หลันเองก็คิดไม่ต่างจากเว่ยเจ๋อหมิง บ้านร้างหลังนี้มีคนอาศัยอยู่แน่นอน แต่หิมะตกหนักมาหลายวันเหตุใดเขายังสามารถทนอยู่ในสถานที่เช่นนี้ได้เถียนสวี่หลันก้าวเข้าไปในเรือนอย่างไม่ลังเล ประตูหน้าถูกปิดเอาไว้หลวมๆ เมื่อเปิดเข้าไปข้างในทำให้รู้สึกถึงไออุ่นของเปลวไฟ ชายชราผมเผ้ารุงรังชุดเสื้อผ้าที่ใส่ล้วนขาดวิ่นไม่ต่างอันใดกับขอทาน กำลังนอนขดอยู่ข้างกองไฟเสียงไอของเขาดังถี่ขึ้นทุกขณะ เถียนสวี่หลันเดินไปยังร่างที่แทบไม่ได้สติของเขา นางหันกลับไปมองเว่ยเจ๋อหมิงที่เดินตามมาก่อนจะเอ่ยขึ้น“เจ้าไปตามท่านหมอมาที่นี่ที อย่าลืมซื้อซาลาเปาและน้ำกลับมาด้วยนะ”นางไม่ได้อธิบายสิ่งใดให้เขาฟัง แต่เว่ยเจ๋อหมิงก็พยักหน้าทำตามแต่โดยดี“เจ้ารออยู่ที่นี่ อย่าเข้าใกล้เขามากเกินไป และระวังตัวด้วย”เอ่ยจบเว่ยเจ๋อหมิงก็รีบเดินออกจากบ้านร้างหลังนั้นไปทันที หลังจากร่างสูงออกไปแล้วเถียนสวี่หลันก็ยื่นมือไปแตะที่หน้าของผู้เฒ่าผู้นั้น นางสัมผัสได้ว่าตัวของเขาร้อนดั่งไฟนางคิดว่าหากพวกนางไม่ออกตามหาเขาในวันนี้ เขาอาจจะไม่มีทางมีชีวิตรอดไปได้“โสวฝู่ ที่เคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดขอ

แต่วันนี้นั้นกลับต่างออกไป ชายชราได้อาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ หนวดเคราของเขาก็ได้รับการตัดแต่งเรียบร้อย ทำให้ลบภาพของขอทานที่เคยนอนอยู่ข้างถนนของเขาไปจนหมดเลยทีเดียวเถียนสวี่หลันที่เห็นดังนั้นนางก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจท่านคิดได้แล้วสินะ ข้าไม่รู้ว่าในอดีตเหตุใดท่านถึงได้ตกอยู่ในสภาพขอทานเช่นนั้น แต่ตอนนี้ท่านเริ่มดูเหมือนขุนนางใหญ่เข้าไปทุกทีแล้วตั้งแต่ที่ชายชราออกมาจากห้อง คนที่ตกใจมากที่สุดคือแม่นางเซี่ย ดวงตาของนางเบิกโพลง หยาดน้ำตาใสๆ ไหลรินออกมาไม่หยุด นางทั้งตกใจทั้งดีใจจนไม่รู้ว่าจะสรรหาคำใดมาเปรียบ ดูเหมือนตอนนี้สวรรค์ได้เข้าข้างพวกนางแล้ว“นายท่าน ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”หลังจากที่แม่นางเซี่ยเอ่ยขึ้นทั้งเถียนสวี่หลันและเว่ยเจ๋อหมิงต่างก็หันกลับไปมองนางด้วยความสงสัย เหตุใดท่านแม่ของเว่ยเจ๋อหมิงถึงได้รู้จักท่านโสวฝู่ว หรือว่านางเองก็ย้อนเวลากลับมามีชีวิตอีกครั้ง นั่นก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะนางไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจตนเลยสักครั้ง หรือว่านางเคยอยู่ที่เมืองหลวง“ท่านป้า ท่านหมายความว่าอย่างไรหรือ”เถียนสวี่หลันถามนางออกไปอย่างสงสัยใคร่รู้ แม่นางเซี่ยรีบสงบสติอารมณ์ของตนเอง นางหันไป