Lahat ng Kabanata ng DangerZone ∣ เขตหวงรัก: Kabanata 31 - Kabanata 40

“....” เธอมองมาที่ฉันแล้วเราทั้งคู่ต่างส่งยิ้มให้กัน ผู้หญิงที่เห็นว่าเข้าไปในลิฟต์ด้วยกันนี่“พาคนนอกเข้ามา” ลูคัสเองก็ให้ความสนใจไปที่หญิงสาวผมดำข้างกาย“คุณลูคัสยังพาคนนอกเข้ามาเลยค่ะ ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ ทำไมจะไม่มีสิทธิ์พาเพื่อนเข้ามา”“คุณมาเดลิน ทายาทของตระกูลเบรย์เดนไม่ใช่คนนอก เป็นถึงเจ้าของไม่ได้ทำการศึกษาข้อมูลเรื่องนี้มาบ้างเหรอครับ” หนึ่งในทายาทอีกคนเหรอ รอบนี้ส่งมาสองคนหรือไง“เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาที่นี่แทนคุณพ่อค่ะ ยังไงก็ฝากแนะนำด้วยนะคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวานชวนฟัง พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า“ยินดีที่ได้พบค่ะ” ฉันเองก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน“เราไปกันเถอะครับ...ห้ามคนนอกเข้า” ลูคัสย้ำกับฉันอีกครั้ง ก่อนจะเดินแทรกกลาง ตรงไปยังทางห้องรับรองพิเศษ“มึงโดนกูแน่ไอ้คัส...” เสียงพึมพำของไอริส ไม่ได้ทำฉันรู้สึกสนใจไปมากกว่าสองคนที่เดินไปเลยที่พูดกันว่าลูคัสไม่เคยสนใจผู้หญิงนอกเหนือจากงาน ไม่เห็นจะจริง ตอนนี้ไม่ใช่เวลางานสักหน่อย“ไปกันเถอะไอริส” พูดจบก็เดินไปยังทิศทางเดียวกับที่ลูคัสพึ่งเดินไป“ส่งสองเลยเหรอ จะเชื่อมสัมพันธ์กี่ฝ่ายเนี่ย” ไอริสที่พอจะเดาเกมออกบ้าง พูดขึ้นใน

“รำคาญมาก ไปยุ่งวุ่นวายกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันได้มั้ย” ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกอด ยิ่งดันตัวเขาออกห่าง อีกฝ่ายก็ยิ่งเบียดชิดเข้ามา“มีเมียก็ต้องยุ่งแค่กับเมียสิ” ลูคัสเงยหน้าขึ้นสบตา พูดด้วยใบหน้าปกติขนาดนั้นได้ยังไง!“มีแต่คำว่าเมีย เมีย ฉันรำคาญมาก เชิญไปเรียกสาวทายาทของเบรย์เดนค่ะ เชิญ!” แต่ละอย่าง แล้วยิ่งดันลูคัสก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น“หึงเหมือนกันใช่มั้ย” เขาเลื่อนใบหน้ามาจดจ่ออยู่ในระดับสายตา“ไม่”“หึง”“ไม่!” ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง“หึง...” ลูคัสยังพูดคำเดิมซ้ำ ๆ แต่น้ำเสียงของเขาเหมือนจะแผ่วลง“ไม่หึง ไม่รู้สึกอะไรเลย แม้แต่นิดเดียวก็ไม่รู้สึก” ฉันพยายามพูดย้ำเขาเหมือนกัน“พูดว่าหึงหน่อย” นัยน์ตาคมก้มมองร่างบางที่พยายามดิ้นในอ้อมกอด“ก็บอกว่าไม่หึงไง คนอะไร มาบังคับให้อีกฝ่ายหึงอยู่ดะ ว้าย!” พูดยังไม่ทันจบดี ลูคัสก็จับแขนเรียวคล้องคอเขาไว้ แล้วสอดแขนเข้าใต้ขาทั้งสอง ออกแรงอุ้มคนตัวเล็กมาไว้บนแขนแกร่งพึ่บ! ลูคัสอุ้มฉันพาเดินตรงไปยังห้องนอน“พูดคำว่าหึงออกมา” เขาพูดอย่างหน้าตาเฉย ในขณะที่สายตามองไปประตูบานใหญ่ตรงหน้า“เป็นบ้าจริงด้วย ที่คิดว่านายแปลกไปไม่ใช่เรื่องคิดไปเองเลย ปล่อย!”

“เพื่อนฟ่าจะรุนแรงขนาดนั้นเลย”“ก็เพื่อนฟ่า มันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร ไอ้คัสไม่เคยแสดงความเป็นเจ้าของกับอะไรทั้งนั้น แล้ววันหนึ่งมันก็โทร. มาบอกเรื่องฟี่กับเรา ให้คิดว่าไง”“อยากเอาชนะ” ฉันตอบกลับไปทันทีที่ฟ่าพูดจบ“แต่เราไม่คิดแบบนั้น”“....”“ในโลกมันจะมีคนสองประเภท ประเภทที่หนึ่งหวงของ จะไม่ยอมให้ใครเห็น ไม่ให้ใครรู้เก็บแอบไว้คนเดียว”“....” คนสองประเภทงั้นเหรอ“ส่วนประเภทที่สองก็หวงของเหมือนกัน แต่อยากประกาศให้ทุกคนรู้ ว่านี่เป็นของของตัวเอง”“....”“ฟี่ต้องท้าให้มันโทร. มาหาเราใช่มั้ย ถ้าบอกให้มันโทร. หาแด๊ดแล้วมันทำขึ้นมา”“ไม่รู้สิ” เสียงหวานตอบกลับเพียงสั้น ๆ“ถ้ามันทำก็ยิ่งน่าแปลกใจน่ะสิ เพราะแน่นอนว่าไอ้คัสเป็นประเภทที่หนึ่งชัดเจน”“....” เป็นพวกเก็บแอบเงียบ ที่ผ่านมาก็เพราะคำสั่งของฉัน ที่ทำให้เขายอมทำตามหรือคิดอีกแบบ มันก็แค่เรื่องสนุกระหว่างเราที่เกิดขึ้น ลูคัสไม่เป็นพวกประเภทไหนทั้งนั้น เหมือนเกมระหว่างเรา“หรือความจริงมันอาจจะเป็นอย่างที่สอง”“เคยเห็นหมอนั่นหวงของมั้ยล่ะ หรือแสดงตัวเป็นเจ้าของต่อหน้าทุกคนมั้ย”“...ก็ไม่นะ” แม้แต่ฟ่าที่เป็นเพื่อนสนิทยังตอบแบบนี้ แล้วสิ่ง

เงียบ...ทั้งห้องมีเพียงความเงียบปกคลุม ฉันยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตากลมตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น อย่าถามว่าอ้าปากส่งเสียงได้มั้ย แค่ยืนให้ตรงแล้วหายใจไปด้วย ยังลำบากเลยตอนนี้!“มึงนี่มันแน่จริง ๆ ทั้งโทร. มาบอกกู แล้วยังจะ...”“ฟะ ฟ่า หยุด” ฉันรีบชี้นิ้วไปทางฟ่า สั่งให้หยุดก่อนจะพูดคำนั้นออกมา แต่สายตายังคงจับจ้องผู้ชายตรงหน้า ลูคัสเองก็มองมาอย่างไม่ละสายตาด้วยเช่นกัน“เมื่อกี้...คัสกับฟี่จูบกัน” เสียงไอริสพึมพำ ดวงตาสีฟ้าสวยกะพริบมองปริบ ๆ“อือ” และลาเดลก็เป็นฝ่ายตอบแปะ! ไอริสตบมือเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้“เข้าใจแล้ว แฟนของฟี่คือไอ้คัสนี่เอง ที่คอแดงตอนนั้นก็ด้วย แล้วยังพูดเรื่องแฟน ออ...อะไรวะเนี่ย!” จากที่เรียบเรียงเรื่องราวได้เป็นฉากในตอนแรก กลายมาเป็นคนช็อกสติหลุดไปเป็นที่เรียบร้อย ไอริสอ้าปากค้างทิ้งตัวนั่งพิงลาเดล ชี้นิ้วมาที่ฉันกับลูคัส“เชื่อกูซะก็จบ” ลาเดลพูดขึ้นพลางอมยิ้ม ไม่ได้ตกใจอะไร แล้วทำเหมือนรู้มาแต่แรก“....” ลูก้าวิญญาณออกจากร่างไปเป็นที่เรียบ เขายืนมองฉันกับลูคัสสลับกันไปมา ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างไอริสอีกคน“กูไปก่อนนะเดี๋ยวค่อยคุยกัน ต้องพาของรางวัลไปเดต” ในที่สุดลูคัส

“ที่ผ่านมาหาเรื่องเพราะอยากเข้าใกล้” ลูคัสยังพูดต่อ“นะ นี่ มันวิธีเด็กมากเลยนะ” ฉันเรียกสติตัวเองกลับมาได้ในที่สุด ไม่น่าให้เขาต้องพูดเลย“ก็เด็กไง ตอนเด็กมันจะรู้วิธีสักกี่แบบ”“....”“ไม่ต้องเงียบเลย อยากรู้อะไรอีกก็ถามมา จะตอบให้หมด แล้วจะได้ถึงตาฉันบ้าง”“ตาอะไรของนายอีก อ้อ แล้วที่ขับรถไล่ชนฉันอยู่ล่ะ” ที่ผ่านมามันมีเรื่องดี ๆ ซะที่ไหน“ชอบทำเป็นไม่เห็นฉันทำไม” ลูคัสพูดพร้อมกับหลบสายตา“ทำตัวเป็นเด็กเรียกร้องความสนใจไปได้”“ก็เรียกร้องความสนใจ” เขาตอบกลับ ในขณะที่สายตายังมองไปทางอื่นเขินอยู่เหรอเนี่ยแปะ!มือเล็กยกขึ้นประคองข้างแก้ม บังคับให้ลูคัสหันกลับมามองที่ฉันตามเดิม“ไม่อยากจะเชื่อ...”“ยังไม่ต้องเชื่อก็ได้ แค่รู้ว่ารักไปแล้วก็พอ” ลูคัสเอียงใบหน้าซบกับฝ่ามือเล็กที่วางอยู่ข้างแก้ม“คำถามฉันยังไม่หมด นายเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เข้าใจว่าฉันมีแฟน”“อือ” เขาตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา“แล้วถ้าฉันมีจริง นายจะทำยังไง”“แล้วคิดว่าไง?” น้ำเสียง สายตาสมกับเป็นเขา อย่างน้อยวิธีคงถ่อยสมคำด่าประจำตัวแน่นอน“คงเป็นวิธีตามนิสัยของคนถ่อย” เมื่อได้ยินคำตอบของฉัน ลูคัสก็ยกมือมาบีบปลายจมูกเบา ๆ“มีแค่