All Chapters of เจ้าพ่อนักซิ่ง: Chapter 31 - Chapter 40

“ช่วยด้วย ฉันกลัว เธอต้องช่วยฉันนะ” เธอคนนั้นค่อย ๆ หมุนตัวหันกลับมาช้า ๆ จนฉันเห็นหน้าของเธออย่างชัดเจน เพราะแสงจากสปอตไลท์จากข้างนอกส่องเข้ามาที่เธอพอดี “ไอกะ!” ฉันร้องทักพร้อมกับยกมือขึ้นมาบังหน้าเล็กน้อย เมื่อแสงที่ส่องไอกะในตอนแรกหมุนเลื่อนมาส่องเข้าที่หน้าฉันแทน ฉันขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะรีบลืมตาเพื่อมองดูไอกะอีกรอบ แต่กลับเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่าแทนตุบ! ฉันสะดุ้งตัวตื่นขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงของบางอย่างหล่นลงกับพื้นอย่างแรง “คุณจะทำอะไร” ฉันไม่รู้ว่าเสียงตุบนั้นมันดังมาจากไหน เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าฉันมันน่าสนใจมากกว่าซะอีก เขาเข้ามาตอนไหนแล้วทำไมเขาถึงมีเข็มฉีดยาอยู่ในมือ แถมสายตาของเขาตอนนี้มันดูอย่างกับเป็นคนละคน เขาดูน่ากลัวมาก ไหนจะสายรัดที่ข้อแขนนั้นอีก “ไอกะ...” กราฟเอ่ยเรียกชื่อของไอกะแผ่วเบา เบาซะจนฉันเกือบจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ แต่แล้วท่าทางเขาก็เปลี่ยนไปกลายเป็นดูฉุนฉียวขึ้น เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันอย่างแรงจนรู้สึกปวดไปหมด “ไอกะมึง!! มาอยู่นี่ได้ไง มึงออกไปจากหัวกูเดี๋ยวนี้!” เขาจับฉันหวี่ยงกระแทก

“มะ...ไม่” เพราะอะไรก็ไม่รู้ฉันถึงได้พูดออกไปแบบตะกุกตะกัก อาจจะเป็นเพราะเขินอายงั้นเหรอ... “ทำไมมึงถึงไม่บอกกู! ถ้ากูไม่รู้จากปากคนอื่นมึงก็ไม่คิดจะบอกว่ามันทำระยำใส่มึงแบบนี้เลยใช่ไหม?” ฉันนั่งนิ่งเงียบแทน ที่ฉันไม่อยากบอกอะไรเขาตอนนี้ก็เพราะฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ และมันอาจจะส่งผลกระทบกับแผนที่เราสองคนอุตส่าห์ตกลงกัน ถ้ามันพังลงฉันเองก็คงย่อยยับไม่ต่างกัน ฉันอยากได้เงินนั้นไปตั้งตัวใหม่ ใครจะมองฉันยังไงก็ช่าง เพราะถ้าไม่เป็นฉันพวกเขาก็คงไม่รู้หรอกว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันเหนื่อยและท้อมากแค่ไหน “ฉันไม่อยากให้แผนเราพัง” ฉันยอมรับความจริงกับเขาไป เพราะไม่มีเหตุผลอื่นให้พูดแล้วเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกเขา จะให้พูดว่า ‘กลัวนายจะเป็นห่วง’ แบบนี้นะเหรอรับประกันเลยว่าเทนชิคงหัวเราะพร้อมกับพูดว่า ‘หลงตัวเองไปไหมที่กูจะเป็นห่วงมึง’ แน่ ๆ “ช่างแผนสิวะ เดี๋ยวกูหาทางติดต่อไอกะเองก็ได้ มึงไม่ต้องไปทำแล้ว ยกเลิกแผนไปเลย!” “ไม่ได้นะ! มาถึงขนาดนี้แล้ว และฉันก็ใกล้จะรู้แล้วด้วยว่ากราฟเอาไอกะไปไว้ที่ไหน แล้วก็มีเรื่องอื่นอีกที่จะสาม

“คอยดูเถอะ จบแผนนี้เมื่อไหร่ฉันจะเก็บเงินกับนายหลายเท่าเลย!” ฉันพูดจบก็เดินปึงปังขึ้นเตียงไปล้มตัวนอนข้าง ๆ เขา ส่วนเทนชินะเหรอทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ไม่รู้ตัวเหมือนกันนะว่าทำไมตัวเองถึงกลายเป็นคนพูดมากแค่กับเขาไปซะได้ เพราะฉันเริ่มสนิทกับเขาขึ้นงั้นเหรอ ฉันอะเป็นพวกที่พูดน้อยนะ แต่ถ้าสนิทแล้วก็จะพูดมาก =_= แบบที่เห็นนี่แหละ “กูให้เงินมึงใช้ทั้งชีวิตมึงก็ยังใช้ไม่หมดหรอกเชื่อกูสิ” เออไอ้คนรวย ไอ้คนมีตังค์เยอะ แล้วใช้ทั้งชีวงชีวิตอะไรใครมันจะไปอยู่ใช้กับเขากันล่ะ */////* “ใครมันจะไปอยู่ใช้ชีวิตกับนายกัน มีหวังปวดหัวแน่” “ทำไมวะ” เขานอนมองฉันพลางขมวดคิ้วกับคำพูดของฉันที่นอนมองเขาอยู่ห่าง ๆ เราไม่ได้นอนใกล้กันมากเท่าไหร่ ทำไมถึงต้องปวดหัวนะเหรอ “ก็ดูนายดิแสดงอารมณ์ร่วมบ้างก็ได้นะ ไม่งั้นแฟนในอนาคตของนายจะต้องปวดหัวเพราะมัวแต่มาเดาแน่ ๆ ว่านายกำลังรู้สึกอะไรอยู่” ฉันพูดกึ่งบ่นกึ่งแนะนำเขาไป มันจริงนะ ขนาดฉันยังรู้สึกปวดหัวเพราะเดาทางเขาไม่ถูกเลย แต่บางทีพอเดาได้ก็ตอนที่เขาโมโหแบบฟิวส์ขาดอะ นอกนั้นก็ไม่รู้ว่าคิดอะไร หรือบางคำพูดออกมาแบบหน้าตาเฉ

พอมองดูดี ๆ ก็เห็นเป็นต่างหูนั่นเอง ถึงว่าทำไมตอนแรกมองไม่เห็น ก็เล่นหล่นกลิ้งไปใต้โต๊ะแบบนี้ก็แย่นะสิ ฉันรีบเอื้อมมือไปหยิบพร้อมกับรีบวิ่งออกจากห้องโดยไวและไม่ลืมที่จะล็อกประตูไว้ดังเดิมด้วย ขืนอยู่ต่อเสี่ยงถูกจับได้แน่ ๆ01.09 น. และแล้วก็ถึงเวลาสักทีหลังจากที่นอนรอเวลานี้มานาน เวลานี้เป็นเวลาที่ง่ายต่อการแอบออกไป แน่นอนว่าก่อนจะมาถึงเวลานี้ได้ฉันก็แอบเดินเนียน ๆ ทั่วบ้านอีกรอบเพื่อเช็กทางหนีทีไล่ให้เรียบร้อยอย่างที่บอกไปว่ากล้องวงจรปิดเยอะมาก แต่ก็มีบางจุดที่กล้องไม่สามารถเข้าได้ถึง ฉันจึงรู้ทิศทางที่จะแอบไปยังสถานที่ที่กราฟนัดส่งของได้อย่างง่ายดายนะสิไม่เสียแรงเลยที่ทำงานขับแท็กซี่มาหลายปี เพราะมันทำให้ฉันจำทางที่ตัวเองเพิ่งเดินไปดูได้ภายในไม่กี่นาทีเท่านั้น “ตรงไป...เลี้ยวซ้าย...อืม...ตรงไปอีก...” ฉันก้าวขาเดินเปล่งเสียงเบา ๆ พูดกับตัวเองเพื่อทวนทิศทางต่าง ๆ ไปในตัว เวลานี้ทุกคนนอนกันหมดแล้ว จะมีลูกน้องของกราฟเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยืนเฝ้าอยู่ตามจุดต่าง ๆ ของบ้านแต่ก็มีบางคนที่แอบหลับและไปนั่งตั้งกลุ่มก๊งเหล้ากัน จึงเป็นโอกาสดีมากที่ฉันออกไปได้อย่างง่า

พ่อผมรักและหวงแม่ผมมาก จึงมักจะตัวติดกันตลอดเวลาจนพวกผมชินแล้ว ตายายเองก็ปลงเช่นกันที่นาน ๆ ทีลูกสาวจะมาหาแต่พ่อผมไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอก ท่านมักจะส่งคนมารับตายายไปญี่ปุ่นมากกว่ามาหาท่านเอง สุดท้ายผมจึงอยู่ที่ไทยมานานและผันตัวเองเป็นนักแข่งรถตามที่ฝัน ส่วนตายายผมพวกท่านเสียนานแล้ว ผมจึงต้องอยู่ที่ไทยเพียงคนเดียว“รอแป๊บ” ผมถือสายรอสักพักใหญ่ ๆ นานะคงกำลังหาพ่อผมอยู่มั้ง เพราะที่บ้านของผมกว้างใหญ่มาก พวกเราอยู่กันเป็นตระกูล ซึ่งบ้านภายใต้ตระกูลของพ่อผมก็ปาไปแล้วกว่าร้อยหลังขึ้น ไม่ต้องพูดถึงจำนวนคนเลยบุญ Talkซ่า! “แค่ก ๆ” ฉันลืมตาตื่นทันทีที่ความเย็นจากน้ำสาดเข้ามาเป็นจำนวนมากพอทำให้ผมของฉันถึงกับลีบแบนเลย ฉันพยายามลืมตามองคนตรงหน้าก็เห็นเป็นกราฟและลูกน้องของเขาฉันถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้แน่นหนาแถมยังรู้สึกเจ็บปวดบริเวณขาอีกด้วย ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน แต่คิดว่านานพอควรอยู่ เพราะเลือดที่ไหลมันเริ่มจะแห้งแล้ว ดีนะที่กระสุนเพียงแค่เฉียด ๆ เท่านั้น “ไง ชอบเสือกเรื่องของกูงั้นเหรอ?” กราฟพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง เขามองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า ขอบตาเขาดำคล้ำ ภายใ