All Chapters of เจ้าพ่อนักซิ่ง: Chapter 51 - Chapter 60

ฉันเองก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร เพราะสีหน้าของเขามันดูเหมือนเครียดมาก จนฉันไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวเขาจะรำคาญ นั่นแหละ จากวันนั้นจนวันนี้ก็ผ่านมาสามวันแล้วที่เราไม่ได้ติดต่อกันเลยฉันโทรหาเขาไม่ติด พอไปหาเขาที่สนามก็ไม่มีใครอยู่เลย ฉันกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมโดยที่ความรู้สึกเปลี่ยนไป ฉันรู้สึกเสียใจนะที่อยู่ดี ๆ เขาก็หายไปเลย ถามกับใครก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหนพอไปถามกับทุกคน ไม่ว่าจะเพื่อนเขาหรือคนอื่น ๆ เช่น ลม ก็ไม่มีใครรู้ ตอนนี้ลมและคนอื่น ๆ ต้องมาทำงานกับพี่เคียร์แทน อย่างที่บอกสนามของเทนชิไม่มีใครอยู่เพราะเขาปิดสนามไปแล้วยังไงล่ะดูเหมือนเขาจะเตรียมการมาเป็นอย่างดี เพราะลูกน้องเขาทุกคนไม่ได้ตกงานอะไร และที่พี่เคียร์มาเปิดอู่ก็เพราะต้องการช่วยลูกน้องของเทนชิไม่ให้ตกงานนี่เอง แต่ถึงอย่างนั้นพี่เคียร์น่าจะเป็นคนที่ให้คำตอบถึงการหายไปของเทนชิได้ดีที่สุด แต่ความเป็นจริงกลับไม่ใช่เลยพี่เคียร์บอกว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่ทำก็เพราะเทนชิขอร้องมาแค่นั้น นอกนั้นเทนชิก็ไม่ได้บอกอะไรพี่เคียร์ไว้เลย ฉันยอมรับเลยว่าตัวเองนอนร้องไห้ทุกคืน เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้เงียบหายไปแบบนี้และที

นั้นจึงเป็นเหตุผลที่ผมต้องกลับไปขอความช่วยเหลือจากพ่อ โดยแลกกับการที่ผมต้องกลับมารับตำแหน่งที่ผมไม่เคยต้องการเลยแม้แต่น้อยและอีกอย่าง ถ้าผมกลับมารับตำแหน่งและเลือกทางนี้แล้วผมก็ไม่อยากให้เธอมาเสี่ยงอันตรายเหมือนกัน ถามว่าผมเสียดายที่ต้องอำลาวงการแข่งรถของตัวไหม ผมตอบได้เลยว่าไม่เสียดาย เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็นมากแล้วผมไปถึงทุกจุดมุ่งหมายที่ตั้งเป้าไว้หมดแล้ว เพราะงั้นการกลับมารับตำแหน่งเลยไม่ได้ส่งผลให้ผมรู้สึกแย่ขนาดนั้น แต่ที่ยากก็เพราะเรื่องยัยนั่นอย่างเดียวเลยตั้งแต่ตอนนั้นที่เธอโดนพวกมันเอาตัวไปก็เป็นวันที่ผมไม่อยากให้เธอต้องมาเจออันตรายแบบนั้นอีก และการที่ผมต้องมาบริหารตระกูลและแก๊งแบบนี้แน่นอนว่ามันเสี่ยงมากกว่าเดิมอีก ผมไม่อยากให้เธอเป็นอันตราย ผมไม่อยากให้เธอกลัว นั่นคือเหตุผลที่ผมจะต้องตัดใจจากเธอซะ ถึงแม้มันจะยากมากก็เถอะ“ไปนอนได้แล้วไป” ผมใช้มือดันโยกหัวน้องสาวเล่นเมื่อเธอจ้องหน้าผมอย่างอยากรู้คำตอบจากปากผม แต่ผมไม่อยากพูดเรื่องอะไรพวกนี้เท่าไหร่ มันจะทำให้ผมยิ่งเจ็บนะสิ“คิดให้ดีแล้วกัน ไม่งั้นจะเสียใจทีหลังไม่รู้ด้วยนะ เกิดเธอคนนั้นเจอคนใหม่

ตกเย็น... “อือ...กี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันนอนขยี้ตาพร้อมกับใช้มือลูบไปตามที่นอนเพื่อหามือถือของตัวเอง “อ่าเย็นแล้ว หิวจัง” พอเจอมือถือฉันก็กดเปิดหน้าจอเพื่อดูเวลา จากนั้นก็ใช้มือเล็ก ๆ ลูบไปที่ท้องของตัวเอง ตั้งแต่ลงเครื่องมายังไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย ตื่นเพราะหิวนี่เอง ไม่งั้นคงได้หลับยาวแน่ ๆ “อ่าวตายล่ะ” พอฉันปรับสายตาได้ก็เพิ่งเห็นว่านานะส่งข้อความมาว่าจะมาหาฉัน ซึ่งเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีแล้วด้วย ฉันรีบเด้งตัวไปอาบน้ำแปรงฟันโดยไว อย่างกับวิ่งผ่านน้ำ ใช้เวลาไปไม่กี่นาทีฉันก็อาบน้ำเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้เลยมานั่งทาครีมนิดหน่อยและนั่งรอนานะ เห็นว่าเธอซื้อของกินมาด้วย เธอบอกจะมากินกับฉันประมาณนี้ ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องเดินออกไปหาอะไรกินเอง ยิ่งไม่รู้ภาษาอยู่ด้วย แต่ก็แอบเกรงใจอยู่นะ “สวยจัง” ฉันยืนมองต้นไม้ที่กำลังเบ่งบานอยู่นอกหน้าต่าง แม้ตอนนี้จะเย็นและไม่ค่อยมีแสงให้เห็นความสวยของต้นไม้ชัด ๆ แต่ขนาดแสงน้อยมันก็ยังสวยอยู่เลย ไหนจะบรรยากาศอีก ดีไปหมดเลย “ถ่ายไว้เป็นที่ระลึกหน่อยแล้วกัน” ฉันยกมือถือขึ้นมากดถ่

ชั้นนี้เห็นว่าส่วนมากเจ้าของห้องจะเป็นคนในตระกูล คนในครอบครัวมากกว่า สงสัยจะเป็นคนในครอบครัวนานะละมั้ง เอาเป็นว่าฉันอยู่เงียบ ๆ น่าจะดีที่สุด ก็เพราะฉันไม่ใช่คนในตระกูลพวกเขาไงล่ะ ฉันตักไอติมเข้าปากพลางนั่งเล่นมือถือไป ฉันไม่อยากจะบอกเลยว่ากว่าจะซื้อไอติมได้เล่นเอาเหนื่อยเลย ก็คนญี่ปุ่นเขาเป็นมิตรมากเขาเหมือนประมาณรู้ว่าฉันไม่น่าจะใช่คนที่นี่ เขาก็เลยพูดภาษาสากลโลกกับฉันใหญ่เลย แน่นอนว่าฉันก็ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง กว่าจะผ่านมาได้เล่นเอาเหงื่อซกเลย ทั้งที่อากาศข้างนอกก็ไม่ได้ร้อนนะ ออกจะเย็นมากกว่าอีกฉันหยิบช้อนที่คาบเอาไว้ออกมาวางลงบนโต๊ะข้าง ๆ แล้วเอนตัวลงนอนราบกับโซฟา พร้อมกับกดลิงค์เว็บที่ฉันบุ๊กมาร์คเอาไว้ ฉันมักจะบุ๊กเว็บที่สำคัญ ๆ ไว้เพื่อให้ตามอ่านข่าวของเขาได้ง่าย ๆแต่ช่วงนี้หลายข่าวก็ทำออกมากคล้ายกันเลย ส่วนมากก็จะพูดถึงเรื่องงานมอบตำแหน่งทั้งนั้น เรื่องอื่น ๆ ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ เห็นว่าช่วงนี้เขาคงกำลังยุ่งกับการปรับตัวอยู่น่ะสิฉันก็รู้มาจากนานะที่เล่าให้ฟังนั่นแหละว่าช่วงนี้เทนชิทำงานหนักเลย ไม่รู้ว่าเขาได้กินข้าวหรือพักผ่อนเพียงพอไหม เขายิ่งเป็นพวกไม่ห่วงตัวเองด้วยสิ แต่

“ค่ะ อะ...โอกาซัง” เมื่อต้องพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นฉันก็รู้สึกไม่ชินกับการออกเสียงเท่าไหร่ คาดว่าคนตรงหน้าฉันน่าจะน่านับถือไม่น้อย เพราะตั้งแต่ที่คุณป้าคนนี้มาเหล่าผู้คนแถวนี้ก็เดินมาก้มโค้งเรียกว่า โอกาซัง กันใหญ่“ไปตรงนั้นกันดีกว่าแม่หนู ไม่งั้นฉันคงต้องยืนจนเอ็นขึ้นเยอะกว่าเดิมแน่ ๆ” คุณป้าพูดแบบติดตลกพร้อมกับจูงมือฉันให้เดินตามท่านไป ฉันก็เดินตามท่านอย่างว่าง่าย“เอาล่ะ ฉันได้ฟังเรื่องของแม่หนูมาจากนานะบ้างแล้ว เรื่องจริงหรือเปล่าจ๊ะที่แม่หนูเป็นแฟนของตาชิ” หลังจากหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้หรูสักพักคุณป้าตรงหน้าก็เริ่มบทสนทนาทันที แฟนของตาชิ? ตาชิคือใครล่ะเนี่ย“ตาชิเหรอคะ เอ่อ...ไม่ใช่ค่ะ บุญไม่รู้จักคนชื่อตาชิค่ะโอกาซัง” ฉันนั่งกุมมือหลังตรงอย่างกับไม้กระดานตั้งอยู่ ด้วยความเกร็งเมื่อต้องมานั่งคุยกับคนตรงหน้า แต่ที่เกร็งไปกว่าเดิมก็เพราะสายตาของคนอื่นที่มองมาทางเรานะสิ“อ่าวไหนนานะบอกกับฉันว่าเธอเป็นแฟนของเทนชินี่นา ไม่ใช่เหรอจ้ะแม่หนู?” อ่อหมายถึงเทนชินี่เอง ฉันก็คิดว่าใครชื่อตาชิ“ถ้าหมายถึงคนที่ชื่อเทนชิ...ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วค่ะ โอกาซัง” คนตรงหน้าฉันยกถ้วยน้ำชา