Semua Bab เจ้าพ่อนักซิ่ง: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1 “ไปสนามแข่งรถ T.CarSpeed” เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาก็บอกจุดหมายที่ต้องการไปทันที ไม่มีใครไม่รู้จักสนามแข่งรถที่กำลังโด่งดังอย่างทีคาร์สปีดหรอก ฉันจึงพยักหน้าเข้าใจตอบเขาไป โดยไม่ได้มีการพูดคุยอะไรกันแต่ค่อยยังชั่วหน่อย เขาพูดไทยได้แฮะ ฉันขอแอบกรี๊ดภายในใจนะเพราะเขาหล่อมาก ดูสิ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ทำให้ดวงตาของเขาน่ามอง ไหนจะปากที่เล็กอย่างกับปากผู้หญิง แล้วโครงหน้าที่ชัดเป็นสันเห็นเด่นชัด แถมทรงผมของเขายังไว้ยาว พอมัดเป็นจุกไว้ครึ่งหัวมันทำให้เขาดูเท่มากเลย รูปร่างก็ไม่แพ้หน้าตาเลย ฉันว่าเขาต้องมีซิกซ์แพ็กแน่ ๆ -,.- “จะมองอีกนานไหม?” ฉันรีบเบี่ยงสายตากลับไปมองถนนต่อทันที เมื่อโดนสายตาดุของเขาจ้องกลับมาตรงกระจกมองหลัง บ้าเอ๊ย! เผลอไปมองเขาซะนานจนโดนจับได้เลย น่าขายหน้าชะมัดยัยบุญเอ๊ย “กูอยู่กับคนเป็นใบ้เหรอวะ” เมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบอะไรเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แม้ว่าใบหน้าเขาจะไม่ได้แสดงออกว่ากำลังหงุดหงิดก็เถอะ แต่น้ำเสียงของเขาแสดงออกชัดเจนมาก “ขอโทษด้วยนะคะ คุณอยากให้ฉันเปิดเพลงไหมคะ?” เพราะบรรยากาศในรถเริ่มเปลี่ยนมาคุ

บทที่ 2 “ตอบเท่าที่กูถามแค่นั้นก็พอ ขับรถเข้าซอยนั้นดิ๊ ไว ๆ พวกมันจะตามมาทันแล้ว ขับก็ช้า! อยากกลายเป็นศพเน่า ๆ ในรถหรือไง” ฉันรีบขับเข้าซอยข้างหน้าทันทีก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน เพราะก่อนหน้านี้ฉันเหยียบคันเร่งมิดชนิดที่ว่าไม่รับรู้อะไรแล้วด้วยความกลัวตายเลยทำให้พวกเราสองคนคลาดกับพวกนั้น ฉันขับเข้ามาหลบในซอยอะไรก็ไม่รู้ และไม่ลืมที่จะดับเครื่องยนต์ด้วย ดีนะตรงที่ฉันเข้ามาจอดแอบมันมืดพอดี ไม่นานรถของพวกมันก็ขับผ่านซอยนี้ไปแบบไม่ได้สังเกตอะไร “เกือบไปแล้ว” ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โดยลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่ภายในรถเพียงคนเดียว พอนึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนที่น่าจะเป็นต้นตอของปัญหาอยู่ด้วยฉันก็รีบปรับสีหน้าตัวเองให้กลับมาเป็นปกติทันที ส่วนเขาก็แค่มองฉันนิ่ง ๆ แต่มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อยแทน “จะรอให้พวกมันมาเจอก่อนหรือไง? รีบ ๆ ขับไปส่งกูได้แล้ว” มันใช่ความผิดฉันหรือไงกัน ฉันว่ามันเป็นความผิดเขาเต็ม ๆ เลยนะ ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก พวกนั้นฉันมั่นใจว่าจะต้องมาตามฆ่าเขาแน่ ๆ ฉันเลยซวยไปด้วยเลยเนี่ยเอาเหอะยัยบุญรีบไปส่งเขาให้เสร็จ แล้วเรียกค่าเสียหายให้เยอ

บทที่ 3 “แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเสี่ยจะยกหนี้ให้จริง ๆ” ถึงข้อเสนอจะน่าสนใจมากก็จริง แต่ถ้าคิดอีกแง่มุมหนึ่ง คนอย่างไอ้เสี่ยดำนะเหรอ เชื่อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้คนแถวนี้เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าไอ้เสี่ยดำมันชอบคดโกงและเจ้าเล่ห์มากแค่ไหน ขนาดที่ฉันเป็นหนี้มัน มันยังโกงดอกฉันจนจะไม่มีปัญญาจ่ายหนี้จริงอยู่แล้ว ถ้าถามว่าทำไมไม่แจ้งตำตรวจ ก็เพราะว่าแจ้งไปก็ไม่มีใครทำอะไรไอ้เสี่ยดำมันได้ไงฉันถึงได้ต้องทำงานงก ๆ เพื่อหาเงินไปโปะหนี้ให้มันจบ ๆ ไปสักที แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ เลยต้องตั้งหน้าตั้งตาทำงานใช้หนี้ต่อไป “น้ำตกหมูเส้นเล็กได้แล้วจ้ะ” มันเหมือนกำลังจะทำท่าทางพูดอะไรออกมาแต่ลูกป้าไก่ก็มาเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวซะก่อน มันเลยเงียบลงแล้วยันตัวลุกขึ้นแทน พลางทิ้งท้ายประโยคไว้ให้ฉันปวดหัวเล่น “เสี่ยให้เวลามึงคิดถึงเย็นนี้ จะทำหรือไม่ทำก็เรื่องของมึง ข้อเสนอนี้เสี่ยให้แค่ครั้งเดียว ถ้าครั้งหน้ามึงมาขอ... คงคิดได้สินะว่ามึงคงไม่มีสิทธิ์แบบนี้อีก” พูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้ฉันที่หิวตั้งแต่ช่วงเช้าพอมาเจองี้ถึงกับไม่อยากกินอะไรเลยเฮ้อ...ฉันก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวที่สั่ง

บทที่ 4เทนชิ Talk เมื่อตะโกนเสร็จผมก็สะบัดข้อมือไปมาด้วยความหงุดหงิดและเจ็บเล็กน้อย หลังจากที่โดนไอ้หัวขโมยมันกัดเข้า ไม่รู้จะติดเชื้ออะไรไหมเนี่ย หงุดหงิดเรื่องก่อนหน้านี้ไม่พอ กลับมายังต้องมาเจอไอ้หัวขโมยที่ไหนไม่รู้มันจะมามุดเข้าโกดังที่มีรถลูกรักของผมจอดอยู่ ดีนะที่ผมสังหรณ์ใจอยู่ดี ๆ ก็อยากจะไปเช็กสภาพลูกรักก่อนแข่งสักหน่อย ก็ดันมาเจอไอ้หัวขโมยนี่มันกำลังนอนหยุกหยิกอยู่ตรงช่องเล็ก ๆ แต่ผมมองไม่เห็นหน้ามันเท่าไหร่ ก็มันเล่นใส่ผ้าปิดหน้าไว้หมดเลยน่ะสิ ที่จริงเวลานี้ผมกับลูกน้องไม่ควรมาอยู่ที่สนามของตัวเองด้วยซ้ำ เพราะมีแข่งรถเล่น ๆ ก่อนแข่งจริง หรือที่เรียกว่าซ้อมในแบบฉบับของผม ที่ต้องการความท้าทายเลยนัดกันไปซ้อมในที่ผิดกฎหมายให้มันเร้าใจหน่อย แต่ดูเหมือนตำตรวจจะคุมแน่นเลยทำให้พวกผมต้องกลับมาซ้อมสนามตัวเอง(ซ้อมสนามตัวเองก็จบแต่แรกแล้วไหมล่ะ -.-) หลังจากที่ผมตะโกนเรียกไอ้ไวน์มันก็เข้าใจทันที ไอ้นี่มันเป็นหัวสมองของกลุ่มผมเลยเรื่องการวางแผนต่าง ๆ เจ้าเล่ห์ ๆ แผนเลว ๆ ผมนี่ยกให้มันเลย มันจับไอ้หัวขโมยนั่นล็อกแขน

บทที่ 5 “นะ...นายรู้จักเสี่ยดำใช่ไหม?” ฉันพยายามปรับเสียงไม่ให้สั่นกลัว พลางมองหน้าเขาเป็นระยะ ๆ และเมื่อเห็นว่าเขาพยักหน้าตอบกลับมาฉันจึงเล่าต่อ “คือฉันเป็นหนี้เสี่ยดำอยู่ เสี่ยแกเลยยื่นข้อเสนอบางอย่างให้เพื่อล้างหนี้...” ฉันเงียบลงเมื่อต้องสารภาพความเห็นแก่ตัวต่อหน้าเขา แต่ดูเหมือนเขาจะรู้นะเพราะเขากลับสวนขึ้นมา “มันเลยให้มึงมาที่นี่?” เหมือนกับมีอะไรมาตบหน้าฉัน มันรู้สึกชามากจนไม่กล้ามองหน้าเขา ได้แต่ก้มหน้าพยักตอบไปส่วนเขาเมื่อรับรู้ถึงคำตอบก็เกิดสบถเล็กน้อยถึงลูกชายของเสี่ย “กล้ามากนะไอ้กราฟ!” เขากำหมัดแน่นคล้ายกับคนกำลังโมโหมาก แต่หน้าเขาก็ยังคงนิ่งดังเดิม เขาทำได้ไงทั้งที่โมโหแต่ก็ยังทำหน้าราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างที่พูดเลยเขาคงคล้าย ๆ ฉันสินะ แบบหน้านิ่งทุกสถานการณ์ แต่ของเขามันแบบไม่แสดงสีหน้ามากกว่า ส่วนของฉันคือหน้านิ่งซะส่วนใหญ่ ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วเพราะต้องการไม่ให้คนอื่นมองว่าฉันอ่อนแอ... อีกอย่างเขารู้ได้ไงว่าคนที่สั่งจริง ๆ คือลูกชายของเสี่ยดำ “เท่าไหร่?” ฉันทำหน้าไม่เข้าใจเพราะอยู่ดี ๆ เข