Lahat ng Kabanata ng DangerZone ∣ เขตหวงรัก: Kabanata 41 - Kabanata 50

“ความรู้สึกเหมือนจะตายกลับมาอีกแล้ว”มือเล็กยกเช็ดแก้มตัวเอง แสดงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน จนลูคัสใช้มือหยิกแก้มฉันด้วยความหมั่นไส้ มันก็แค่วิธีแสดงอาการกลบเกลื่อนเท่านั้น“พูดกับคู่หมั้นให้มันดี ๆ หน่อย”“แสลงหูมากเลยคู่หมั้น” พูดจริง ขนลุกแปลก ๆ“อ้อ ต้องพูดว่า...สามีใช่มั้ยครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู ลูคัสวางปลายคางลงบนไหล่เล็ก แล้วเลื่อนมือเปลี่ยนมาเป็นกอดเอวฉันแทน“จะให้เรียกคำนี้ ก็ต่อเมื่อพูดสิ่งที่รู้เกี่ยวกับเรื่องของฟ่าออกมา” ความอยากรู้อยากเห็นของฉันมันเริ่มทำงานแล้ว ต้องมีอะไร พวกนี้มีอะไรที่ปิดฉันอยู่“บอกเรื่องของเพื่อนไม่ได้หรอก เดี๋ยวเพื่อนโกรธ” พูดแบบนี้พึ่บ! ร่างบางหันกลับไปประจันหน้าเขา“บอกหน่อย” เพราะอยู่ห่างจากพวกเขา เลยทำให้ไม่ค่อยรู้อะไร ฉันมาช้ากว่าคนอื่นตลอดเลย หรือฟ่ากับมิเนอร์วา.... กรี๊ด! อยากรู้“เสียงหวานเชียวนะ” ขนาดเรื่องที่ฉันอยากรู้คือเรื่องของฟ่า ลูคัสยังแสดงน้ำเสียงไม่พอใจออกมาชัดเจนขนาดนี้ นั่นมันพี่น้องร่วมสายเลือดฉันเลยนะ“บอกหน่อยสิ” ดวงตากลมกะพริบมองเขาปริบ ๆ เป็นการอ้อนให้อีกฝ่ายยอมพูด“....” แต่ลูคัสยังคงเงียบ แล้วยืนมองฉันไม่ยอมพูดอะไร

“อ๋อ...เหรอ” ลูคัสเคยสนใจว่านั่นคือพี่น้องตัวเองซะที่ไหน น้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขา ทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบ อ้อมกอดกระชับแน่น จนแทบจะหายใจไม่ออก“กูก็บอกฟี่ประจำว่าคิดถึง” ลาเดลพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีจะสนุกกันเกินไปแล้วนะ! คนจะตายคือฉัน“ลูคัส หายใจไม่ออก” เสียงเล็กพึมพำ แล้วพยายามดันตัวเขาออกห่าง“ไม่ต้องดัน ยังไงก็ไม่ปล่อย พวกมึงเข้ามาเลย กูจะกอดเมียกูอยู่แบบนี้แหละ” ลูคัสตั้งใจย้ำคำว่า ‘เมียกู’ โดยเฉพาะ“ย้ำจังนะ คำว่าเมียเนี่ย” เสียงลาเดลเหมือนเข้ามาใกล้มากขึ้น เขาคงกำลังมาทางพวกเราทั้งคู่แล้วสินะ ลูคัสเองก็จัดการรูดซิปชุดฉันขึ้น“ขนลุกไม่หาย ที่มึงสองคน...” ลูก้าดูจะยังทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้“รำคาญแฝดพวกนี้ว่ะ นี่ก็ปล่อยได้แล้ว กอดจนฉันจะรวมร่างกับนายแล้วนะลูคัส!” ในที่สุดความอดทนก็หมดลง เสียงหวานแหกปากดังลั่น แล้วเงยหน้าขึ้นจากอกกว้าง พยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนของลูคัสฟอด!แต่แทนที่เขาจะทำแค่ปล่อยฉัน ลูคัสกลับขโมยหอมแก้มทิ้งท้าย แล้วจึงยอมปล่อยตัวฉันในที่สุด แต่ละอย่าง!“ต่อหน้าต่อตา” ลาเดลพูดพลางอมยิ้ม แล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงยังโซฟาตัวยาว“ต่างจากเมื่อก่อน กูไม่มีเรื่อ

ฉันซบหน้าลงบนไหล่กว้าง สูดดมกลิ่นหอมจากตัวเขา เสียงพูดคุยของลูคัสดังข้างหูเป็นระยะ มือเล็กลูบไล้ผ่านหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เลื่อนมาถึงหน้าอกร่างกายของผู้ชายช่วงวัยนี้ทั้งแน่น แล้วเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ อีกอย่างมัน...ยังน่าสัมผัส มือที่ลูบตามร่างกายคนตัวสูงเหมือนยิ่งทำให้เขาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง ลูคัสใช้มือข้างหนึ่งจับเปิดผมยาวออก จรดจมูกโด่งหอมแก้มอย่างอดใจไม่ไหว“มึงพูดเกินห้านาทีแล้ว ไปตามไอ้ก้า ถ้าไม่เจอให้บอสตัดสินใจ” ยังไม่ถึงสามนาทีเลยด้วยซ้ำ แล้วก่อนหน้านี้ยังเรียกคุณ พอเริ่มหงุดหงิดก็เรียกไอ้ฉันที่สนุกกับการแกล้ง เงยหน้าขึ้นจากไหล่ ยื่นใบหน้าหอมแก้มของเขาทั้งสองข้างสลับกัน ก่อนจะหยุดริมฝีปากตัวเองที่ปากนุ่มของอีกฝ่าย และนั่นทำให้ลูคัสกดวางสายอย่างไม่ลังเลปึก!ลูคัสวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเต็มแรง ก่อนจะใช้มือจับข้างแก้ม ประคองใบหน้าของฉันให้รับริมฝีปากของเขาที่กดจูบแนบลงมา“อือ ยะ ยังไม่ถึงห้านาทีเลยนะ” ฉันเอียงใบหน้าหลบจูบของเขา รุกกลับแบบนี้ก็แย่สิ“เริ่มแล้วอย่าหยุดสิ” เสียงแหบดังขึ้นข้างหู พร้อมกับสัมผัสร้อนบริเวณต้นคอลูคัสไล่จูบตามซอกคอขาว ในขณะที่มือเริ่มปลดชุดของฉันจากส่ว

“พอแล้ว” ฉันเป็นฝ่ายถอนจูบจากเขาก่อน และลูคัสที่เอาแต่ใจตัวเอง ก็ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้ เขายังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนต้องใช้มือดันข้างแก้มเอาไว้“อีกแล้วนะฟี่” น้ำเสียงเหมือนจะดุที่ถูกขัดใจ แต่มันก็มีความออดอ้อนปะปนอยู่“มาเดลินพูดอะไรกับนาย” ไหน ๆ เรื่องนี้มันก็เริ่มขึ้นมาแล้ว ก็ต้องไปต่อจนว่าจะรู้ทั้งหมด“ขอจูบก่อน” นี่ก็ยังไม่ยอมอิ่มสักที“ยังไม่สำนึกอีกนะ นายมีความผิด” นิ้วเรียวชี้ใส่บุคคลตรงหน้า จนลูคัสทำหน้าเจื่อน เพราะเขายอมรับความผิดของตัวเองดี“โอเค ๆ สำนึกแล้ว” ลูคัสจูงมือฉันไปนั่งลงยังโซฟาตัวยาว พร้อมกับเขาเองก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างกายด้วยเช่นกัน“สำนึกก็ดี” เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง แม้ว่าความรู้สึกหงุดหงิดยังไม่หายไป แต่ก็ดีขึ้นจากเดิมมาก“แล้วสรุปว่าหึงใช่มั้ย?” ลูคัสยังไม่เลิกตั้งคำถามกับฉัน“จะเอาคำตอบให้ได้เลย”“ก็อยากรู้” เขาขยับเข้ามาใกล้ แขนข้างหนึ่งยกวางพาดกับพนักพิง มืออีกข้างดึงมือฉันไปจับ นิ้วโป้งถูวนหลังมือเหมือนต้องการคำตอบในตอนนี้“เล่าเรื่องที่คุยมาเดลินมาให้หมด แล้วฉันจะพูด” ยังไงก็ต้องได้ในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ก่อน ยิ่งกับลูคัสแล้วด้วย เล่ห์เหลี่ยมเยอะ จะ

“เอาทิ้งไปได้เลย คุณฟี่จะไม่ไป” ฉันยังไม่ได้พูดอะไร แต่ลูคัสจัดการตัดจบทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว“ขอบคุณค่ะ ส่วนนายมานี่เลย” มือเล็กเอื้อมไปรับบัตรเชิญมาถือไว้ ก่อนจะดึงลูคัสเข้าไปในห้องทำงานปึง! กริ๊ก!ทันทีที่ประตูปิดลงของในมือก็ถูกแย่งไป เขาเปิดการ์ดดูอย่างถือวิสาสะ“ระบุเจาะจงผู้เชิญชัดเจน” ลูคัสพึมพำเบา ๆ หยิบเอาการ์ดสีเงินขึ้นมาพลิกดูไปมา“ก็แค่งานเลี้ยงธรรมดา ไม่ไปก็หาว่ากลัวน่ะสิ” กล้าเชิญฉันก็กล้าไป แล้วถ้าไปมีอยู่คนหนึ่งที่ตามติดทุกที่ ก็ต้องเข้าไปด้วยแน่นอน“งานธรรมดาที่ไหนจะเจาะจงเฉพาะบุคคล แล้วยังระบุชัดเจนว่าผู้ถูกเชิญเท่านั้นที่เข้าได้” ลูคัสชูหลังการ์ดในมือให้ได้เห็นข้อความที่พูดมา“แค่ฉันเหรอ” นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเองลูคัสเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. หาใครบางคน ส่วนฉันทำได้เพียงมองสิ่งที่เขาทำด้วยความสงสัย“เดล มึงได้การ์ดเชิญของเบรย์เดนมั้ย” ลูคัสพูดกับลาเดล กำลังคิดว่าเบรย์เดนจะเชิญพวกสายธุรกิจสินะ ถ้าฝั่งเขาก็ต้องเดลที่ดูแลสายบริหารของทั้งสองตระกูลในตอนนี้“....” ถ้าเดลถูกเชิญไป ก็คงเป็นเพียงงานเลี้ยงธรรมดา และฉันก็มีเพื่อนแล้ว“ไม่มี...โอเค