นักเขียนทักทาย

สวัสดีนักอ่านทุกท่านเลยนะคะที่สนับสนุนนิยายเรื่องนี้จนเราได้มาเจอกัน >///< นักเขียนหน้าใหม่คนนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องนิยายเรื่องที่สี่แล้วค่ะที่หยกได้แต่งขึ้นมา หวังว่าทุกท่านจะสนุกกับการอ่านไปด้วยกันนะคะ

เรื่อง "เจ้าพ่อนักซิ่ง" เป็นเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาวคนหนึ่งนามว่า บุญ เธอทำงานเป็นคนขับแท็กซี่กะดึก ชีวิตเธอไม่ได้ถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่กลับถูกโรยไปด้วยหนามของกุหลาบซะมากกว่า

เมื่อวันหนึ่งเจ้าหนี้ของเธอได้สั่งให้เธอไปทำลายรถสุดหวงของนักแข่งชื่อดัง เพื่อแลกกับการล้างหนี้เกือบครึ่งล้านที่เธอมีปัญญาจ่ายเพียงแค่ดอก มีเหรอที่คนอย่างเธอจะไม่รับข้อเสนอสุดพิเศษแบบนี้...

ส่วนเขา นักแข่งรถมือทองเท้าทองอย่าง เทนชิ ที่ถูกเหล่าคนในวงการตั้งฉายาให้ว่า 'ตีนผี' ต้องมาปะทะเล่นสงครามประสาทกับยัยผู้หญิงหน้ามึน ที่พูดน้อยแถมยังทำตัวเชื่องช้าเข้า

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรกัน...ติดตามต่อในเรื่องเลยจ้า บอกเลยเรื่องนี้จะออกแนวรักสืบสวนสอบสวนหน่อย ๆ มีกลิ่นอายของผีวิญญาณนิดหน่อย(ไม่น่ากลัว)

และจะเป็นการพูดถึงการแข่งรถ(นิดหน่อย) เชื่อว่าใครที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้จนจบจะต้องได้ความรู้เรื่องการแข่งรถเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างแน่นอน

อ้อ! มีเรื่องเกี่ยวกับยากูซ่าเข้ามาเอี่ยวด้วยนะ เพราะงั้นบอกเลยว่า สนุก มัน และลุ้นระทึกสุด ๆ ห้ามพลาดบอกเลย!

บทนำ

ถนนลำกล้วยหว้า

03.56 น.

            ณ เวลาดึกดื่นมืดค่ำขนาดนี้ไม่ได้ช่วยให้ถนนยอดฮิตที่เป็นแหล่งรวมสถานที่บันเทิงต่าง ๆ อย่าง ถนนลำกล้วยหว้า มีรถจราจรน้อยลงเลย กลับมีเพิ่มมากขึ้น เช่นเดียวกับเวลาในตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยทำให้ผู้คนหรือนักท่องเที่ยวน้อยลงเลยจริง ๆ และแน่นอนว่าการที่ถนนตรงนี้เป็นแหล่งยอดฮิต มีเหรอที่รถประจำทางที่จำเป็นอย่าง แท็กซี่ จะพลาด...

            “คนยังเยอะเหมือนเดิมเลยแฮะ” ฉันพูดกับตัวเองด้วยสีหน้านิ่งแบบที่ชอบทำ อันที่จริงไม่ได้ชอบทำหรอกแต่มันเป็นไปเองมากกว่า อ้อ...ลืมแนะนำตัวเลยฉันชื่อว่า ‘บุญ’ นะคะ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ภายในรถแท็กซี่สีม่วง คงไม่ได้คิดว่าฉันเป็นผู้โดยสารกันหรอกใช่ไหม

ถ้าคิดแบบนั้นจริงฉันก็อยากจะบอกว่าทุกคนอาจจะกำลังคิดผิดกัน เพราะฉันไม่ใช่ผู้โดยสาร แต่เป็นคนขับมากกว่า ใช่แล้วค่ะตอนนี้ฉันกำลังทำงานขับแท็กซี่กะดึกอยู่นั้นเอง หลายคนอาจจะบอกว่าผู้หญิงมาขับแท็กซี่แบบนี้มันดูไม่ปลอดภัย ฉันว่ามันก็จริงนะคะ แต่ทำไงได้ในเมื่อฉันมีภาระมากมายที่ต้องใช้ต้องจ่าย การขับแท็กซี่มันก็ช่วยทำให้ฉันมีรายได้ที่เยอะพอตัวเลย

แถมสมัยนี้ยังมีแอปพลิเคชันในการเรียกรถอีก ยิ่งง่ายกว่าสมัยเริ่มแรกที่ฉันขับซะอีก ถ้าจะไปหางานอื่นทำก็ยากไปกว่าเดิมเพราะฉันจบแค่ ม.หนึ่ง เอง ใครเขาจะไปรับ จริงไหมล่ะ

            “ปวดขาชะมัด” การขับแท็กซี่ใครว่าง่ายกันล่ะ ยิ่งเวลารถติดยาว ๆ นะฉันบอกเลยว่าปวดขาสุด ๆ เอาจริงแล้วตอนนี้ก็ติดอยู่นะฉันถึงได้ปวดขามากไง ตอนนี้ภายในรถฉันไม่มีผู้โดยสารหรอกเลยต้องเปิดสถานะ ว่าง เอาไว้เผื่อมีลูกค้าโบกเรียก อย่างที่รู้กันว่าถนนยอดฮิตอย่างลำกล้วยหว้าที่ฉันขับเข้ามาเพื่อหาลูกค้าแห่งนี้เป็นที่ยอดฮิต แน่นอนว่าคู่แข่งก็สูงมากเช่นกัน

            “งั้นไปอีกทางแล้วกันเนอะ” เพื่อหลบเลี่ยงการจราจรที่แออัดฉันจึงหักพวงมาลัยเข้าซอยมะลิทันที ซอยนี้ก็ไม่น้อยหน้า แต่อาจจะไม่ได้ยอดฮิตอย่างเช่นถนนหลัก แต่มันก็พอได้คนอยู่บ้างเพราะซอยนี้เป็นแหล่งรวมร้านแสงสีเสียง อย่างเช่น ผับบาร์ นั่นเอง แต่ดูเหมือนว่าโชคจะเป็นใจนะ เพราะตอนนี้ฉันเห็นว่ามีลูกค้าผู้ชายกำลังโบกเรียกแล้ว เขาเป็นลูกค้าคนแรกเลยก็ว่าได้ แต่พอมองดูดี ๆ แล้วหน้าเขาอย่างกับคนญี่ปุ่นเลย แถมยังมีลายสักเต็มแขนทั้งสองข้าง ลายสักเขามันคล้ายกับพวกยากูซ่าที่ฉันเห็นตามในข่าวเลย

ทำไมฉันถึงได้รู้ละเอียด ก็เพราะฉันดันเห็นลายสักพวกนั้นชัดเจนเลยล่ะ ก็เขาใส่เสื้อกล้ามสีขาวโชว์ลำแขนกำยำนั่นนะสิ อีกอย่างที่ฉันกังวลนอกเหนือจากความกลัว ก็คือเรื่องที่จะพูดคุยกันรู้เรื่องไหมนะสิ...