All Chapters of เจ้าพ่อนักซิ่ง: Chapter 21 - Chapter 30

“เห้ย ยัยใบ้! ตื่นได้แล้ว” ผมเขย่าตัวเธอแรง ๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่น ถ้าไม่เขย่าแรง ๆ เธอก็ไม่ตื่นหรอก เพราะดูเหมือนเธอจะเป็นคนหลับลึกนะ ก็วันแรกที่เธอมานอนบ้านผมเธอก็หลับลึกแบบนี้ ไม่ว่าจะเสียงเครื่องยนต์หรือเสียงดริฟต์ของเหล่าลูกน้องผมที่ซ้อมมืออยู่ และเสียงท่อที่ดังมาก เธอยังหลับสบายหน้าตาเฉยเลย “อืม...” แม่งมาส่งเสียงห่าไรวะ เดี๋ยวลูกชายผมก็ได้ตื่นพอดียัยบ้านี่ “ตื่นเลยยัยใบ้จะแข่งอยู่แล้วโว้ย!” ผมเขย่าตัวเธออีกรอบ และดูเหมือนเธอจะแค่สะลืมสะลือเหมือนเดิมการแข่งครั้งนี้จัดขึ้นอีกสนามที่ไม่ใช่สนามของผม เนื่องจากการแข่งครั้งนี้เป็นการแข่งแบบผิดกฎหมาย เป็นการแข่งแบบเถื่อนไม่มีกฎเกณฑ์อะไรทั้งสิ้น จะเล่นสกปรกหรืออะไรได้หมด ไม่มีผิดกติกาใด ๆแน่นอนว่าผมเกลียดการแข่งอะไรแบบนี้มาก ไม่เคยคิดที่จะจัดขึ้นในสนามตัวเองและไม่เคยคิดที่จะลงแข่งเลยด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้ที่ผมลงแข่งก็เพราะต้องทำตามแผนที่ตัวเองวางไว้และที่สำคัญสนามที่ผมจะไปแข่งก็คือสนามของไอ้ห่ากราฟไงล่ะ “กี่โมงแล้วอะ” เสียงเอื่อย ๆ ของยัยใบ้พูดขึ้น ผมจึงลุกขึ้นโดยไม่ตอบอะไร พร้อมกับกดมือถือ

แต่กราฟคงคิดไม่ถึงแน่ ๆ ว่าเขาจะแกล้งแพ้ในตอนท้ายที่สุด แค่คิดก็รู้แล้วว่ากราฟจะทำหน้ายังไง คงสะใจน่าดู “เจ๊ว่าใครจะชนะ” หนึ่งในทีมของเทนชิพูดขึ้นมาหลังจากเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ฉัน เขาจะถามทำไมในเมื่อทุกคนที่มาวันนี้รู้กันหมดแล้วว่าเทนชิมีแผนอะไร “ถามแปลก ๆ” ฉันตอบออกไปแค่นั้นก่อนจะหันกลับไปสนใจการแข่งตรงหน้าต่อ มันดุเดือดมากไม่คิดเลยว่าเทนชิเขาจะหลบกระสุนจากกราฟเก่งขนาดนี้ ใช่แล้วกราฟกำลังพยายามยิงล้อรถของเทนชิที่ขึ้นแซงอยู่ยังไงล่ะ “พวกผมก็เป็นห่วงไอกะมันนะ แต่ผมไม่เห็นด้วยกับเฮียเลยที่จะส่งเจ๊ไปเข้าถ้ำเสืออย่างไอ้กราฟมันอะ” ฉันเงียบไม่รู้จะตอบอะไรออกไป อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเจอกับพวกทีมของเทนชิบ่อยละมั้ง เลยทำให้เกิดความสนิทกันขึ้นมานิดหน่อยขนาดฉันไม่ค่อยจะพูดอะไรกับพวกเขามากนะ แต่ดูเหมือนพวกเขาก็เป็นห่วงฉันเหมือนกันนะเนี่ย แต่ในเมื่อฉันตัดสินใจไปแล้วก็ต้องทำตามที่พูดนั่นแหละ เพราะฉันมีเหตุผลที่จะต้องใช้เงินอีกด้วย “แค่ไปตามไอกะแฟนของลูกพี่นายให้กลับมาเรื่องก็จบแล้ว ยังไงก็มีกล้องกับเครื่องติดตามอยู่ ไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก” ฉันพูดออกไปตา

สมัยก่อนองค์กรนี้มีข่าวใหญ่มาก เพราะมาเฟียใหญ่ที่ทำผิดกฎหมายและมีอำนาจจนตำรวจยศใหญ่ยังไม่กล้ายุ่งกลับถูกสายลับจากองค์กรนี้เล่นงานได้ จากนั้นก็มีข่าวว่ามาเฟียคนนี้ถูกนำตัวเข้าคุกขังแบบลืมโลกตลอดชีวิตไปในที่สุด เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะมีข่าวออกมาเองว่าใกล้จะถึงช่วงประหารชีวิตแล้วด้วย เพราะข่าวดังในตอนนั้นจึงทำให้ฉันรู้จักองค์กรนี้นะสิ จนถึงขนาดว่าฉันมองพวกคนเหล่านั้นว่าโคตรเท่แถมยังไปนั่งร้านเกมเพื่อหาประวัติความเป็นมาขององค์กรนี้อีก จะบอกว่าเป็นเอฟซีเลยก็ว่าได้ ^0^ แต่ทำไมคนในองค์กรนี่ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ? “ทำไมคุณดูพูดไทยได้คล่องจังคะ? องค์กรนี้ไม่ได้มีแต่คนอังกฤษเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามออกไปด้วยความอยากรู้ ฉันคิดว่าองค์กรนี้น่าจะมีแต่พวกฝรั่งนี่นา ก็เป็นองค์กรจากประเทศอังกฤษ ไม่คิดว่าจะมีคนพูดไทยได้ด้วย ถึงแม้หน้าตาเขาจะออกไปแบบฝรั่งไม่ค่อยมีเค้าโครงไทยเลยก็เถอะ “ผมไม่สามารถพูดเรื่องเกี่ยวกับองค์กรได้มากครับ เอาเป็นว่าคุณจะต้องมาร่วมมือกับผมก่อน” ระ...ร่วมมือ! หา! อะไรกันละเนี่ย ร่วมมืออะไรกัน ฉันเป็นปลื้มองค์กรเขาก็จริงนะแต่ไม่ได้หมายความว่า

“มะ...ไม่เอา อย่าเข้ามา” เธอยกมือขึ้นหมายจะผลักผมออกไป แต่ผมไวกว่า ผมรวบมือทั้งสองข้างของเธอก่อนจะออกแรงเพียงเล็กน้อยเพื่อผลักให้คนตรงหน้านอนราบลงไปกับเตียง ตามด้วยร่างผมที่คร่อมบนตัวเธอเพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้ หน้าตาเธอตอนนี้ตลกชะมัด “ขอกินหน่อยดิ” พูดจบผมก็จัดการถอดเข็มขัดออก ไม่ลืมที่จะรวบมือไว้ด้วย จากนั้นผมก็นำเข็มขัดไปมัดที่ข้อมือของเธอให้มันติดกับหัวเตียง ก่อนจะเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าบนตัวของเธอออกให้หมด “สวยจังวะ” หลังจากที่สู้รบกับเธอนานจนคนใต้ร่างหมดแรงผมก็จัดการกับเสื้อผ้าของเธอออกหมดแล้ว ตอนนี้เธอจ้องผมเขม็งแถมแก้มยังแดงเพราะความเขินอีก น่ารักชะมัด ดุแต่ก็ยังน่ารัก หึ “นายมันเลว! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ เกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงจะมาข่มขืนฉันละเนี่ย ไอ้สารเลว!” เธอก่นด่าผมไม่บันยะบันยัง แต่ผมก็ทำหูทวนลมไม่ได้ยินและไม่สนใจในสิ่งที่เธอด่า ก่อนจะก้มลงไปจรดริมฝีปากดูดดึงยอดปทุมที่กำลังตั้งชูชันชี้หน้าผมอยู่ คล้ายกับว่าสิ่งนั้นกำลังเรียกหาผมให้ผมไปครอบครองมันไว ๆบุญ Talk “อ๊า ไอ้บ้า! หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉันเผลอร้องเสียงน่าอายออกมาเมื่อจู่ ๆ ก็โดน

จนในที่สุดก็เป็นดังที่ฉันคิดเพราะเขาเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาล้มตัวลงมานอนข้าง ๆ ฉันพลางหอบหายใจแรง ฉันเองก็พยายามปัดมือเขาที่วางพาดลงมาตรงหน้าท้อง “ออกไปซะ” ฉันพูดกับเขาเสียงเข้มและนอนหันข้างให้แทน ฉันไม่อยากมองหน้าเขา คนสารเลวที่ข่มขืนฉัน ฉันอุตส่าห์คิดวิธีหาตัวรอดจากกราฟไหงกลับเป็นเขาซะเองที่มาทำแบบนี้ ทั้งที่ฉันก็เริ่มไว้ใจเขาขึ้นมานิดนึงแล้วแท้ ๆ ฉันคงมองเขาผิดไปสินะ ผู้ชายก็ต้องการเรื่องแบบนี้กันอยู่แล้ว “เห้ย อย่าร้องดิวะ ใครใช้ให้มึงไม่ถอดต่างหูออกละวะแม่ง” เขายันตัวขึ้นมามองฉันที่นอนหันหลังร้องไห้อยู่ ไม่รู้ทำไมน้ำตามันถึงได้ไหลออกมาเอง ฉันรู้แค่ว่าเหมือนตัวเองกำลังอยู่ท่ามกลางสงครามอะไรก็ไม่รู้ ฉันเชื่อใจใครไม่ได้เลยสักนิด แต่เดี๋ยวนะเรื่องต่างหูมันจะมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ “ต่างหูอะไรของนาย มันเกี่ยวอะไรกันอย่ามามั่วนิ่ม” ข้ออ้างของเขามันดูฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด จะมาบอกว่าเห็นต่างหูฉันแล้วทำให้อารมณ์ขึ้นอย่างนั้นเหรอ บ้าเกินไปแล้วมั้ง “ยัยใบ้เอ๊ย! มึงคงไม่ได้ลืมตัวหรอกใช่ไหมว่าต่างหูมันมีกล้องที่กูใช้