Semua Bab ระบบมิติภารกิจเลี้ยงดูครอบครัวให้สุขสบาย: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่ 32 ทางหนีทางเดียวคือความตาย ท่านลุงรับปากจะหารถม้าให้ตั้งแต่รุ่งสางเมื่อตกลงกันเสร็จเขาก็เดินกลับเรือนพร้อมกับสำรับอาหาร โม่หลานเดินเข้าไปหาเซี่ยวซือเขาหยิบหมั่นโถวมาให้นางกินสักหน่อยดีกว่าปล่อยให้ท้องว่างทว่าเมื่อเดินเข้ามาในห้องเห็นนางนอนหลับอยู่ข้าง ๆ เตียงของเซียวจ้าน โม่หลานวางหมั่นโถวลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปอุ้มนางไปนอนอีกห้องที่ท่านลุงจัดเตรียมไว้ให้“เจ้านี่นะไม่เคยเป็นห่วงตนเองทั้ง ๆ ที่ร่างกายของเจ้าก็อ่อนแอ หากล้มป่วยไปอีกคนจะทำอย่างไร ก็เพราะเจ้าเป็นอย่างนี้ข้าเลยต้องคอยอยู่เคียงข้างเพราะเป็นห่วงเจ้า” เขาเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบากลัวว่าเซี่ยวซือจะตื่น ค่อย ๆ อุ้มร่างเล็กไปนอนอีกห้องที่ไม่ไกลจากห้องนี่เท่าไหร่นัก เมื่อมาถึงเตียงนอนเขาวางนางลงบนเตียงดึงผ้าห่มมาห่มกายให้นาง ช่วงนี้เป็นช่วงเปลี่ยนฤดูอากาศกลางคืนเริ่มหนาวเย็นขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน เขาจ้องมองใบหน้านวลพรางใช้มือจับผมที่ปกคลุมหน้าของนางออกแผ่วเบา เปลือกตาของนางบวมเบ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง“อีกไม่นานแล้วล่ะ ชีวิตของเจ้าจะกลับมาอยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องดิ้นรนหาเลี้ยงน้อง ๆ อีก ต่อไปเพียงแค่สมบัติของท่

ตอนที่ 34 ความสุขของเจ้าข้าจะช่วยเองเซี่ยวซือเข้ามาในห้องสงบสติอารมณ์ ใช่ว่านางจะไม่เสียใจในคำพูดรุนแรงเมื่อครู่ นางเข้ามาครุ่นคิดไตร่ตรองเรื่องต่าง ๆ และคิดได้ว่าภารกิจที่นางต้องทำคือการให้น้อง ๆ มีความสุขนั่นคืองานที่นางจะต้องทำมิใช่หรือ ? “ข้าลืมตัว ลืมไปเสียทุกอย่างว่าแท้ที่จริงแล้วข้ามิใช่พี่สาวของเด็ก ๆ พวกนี้เสียหน่อย ข้ามีภารกิจที่จะต้องทำ ใช่และนั่นคือความปรารถนาที่ข้าต้องการตั้งแต่แรกเพื่อกลับโลกของข้า ทำไมต้องเสียใจที่น้องชายรักคนอื่นมากกว่าตนเองด้วยละ ในเมื่อนั่นคือความสุขของเซียวจ้านข้าเองก็จะช่วยเขาเต็มที่เช่นเดียวกัน นี่สิคือสิ่งที่ข้าต้องทำ” เซี่ยวซือสงบสติอารมณ์และคิดได้ว่านางจะทำอย่างไรกับเซียวจ้านและจะช่วยเขาอย่างไร เมื่อนั้นนางได้ยินเสียงของเซียวจ้านดังอยู่หน้าประตูห้อง น้ำเสียงฟังดูเหมือนคำพูดของการจากลา นางหงุดหงิดหัวใจมากกว่าเดิมจึงรีบผลักประตูออกไปข้างนอก ต่อว่าน้องชายตนเองอีกครั้งปัง !! “อย่างเจ้านะหรือจะไปสู้อะไรใต้เท้ามู่ได้ ร่างกายยังบาดเจ็บเดินเหินลำบากอีกอย่างเจ้าไม่มีบ่าวรับใช้คอยช่วยเหลือหากเจ้าบุกไปอย่าหวังว่าเจ้าจะได้เข้าไปหาเสี่ยวเอ๋อร์เลย คงไป

ตอนที่ 36 ความจริงปรากฏ เซี่ยวซือคิดเอาไว้แล้วว่าทุกคนไม่รู้จักปืนย่อมไม่เกรงกลัวพากันวิ่งกรู่เข้ามาหานางกับเซียวจ้านเพื่อหวังจับตัวของนางโยนออกไปข้างนอกตามคำสั่งของใต้เท้ามู่ เซี่ยวซือเห็นม้าอยู่หน้าเรือนนางเล็งเข้าที่จุดตายเพียงนัดเดียวที่นางยิงออกไปทำให้ม้าตัวใหญ่ล้มลงกับพื้นโลหิตไหลลงอาบแผ่นดินชาวบ้านตกใจเสียงปืนขวัญผวาเมื่อเห็นม้าล้มลงทั้งที่ไม่ได้เดินเข้ามาทำร้ายมันด้วยซ้ำ คนของใต้เท้ามู่หยุดชะงักใบหน้าซีดเซียวก่อนจะวิ่งหนีกลัวตายกันทุกคน ปัง !“ข้าเตือนแล้วในเมื่อท่านไม่กลัวก็เข้ามา เสี่ยวเอ๋อร์เจ้ารักเซียวจ้านหรือไม่? พร้อมหรือไม่ที่จะใช้ชีวิตทุกข์ยากด้วยกัน”“ข้ารักเซียวจ้านเจ้าค่ะ ข้าพร้อมไม่ว่าจะพาข้าไปทุกข์ยากเพียงใด” เสี่ยวเอ๋อร์วิ่งมาหาเซี่ยวซือกับเซียวจ้านตอนนั้นเองบุรุษที่นางจะแต่งด้วยจับมือของนางเอาไว้ “เจ้าเลือกทางนั้นคิดดีแล้วหรือ ? ข้ามีให้เจ้าทั้งความสุขสบายเงินทองไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดข้าสามารถให้เจ้าได้ ”“แต่สิ่งเดียวที่ท่านให้ข้าไม่ได้คือความรักเจ้าค่ะ หัวใจของข้าร่างกายของข้าอยู่กับชายเพียงผู้เดียวคือจางเซียวจ้าน”“ใช่แล้ว ตอนนี้นางคือภรรยาของข้า

ตอนที่ 38 เปิดใจเรือนของเซี่ยวซือ ตื่นเช้ามาวันนี้นางเตรียมอาหารสำหรับสามคนเสร็จแล้วกำลังเดินไปที่ร้านขายของหน้าเรือน ตอนนั้นเองเห็นเสี่ยวเอ๋อร์นางปัดกวาดเช็ดถูร้านอย่างขมักขะเม้นจนนางแปลกใจ “เสี่ยวเอ๋อร์เจ้าทำงานพวกนี้เป็นด้วยอย่างนั้นหรือ ไม่เห็นต้องทำเลยข้ามิได้บังคับให้เจ้าต้องทำงานเสียหน่อย ตอนนี้เจ้าคอยดูแลเซียวจ้านก็พอแล้ว”“ข้าไม่อยากให้ตนเองเป็นภาระให้พี่เซี่ยวซือเจ้าคะ แม้ว่าข้าไม่เคยทำงานแต่ก็ใช่ว่าจะเรียนรู้มิได้ จะให้ข้านั่งกินนอนกินเหมือนตอนเป็นคุณหนูมู่เสี่ยวเอ๋อร์ได้อย่างไร”“เช่นนั้นก็ดี จริงสิข้ามีเรื่องหนึ่งจะบอกเจ้ากับเซียวจ้าน หลังจากที่เหวินโม่หลานกลับมาเขาจะพาเราทุกคนเดินทางไปที่เรือนตระกูลจาง พวกของใช้ทุกอย่างคงต้องขนไปด้วย คิดแล้วก็ใจหายข้าไม่อยากทิ้งที่นี่ไปเลย ที่นี่คือเรือนที่ข้ารักและผูกพัน ไหนจะแม่ไก่เต็มเล้าไหนจะผักที่กำลังเติบโต อีกอย่างร้านค้าของข้าที่เปิดอยู่ที่นี่กำลังไปได้ด้วยดีแถมยังมีอีกคนที่ข้าเป็นห่วงคือชิงชิงกับท่านยายของนาง หากเราเดินทางไปอยู่ที่เรือนตระกูลจางอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่งนางคงกลับไปใช้ชีวิตอด ๆ อยาก ๆ เช่นเดิม ข้าไม่อยากจะทิ้งนางไปเ

ตอนที่ 40 มีพบต้องมีจาก“เจ้าจะเศร้าทำไมกัน ข้าไม่ได้ต้องบอกเจ้าแล้วให้เจ้าเศร้าแบบนี้เสียหน่อย ที่ข้ามาวันนี้มิใช่ว่าข้ามาลา เพียงแต่ข้าคิดถึงเจ้าท่านนั้น แต่ถึงแม้ว่าข้าจะไปในวันใด ตอนนี้ข้าก็หมดห่วงแล้ว เซียวจ้านมีครอบครัวที่ดี ส่วนเจ้าก็ได้เรียนมีความรู้ติดตัว ดีไม่ใช่หรือหากวันใดข้าจากพวกเจ้าไปพี่สาวตัวจริงของพวกเจ้าก็กลับมา ” เซียวหลงกัดริมฝีปากกอดเซี่ยวซือแน่นน้ำตาไหลรินอาบแก้มใจหายอย่างบอกไม่ถูก “แม้ว่าข้าจะรักพี่สาวของข้า แต่ท่านก็เป็นพี่สาวของข้าเช่นเดียวกัน ข้ารักท่านนะขอรับ”“เด็กน้อยเจ้านี่นะยังขี้แยไม่เลิกจริง ๆ หากวันหนึ่งข้าจากไปจริง ๆ พวกเจ้าอย่าโศกเศร้าเสียใจเลยให้คิดถึงวันเวลาที่เรามีความทรงจำดี ๆ ต่อกัน และจำคำสอนของข้าเอาไว้ไม่ว่าจะเป็นการแก้ปัญหาหรือหนทางเอาตัวรอด ข้าเชื่อพวกเจ้าจะเติบโตและใช้ชีวิตได้เป็นอย่างดี” เซี่ยวซือลูบศีรษะของเซียวหลงเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มแสนเศร้ามิใช่นางไม่เสียใจและเสียดายหากต้องกลับไปจริง ๆ แต่นี่เป็นสิ่งที่นางไม่สามารถเลือกได้เลย เซียวจ้านเห็นเช่นนั้นเข้าไปกอดทั้งสองกลมเกรียว พูดคุยกันอยู่พักใหญ่จนถึงเวลาแยกจาก เซี่ยวซือไม่ลืม