Semua Bab ท่านอดีตสามีข้าผิดไปแล้ว: Bab 11 - Bab 20

นักพรตหนุ่มที่สวีม่านนีเชิญมา จัดตั้งโต๊ะประกอบพิธีกรรมขับไล่ดวงวิญญาณทันที หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายยุติการโต้เถียงกัน ชาวบ้านในอำเภอเหออันต่างก็รู้ดีเรื่องชื่อเสียงของนักพรตผู้นี้ ทุกคนต่างก็ยกมือขึ้นพนมหลังจากที่เขาเริ่มบทสวดเสียงสวดภาวนาของเขาดังก้องไปทั่วหมู่บ้าน ทุกคนต่างเงียบเพื่อรอดูเหตุการณ์ต่อไป เถียนสวี่หลันที่เป็นตัวเอกยืนมองชาวบ้านที่มามุงดูด้วยสายตาเรียบเฉยแม้จะมีโอกาสได้มีชีวิตถึงสองครั้ง แต่เรื่องวุ่นวายทำนองนี้ก็ไม่ยอมหายไปจากชีวิตของนางเสียที นางจะต้องทำอย่างไรที่จะให้พวกเขายอมเลิกราไปแต่โดยดี เถียนสวี่หลันถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายผู้ช่วยที่ติดตามนักพรตมาด้วยเชือดไก่สองตัวเพื่อรีดเอาเลือดของมัน ทุกคนเห็นกับตาว่าไก่สองตัวนั้นดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดจนกระทั่งมันหยุดดิ้นเพราะถูกรีดเอาเลือดไปจนหมดตัวผู้ช่วยนำเลือดมาวางด้านหน้านักพรตหนุ่มที่ยืนกวัดแกว่งกระบี่ไม้ของตนที่หน้าปะรำพิธี นักพรตหนุ่มผู้นั้นยังคงหลับตาปากก็ไม่ยอมหยุดสวดภาวนา จนกระทั่งเขาใช้ยันต์แผนสี่เหลืองโยนขึ้นไปด้านบนพร้อมกัน สวีม่านนีที่ยืนมองอยู่ข้างสวีไคมองไปยังเถียนสวี่หลันที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อม ใบหน

แม่นางหลี่กอดบุตรสาวเอาไว้ เถียนสวี่หลันเองก็วางมือจากพู่กันหันมากอดมารดาของตน“ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว ข้าสัญญา”หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไป กลายเป็นตระกูลสวีที่ต้องเก็บตัวอยู่แต่ภายในเรือน แม้แต่สวีไคที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่กล้าออกมาสู้หน้าชาวบ้านอีกแล้ว เหตุเพราะบุตรสาวของตนทำเรื่องงามหน้าเอาไว้มากมายเช่นนั้นครบกำหนดห้าวันสวีไคได้นำเงินหนึ่งร้อยตำลึงมาส่งให้เถียนสวี่หลันด้วยตนเอง ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ แต่สวีไคก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ เพราะตอนนี้เขาไม่มีชาวบ้านหนานซานคอยหนุนหลังอีกแล้ว หากต้องการจะเล่นงานตระกูลเถียนถือว่าเป็นเรื่องที่ยากสำหรับเขา“อาเล็กอาสะใภ้รอง พวกท่านกำลังจะไปที่ใดอย่างนั้นหรือ”เถียนสวี่หลันที่พึ่งออกมาจากห้อง เห็นสมาชิกทั้งสองของตระกูลเถียนกำลังสะพายตะกร้าไม้ไผ่เดินออกจากเรือนไป“หลายวันมานี้ฝนตกทุกวัน เรากำลังจะขึ้นเขาไปดูสักหน่อยว่ามีผักป่าขึ้นบ้างหรือไม่ เผื่อว่าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาทำอาหารเย็นบ้าง”เถียนสวี่หลันได้ยินเช่นนั้นนางก็นึกสนุกขึ้นมา นางเกิดมามีชีวิตถึงสองครั้งแต่กลับไม่เคยขึ้นไปบนเขาด้านหลังหมู

แม่นางเซี่ยที่ยังไม่ทันหายตกใจที่เห็นบุตรชายของตนร้องไห้ ตอนนี้เขายังมาพูดเช่นนี้กับนางอีก มันเป็นเรื่องอันใดกันแน่ที่ทำให้เขาไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกแล้ว ทั้งที่หมู่บ้านหนานซานเป็นสถานที่ที่เขาอยู่มาตั้งแต่ยังเล็ก“เล่าให้แม่ฟังก่อนดีหรือไม่ว่ามันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับลูกบางทีแม่คนนี้อาจจะหาทางช่วยเจ้าได้”แม่นางเซี่ยที่เป็นคนใจเย็นมาตลอด เอ่ยปลอบบุตรชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เว่ยเจ๋อหมิงถอนหายใจออกมาเบาๆ“เรื่องนี้ท่านช่วยข้าไม่ได้หรอก ท่านแม่เราออกไปจากที่นี่กันเถิด”เขาเอ่ยเพียงเท่านั้นก็เดินกลับเข้าห้องไป ทิ้งให้แม่นางเซี่ยที่ยืนอยู่ในห้องโถงมองตามหลังบุตรชายไปด้วยความเป็นห่วง กลางดึกเว่ยเจ๋อหมิงที่กำลังคัดตัวอักษรเพื่อสงบสติอารมณ์ได้เผลอหลับไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ พอถึงรุ่งสางเขาก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ก่อนหน้านั้นเว่ยเจ๋อหมิงได้ฝันไปว่าตนเองได้แต่งงานกับเถียนสวี่หลันอย่างไม่เต็มใจทุกภาพเหตุการณ์ทุกถ้อยคำที่เขาดุด่านางทั้งที่นางพยายามทำดีกับเขา มันยังคงติดตรึงอยู่ภายในใจ นางทำดีกับเขาเพียงนั้นเหตุใดเขาถึงเอาแต่ถือทิฐิคอยเอ่ยคำพูดประชดประชันต่อนางด้วยนะ เว่ยเจ๋อหมิงไม่เข้าใจร่างสูง

“เถียงได้ฉอดๆ เช่นนี้ แสดงว่าหายดีแล้วสินะ”เว่ยเจ๋อหมิงแกะมือเล็กที่กุมหน้าผากมนเอาไว้ ก่อนที่จะใช้หน้าผากของตนแตะที่หน้าผากของนางแผ่วเบา เถียนสวี่หลันไม่คิดว่านางจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาเช่นนี้ ใบหน้างามที่เคยซีดเซียวกลับแดงก่ำขึ้นมาอย่างรวดเร็ว“ขะ..ข้ายังไม่หายดีเท่าไหร่”นางเอ่ยเสียงออดอ้อน ความรู้สึกที่ได้รับการดูแลจากเขามันช่างทำให้คนมีความสุขจนล้นเสียจริง หัวใจของข้าเอ๋ย เต้นให้เบาลงหน่อยได้หรือไม่ เพราะข้ากลัวว่าเขาจะได้ยินเถียนสวี่หลันไม่รู้ว่าต่อมาเว่ยเจ๋อหมิงจะทำให้หัวใจของนางเต้นกระหน่ำจนแทบกระดอนออกมานอกอกอีกครั้ง ร่างสูงมิได้ผละจากไปแต่เขาประทับจุมพิตที่มุมปากของนางแผ่วเบา ราวกับปีกแมลงปอพัดผ่านถึงแม้นางจะเคยผ่านเรื่องนั้นมาแล้วในชีวิตก่อน แต่ส่วนลึกภายในจิตใจของนางกลับโหยหาเพียงแค่เขาเท่านั้น ดวงตาหวานซึ้งสองคู่สบประสานกัน ความรู้สึกของคนทั้งสองต่างก็สื่อถึงกันและกันแล้วในตอนนี้ เถียนสวี่หลันหลับตาลงช้าๆ เพื่อเปิดโอกาสให้เว่ยเจ๋อหมิงได้ทำตามใจตนเว่ยเจ๋อหมิงที่เห็นนางทำหน้าเช่นนั้นเขาก็ใช้นิ้วเรียวเคาะไปที่หน้าผากของนางเบาๆ ก่อนที่จะหัวเราะเสียงทุ้มในลำคอ“เด็กโ

คำพูดที่ดูหนักแน่นมั่นคงของเว่ยเจ๋อหมิงทำให้แม่เฒ่าจางพูดไม่ออก นางถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ จากนั้นจึงหันไปมองหลานสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง หลันเอ๋อย่าช่วยเจ้าเอาคืนเขาได้เพียงเท่านี้ จากนี้ไปหลานคงต้องช่วยตนเองแล้วล่ะคนตระกูลเถียนออกไปจากห้องโถงจนหมด เพื่อให้เวลาหนุ่มสาวได้พูดคุยกัน“เป็นฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่ เจ้าตัวดี”เว่ยเจ๋อหมิงยกมือขึ้นจะเคาะหน้าผากนาง เถียนสวี่หลันรีบยกมือขึ้นปิดหน้าผากตนเองอย่างลนลาน“ก็เจ้าปล่อยให้ข้ารอตั้งสองวัน ข้าก็ย่อมต้องเอาคืนเจ้าบ้าง โทษฐานที่ปล่อยให้ข้าร้อนใจอยู่ฝ่ายเดียว”เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังออกมาจากลำคอยาวได้รูปของเว่ยเจ๋อหมิงอย่างพอใจ เถียนสวี่หลันที่ตัวเตี้ยกว่าทำให้นางมองเห็นลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงเป็นจังหวะตามเสียงหัวเราะได้อย่างชัดเจน ใบหน้างามแดงก่ำขึ้นมาทันทีเมื่อนางนึกถึงเรื่องของคนทั้งสองที่ใกล้ชิดกันตอนอยู่ในถ้ำเว่ยเจ๋อหมิงที่ตาไวก็เห็นปฏิกิริยาเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของนางเช่นกัน เขายกนิ้วเคาะหน้าผากมนเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว“เลิกคิดถึงเรื่องไร้สาระได้แล้ว มานี่สิข้ามีบางอย่างจะให้เจ้า”เถียนสวี่หลันเดินไปนั่งบนเก้าอี้ด้านข้างเขา เว่ยเจ๋อหม