Lahat ng Kabanata ng พลิกชะตาคุณชายตกอับ: Kabanata 1 - Kabanata 10

“หนึ่งคำนับฟ้าดิน สองคำนับบิดามารดา สามีภรรยาคำนับกัน ส่งตัวเข้าห้องหอ!”พร้อมกับเสียงตะโกนของผู้ดำเนินพิธีและเสียงหยอกล้อของญาติมิตร ลั่วฝานและหญิงสาวสามคนที่คลุมหน้าด้วยผ้าคลุมสีแดง ก็ก้าวเข้าสู่ห้องหอสงครามที่ต่อเนื่องยาวนานทำให้ราชวงศ์ต้าเซิ่งขาดแคลนบุรุษ เพื่อฟื้นฟูจำนวนประชากร ฮ่องเต้จึงสนับสนุนให้ราษฎรแต่งภรรยาและมีบุตร ด้วยเหตุนี้ ลั่วฝานที่เป็นเพียงชาวนาผู้ยากไร้ จึงสามารถแต่งภรรยาพร้อมกันถึงสามคนได้ในคราวเดียวยิ่งไปกว่านั้น ภรรยาทั้งสามคนนี้ไม่เพียงแต่มีรูปโฉมงดงามหาที่เปรียบมิได้ แต่ยังมีเสน่ห์ที่แตกต่างกันไปอีกด้วยลั่วฝานพยายามข่มความตื่นเต้นในใจ กำลังจะเปิดผ้าคลุมหน้าสีแดง เพื่อยลโฉมของคนงาม แสงสว่างสายหนึ่งพลันแวบผ่านหน้าไปตื่นจากฝันแล้ว“ข้า ข้ากำลังฝันอยู่หรือ? ไม่ นี่ไม่ใช่ความฝัน”เมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นว่าตนเองอยู่ในกระท่อมมุงจากที่ผุพังและเก่าแก่ซอมซ่อหลังหนึ่งลั่วฝานเป็นคนยุคปัจจุบัน เกิดมาเป็นเด็กกำพร้า อาศัยการทำงานพิเศษส่งเสียตัวเองเรียนจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ หลังจากเรียนจบก็ได้เข้าทำงานในบริษัทใหญ่และได้รับเงินเดือนสูงแต่เขาก็ไม่ได้เริ่มใช้

ทุกคนกำลังดื่มด่ำกับบทกวีนี้อย่างลึกซึ้ง“ฝนดีย่อมรู้ฤดูกาล เมื่อยามวสันต์จึงโปรยปราย...”คิ้วที่ขมวดแน่นของสวีหย่วนคลายออก “สหาย บทกวีนี้ท่านเป็นคนแต่งหรือ?”ไม่ว่าจะเป็นตัวอักษร ภูมิศาสตร์ หรืออารยธรรมของราชวงศ์ต้าเซิ่ง ล้วนไม่ต่างจากประเทศหัวเซี่ย แต่ประวัติศาสตร์หลังจากยุคชุนชิวเป็นต้นมา กลับแตกต่างจากประวัติศาสตร์จริงของประเทศหัวเซี่ยอย่างสิ้นเชิง นักกวีอย่างหลี่ไป๋หรือตู้ฝู่ก็ย่อมไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนลั่วฝานพยักหน้า“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! บทกวีนี้เรียกได้ว่าเป็นผลงานชิ้นเอก มีเพียงอัจฉริยะผู้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศเท่านั้นจึงจะแต่งออกมาได้ คนธรรมดาทั่วไป ไม่มีทางแต่งบทกวีเช่นนี้ออกมาได้เด็ดขาด!”“ต้องเป็นเจ้าหมอนี่ไปอ่านเจอมาจากตำราโบราณที่ไหนสักแห่งแน่ๆ! เจ้าหนู พูดความจริงมา ไปเห็นมันมาจากที่ใดกันแน่!”ในไม่ช้า ก็มีคนสองสามคนเริ่มตั้งข้อสงสัย“สหาย ในเมื่อท่านมีพรสวรรค์ด้านกวีถึงเพียงนี้ เช่นนั้นข้าขอทดสอบท่านอีกสักสองสามบท นี่จึงจะเป็นการพิสูจน์ที่ดีที่สุด ใช่หรือไม่?”สวีหย่วนกล่าว“ใช่”มุมปากของลั่วฝานอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ในชาติที่แล้วเขาชื่นชอบป

สวีหย่วนถอนหายใจยาว ส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้น “โรงพิมพ์ของข้า ก็แค่พอประคองตัวไปได้ เดือนหนึ่งหาเงินได้ไม่ถึงห้าตำลึง”ห้าตำลึงสำหรับชาวบ้านทั่วไป ถือเป็นเงินจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียวแต่สำหรับคนที่ผ่านโลกมามากอย่างสวีหย่วน โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับการปิดกิจการโรงพิมพ์ตระกูลสวีก็แค่ประคองตัวไม่ให้ล้มเท่านั้น“ไม่จริงน่า? ข้าเห็นคนมาอ่านหนังสือที่โรงพิมพ์ทุกวันก็ไม่น้อยเลยนี่? เหตุใดถึงหาเงินไม่ได้?” ลั่วฝานกล่าวอย่างประหลาดใจเล็กน้อยโรงพิมพ์ตระกูลสวีมีคนมาอ่านหนังสือทุกวันหลายร้อยคน แทบไม่มีที่นั่งว่าง คึกคักขนาดนี้ จะหาเงินไม่ได้ได้อย่างไรเมื่อเห็นลั่วฝานพูดเช่นนี้ สวีหย่วนก็ยิ้มอย่างขมขื่น “สหายลั่วอาจจะยังไม่ทราบ อำเภอหย่งอันนี้ไม่ได้มีแค่โรงพิมพ์ของข้าเพียงแห่งเดียว เมื่อเดือนที่แล้ว ทางตะวันออกของเมืองก็เพิ่งเปิดโรงพิมพ์ตระกูลเฉียน ไม่เพียงแต่อ่านหนังสือครึ่งราคา ยังแถมน้ำชาอีกด้วย!”“พวกนักปราชญ์บัณฑิตในเมือง พากันไปอ่านที่โรงตระกูลเฉียนกันหมด ข้าไม่มีทางเลือกอื่น จึงต้องลดราคาตามไปด้วย นี่ไง แค่ค่าน้ำชาทุกวันก็ขาดทุนไปหลายร้อยอีแปะแล้ว”ลั่วฝานพอได้ฟังแล้ว นี่มันกลยุทธ์ท

จูอีโหรวเห็นว่าข้าวต้มในถ้วยของจางหู่หมดแล้ว ก็รีบลุกขึ้นไปที่ห้องครัวเพื่อตักให้จางหู่อีกถ้วยแต่เมื่อกลับมาที่โต๊ะ นางกลับไม่ได้ตักข้าวต้มให้ตัวเอง“เหตุใดเจ้าไม่ตักล่ะ?” ลั่วฝานเอ่ยถามสายตาของจูอีโหรวฉายแววตกตะลึงเล็กน้อย เอ่ยขึ้นเสียงเบา “ข้าไม่หิว”ไม่หิว?ลั่วฝานมองใบหน้าที่ซีดเหลืองของจูอีโหรว เห็นได้ชัดว่าขาดสารอาหาร นี่เรียกว่าไม่หิวหรือ?ลั่วฝานไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินตรงไปที่ห้องครัวแล้วเปิดฝาหม้อออก พบว่าข้าวต้มข้างในเกือบจะถึงก้นหม้อแล้ว เห็นได้ชัดว่าจูอีโหรวกลัวว่าจะไม่พอกิน จึงไม่กล้าตักข้าวต้ม ไม่เพียงแต่จูอีโหรวเท่านั้น ข้าวต้มในถ้วยของอู่ชิงและซ่างกวนถิงก็ยังใสกว่าในถ้วยของลั่วฝานมากเห็นได้ชัดว่าเป็นข้าวต้มที่เติมน้ำเพิ่มเข้าไปเมื่อเห็นเช่นนี้ ในใจของลั่วฝานก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเขาตักข้าวต้มเหลวๆ ครึ่งถ้วยยกออกไป ในหม้อยังเหลืออีกประมาณหนึ่งถ้วย คาดว่ายังไม่พอให้จางหู่กินคนเดียวด้วยซ้ำพอกลับมาที่ห้องโถง ลั่วฝานก็วางถ้วยข้าวต้มครึ่งถ้วยไว้ตรงหน้าตนเอง จากนั้นก็เลื่อนถ้วยเดิมของตนไปตรงหน้าจูอีโหรว“เมื่อตอนเย็นข้าไปกินข้าวกับเถ้าแก่สวีมาจนอิ่มแปล้แล้ว ถ้วย

ลั่วฝานก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นี่เป็นอะไรไปอีก? เหตุใบหน้าใดจึงแดงก่ำแล้วอู่ชิง จูอีโหรว และซ่างกวนถิง ทั้งสามคนล้วนไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อลั่วฝาน เป็นเพียงโชคชะตาเล่นตลกเท่านั้น เพื่อความอยู่รอดจึงจำเป็นต้องลดตัวมาแต่งงานกับลั่วฝานแม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันมาเป็นเดือนแล้ว แต่คนที่ร่วมห้องกับลั่วฝานจริงๆ มีเพียงจูอีโหรวเท่านั้น และนี่ก็เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน หลังจากที่จูอีโหรวคิดอยู่นานครึ่งค่อนวัน จึงตัดสินใจมอบกายให้ลั่วฝาน ร่างกายของเจ้าของร่างเดิมถูกสุรานารีสูบจนเสื่อมโทรมไปนานแล้ว ประกอบกับติดการพนันเป็นชีวิตจิตใจ หลังจากแต่งงานกับภรรยาคนงามทั้งสาม เขาก็มุดหัวอยู่ในบ่อนนานกว่าครึ่งเดือนทุกครั้งที่กลับบ้านก็ไม่เคยใกล้ชิดทั้งสามคน เอาแต่จะไถเงิน ไถสินเดิมไปขายเพื่อเอาเงิน แถมอู่ชิงแม้จะเป็นสตรีคนหนึ่ง แต่กลับมีพละกำลังมาก บนตัวพอมีวรยุทธ์อยู่บ้างทุกครั้งที่ลั่วฝานคิดจะร่วมหลับนอน ก็มักจะถูกอู่ชิงขัดขวางไว้ไม่ยอมให้ทำเมื่อคืนจูอีโหรวเห็นว่าลั่วฝานเปลี่ยนไปมาก และก็อยากให้ทั้งสามคนใช้ชีวิตกันดีๆ จึงเรียกอู่ชิงและซ่างกวนถิงมา ตกลงกันว่าจะผลัดกันปรนนิบัติลั่วฝานคนละหนึ่งคืน ทั้งสามค