All Chapters of อร่อยที่สุดในร้านไม่ใช่จานนี้: Chapter 1 - Chapter 10

สายฝนเมื่อคืนทิ้งรอยเงาไว้บนพื้นตรอกเหมือนหมึกจาง ๆ รุ่งมาถึงหน้าร้าน “ขิม” ก่อนเปิดครึ่งชั่วโมง เขากับนิกช่วยกันวางป้ายคำลงบนทุกโต๊ะ—ฟังไฟด้วยกัน / ถ่ายหลังไฟฟังเสร็จ / ใจดีแต่ไม่ใจอ่อน เทปผ้าสีเทาเส้นเรียวยาวถูกแปะขนานบาร์จนครบ รอยเส้นนั้นดูอ่อนโยน แต่ชัดเจนพอจะบอกว่า นี่คือที่ยืนของลิ้น—พื้นที่ให้ฟังก่อนพูด ให้ชิมก่อนโชว์ปรุงออกจากครัวมาพร้อมถาดเครื่องเทศ เขานิ่งมองเส้นเทาเหมือนกำลังอ่านแผนที่ใหม่ของห้อง “เส้นเล็ก ๆ นี่ช่วยให้ลมหายใจเข้าทีเดียวกันได้จริงหรือเปล่า”“ถ้าคำช่วยไฟได้—เส้นนี้ก็น่าจะช่วยลมห้องได้ครับ” รุ่งตอบ เขายิ้มบาง “ผมจะยืนหลังเส้นห้านาทีแรก ‘หลังไฟเงียบ’ ตามสัญญา แล้วถอย”“ขอบคุณ” ปรุงพยักหน้า สั้น ชัด แบบคนเซ็นสัญญาด้วยใจบ่ายแก่ ๆ ทีมเริ่มซ้อมสัญญาณ ไฟเงียบ 30 วินาที นิกเคาะแก้วสองที ธามกวักลมตามจังหวะสาม–หยุด–สองเหมือนครูสอน เสียงดูดควันหายใจยาวแล้วเข้าที่ ข้าวฟ่าง—เด็กครัว—ฮัมท่อน “อย่าฝืน ให้ไฟร้องเอง” เบา ๆ จนทุกคนหัวเราะ ก่อนกลับสู่หน้าที่เวลาจริงมาถึงหกโมงเย็น ลูกค้าทยอยนั่ง โต๊ะแรกเป็นครอบครัวลูกเล็ก โต๊ะหน้าต่างเป็นคู่รักวัยทำงาน อีกมุมคืออินฟลูเอนเซอร์

บ่ายวันเสาร์ ฟ้ากรุงเทพฯ เทาอ่อนอย่างหน้าปกหนังสือเรียบ ๆ ร้านหนังสือ–คาเฟ่ย่านเก่าขยับเก้าอี้พับสามสิบตัว เวทีเตี้ยครึ่งฟุตตั้งไมค์เพียงหนึ่ง พร้อมไฟส้มอุ่นดวงเดียว กวิน—บรรณาธิการที่สุภาพกว่าในโลกออนไลน์—เดินเช็กลำโพงกับพนักงาน เขาแปะโปสเตอร์คำสั้น ๆ ที่ประตู ฟังเยอะ ถ่ายน้อย และระบุชัดว่า “สิบวินาทีแรก เวทีเงียบ / ช่วงถาม–ตอบ งดถ่ายหน้า หากเจ้าตัวไม่อนุญาต” ใต้โปสเตอร์มีไอคอนรูปช้อนไขว้กับปากกา—สัญลักษณ์ที่กวินอยากให้กลายเป็นภาษาใหม่ของเมืองรุ่ง มาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย ชุดลินินสีเทา หมวกแก๊ปเดิม แว่นกรอบกลม เขาวางสมุดปกผ้าบนโต๊ะเล็กหลังม่าน “ขอบคุณที่รับกติกาทั้งหมด”กวินยิ้มอุ่น “กติกาที่ทำให้คำอร่อยขึ้น ผมเต็มใจเสิร์ฟ” สายตาเขานุ่มพอให้รู้ว่าเขาเข้าใจโลกของเงา แม้จะอยากพาเสียงนี้ออกสู่แสง“ขอกาแฟดำหนึ่ง” เสียงคุ้นดังจากเคาน์เตอร์ ปรุง เดินเข้ามาในเสื้อเชิ้ตเรียบกับถุงผ้าสีเข้ม เลือกที่นั่งริมสุดใกล้ทางหนีไฟ “ถ้าไฟของคำดังไป ผมหนีไว” เขากระซิบขำ ๆ พอให้รุ่งคลายเกร็ง รุ่งหัวเราะ—ดีที่เขามา แต่ดีกว่าถ้าเขานั่งเหมือนไม่มาหกโมงครึ่ง คนเริ่มเต็ม บางคนจากโลกครัว บางคนคือนักอ่านที่ติดตาม

เช้ามืดหลังคืนไฟดื้อ เมืองยังเปียกชื้นและนิ่งพอให้ได้ยินเสียงกวาดถนน รุ่งนั่งหน้าจอในห้องเช่า พิมพ์ประโยคแรกของบทใหม่—แผนที่ลิ้น เขาเริ่มวาด “สะพานเปรี้ยว” กลับบ้านด้วยน้ำมะขามที่ไม่แหลม วาง “ทุ่งหวาน” ของหอมแดงเจียวที่ยืดความทรงจำ โดยไม่ให้คาราวานน้ำตาลโวยวาย บนหน้ากระดาษปรากฏแนวเขา “เค็มกลม” ที่พิงความไว้ใจ และเงาโค้งของ “ขมสั้น” ที่ช่วยบอกทางไม่ให้หลงขอบจาน—แผนที่ที่ตั้งใจให้คนอ่านเดินช้า ๆ ได้ด้วยตัวเองเมลจาก กวิน เด้งเข้ามา: “บทนี้ขอขึ้นหน้าแรกคืนนี้ได้ไหม ผมอยากวางภาพช้อนไขว้ปากกากับเส้นทางรส—และถ้ายอม นัดคุยปกจริงวันพุธนะครับ (ผมจะเคารพกติกาเวทีเงียบของคุณเหมือนเดิม)” รุ่งยกแก้วน้ำจิบ แล้วตอบสั้น ตกลง พร้อมใส่เงื่อนไข “คุยที่ร้าน ‘ขิม’ ตอนบ่าย มีคนและไฟกลางคุมใจ”เที่ยงวัน ขิม เปิดครึ่งม้วน นิก เอาแปรงไปเขียนกระดานชอล์ก: วงกลมสี่สีแทน เปรี้ยว–หวาน–เค็ม–ขม เส้นบาง ๆ โค้งเชื่อมกันเหมือนคลองเล็กในย่านเก่า ข้างๆ กันคือกติกาเดิม ไฟเงียบ 30 วินาที / ถ่ายหลังไฟฟังเสร็จ / ใจดีแต่ไม่ใจอ่อน ด้านหลังครัว ธาม ตรวจ “ทางหนีไฟ” ซ้ำเหมือนเช็กบันไดในบ้านพนักงานไลน์กลุ่มเด้งเอกสารแนบหัวครุฑ—แน

เช้าตรู่วันอังคาร “ขิม” เปิดครึ่งบานให้ลมเย็นพาดพื้นสเตนเลส นิก เขียนหัวข้อบนไวต์บอร์ดตัวโต—กล้องกับความทรงจำ (ซ้อมคุย) ใต้หัวข้อมีสามบรรทัด ไฟเงียบ 30 วินาที / เส้นเทา = ที่ยืนของลิ้น / ถ่ายหลังไฟฟังเสร็จ เธอหันไปทางทีม “วันนี้สำนักพิมพ์จะมาคุยปกกับเรา และทีมสารคดีชุมชนจะเก็บภาพเบื้องหลัง ต้องใช้ภาษาเดียวกันทั้งห้อง”ปรุง วางถาดเครื่องเทศบนบาร์ “ครัวคุมไฟกลางตามเดิม ถ้ากล้องขอ—อย่าเร่งไฟเพื่อภาพ เราพักไฟเพื่อคน”ธาม ชูป้ายผืนเล็กที่เพิ่งทำ “We listen first.” ตัวอักษรคู่ไทย–อังกฤษดูขำ ๆ แต่พอวางใกล้เส้นเทาแล้วกลายเป็นโล่ข้าวฟ่าง ยกมือ “ถ้าลูกค้ายื่นกล้องล้ำเส้น หนูขอใช้คำ ‘ช่วยเป็นทีมเดียวกับครัว’ ได้ไหมคะ” นิกยิ้ม “ได้เลย คำนั้นของกำเนิดเงา—ใช้อย่างสุภาพและแน่น”สายหน่อย รุ่ง มาพร้อมสมุดปกผ้า เขาวางแผ่นพิมพ์ คำที่ปกป้อง (ฉบับครัว) ลงบนโต๊ะสนทนา ข้อความสั้น ๆ กระชับ: เราไม่ได้ทำไฟเงียบเพื่อโชว์ เราทำเพื่อฟังกัน / เราไม่ปิดหน้าเพื่อหลบ แต่เพื่อให้คำทำงาน / ถ้าอยากรู้จัก ใส่หูมาก่อนใส่เลนส์ นิกอ่านแล้วพยักหน้า “น้ำหนักดี—ไม่บาด”เที่ยงครึ่ง กวิน มาถึงในเชิ้ตสีงาขาวถือหลอดโปสเตอร์ยาว เ

เช้าอากาศใสผิดฤดู ลมจากคลองพัดกลิ่นใบตองและดินชื้นมาถึงตรอกข้าง “ขิม” รุ่ง วางโทรศัพท์ลงหลังได้ยินเสียงพี่ชายย้ำชัด “พวกเราอยู่ข้างนาย” ประโยคสั้นเหมือนมือใหญ่ ๆ มาวางหลัง ช่วยให้ไหล่ที่ตั้งรับคำท้าตลอดสัปดาห์คลายตัวลง เขาสะพายถุงผ้าพาบท “คำที่ปกป้อง (ฉบับบ้าน)” มาวางให้ นิก ที่เคาน์เตอร์ “ฝากติดหน้าร้านเย็นนี้หน่อย—คืนนี้ คืนครู อยากให้บ้านของไฟรู้ว่าบ้านของคำยืนอยู่ด้วย”นิกชูนิ้วโป้ง “เรียบร้อยค่ะ—และฉันทำป้ายเล็กเพิ่ม ‘ฟังไฟก่อน—ฟังครูก่อน’ วางทุกโต๊ะ”สิบโมงครึ่ง รถกระบะเก่าแต่สะอาดจอดชิดปากตรอก หญิงสูงวัยรูปร่างเล็ก ผิวสีอุ่นดั่งหม้อกะทิที่ตั้งไฟกลาง เดินลงมายิ้มเห็นฟันขาว—แม่เอียด ครูเก่าของ ปรุง หาบถาดเครื่องเทศและหม้อดินสองใบเหมือนทหารถือธง “หลาน ๆ อยู่ไหน” เสียงคมใสกว่าที่คิด“ในครัวครับแม่” ปรุงออกมารับหม้อดิน สีหน้าเข้มที่คนในเมืองคุ้นเปลี่ยนเป็นเด็กบ้านเดียวกันในทันที เขาเอาผ้าขาวรองก้นหม้อ “แม่เอา ‘ไตปลา’ มาด้วยเหรอครับ”“เอา น้ำแกงใต้ มาเผื่อ—แต่วันนี้แม่อยากให้ฝั่งนี้ได้กิน ‘แกงคั่วหัวปลีปลาย่าง’” แม่เอียดเคาะฝาหม้อเบา ๆ “หัวปลีมันเหมือนหัวใจคน—ถ้าซอยบาง ๆ พอดี แล้วพัก