Semua Bab DangerZone ∣ เขตหวงรัก: Bab 11 - Bab 20

“อย่าเอาปืนออกมาเล่นสิ เดี๋ยวคุณหนูก็หัวใจวายตายหรอก” ลูคัสยิ้มมุมปาก สายตาที่มองมาเหมือนคนกำลังสนุกปืนถูกลดลงแล้วเก็บเข้าที่ ฉันยังยืนมองเขาด้วยสีหน้าปกติ ไม่ได้รู้สึกกลัวสักนิด สองเท้าก้าวเดินเข้าประชิดตัวตายเหรอ...มันไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก คนแบบนี้ไม่ทำอะไรให้มันจบง่ายแน่นอน“ดุจัง” มือเล็กยกขึ้นสัมผัสข้างแก้ม แล้วลูบไล้ผ่านต้นคอจนลงมาถึงอกเสื้อ แล้วถูเช็ดมือตัวเองไปมา“....” นัยน์ตาคมก้มมองใบหน้าหวานที่ช้อนขึ้นสบตา เขาไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร เพราะตอนนี้เอาแต่จดจ้องที่ใบหน้าหมับ!มือเล็กกำอกเสื้อ แล้วออกแรงดึงให้ลูคัสโน้มหน้าเข้ามาใกล้“ไม่ต้องเก็บปืนหรอก ยิงเลยมันจบง่ายดี ไม่ได้อยากเห็นหน้าไปมากกว่านี้อยู่แล้ว แค่นี้ก็มลพิษเต็มทน ถ้าไม่ใช่เพราะเดล ฉันไม่มีทางพาตัวเองมาให้นายเห็นแน่ ให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็ลาเดลเป็นพี่น้องนายนี่” มันก็แค่คำท้าทาย ฉันจับทางเขาได้อย่างหนึ่ง เมื่อไหร่ก็ตามที่พูดชื่อเดล แววตาจะแสดงความไม่พอใจออกมาทันที“....” ยิ่งไม่พอใจ ก็ยิ่งเหมือนคนบ้า ฉันจะทำให้บ้าจริงไปเลย“มาหาเดลก็ต้องเจอกันอยู่ดี ฉันก็จำใจมาตลอดเลยนะ มันคงทำให้นายรำคาญลูกตามากใช่มั้ย จนถึงกับท

“ไม่มี บ้า ใครจะมาทำอะไรแบบนั้น”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเป็นปกติที่สุด แต่สายตาของผู้ชายสองคนที่มองมาอย่างจับผิดนั้น เริ่มทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก“ตรงนี้มีมั้ย!” ไอริสดึงคอเสื้อออก แล้วชะโงกหน้ามอง“ไอริส!”“มี!” ยิ่งไอริสพูดแบบนั้น ทุกคนก็ยิ่งสนใจ“ไม่เชื่อ มาดู” ลูก้าตรงเข้ามา แต่กลับถูกมือฟ่าดึงเอาไว้“ใจเย็น อยากตาบอดอีกเหรอ” ฟังแล้วมันยังไงอยู่นะ เหมือนฟ่าก็ไม่ได้เข้าข้างฉันเลย ซึ่งไม่ต้องห้ามลูก้าก็ไม่เข้ามาดู กวนประสาทเหมือนพี่น้องเขานั่นแหละ“ถึงมันจะจาง ๆ แต่ก็หลบสายตาของฉันไปไม่ได้นะยะ” เสียงดังขนาดนี้สร่างเมาเลยหรือไงยายไอริส!“มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด!” ฉันจะหลุดออกไปจากคนพวกนี้ยังไง ก็ว่าดูดีแล้วนะ หรือตาพร่ามัว อีกอย่างก็คือสาวขี้เมาตรงหน้าตาดีเกินไป“อย่าทำเหมือนว่าเราเป็นเด็กสิ มีแฟนก็บอก” ฟ่าไม่เข้าข้างฉันจริงด้วย“เป็นเรื่องปกติของคู่รัก เรียนรู้เซ็กซ์ของกันและกันตั้งแต่เริ่มมันก็ดี ไม่ถูกใจก็เปลี่ยน กูยังสนใจเรื่องนั้นเป็นหลักเลย” ลูก้าที่เข้าเรื่องบนเตียงอย่างเดียว“ผู้หญิงก็ไม่ได้มองเรื่องเซ็กซ์เป็นหลักปะ พวกมึงเอาสันดานตัวเองมาเป็นสารตั้งต้นอีกแล้ว” ไอริสหันก

คลับของมัสชิโม่“วันนี้ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะพ่อ ฟี่ไม่ได้ทะเลาะกับใครเลย” ร่างบางยืนกอดอกพิงประตูรถคุยโทรศัพท์ แม้จะถูกสายตาหลายคู่จ้องมอง แต่ก็ไม่สนใจ คงจะด้วยชุดที่ใส่ในตอนนี้อากาศไม่ได้หนาว แต่ใส่เดรสคอเต่าแขนยาวมา เพราะไอ้รอยพวกนั้นแหละเต็มตัว ทั้งข้างหน้าและหลัง(พ่อจะคืนกุญแจโกดังรถของลูกให้) เยี่ยม! ฉันใช้รถของฟ่าด้วยความระมัดระวังสุดชีวิตมาเป็นอาทิตย์แล้ว“พ่อ” มีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่แน่ใจว่าพ่อรู้หรือยัง(ครับ) เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับ“เรื่องของคุณลุงกาวิน คือว่าเขาทำผิดสัญญาค่ะ เขาขนยาผ่านเขตของมัสชิโม่ แล้ว...”(พ่อรู้แล้ว ทั้งพ่อ ทั้งลุงมาร์ชินเรารู้มาตั้งแต่ต้น) เสียงของพ่อฟังดูสบาย ๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่กำลังพูด“แล้วทำไมไม่จัดการก่อนล่ะคะ”(บางทีการเรียนรู้วิธีจัดการก็คือควรมาจากสถานการณ์จริง ตัวพ่อเองก็เริ่มคิดว่าต้องให้รุ่นต่อไปได้จัดการด้วยวิธีของตัวเองแล้ว)“แต่ฝั่งนั้นจัดการแบบใจร้ายกับคนของเรานะคะ” ไม่มีโอกาสให้ได้ถามสิ่งที่ทำไปทั้งหมดเลย(ไม่เจอฝั่งนั้น ก็เจอฟ่า ผลลัพธ์ออกมามีค่าเท่ากัน)“....”(วิธีจัดการมีหลายรูปแบบอยู่ที่เราจะเลือกใช้ แต่ถ้าคิดถึงผลลัพธ์ก็ควรจะใ

“ไปขับ” ลูคัสพูดขึ้น แล้วเดินตรงไปยังฝั่งข้างคนขับ“ความเป็นสุภาพบุรุษไม่มีเลย ผู้ชายอะไรให้ผู้หญิงขับรถให้นั่ง” ไม่ได้ ฉันจะขับรถไม่ได้ มันไม่สะดวกต่อการติดต่อ“ผู้หญิงเป็นอัมพาตเหรอครับ ถึงขับรถไม่ได้” เขาหันมาถามฉัน ในขณะที่เปิดประตูค้างไว้“แต่ผู้ชายก็ควรจะขับแทนมั้ย เจนเทิลแมนน่ะ”“ปกติเป็นไอ้ถ่อย” เราต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากัน ลูคัสยิ้มมุมปากอย่างกวนประสาท ส่วนฉันพยายามเก็บอารมณ์ให้เป็นคนปกติมากที่สุด โว้ย!“มาขับ” ฉันกดเสียงต่ำ เป็นการบังคับให้เขาทำตาม“เป็นเมียเหรอมาสั่ง”“....” เอายังไงกับไอ้บ้านี่ดีถ้าไม่พาไปก็ไม่ได้ ฉันจะถูกลากไปแทน แล้วการที่เอาเขาขึ้นรถก็เป็นทางเดียวที่ทำให้สลัดพวกคนของมัสชิโม่ออก“พูดมาสิว่าเป็น จะขับให้นั่ง” เสียงทุ้มถามกลับอีกครั้ง“คิดว่าผู้หญิงทั้งโลกต้องอยากได้นายหรือไง นอกจากปากกับหน้าก็ไม่เห็นมีอะไรดี” สิ่งที่พยายามกับความเป็นจริงนั้น มันช่างตรงกันข้ามด่าจบก็เดินไปยังฝั่งคนขับทันที แต่ทันทีที่มือจับที่เปิดประตู ก็หยุดชะงักเปลี่ยนมายันไว้กับกระจกรถ มือเล็กยกขึ้นกุมหัว ลูคัสยืนมองอาการของฉัน ไม่แม้จะถามว่าเป็นอะไร“....” ยืนมองอย่างไร้ความรู้สึก“เวี

แปะ!มือเล็กยกขึ้นแตะข้างแก้มคนตัวสูง เสียงฝ่ามือสัมผัสข้างแก้มที่ดังกว่าปกติ เพราะฉันตั้งใจใส่แรงลงไปเล็กน้อย คนรอบตัวต่างยืนมองกันตัวแข็ง ไม่มีใครแม้แต่กล้าเข้ามายุ่งในขณะที่ผู้ถูกกระทำใช้สายตามองฉันเท่านั้น ลูคัสปล่อยให้ฝ่ามือนุ่มแตะแก้มทั้งสองข้างสลับกันไปมา ดวงตากลมช้อนขึ้นสบสายตาคนตัวสูง คงเพราะอยู่ต่อหน้าคนของตัวเองที่เป็นผู้หญิงสินะ เลยไม่ด่าฉัน“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ทำไมเรียกที่รัก”“อยากประกาศให้ทุกคนรู้ละมั้ง”“ประกาศอะไร เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่รู้จัก”“หยอกเมียเล่น”“....” สายตาของฉันแสดงความหดหู่ออกมาชัดเจน แต่เพื่อความสะใจ จึงยังต้องพยายามฝืนฉีกยิ้มให้อีกฝ่ายได้เห็น และผู้หญิงที่ชื่อแพน จะต้องเข้าใจว่าเราเป็นคู่รักกัน“น่ากลัว...” ลูคัสพึมพำเบา ๆ สายตามองที่ฉันอย่างเวทนา“ไอ้...” อยากด่าจังแต่ต้องอดทน เก็บไปด่าในห้องคงจะเหมาะกว่า“ไอ้อะไรครับ”“ไอ้ที่รักไงคะ...เราเข้าไปคุยกันในห้องเถอะ” สิ้นเสียงร่างบางก็เดินผ่านลูคัสตรงไปทางห้องที่เขาเดินออกมาได้อย่างง่ายดาย ไม่มีใครเข้ามาขวาง มีเพียงสายตาตกตะลึงจากทุกคนซึ่งคนเดียวที่สนใจก็คือผู้หญิงที่ชื่อแพน สายตาของเรามองซึ่งกันและกัน ฉันย