All Chapters of รักร้อยใจในไร่ชา: Chapter 11 - Chapter 20

แม้ว่าชีวิตของลูกหยีในไร่ชาจะเริ่มสงบขึ้น แต่เธอก็ยังคงมีบาดแผลจากอดีตที่เธอยังไม่สามารถปล่อยวางได้ ความเจ็บปวดที่เกิดจากการเป็นลูกเมียน้อยและการไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัวทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้ก้าวข้ามความขัดแย้งภายในใจ ในวันหนึ่งเมื่อข่าวครอบครัวของเธอเดินทางมาถึง ลูกหยีได้รับรู้ว่าพ่อของเธอกำลังป่วยหนัก ข่าวนี้ทำให้เธอเกิดความสับสนในใจ แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่ดีกับครอบครัว แต่ความผูกพันระหว่างเธอกับพ่อยังคงมีอยู่ลึก ๆ ในใจ และเธอก็ไม่สามารถตัดใจจากพ่อได้อย่างสมบูรณ์ เอกณัฐรับรู้ถึงความสับสนของลูกหยี พยายามให้เธอได้คิดและตัดสินใจด้วยตัวเองโดยไม่กดดัน เธอต้องเลือกว่าจะกลับไปเผชิญหน้ากับครอบครัวที่เธอพยายามหนีจากมาตลอด หรือจะเลือกที่จะปล่อยวางและเริ่มต้นใหม่อย่างเต็มที่ที่ไร่ชา“ไม่ว่าจะเลือกทางไหน มันคือการเลือกของเธอเอง” เอกณัฐบอกกับเธอแต่ความหมายที่แฝงอยู่คือการสนับสนุนให้เธอได้เผชิญหน้ากับอดีตและปล่อยวางในแบบที่เธอพร้อม ในที่สุดลูกหยีตัดสินใจกลับไปเผชิญหน้ากับพ่อของเธออีกครั้ง แม้ว่าแม่ใหญ่และลูกเกดยังคงไม่เปลี่ยนท่าทีต่อลูกหยี แต่การที่

ช่วงสายของวันหนึ่ง หลังจากที่ลูกหยีทำงานในไร่ชามาอย่างเหน็ดเหนื่อย เธอก็เดินเล่นไปรอบ ๆ ไร่ชาเพื่อผ่อนคลายตัวเอง ขณะที่เดินไปถึงคอกม้าที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพักของเอกณัฐ เธอก็เห็นม้าตัวหนึ่งกำลังเดินอยู่ในคอก สัตว์ใหญ่ที่สง่างามทำให้เธอรู้สึกทึ่ง และความปรารถนาที่จะลองขี่ม้าก็พุ่งขึ้นมาทันที ลูกหยีหันไปหาเอกณัฐที่เดินตามมาอยู่ไม่ไกลนัก เธอรีบเดินไปหาเอกณัฐพร้อมกับจับที่แขนเขาเขย่าแบบอ้อนๆ “ลุงคะ หนูอยากลองขี่ม้าจังเลยค่ะ หนูไม่เคยขี่มาก่อนเลย ลุงช่วยสอนหนูได้หรือเปล่าคะ” ลูกหยีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็ก ๆ ดวงตาของเธอเป็นประกาย เอกณัฐมองมาทางลูกหยีด้วยความสงสัยเล็กน้อย เพราะรู้ว่าการขี่ม้าไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์ แต่เขาก็เห็นความอยากรู้อยากลองและความกระตือรือร้นในดวงตาของเธอ “เธอไม่เคยขี่ม้ามาก่อนเลยใช่ไหม” เขาถามเสียงเรียบทำท่าคิดหนัก “ใช่ค่ะ แต่หนูอยากลองดู ลุงช่วยสอนหนูได้ไหมคะ น๊าาา นะคะ” ลูกหยีพยักหน้าตอบ อ่อนที่จะอ้อนหนักกว่าเดิม คนแพ้ลูกอ้อนอย่างเอกณัฐ พยักหน้าเบา ๆ แม้จะมีความกังวลว่าจะต้องสอนเธอควบคุมม้า แต่เขาก็ไม่อยากปฏิเสธความตั้งใจของเธอได้ “ได้

หลังจากนั่งพักอยู่ข้างน้ำตกสักพักเอกณัฐก็นั่งลงข้างลูกหยีที่นั่งแช่เท้าอยู่ ทั้งสองคนนั่งมองน้ำตกที่ไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ ความเงียบสงบและบรรยากาศร่มรื่นทำให้ทั้งคู่ไม่รู้สึกถึงความเร่งรีบหรือความกดดันใด ๆลูกหยีหันไปมองเอกณัฐเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูผ่อนคลายมากกว่าที่เธอเคยเห็น เขาไม่ใช่คนที่แสดงออกถึงความรู้สึกง่าย ๆ แต่การที่เขาพาเธอมาที่นี่ ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาใส่ใจเธอมากกว่าที่เขาแสดงออก“ลุงชอบที่นี่มากสินะคะ” ลูกหยีเอ่ยถามอย่างเบา ๆเอกณัฐ หันมามองเธอแล้วพยักหน้า “ที่นี่ทำให้ฉันสงบ เวลาที่ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันหนักไป ฉันจะมาที่นี่ แล้วทุกอย่างก็ดีขึ้น”ลูกหยีฟังแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอเริ่มเข้าใจว่าเอกณัฐก็มีด้านที่เหนื่อยล้าและต้องการความสงบเหมือนกัน แม้เขาจะเป็นคนที่ดูเข้มแข็งและควบคุมทุกอย่างได้ตลอดเวลา“หนูเองก็รู้สึกว่าที่นี่ทำให้หนูสบายใจเหมือนกันค่ะ” ลูกหยีตอบด้วยรอยยิ้มเอกณัฐหันมามองเธออีกครั้ง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ“เมื่อไหร่ที่เธอเหนื่อย ก็แค่มาที่นี่ มันจะช่วยให้เธอดีขึ้น”ลูกหยีมองเขาอย่างซาบซึ้งในคำพูดนั้น หัวใจของเธอเต้นช้า ๆ ด้วยความรู้สึกที่อธิบายยาก เธอรู้

วันหนึ่งในขณะที่ลูกหยีกำลังทำงานอยู่ในไร่ชา เธอพลาดลื่นล้มระหว่างที่เดินไปเก็บใบชา ทำให้เธอบาดเจ็บเล็กน้อยที่ข้อเท้า แม้จะไม่ใช่บาดเจ็บหนัก แต่เธอก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าและเดินไม่สะดวก เอกณัฐที่อยู่ใกล้ ๆ รีบเข้ามาช่วยเหลือทันทีโดยไม่พูดอะไรมาก เขาอุ้มลูกหยีไปนั่งที่ร่มไม้ใกล้ ๆ และตรวจดูอาการด้วยท่าทางจริงจัง ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้แสดงอาการตกใจ แต่สายตาที่แสดงถึงความห่วงใยนั้นกลับชัดเจนอย่างมาก “เธอต้องพักสักหน่อย อย่าเพิ่งฝืนลุกยืน นั่งพักก่อน” เอกณัฐพูดขณะก้มลงดูที่ข้อเท้าของเธอ อย่างน้องก็ไม่ได้หักหรือแพลงอย่างที่เขากังวล ถึงลูกหยีจะยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่ก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางของเขา เธอรู้สึกถึงความใส่ใจที่เขามอบให้ แม้จะไม่พูดอะไรมาก แต่การกระทำของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความห่วงใยของเขา แค่นี้ก็ทำให้ดวงใจน้อยๆ ของเธอเต้นอีกแล้ว “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นิดเดียวเอง หนูยังทำงานต่อไหว” ลูกหยีพูดอย่างพยายามให้ตัวเองดูเข้มแข็ง แต่เอกณัฐกลับมองเธออย่างนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เธอไม่ต้องฝืน เดี๋ยวฉันจะช่วยดูทำงานที่เหลือเอง เธอนั่งพักก่อน อย่าดื้อ เข้าใจไหม เดี๋

“นี่ลุงกล้าว่าลูกหยี เพื่อปกป้องผู้หญิงคนนี้เหรอคะ งั้นลุงก็เอาเธอเข้ามาอยู่ในบ้านแทนลูกหยีอย่างที่เธอต้องการเลยค่ะ ลูกหยีจะไปเอง” พูดจบร่างบางก็หันหลังเตรียมเดินจากไปแต่ยังช้ากว่าที่แขนเรียวจะโดนยึดไว้ด้วยมือแข็งแรงของเอกณัฐ “หยุดก่อนลูกหยี เธอกำลังเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์เริ่มจะบบานปลายกว่าที่เขาตั้งใจให้เกิด ลูกหยีแสดงให้เขาเห็นแล้วว่าเธอเองหึงหวงเขาเกินคาด ส่วนอิงอรก็หมดประโยชน์สำหรับเขาแล้ว ที่เขาทนให้เธอเข้ามาใกล้ชิด เพียงแค่จะยืมมือเธอเพื่อลองใจเด็กน้อยของเขาเท่านั้นเอง ผู้หญิงอย่างอิงอรทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอเข้าหาเขาด้วยเจตนาอะไร ยังไงก็แล้วแต่ตอนนี้เธอหมดประโยชน์กับเขาแล้ว เขาต้องเคลียร์ตัวเองให้บริสุทธิ์จากเธอเสียก่อน ก่อนที่เด็กน้อยขี้งอนของเขาจะงอนหนักกว่านี้ ร่างสูงหันไปมองอิงอรที่ยังคงยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่ทำเหมือนไม่สบายใจ “ส่วนเธออิงอร เธอมีอะไรก็พูดมาตรง ๆ อย่าพยายามทำอะไรที่ไม่เหมาะสมอีก” เอกณัฐพูดเสียงเรียบแต่เด็ดขาด อิงอรที่รู้ว่าตัวเองถูกจับได้ก็เริ่มรู้สึกถึงความเสียหน้า เธอพยายามเก็บอาการ แต่ก็ไม่สามารถปิดบังได