Semua Bab ระบบมิติภารกิจเลี้ยงดูครอบครัวให้สุขสบาย: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 11 ของขวัญ“คุณหนูเมื่อครู่คุณหนูทำอะไรข้าเห็นนะเจ้าคะ เหตุใดถึงเอาตัวเองลงไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำเช่นนั้นด้วยข้าไม่เข้าใจคุณหนูสักนิด ” สาวใช้ที่คอยตามรับใช้เสี่ยวเอ๋อร์กลับมาคอยนางอยู่ที่หน้าเรือน เพื่อรอเข้าเรือนพร้อม ๆ กัน ตำหนิคุณหนูที่ทำตัวไม่เหมาะสม รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อร์หุบลงทันที “ข้าไม่เคยคิดว่าจางเซียวจ้านเป็นคนต้อยต่ำ อย่างไรเขาก็เป็นคนเช่นเดียวกับเรา ข้าชอบผู้ใดไม่เห็นเกี่ยวกับเจ้าสักนิด” “ที่ข้าเอ่ยเช่นนั้นเพราะเป็นห่วงคุณหนูนะเจ้าคะ คุณหนุก็รู้ว่าสนายท่านเป็นคนเช่นไร หากนายท่านรู้่เรื่องของจางเซียวจ้านมีหวังชีวิตของคุณหนูกับชายคนนั้นไม่มีทางสงบสุขแน่ ๆ ”“เรื่องนั้นก็อย่าให้ท่านพ่อรู้สิ อีกอย่างจางเซียวจ้านมีสตรีในใจอยู่แล้ว ข้าขอแเพียงแค่มีความสุขกับเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ อีกไม่นานข้าก็คงได้เข้าพิธีแต่งงานตามที่ท่านพ่อเอ่ยเอาไว้ ถึงเมื่อนั้นข้าก็คงไม่ได้มีความสุขเช่นอย่างตอนนี้” ดวงตาของเสี่ยวเอ๋อร์เศร้าหมองลงทันทีเมื่อคิดถึงนิสัยของท่านพ่อ ท่านพ่อของนางโหดเหี้ยมไม่ว่าเรื่องอะไรนางมักจะเชื่อฟังและตามใจท่านพ่อทุกอย่าง อย่างเช่นเรื่องการแต่งงานออกเรือน นางเ

ตอนที่ 13 ขอทำตามใจตัวเอง เซี่ยวซือเดินไปที่ตลาดเพื่อหาน้องชายของตัวเองทว่าเดินไปทางใดไม่พบเจอจึงเลือกที่จะเดินกลับไปรอที่เรือนอย่างไรเขาก็ต้องกลับเรือน ตามหากันไปเช่นนี้ก็เสียเวลาเปล่านำเวลาที่เหลือไปทำอย่างอื่นจะดีกว่า ตอนนี้คะแนนของนางที่สะสมมีมากมายจึงอยากจะต่อเติมสวนผักและคอกสัตว์ แต่ของพวกนั้นไม่อาจจะทำให้นางร่ำรวยได้อย่างรวดเร็ว นางจึงวางแผนจะเปิดร้านขายข้าวและธัญพืชที่ได้มาจากระบบเพื่อค้าขายให้ได้เงินจำนวนมากจะได้ส่งให้เซียวหลงไปเรียนที่สำนักศึกษาและสอบเข้าบัณฑิตตามที่นางตั้งใจ ระหว่างทางนางกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็ต้องตกใจเมื่อจู่ ๆ ชายที่นางเกลียดขี้หน้าไม่ถูกชะตามาขวางทางไม่ให้เดินต่อ“เจอกันอีกแล้ว วันนี้คงเป็นวันดีของข้าแน่ ๆ ชะตาเราต้องกันจริง ๆ ไม่ว่าจะไปทางใดก็พบเจ้าเสมอ”“ผู้ใดอยากพบกัน วันที่สดใสของข้ากลายเป็นหมองหม่นไปจนได้ หลีกไปข้าไม่อยากสนทนากับเจ้า และไม่มีเรื่องอันใดที่เราต้องพูดคุยกันด้วย”“อะไรกัน ทั้ง ๆ ที่ข้ามีเรื่องพูดกับเจ้ามากมายแต่เจ้ากลับไม่อยากพูดกับข้าเฮ้อ ! น่าน้อยใจและน่าเสียดายที่ข้าถูกชะตากับเจ้ามากแต่กลับถูกเจ้าเข้าใจผิดคิดว่าข้าเป็นคนน่ารั

ตอนที่ 15 เกลียดเข้าไส้ ฝั่งด้านเซี่ยวซือนางพาน้องออกมาหาสำนักเรียนระหว่างทางพบเข้ากับโม่หลาน ตั้งแต่ที่นางเปิดร้านขายของเขาเคยมาเยือนอยู่บ่อยครั้ง และเหมือนตอนนี้หัวใจของเซี่ยวซือเต้นแรงทุกครั้งที่พบเจอหน้าเขา“เร่งรีบจะไปที่ใดกันหรือขอรับ”“ท่านพี่โม่หลาน วันนี้พี่เซี่ยวซือจะพาข้าไปหาสำนักเรียนขอรับแล้วนี่ท่านจะไปทางใดหรือขอรับถึงเดินมาทางเรือนของข้า”“ข้าคิดถึงใครบางคนจึงเดินผ่านมาแถวนี้เพื่อดูหน้านาง แต่ไม่คิดเลยจะได้พบเจอกันโดยบังเอิญ วันนี้ข้าว่างพอดีและข้ารู้จักสำนักเรียนหลายที่ข้าจะไปเป็นเพื่อนดีหรือไม่? ข้ากลัวเจ้าทั้งสองคนจะไม่ทันคนบางสำนักก็มักจะเอาแต่ค่าจ้างไม่มีจรรยาบรรณเท่าไหร่ ไม่สนใจการสอนเด็ก ๆ ข้าจะไปกับพวกเจ้าถือว่าไปเที่ยว”“ไม่ต้อง ข้าไปกับเซียวหลงสองคนได้ไม่อยากรบกวน”“แต่ว่าเจ้ารู้หรือว่าสำนักเรียนไปทางใดและมีอยู่ที่ใดบ้าง สู้ให้ข้าที่รู้จักพาไปจะดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลาจริงหรือไม่เซียวหลง”“จริงขอรับ ข้าเห็นด้วยกับพี่โม่หลาน” ไม่ว่าจะเป็นเซียวจ้านหรือแม้แต่เซียวหลงน้องของนางทั้งสองคนต่างสนิทสนมและอยู่ข้างเดียวกับโม่หลานหมดทุกคนเขาเอ่ยอันใดมาทั้งสองก็เชื่อ

ตอนที่ 17 มาทางใดกลับไปทางนั้น“แก่จวนจะลงโรงยังมักโลภของคนอื่นไม่รู้จักพอ ตอนนั้นที่ข้ายอมเพราะข้ายังเด็กและไร้ทางสู้คิดไม่ทันคนคดโกงเช่นท่าน แต่ครั้งนี้ข้าจะไม่ยอมอีกต่อไป ห้ามท่านก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียวมิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน ”เซี่ยวซือเอ่ยออกมาเสียงดังจนเซียวจ้านที่ยกสำรับมาได้ยินรีบย่างเท้ามาหานางอย่างเร่งรีบเมื่อเห็นว่ายามนี้ญาติเพียงผู้เดียวที่เหลืออยู่มาหาถึงเรือนเขารีบวางสำรับและออกไปช่วยพี่สาวทันที“เซี่ยวซือเจ้ากล่าวเกินไปแล้ว ข้ากับภรรยาแค่คิดถึงพวกเจ้าเท่านั้นเอง สุขสบาดีหรือไม่? เจ้าเองก็รู้นี่น่าว่าท่านป้าของเจ้าเป็นคนเช่นไรอย่าถือสานางเลย” จื่อถงสามีของท่านป้ารีบกระตุกแขนเสื้อของฮูหยินให้สงบสติอารมณ์หากเป็นเช่นนี้มีหวังทั้งสองจะไม่ได้อะไรกลับไปแน่ ๆ“หยุดแสดงเสียทีขอรับ ที่นี่ไม่ต้อนรับทั้งสองออกไปจากเรือนของข้าได้แล้ว” เซียวจ้านเดินออกมาพร้อมเอ่ยวาจาฉะฉาน“เซียวจ้านนี่เจ้าหรือเติบโตจนถึงเพียงนี้แล้วสินะ ดูสิใบหน้าของเจ้าเหมือนบิดาของเจ้าไม่มีผิด” กุ้ยเหลยเห็นว่าเซี่ยวซือเอ่ยไม่รู้เรื่องจึงหันไปพูดคุยกับเซียวจ้าน“ฮึ! หากข้าเหมือนท่านพ่อจริง ๆ ท่านก็คงรู้สึกผิ

ตอนที่19 ข้าจะช่วยเจ้าเองเรือนของเซี่ยวซือหลังจากที่เซียวหลงกินข้าวเช้าเสร็จ เขาไปจัดการเก็บไข่ในเล้ากับชิงชิง ระหว่างเก็บไข่ไก่เด็กชายเงยหน้ามองเด็กหญิงบ่อยครั้งคิดว่าจะบอกกับเด็กหญิงอย่างไรให้นางเข้าใจ ตอนนี้เสมือนนางมีเขาเป็นสหายเพียงหนึ่งเดียว หากรู้ว่าอีกไม่กี่วันเขาจะเดินทางไปร่ำเรียนนางคงเศร้าน่าดู แต่ไม่บอกนางก็คงมิได้"ชิงชิงท่านยายเป็นเช่นไรบ้างสบายดีหรือไม่ ขาที่ปวดทุเลาลงหรือยัง""ท่านยายมันจะเป็นเช่นนี้บ่อย ๆ ข้าเคยถามท่านยายบอกว่าเป็นโรคของคนชราเจ้าค่ะ ขอบคุณพี่เซียวหลงที่ห่วงใย เพราะมีครอบครัวของพี่เราสองยายหลานจึงไม่อดอยากเหมือนเมื่อก่อน แถมตอนนี้ข้ายังมีเพื่อนเล่นคลายเหงาเช่นท่านด้วย ช่างเป็นโชคดีของข้าจริง ๆ ""ชิงชิงข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า อีก2 วันข้าจะไปเรียนที่หมู่บ้านอื่นและต้องไปอาศัยอยู่ที่นั่น ขอโทษนะที่ทำให้เจ้าเหงาและไม่มีเพื่อนเล่นอีกครั้ง" ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่พลันเปลี่ยนสี"ท่านต้องไปเรียนหรือเจ้าคะ ไม่ไปไม่ได้หรือ?""ไม่ได้หรอกนะ ท่านพี่บอกว่าการร่ำเรียนคือการทำให้เรามีหน้าที่การงานที่ดี ในภายภาคหน้าข้าจะสอบบัณฑิตข้ารับราชการ แต่ข้าสัญญานะเมื่อถึงวันนั้