All Chapters of DangerZone ∣ เขตหวงรัก: Chapter 51 - Chapter 60

“อ้าปากพูด อย่าเงียบ” ไอริสจ้องเขม็งมาที่ฉัน บังคับให้หาเรื่องคุย“เราพูดกันไม่ได้หยุดปากเลยค่ะ...เจ้าหญิง” สรรพนามใช้เรียกแทนตัวของไอริส ฉันกัดฟันแน่นแล้วเอ่ยมันออกมาตั้งแต่มาถึงงานเลี้ยง ไอริสไม่ยอมให้ฉันหยุดพูดเลย ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามต้องหามาคุย เพราะหลายคนต่างพยายามจะเข้าถึงตัวเธอ ไอริสไม่สบตาใครทำเหมือนว่ากำลังคุยกับฉันด้วยเรื่องเคร่งเครียดตลอดเวลา แม้จะมีผู้ติดตามสองคน แต่พวกจ้องหาโอกาส ก็ยังจะพยายามพาตัวเองเข้ามาใกล้ทุกเมื่อ“เห็นมิเนอร์วามั้ย” ไอริสยกแก้วแซมเปญขึ้นบดบังปาก ในขณะที่เอ่ยพูด“ไม่เห็น มาเดลินก็ไม่เห็น”ในงานมีเพียงแขกและพวกคนตระกูลเบรย์เดนเท่านั้น แม่ของมิเนอร์วาทำได้เพียงมองมาที่เราทั้งสองคนเท่านั้น เพราะเธอไม่สามารถเข้ามาพูดแบบครั้งก่อนต่อหน้าเจ้าหญิงได้“รู้สึกถึงอะไรแปลก ๆ บ้างมั้ย” เราทั้งคู่ต่างต้องระวังตัวเองอยู่ตลอด ไอริสที่ไม่เคยอยู่ห่างผู้ดูแลพิเศษของตัวเอง ตอนนี้ต้องมาอยู่แค่กับฉันที่ไม่ได้เก่งอะไรเลย“ไม่เลย”“....” ไอริสปาดสายตามอง เพราะฉันดูไม่น่าเชื่อถือสำหรับเธอ“ขอโทษนะคะเจ้าหญิง.... ก็ฉันไม่รู้สึกถึงอะไรที่มันแปลกประหลาดเลยไง ยายบ้า” ประโยคห

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!“เจ้านายครับ”เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นจากด้านนอกห้องตามหลังเสียงเคาะประตู และนั่นทำให้ฉันหันไปมองตามเสียง ก่อนจะหันกลับมาที่ลูคัส ปากเล็กกำลังจะพูดเรียกชื่อเขาต้องหยุดไว้เพียงเท่านั้น เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายตั้งแต่วัยเด็กจนปัจจุบัน ฉันไม่เคยเห็นลูคัสเหม่อลอยเลยด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เจอเขาจะพบว่าอีกฝ่ายมองฉันเสมอ แต่ตอนนี้เขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ อาจจะเป็นเรื่องที่พูดไปก่อนหน้านี้“มีคนมาเรียกแล้ว” เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ทำให้ลูคัสได้สติกลับมา“เราไปกันเถอะ” ลูคัสลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า แล้วยื่นมือมาเพื่อให้จับ ฉันจับมือเขาพร้อมกับลุกขึ้นยืน ลูคัสพาเดินมาทางประตู เราทั้งคู่ออกจากห้องเพื่อไปหาคนอื่น ๆความอุ่นจากฝ่ามือทำให้เผลออมยิ้ม ถึงจะงอนฉันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ทำตัวห่างเหินตึก ตึก ตึกเสียงฝีเท้าดังไปตามทางเดิน ลูคัสพาฉันลงลิฟต์ไปพร้อมกับคนของเขาที่ตามติดไม่ห่าง ไร้เสียงพูดคุย ไม่มีเสียงใดเอ่ยออกมาจากปากของเราทั้งคู่ เอาไว้จบเรื่องแล้วค่อยเคลียร์ก็แล้วกัน“พระองค์ก็ถือว่าละเมิดกฎของงานนี้นะคะ แอบพาคนที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามา แล้วยัง...”เสียงแหลมของหญิ

ย้อนกลับไปก่อนลูคัสจะมาถึง(กูกำลังออก จะมาก็รีบมาก่อนที่ฟี่จะหลับ) เสียงของฟ่าดังขึ้นจากปลายสาย“กำลังไป” มือหนาหักเลี้ยวพวงมาลัยรถ แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว(ฟี่ร้องไห้)“ร้องทำไม” เรื่องที่ได้ยินทำเอาหัวใจกระตุกวูบ เขาสัญญากับตัวเองมาตลอดว่าจะไม่ทำให้ฟี่ร้องไห้อีก(ฟี่สับสนกับความรู้สึกของตัวเอง แล้วมึงก็หายไปอีก เล่นให้มันเบา ๆ หน่อย) หายไป?“ไอ้เดลไม่ได้บอกฟี่เหรอว่ากูไปทำงาน” เขาเองก็ไม่กล้าติดต่อไปกลัวจะถูกเธอรำคาญไปมากกว่านี้ เลยให้ลาเดลเป็นคนไปบอกแทน แต่ดูเหมือนจะถูกแฝดตัวเองเล่นคืนซะแล้ว(ไม่เห็นมันพูดอะไร)“เหี้-เดลนี่มัน....” หมดคำด่า เดลไม่ได้ลืมแน่นอนมันตั้งใจ(เคลียร์เองเลยมึง แล้วก็ให้มันเบา ๆ ด้วย) ฟ่ายังพยายามย้ำเรื่องเดิมกับเขา“เบาแล้วจะรู้ตัวมั้ย”(มึงต้องเข้าใจนะ ว่าฟี่ไม่เคยมีความรักหรือมีแฟน ชีวิตฟี่มีแค่เรียนกับทำงานแล้วก็อยู่กับเพื่อน สับสนบ้าง ไม่เข้าใจตัวเองบ้างก็ไม่แปลกหรอก)“แฝดนี่จะเหมือนกันมั้ย” ลูคัสตั้งใจพูดแหย่ด้วยน้ำเสียงยียวน(พยายามจะพูดอะไร) ปลายสายกดเสียงต่ำทันที เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะถูกวนเข้าเรื่องของตัวเอง“เปล่า ใครจะกล้าพูดกับน้องเมียอะไรแบบน

พึ่บ!จู่ ๆ คนตัวเล็กก็ซุกหน้าลงบนไหล่กว้าง มือทั้งสองข้างเลื่อนลงมากำอกเสื้อไว้แน่น“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ระบายความอัดอั้นในใจ“พูดต่อสิ”“ม่ายมีอะไรจะพูด ไม่มี...โทษที” ฉันเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของเขา แล้วพยายามดันตัวเองออก แต่กลับถูกแขนที่กอดเอวรั้งไว้ไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ“พูด” ลูคัสมองฉันตาไม่กะพริบเหมือนกำลังรอบางอย่าง แล้วจะให้พูดอะไร เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ“ก็บอกว่าไม่มีไง ช่วยปล่อยมือหน่อย” มือเล็กพยายามดึงแขนที่กอดเอวอยู่ออก แต่กลับถูกลูคัสรวบจับเอาไว้ แล้วยังใช้แรงกดตัวฉันให้โน้มเข้ามาใกล้“อยู่นิ่ง ๆ” ปากบอกให้ฉันอยู่นิ่ง แต่ตัวเองยังยื่นหน้าเข้ามาหมับ!มือเล็กยกปิดปากลูคัสเอาไว้ เพราะมันแทบจะชนกับปากฉันอยู่แล้ว“นายนั่นแหละอยู่นิ่ง ๆ”“....” เขาใช้เพียงสายตามองเท่านั้น ทุกอย่างหยุดนิ่งตามที่ฉันสั่ง“ปล่อยมือด้วย” ฉันพยายามดึงแขนที่กอดเอวออก แต่ลูคัสก็ยังไม่ยอมปล่อยเช่นเดิม“....” บอกให้นิ่ง ก็นิ่งจริงนะ“เราถอนหมั้นกันแล้ว นายมีคนใหม่ ก็ไม่ควรมายุ่งกับฉัน”“....”“ไม่ว่าจะมีคนใหม่จริงหรือไม่มี เราไม่ได้เป็นอะไรกัน นายก็ไม่ควรเข้ามายุ่งกับฉัน”“....” เพราะ

“ขอแต่งงานแล้วยังไงต่อ” มือเล็กลูบไล้ไปตามแผงอกกว้าง ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อ“ไม่น่าถาม” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ขายาวก้าวถอยหลังทีละนิด พร้อมกับดึงตัวฉันให้ก้าวเดินตามมาด้วยพึ่บ!ลูคัสทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง มือที่จับแขนทั้งสองข้างดึงให้ฉันเข้ามายืนกลางระหว่างขา เขาเปลี่ยนมือมากุมสะโพกผาย แล้วขยับเลื่อนมือไปกุมบั้นท้ายนุ่ม ออกแรงบีบเคล้นมันเบา ๆ“จะทำอะไรเหรอ” ฉันยังตีหน้าซื่อ ทำเป็นไม่รู้สิ่งที่เขาต้องการ“ฟี่ครับ” น้ำเสียงออดอ้อนของลูคัส ทำให้ฉันอดแกล้งไม่ได้จริง ๆ“แล้วจะทำอะไร นี่ก็ดึกแล้วด้วย เราควร...” เสียงหวานพูดค้างไว้เท่านั้น ยื่นใบหน้าเข้าใกล้จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจากตัว“ควรทำ” อีกฝ่ายก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วยเช่นกัน“พักผ่อน” คำพูดตัดบท ทำเอาอีกฝ่ายสิ่งกับทำหน้าเซ็ง“ให้มันได้แบบนี้สิ...” คนถูกดักทางบ่นพึมพำ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ แล้วยังบีบแรงขึ้นด้วยคงเพราะหมั่นไส้“แล้วจะทำอะไรก็พูดสิ”“ทำลูกไง” ลูคัสตอบอย่างตรงไปตรงมา“แล้วถ้าฉันยังไม่พร้อม”“รอได้ครับ เมื่อไหร่ก็ได้ที่ฟี่พร้อม”“ถ้างั้นวันนี้ก็ไม่ทำ”“....” คิ้วเข้มขมวดจนแทบจะชนกัน เพราะเล่นตัดบทหนีซะดื้อ