All Chapters of พลิกชะตาคุณชายตกอับ: Chapter 11 - Chapter 20

“การเขียนตัวอักษรบนกระดาษนี้ ไม่เพียงแต่ให้ลายเส้นที่คมชัดและหนักแน่น มีชีวิตชีวาเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก แต่ยังแยกระดับหมึกเข้มจางได้อย่างชัดเจน มันคือสุดยอดกระดาษแห่งยุคโดยแท้”ลั่วฝานเอ่ยขึ้น “เวลามีจำกัด ข้าเลยทำออกมาได้แค่หนึ่งพันแผ่น”แม้ว่าจะยังไม่ถึงสามพันแผ่น แต่สวีหย่วนกลับยิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่เป็นไร มูลค่าของกระดาษหนึ่งพันแผ่นนี้ สูงกว่ากระดาษป่านสามพันแผ่นเสียอีก เดี๋ยวพวกเราไปหาเถ้าแก่หลิวกัน เขาได้เห็นกระดาษเยื่อไผ่นี้ จะต้องชอบมันอย่างแน่นอน”สวีหย่วนคัดกระดาษส่วนหนึ่งออกมาเป็นพิเศษ ห่ออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังโรงพิมพ์หย่งอันพร้อมกับลั่วฝานหลังจากลัดเลาะผ่านถนนที่เจริญรุ่งเรืองสองสามสาย ลั่วฝานและสวีหย่วนก็มาถึงหน้าโรงพิมพ์ที่ดูหรูหราและมีเอกลักษณ์แห่งหนึ่ง“เถ้าแก่สวี ลมอะไรหอบท่านมาถึงนี่ได้?” ชายวัยกลางคนรูปร่างผอมบางไว้เครายาวคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม“เถ้าแก่หลิว!” สวีหย่วนประสานมือคารวะพลางยิ้ม แล้วเดินเข้าไปในโรงพิมพ์หย่งอันพร้อมกับลั่วฝาน“เถ้าแก่สวีมาเยือนในวันนี้ มีธุระอันใดหรือ?” เถ้าแก่หลิวเอ่ยถามด้วยท่าทีอย่างบัณฑิตลั่วฝานกวาดตามองการต

สุดท้าย ลั่วฝานก็รับผิดชอบขั้นตอนการช้อนกระดาษและการตากด้วยตัวเอง!สิบวันต่อมา กระดาษเยื่อไผ่ชุดที่สองจำนวนห้าพันแผ่นก็ผลิตเสร็จ ส่งมอบส่วนของเถ้าแก่หลิวจนครบ และเริ่มทำกระดาษรอบที่สาม เถ้าแก่หลิวก็จ่ายเงินส่วนที่ค้างไว้ให้จนครบอย่างรวดเร็ว พอได้เงินมา สวีหย่วนก็มอบเงินสิบตำลึงให้ลั่วฝานอย่างง่ายดายลั่วฝานก็ไม่ปฏิเสธ นี่คือสิ่งที่เขาควรได้รับ“อีกสิบวัน ก็จะสามารถส่งมอบกระดาษที่เหลืออีกเจ็ดพันแผ่นได้ทั้งหมดแล้ว ในที่สุดความกังวลใจก็จะหมดสิ้นไปเสียที” สวีหย่วนถอนหายใจอย่างโล่งอกทว่าในขณะนั้นเอง ก็มีลูกน้องคนหนึ่งที่สวมชุดผ้าป่านมาเยือนสวีหย่วนจำได้ว่าคนผู้นี้เป็นลูกน้องของโรงพิมพ์ฝูอัน เขารีบยิ้มแล้วเอ่ยถาม “ลิ่วจื่อ? ช่วงนี้เถ้าแก่ฝูสบายดีหรือไม่?”ลิ่วจื่อไม่ได้พูดจาไร้สาระ เขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโรงพิมพ์ตระกูลสวี แล้วเอ่ยขึ้น “เถ้าแก่สวี เถ้าแก่ของข้าให้ข้ามาบอกท่านว่า กระดาษสองพันแผ่นของโรงพิมพ์เรา อีกสองวันก็จะถึงกำหนดส่งมอบแล้ว เถ้าแก่เตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”เมื่อได้ยินคำพูดของลิ่วจื่อ สวีหย่วนก็ชะงักไปครู่หนึ่ง นึกขึ้นได้ว่าในมือยังมีกระดาษเยื่อไผ่อยู่สามพันกว่าแผ่น เพ

“รอเดี๋ยว สหาย เดี๋ยวก่อน” หยางฝูรีบตามมาพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ “เอาอย่างนี้เป็นไร แผ่นละสามสิบห้าอีแปะ พวกเจ้ามีเท่าไร ข้าเอาเท่านั้น”“ห้าสิบอีแปะ! น้อยกว่านี้แม้แต่อีแปะเดียวก็ไม่ขาย” ลั่วฝานส่ายหน้าพลางยิ้ม“นี่มันแพงเกินไปแล้ว ชาวบ้านในเมืองลวี่วั่งไม่มีปัญญาซื้อหรอก” หยางฝูกล่าวคนจนใช้ไม่ไหวก็จริง แต่พวกพ่อค้า ขุนนาง บัณฑิตนักกวี ย่อมซื้อไหวอยู่แล้วใช่หรือไม่?กระดาษเยื่อไผ่นี้เดิมทีก็ไม่ได้ทำมาให้คนจนใช้เช็ดก้นอยู่แล้ว“ถ้าเถ้าแก่หยางไม่เอา พวกเราก็คงต้องไปดูร้านอื่นแล้ว” สวีหย่วนก็ยิ้มพลางประสานมือคารวะ ทำท่าจะเดินจากไปเช่นกัน“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!” หยางฝูร้อนรนขึ้นมาเขารู้ดีว่า หากกระดาษเยื่อไผ่นี้ถูกขายให้โรงกระดาษอื่น ให้คนอื่นชิงตัดหน้า แย่งการค้าไปได้ ต่อไปคงจะทำการค้าได้ลำบาก“ได้ ห้าสิบอีแปะต่อแผ่น ข้าเอาห้าพันแผ่น”“ไม่มีปัญหา แต่ต้องรออีกหนึ่งเดือน”“หนึ่งเดือน?” หยางฝูชะงักไป “นี่มันช้าเกินไปแล้ว กระดาษป่านที่ข้าสั่งจากร้านเหล่าหวัง สิบวันก็ได้ห้าพันแผ่นแล้ว”“กระบวนการทำกระดาษเยื่อไผ่นี้ซับซ้อน จะให้เทียบกับกระดาษป่านที่ทั้งหยาบและทำง่ายได้อย่างไร?” ลั่วฝา

“ถิงถิง ช่วงนี้ท่านพี่ก็ดีขึ้นมากแล้ว เจ้าก็ไปที่ห้องของเขาเถอะนะ?” จูอีโหรวเอ่ยเกลี้ยกล่อม“พี่อีโหรว ข้า...” ซ่างกวนถิงขอบตาแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าควรจะพูดเช่นไรดีอู่ชิงเองก็หน้าแดงเช่นกัน “หรือไม่อย่างนั้นพี่อีโหรว วันนี้ท่านก็ไปแทนสิเจ้าคะ?”“แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ไปเล่า?” ใบหน้างามของจูอีโหรวพลันแดงก่ำอู่ชิงแลบลิ้น “ข้าไม่ไปหรอกเจ้าค่ะ”“คราวก่อนเจ้าก็ไปมิใช่หรือ?” จูอีโหรวยิ้มหวานใบหน้างามของอู่ชิงแดงซ่าน “ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดหรอกเจ้าค่ะ คืนนั้นท่านพี่ไม่ได้แตะต้องตัวข้า”ลั่วฝานนอนอยู่บนเตียงไม้กระดาน จ้องมองรูโหว่บนหลังคา อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ในยุคกลียุคชีวิตคนช่างต่ำต้อยยิ่งกว่าสุนัขเขาก็เป็นเพียงคุณชายเสเพลตระกูลเจ้าที่ดินผู้หนึ่ง ที่ได้แต่งภรรยางามถึงสามคนภายใต้ความบังเอิญและการเล่นตลกของโชคชะตาแต่ลั่วฝานดูออกว่า ทั้งสามคนต่างก็คอยระแวดระวังเขา แม้แต่จูอีโหรวผู้ที่เคยมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับเขาอย่างแท้จริง เขาก็มองนางไม่ออกจูอีโหรวอ่อนโยน เป็นภรรยาที่ดี และเข้าใจผู้อื่นแต่ลั่วฝานกลับรู้สึกอยู่เสมอว่าระหว่างคนทั้งสองมีบางอย่างขวางกั้นอยู่ บางทีระหว่างพวกเข

ในสมัยโบราณไม่มีสิทธิบัตร หากเทคโนโลยีถูกขโมยไป ความยากลำบากของตนเองก็จะสูญเปล่าสำหรับสวีหย่วน ลั่วฝานคิดว่าหลังจากช่วยเขาผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้ไปได้ กระดาษที่จะผลิตหลังจากนี้ตนจะขายเอง การขายผ่านมือผู้อื่นย่อมไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาระยะยาวอย่างแน่นอนส่วนวิชาการพิมพ์ก็ถือเสียว่าเป็นต้นทุนในการเข้าร่วมหุ้นกับโรงพิมพ์ตระกูลสวีหลายวันที่ผ่านมานี้ เวลาที่ลั่วฝานทำกระดาษ เขาจะหลีกเลี่ยงสวีหย่วนเสมอ ขั้นตอนสำคัญล้วนควบคุมด้วยตนเอง ไม่ยอมให้ลูกจ้างของสวีหย่วนได้เห็นเป็นอันขาดประเด็นนี้สวีหย่วนเองก็ทราบดีการค้าพูดกันด้วยเรื่องผลประโยชน์ เทคนิคการทำกระดาษอย่างไรก็ไม่อาจมอบให้สวีหย่วนได้โชคดีที่ลานบ้านไม่เล็ก สามารถใช้เป็นสถานที่ทำกระดาษได้ ตอนเที่ยง ลั่วฝานเดินทางไปยังโรงพิมพ์ตระกูลสวี เพื่อบอกความคิดในใจของตนให้สวีหย่วนได้รับรู้เดิมทีคิดว่าเขาจะโกรธ แต่นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่สวีหย่วนได้ฟังความคิดของลั่วฝานแล้ว เขากลับยิ้มอย่างเรียบเฉยและพยักหน้าอย่างเข้าใจ“สหายลั่วมีความคิดเช่นนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดาของมนุษย์ ข้าก็ไม่อาจปฏิเสธได้”ลั่วฝานชะงักไปเล็กน้อย คำพูดของสวีหย่วนทำให้เขารู้สึกล