บททั้งหมดของ DangerZone ∣ เขตหวงรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

แต่อย่าลืมสิ ว่าเขากับฉันเราต่างรังเกียจกันเองมาตั้งแต่เด็ก ถ้าหวั่นไหว หรือกลัวกับคำเรียกแค่นี้ก็ไม่สมกับเป็นตัวฉันเลย อีกอย่างเรื่องพวกนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นคนอย่างลูคัสไม่มีทางทำอะไรฉันแน่ สิ่งเดียวที่น่าจะเกิดขึ้นก็คงมีแค่ เขาอยากบีบคอฉันตายมากกว่า เขาคิดจะทำอะไร ฉันแค่ต้องหาคำตอบในเรื่องทั้งหมดทำให้กลัว แบล็กเมล บีบให้จนมุม กดให้อยู่ภายใต้เขา ทำให้ดูเป็นผู้หญิงโง่ อ่อนแอที่สู้ไม่ได้ หลายความคิดวนเวียนอยู่ในหัว ทบทวนคำพูดของอีกฝ่าย แล้วอีกอย่างฉันต้องหลุดไปจากที่นี่“ยังหายใจอยู่หรือเปล่า” เสียงลูคัสดังขึ้น เพราะฉันยังเอาแต่ยืนหันหลังให้ ตอนนี้กำลังใช้ความคิด ถ้าหันกลับไปเห็นหน้ามีหวังคิดอะไรไม่ออกแน่นอน สมองกระจัดกระจาย“....” ต้องตามกัสสินะ ฟ่าก็ดูไม่ว่างเท่าไร ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้ไม่ต้องถึงมือฟ่า“ไงครับ...” ครั้งนี้เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นใกล้หู พร้อมกับลมหายใจร้อนเป่ารดข้างแก้ม“....” เข้ามาอยู่ใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดอะไรไปเรื่อยจนไม่ทันระวังตัว“ยืนตัวแข็งเชียว” สิ้นเสียงร่างบางก็หันกลับมาประจันหน้า ปลายจมูกโด่งของเราเฉียดกันไปเพียงเล็กน้อย เพราะลูคัสก้มหน้าเข้ามาใกล้พึ

“อื้อ อ่า...” เสียงหวานครางเบา ๆ มือเล็กยกขึ้นปิดปาก กลั้นเสียงที่จะเล็ดลอดออกมาน้ำหล่อลื่นไหลจากช่องทางรักเปียกชุ่มลงบนเตียง เสียงเฉอะแฉะดังตามจังหวะผิวกายกระทบกัน ท่อนเนื้อแข็งขยับเข้าออกรูดกับผนังนุ่ม ทำร่างกายเสียวซ่านไปทั่วตัว“เอามือออก” ลูคัสจับมือเล็กที่ปิดปากออก“อย่ายุ่งกับฉะ อะ...” ปากที่กำลังเถียง ต้องเปลี่ยนมาเป็นเม้มแน่น เมื่อแก่นกายสอดแทรกเข้าหาภายในร่างกายรับรู้ตัวตนที่คับแน่นของเขาได้อย่างชัดเจน ร่างบางกระเถิบสะโพกหนี ก็ถูกมือหนารวบเข้าที่เอวบางแล้วโน้มลำตัวเข้ามา ลูคัสใช้มือข้างหนึ่งดันเรียวขายกขึ้น รับลำตัวที่โถมเข้าใส่“ยังจะดิ้นหนีอีกนะ” เสียงแหบพร่าพูดขึ้น สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยแดงระเรื่อที่อยู่ใต้ร่าง“หนัก...ออกไป”“เข้ามาจนสุดแล้วครับ ออกไม่ได้” คำพูดยียวนผสมกับน้ำเสียงทุ้มแหบของเขา ทำให้คนฟังทั้งรู้สึกอยากตี และรู้สึกเขินอายในเวลาเดียวกัน“อ๊ะ อะ!”แต่ก็ได้แค่คิด ยังไม่ทันจะได้โต้ตอบอะไร ลูคัสก็เริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง เขาใช้มือจับปลายคางให้หันหน้ารับริมฝีปากที่ประกบจูบลงมา พร้อมกับท่อนเอ็นขยับแรงถี่ จนร่างบางได้แต่ส่งเสียงครางในลำคอ“อึก อื้อ...”ลูคัสถอนจ

ณ คอนโดส่วนตัวของฟี่ เวลา 21.15 น. ติ้ด ติ้ด ติ้ด!“เฮ้อ...”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาฉันถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทั้งวันเลย! อยากจะปิดเครื่องให้มันรู้แล้วรู้รอด ก็ทำไม่ได้อีก ติดเรื่องงานหรอกนะ แล้วก็จะมีอยู่แค่คนเดียวที่พยายามติดต่อมาทั้งอาทิตย์หมับ!มือเล็กคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะเลื่อนกดตัดสายอย่างทุกครั้ง แต่นิ้วเรียวก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเบอร์ที่โทร. เข้ามาปรากฏเป็นรายชื่อ ‘ลาเดล’ จึงเลื่อนสายตาเพ่งมองไปยังเวลาบนหน้าจอมือถือเวลานี้เดลน่าจะอยู่กับฟ่าแล้วยังไงก็ต้องมี...ฉันไม่รับสายเขามาทั้งอาทิตย์ ไม่โผล่ออกมาให้ใครพบเจอ แล้วถ้าตอนนี้รับสายเดลล่ะ หึ!ติ้ด!“ฮัลโหล” นิ้วเรียวกดรับสาย ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู(ฟี่ ว่างเปล่า) ปลายสายเป็นเสียงของลาเดลแน่นอน“ตอนนี้ยังไม่ค่อยว่างนะ ฟี่เคลียร์งานอยู่ จะชวนไปสนามหรือไง”(หึ...) ลาเดลหัวเราะในลำคอ มีอะไรแน่ ๆ“เอาเป็นว่าฟี่ยังไม่ว่าง ไว้เจอกันวันอื่น”(อยู่คอนโด เคลียร์งานเหรอ โอเคเดลไม่กวนแล้ว) ลาเดลพูดทวนซ้ำอีกครั้ง ย้ำจะย้ำให้ใครได้ยินอีกล่ะนั่น“อือ ไว้เจอกัน” พูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น แล้วกดวางสายทันที โทรศัพท์ในมือถูกวา

“อึดอัด...” เสียงหวานพูดขึ้นและพยายามดิ้น ยิ่งในพื้นที่จำกัดแบบนี้แล้วยังถูกกอดเอาไว้ แทบไม่มีที่ให้หายใจได้เลยระงับอารมณ์ที่ขยับเข้าใกล้คำว่าระเบิดทีละนิด พูดอะไรก็เจอสวนกลับหมด แล้วทุกคำยังทำฉันไปต่อไม่ถูกอีกด้วย หรือเพราะอาการเหนื่อยจากการเดินทางไกล ทำให้ไม่อยากพูดกับเขา“อยู่นิ่ง ๆ ได้มั้ย” เสียงลูคัสดังใกล้หู พร้อมกับเคลื่อนตัวรถออกไป เขาใช้มือข้างหนึ่ง บังคับพวงมาลัยรถด้วยความชำนาญ“ทำไมรู้ว่าย้อนกลับมาแล้วจะเจอ”“เธอต้องรู้สิว่าไม่รอดสายตาฉันไปได้ง่าย ๆ และมันก็ไม่ง่ายเหมือนกันที่จะไล่ตามได้ทัน ให้แท็กซี่เปลี่ยนเส้นทางอย่างเจาะจง ตั้งใจให้คิดว่าไปหาไอริส ประชาชนทั่วไปเข้าไปเส้นทางนั้นไม่ได้” ที่พูดก็ถูกอีกนั่นแหละ“ลืมเอาโทรศัพท์ติดตัวมา พาชีวิตซวยเลย”“การที่สามีมาตามรับกลางทางแบบนี้ เขาเรียกว่าซวยเหรอ”“นั่นแหละ ซวย” พูดแล้วก็อยากกลั้นหายใจตาย“ทำไมไม่ยืมโทรศัพท์คนขับแท็กซี่” ลูคัสพูดในสิ่งที่ฉันได้ทำลงไปแล้ว“ยืมแล้ว จำเบอร์ใครไม่ได้เลย” ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองปลายคางผู้ชายที่นั่งซ้อนหลัง แต่เขายังคงสนใจไปที่การขับรถ“เรียกรถบริการมารับก็ได้ ยืนนิ่ง ๆ เดี๋ยวรถก็มา”“เออว่ะ เริ่

(ลาเดล ลูก้า ฟ่า)พึ่บ!ลาเดล ลูก้า และฟ่าเดินกลับมายังห้องรับรองส่วนตัว แล้วทิ้งตัวนั่งลงพร้อมกัน ภายในหัวของทั้งสามมีคำถามมากมาย แต่ยังไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมา“คิดว่าผู้หญิงของคัสเป็นใคร” ในที่สุดลาเดลก็เป็นผู้ทำลายความเงียบนี้“คำถามครอบจักรวาลมาก” ลูก้าทำหน้าคิดหนัก“ผู้หญิงคนไหนที่คัสยุ่งด้วยมากที่สุด” คำถามของฟ่าทำให้ทั้งสองหันมามองที่เขา“เปลี่ยนจากครอบจักรวาล มาเป็นครอบโลก” ลูก้าถึงกับกุมขมับ“ฟี่” แต่คำตอบของลาเดล ทำให้สองสายตาหันขวับไปมองพร้อมกัน“ถ้าแบบนั้น เหี้-เลยนะ...” ลูก้าถึงกับต้องสบถออกมา“ไม่มีทาง” แต่แฝดของฟี่กลับยืนยันเสียงหนักแน่น“มึงลองโทร. หาฟี่” ลาเดลบอกให้ฟ่าเป็นฝ่ายโทร. หาแฝดของตัวเอง ถ้าเขาโทร. ไปตอนนี้ก็คงไม่รอดที่จะโดนด่า แล้วถ้าฟี่อยู่กับคัสจริงอาจจะมีปัญหาขึ้นมาอีกก็ได้ก็มัน...ขี้หวงจะตาย“ทำไมมึงคิดว่าเป็นฟี่”“มึงก็รู้นิสัยคัสดี ไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหน ต่อให้ผู้หญิงตรงหน้าจะสวยและถูกใจใครหลายคน แต่ไม่เคยส่งผลกับมัน”“แล้วยังไงต่อ” ฟ่าจ้องมองหน้าจอสักพัก แล้วเขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู“ก็มีคนที่ถูกใจอยู่แล้วตั้งแต่แรกไง” ลาเดลตั้งใจพูดให้มีอะไรแอบแฝ