All Chapters of พลิกชะตาคุณชายตกอับ: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อไปถึงตลาดก็ซื้อข้าวสารมาจำนวนหนึ่ง รวมถึงน้ำมันและเกลือ โยนให้จางหู่เป็นคนแบกพอเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นอู่ชิงถือมีดตัดฟืนเดินเข้ามาหา“เมื่อครู่ซานโก่วมา บอกให้เจ้าไปที่พรรคโพจื่อหน่อย” ใบหน้าของอู่ชิงเขียวคล้ำขึ้น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยวลั่วฝานคาดไว้นานแล้วว่าซานโก่วจะต้องมาหาเรื่องตน ทั้งหมดเป็นเพราะผลประโยชน์อีกฝ่ายเห็นว่าเขาหาเงินได้ ย่อมต้องอยากมาขูดรีดจากเขาสักก้อนเป็นธรรมดาอีกทั้งลั่วฝานเองก็เคยคลุกคลีอยู่กับหัวหน้าพรรคโพจื่อมาก่อน พอพวกนั้นเห็นลั่วฝานหาเงินได้ ก็อยากจะมาตักตวงผลประโยชน์ด้วย“พี่ฝาน ข้าจะไปกับท่านด้วย หากพวกมันกล้าลงมือ ข้าจะสู้ตายกับพวกมัน!” จางหู่กำหมัดแน่น พูดด้วยน้ำเสียงเดือดดาลพรรคโพจื่อเป็นองค์กรอิสระแห่งหนึ่งในเมืองหย่งอัน ผู้คนที่ไม่มีอำนาจหรือที่พึ่งพิงในอำเภอหย่งอันจำนวนไม่น้อยต่างก็เข้าร่วมพรรคโพจื่อ ก็เพื่อต้องการมีคนหนุนหลัง เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะได้มีคนคอยค้ำจุนทว่าเมื่อจำนวนคนเพิ่มมากขึ้น โพจื่อหลิวแห่งพรรคโพจื่อก็ใช้พรรคนี้เป็นเครื่องมือในการกอบโกยเงินทอง“อย่าเพิ่งไปสนใจพวกเขาเลย” ลั่วฝานขมวดคิ้วมุ่นหากตอนนี้บุกไป

“แน่นอนอยู่แล้ว!” น้ำเสียงของลั่วฝานเปลี่ยนไปเล็กน้อย “แต่ข้าให้เงินมากขนาดนี้ ก็ต้องการให้พวกเจ้าทั้งสองช่วยข้าอย่างจริงใจ ข้าทำธุรกิจผลิตกระดาษ ต่อไปในภายหน้าย่อมต้องมีคู่แข่งมาหาเรื่องอย่างเลี่ยงไม่ได้ ความหมายของข้าก็คือ หากมีคนมาขวางเส้นทางทำมาหากิน พวกเจ้าจะนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ได้”สองพี่น้องตระกูลหม่าได้ยินคำพูดของลั่วฝานก็พากันนิ่งเงียบไป เห็นได้ชัดว่างานที่ลั่วฝานทำนั้นอันตรายอย่างยิ่ง“ฆ่าคนวางเพลิงคือหนทางสู่ความมั่งคั่ง พวกเราอาศัยอยู่ในยุคกลียุคเช่นนี้ ก็เพียงเพื่อปากท้องให้อิ่มไปวัน ๆ หากพวกเจ้าไม่มีความกล้า ข้าก็จะถือเสียว่าข้าไม่เคยมาที่นี่ก็แล้วกัน”สองพี่น้องตระกูลหม่ากัดฟันกรอด ในที่สุดก็ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว เอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า “ตกลง พวกเราสองพี่น้อง จะขอติดตามเถ้าแก่”ลั่วฝานยิ้มแล้วกล่าวว่า “พรุ่งนี้ข้าจะร่างหนังสือสัญญาขึ้นมาฉบับหนึ่ง แล้วส่งไปศาลาว่าการ ตั้งแต่นี้ไป พวกเจ้าจงยกข้าเป็นเจ้านาย ต่อไปทำสิ่งใดให้ถือข้าเป็นหลัก”“ไม่มีปัญหาขอรับ!” หม่าเหลียงประสานหมัดกล่าวหม่าเชายังมีอาการบาดเจ็บที่ขา ชั่วขณะนี้จึงยังไม่สามารถติดตามลั่วฝานไปทำงานได้ แต่หม่าเหลีย

“ออกไปนอกเมืองหรือขอรับ?” สีหน้าของจางเหลียวตกตะลึง“มีอันใดหรือ?” ลั่วฝานเอ่ยถาม“เถ้าแก่ ท่านอาจยังไม่ทราบ ตอนนี้ด้านนอกเมืองหย่งอันวุ่นวายไปหมดแล้วขอรับ ได้ยินมาว่าด่านชายแดนถูกตีแตกแล้ว ช่วงนี้จึงมีผู้อพยพจำนวนไม่น้อยมารวมตัวกันอยู่ที่นอกเมือง” จางเหลียวขมวดคิ้วกล่าว“ผู้อพยพ?” ลั่วฝานได้ยินดังนั้น สีหน้าก็ฉายแววระมัดระวังขึ้นมา“พวกเราจำเป็นต้องออกไปนอกเมืองจริง ๆ หรือขอรับ?” จางเหลียวเอ่ยถามลั่วฝานพยักหน้า “เจ้าก็รู้ว่าราคาข้าวสารอาหารแห้งในเมืองมันแพงเพียงใด คนสิบกว่าชีวิตต้องกินต้องใช้ ธัญพืชถือเป็นรายจ่ายก้อนโตทีเดียว”หากคิดจะประหยัดต้นทุน ก็ทำได้เพียงออกไปรับซื้อธัญพืชตามหมู่บ้านนอกเมืองเท่านั้น แต่ตอนนี้ด้านนอกเมืองมีผู้อพยพอยู่ เกรงว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึ้นมาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดลั่วฝานก็ยังคงตัดสินใจที่จะออกไปนอกเมืองความมั่งคั่งย่อมต้องเสาะหามาจากในภยันตราย หากปราศจากความกล้า ก็อย่าได้คิดทำการใหญ่“พวกเราฟังเถ้าแก่ขอรับ” จางเหลียวกล่าวลั่วฝานพยักหน้า เตรียมตัวจะออกจากบ้าน ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันหลังเดินกลับไปบอกจูอีโหรวว่า “ตอนกลางวันข้า

เถ้าแก่ร้านขายธัญพืชยิ้มประจบประแจง “นั่นน่ะสิขอรับ ใครบ้างจะไม่รู้ว่ากระดาษของเฉิงซินถังตระกูลหวังนั้นดีที่สุดในเมืองหย่งอัน ไอ้คนสิ้นไร้ไม้ตอกนั่นมันจะไปนับเป็นอะไรได้ ถึงกล้ามาแย่งธุรกิจกับตระกูลหวัง”“ฮ่า ๆ พูดได้ดี”ชายร่างผอมบางมองไปยังเถ้าแก่ร้านขายธัญพืช “เจ้าวางใจได้ ต่อไปธัญพืชของตระกูลหวังข้า จะให้เจ้าเป็นคนจัดหาให้”เถ้าแก่ร้านขายธัญพืชได้ยินดังนั้น บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มตื่นเต้นยินดีในทันที “ขอบคุณเถ้าแก่หวังมากขอรับ”ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม พอออกมาจากตำบลได้ราวสองลี้ ลั่วฝานก็พลันสังเกตเห็นว่ามีคนติดตามอยู่รอบ ๆลั่วฝานสงสัยอย่างมากว่า เมื่อครู่เถ้าแก่ร้านขายธัญพืชจงใจถ่วงเวลา ทำให้ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วก็ยังไม่สามารถกลับไปถึงเมืองหย่งอันได้“เถ้าแก่ ไม่น่าไว้วางใจเลยขอรับ” จางเหลียวขมวดคิ้ว กวาดตามองไปรอบทิศ“มีอันใดหรือ? มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ?” ลั่วฝานเอ่ยถาม“ด้านหน้าคล้ายกับมีคนอยู่ขอรับ อาจจะเป็นพวกโจรป่าดักปล้น” จางเหลียวขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินคำพูดของจางเหลียว ลั่วฝานก็ทอดสายตาไปเบื้องหน้า พลันเห็นคบเพลิงสี่ห้าอันสว่างวาบขึ้นท่ามกลางความมืดยามค่ำคืนช่วงเวลาเช

อีกทั้งลั่วฝานยังรู้ดีว่าหลี่หน้าบากไม่มีทางมีเงินมากขนาดนี้ได้ เป็นไปได้เพียงว่ามีคนว่าจ้างให้หลี่หน้าบากมาฆ่าคน“ให้ตายเถอะ เงินแท้ตั้งสองร้อยห้าสิบตำลึง หลี่หน้าบากไปร่ำรวยมาจากไหนตั้งแต่เมื่อใดกัน?” จางหู่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความประหลาดใจเมื่อหวนนึกถึงเถ้าแก่ร้านขายธัญพืชที่จงใจถ่วงเวลาเมื่อครู่ ลั่วฝานก็แสยะยิ้มเย็นชา “ดูท่าว่า พวกเขาคงวางแผนกันไว้ล่วงหน้าแล้ว คิดจะดักปล้นฆ่าพวกเรากลางทาง”“เถ้าแก่ ท่านหมายความว่าเถ้าแก่ร้านขายธัญพืชคนนั้นมีปัญหาหรือขอรับ?” จางเหลียวขมวดคิ้วกล่าว“จางเหลียว เจ้าไม่ได้บอกหรือว่าเจ้ารู้จักกับเถ้าแก่ร้านขายธัญพืช?” สีหน้าของจางหู่เปลี่ยนไปทันที ตวาดเสียงกร้าว“จางหู่” ลั่วฝานพูดขัดจางหู่ขึ้นมา ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ไม่ใช่จางเหลียว เมื่อครู่ในมือของจางเหลียวถือมีดตัดฟืน ทั้งยังอยู่ข้างกายข้าตลอดเวลา หากเขามีความคิดไม่ดี ข้าคงตายไปนานแล้ว”จางเหลียวประสานหมัดกล่าว “ขอบคุณเถ้าแก่มากขอรับ”จางหู่ตะโกนอย่างเดือดดาล “หากข้ารู้นะว่าไอ้สารเลวหน้าไหนมันคิดร้ายต่อพี่ชายของข้า ข้าจางหู่จะชกมันให้ตายไปเลย”“กลับเข้าเมืองก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อย ๆ คิ