Semua Bab ระบบมิติภารกิจเลี้ยงดูครอบครัวให้สุขสบาย: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ 22 ข้าชอบท่านอีกฝั่งของงานมีสตรีร่างเล็กถือโคมไฟในมือใบหน้าเต็มไปด้วยความว่างเปล่าจ้องมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาพรางถอนหายใจ“วันนี้ข้าไม่น่ามาเลย เว่ยซีกลับเรือนกันเถอะไม่สนุกสักนิด”“เราพึ่งมาถึงเองนะเจ้าคะ อีกอย่างคุณหนูยังไม่ได้ปล่อยโคมไฟเลยจะกลับทั้งอย่างนี้จริง ๆ หรือเจ้าคะ”“นั่นสินะ เจ้าเองก็อยากเดินเที่ยวหลังจากที่ถูกใช้งานมาอย่างเหน็ดเหนื่อย เอาสิเจ้าไปเดินเล่นเถอะ ข้าจะนั่งคอยเจ้าอยู่ที่นี่เอง”“จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ ข้ากลัวจะเกิดอันตรายขึ้นกับคุณหนู”“เจ้าจะกลัวอันใดกัน เห็นหรือไม่ผู้คนเยอะแยะไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกและที่ข้าอยู่ตรงนี้ก็มีผู้คนพลุ่งพล่าน อย่าได้กังวล”“เช่นนั้นข้าขอไปซื้อของหวานด้านนู้นสักครู่แล้วจะรีบกลับมานะเจ้าคะ”“อื้ม” เสี่ยวเอ๋อร์พยักหน้าตอบรับก่อนที่นางจจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่แถวนั้น จ้องมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย ตอนแรกนางตัดสินใจจะทำตามใจตัวเอง แต่นางมิกล้าจะไปเจอเซียวจ้านกลัวว่าเขาจะขับไล่และไม่เชื่อนางอีก นางจึงโทษตนเองวันนั้นนางไม่น่าโกหกเขาเรื่องของท่านพี่เลย วันนี้คิดว่าจะออกมาเที่ยวเพื่อผ่อนคลายกลับกลายเป็นนางเศร้าหงอยมากกว่าเดิมเส

ตอนที่ 24 ท่านไม่เคยรักใคร“คงสนุกมากสินะ ใบหน้าของเจ้าเบิกบานเสียจริง ๆ บุรุษที่ข้าหาให้เจ้าไม่สนใจแต่กลับเลือกคว้าชาวบ้านจน ๆ ไร้สกุลมาเคียงข้าง นี่นะหรือบุตรสาวของใต้เท้ามู่ น่าอับอายจริง ๆ ”“ท่านพ่อ ข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหายเลยนะเจ้าคะ ”“ไม่เสียหายอย่างนั้นหรือ? มีสตรีไม่ออกเรือนที่ใดกันกล้าไปยืนกอดกันอยู่ต่อสายตาผู้คนมากมาย ทุกคนต่างรู้ว่าเจ้าเป็นบุตรสาวของข้า นี่ไม่เรียกว่าเสียหายอีกหรือ ฮูหยินเจ้าบกพร่องจริง ๆ ที่เลี้ยงนางมาอย่างตามใจทำให้นางเสียคนเช่นนี้ ข้าขอสั่งกักบริเวณห้ามออกจากเรือน อีก 2 วันข้าจะส่งเจ้าแต่งงานเข้าเรือนตระกูลโจ ”“นายท่าน เป็นข้าเองเจ้าค่ะอย่าตำหนิฮูหยินหรือคุณหนูเลย เป็นเพราะข้าเองที่ดูแลคุณหนูไม่ดีแทนที่จะห้ามนางแต่กลับปล่อยให้นางทำทุกอย่างตามใจ ”“กล้าดีนิที่รับผิดแทนเจ้านาย แต่อย่างไรเจ้าก็ต้องโดนทำโทษอยู่ดี เจ้าละทิ้งหน้าที่ตของตนเองให้เสี่ยวเอ๋อร์อยู่กับผู้ชายตามลำพัง จับเว่ยซีไปโบย 10 ไม้”“ท่านพ่อ มันจะเกินไปแล้วนะเจ้าคะ เหตุใดต้องทำเช่นนี้กับข้า ข้าเองก็มีหัวใจมีความรู้สึกท่านพ่อไม่เคยวสนใจความรู้สึกของข้าเลย ไม่เคยรู้เลยว่าความสุขของข้าคือสิ่งใด

ตอนที่ 26 พาหนี หลังจากที่ฮูหยินมู่กลับเซียวจ้านไม่ได้ไปทำงานเตรียมเก็บของใช้ที่จำเป็นระหว่างนั้นเขามองไปรอบ ๆ เรือนความทรงจำต่อพี่น้องแวบเข้ามาภาพทั้งสามพี่น้องอดอยาก สู้ทนตั้งใจทำงานเสียงร้องไห้เสียงหัวเราะความรักความสุขความเศร้ามากมายเหลือเกินที่เรือนหลังนี้“ท่านพี่ เซียวหลงข้าขอโทษที่ตัดสินใจทำเช่นนี้ หากชาติหน้ามีจริงขอให้เราทั้งสามคนกลับมาเป็นพี่น้องกันอีก ชาตินี้ข้าขอทำตามหัวใจของข้านะขอรับ หากมีวาสนาเราคงได้พบเจอกันอีก” น้ำใส ๆ ไหลรินออกจากดวงตาชายหนุ่มร่างใหญ่ เมื่อนึกถึงคำพูดที่เขาสัญญากับน้องชายเมื่อเช้า เป็นเขาเองที่ผิดสัญญาและหนีทุกคนไป ตอนนี้จิตใจของเซียวจ้านว้าวุ่นทั้งห่วงหน้าพะวงหลัง หากไม่ตัดสินใจหนีไปกับเสี่ยวเอ๋อร์เขาก็เหมือนตายทั้งเป็นที่เห็นคนที่ตนเองรักแต่งงานไปใช้ชีวิตกับผู้อื่น ครั้งนี้เขาจึงขอเลือกเส้นทางชีวิตทำตามที่เขาต้องการ ในระหว่างรอเวลาดวงอาทิตย์ตกดินเซียวจ้านทำงานบ้านทุกอย่าง ทั้งให้อาหารสัตว์เลี้ยงและรดน้ำผักที่กำลังถึงเวลาเก็บเกี่ยว“ท่านพี่ท่านคงเหนื่อยมากกว่าเดิมเมื่อไม่มีข้าคอยช่วยเหลือ ข้าขอโทษนะขอรับเป็นเพราะครอบครัวของเราไม่ได้ร่ำรวยและม

ตอนที่ 28 ร้อนใจ ฝั่งด้านเซี่ยวซือกับโม่หลานเขาเดินทางเข้ามาในหมู่บ้านหลายหมู่บ้านสอบถามกับชาวบ้านมีผู้ใดพบเห็นน้องชายของตนหรือไม่ ทว่าผ่านไปหลายหมู่บ้านก็ไม่มีผู้ใดพบเจอทั้งสองเลย ตอนนี้เซียวซือเริ่มถอดใจและเหนื่อยล้า นางเดินทางมาทั้งวันไม่ได้กินอะไรลงท้องและไม่ได้พักจนสีหน้าซีดเซียวโม่หลานเห็นท่าไม่ดีและตอนนี้ก็ยามสี่แล้วชักชวนให้นางพักผ่อนพรุ่งนี้ค่อยเดินทางหากันต่อ“เซี่ยวซือข้าว่าตอนนี้เจ้าสมควรต้องพักก่อน อีกอย่างยามนี้ผู้คนนอนหลับมีเพียงแค่ชายฉกรรจ์ที่กลับมาจากโรงสุราและหอนางโลมคนพวกนี้จะพบเจอเซียวจ้านกับเสี่ยวเอ๋อร์ได้อย่างไร เอาไว้รุ่งสางเราค่อยตามหากันตั้งแต่เช้าตรู่เถอะนะ”“เอาเช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ด้านหน้ามีโรงเตี๊ยมเราไปพักที่นั่นเสียก่อนรุ่งสางค่อยเดินทางต่อ”เซี่ยวซือเองก็เหนื่อยมากจริง ๆ แม้จะเป็นห่วงน้องชายแต่หากไม่พักเลยจะเป็นนางที่เจ็บป่วยไปเสียเองยิ่งร่างกายนี้ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ด้วย ทั้งสองจึงมาพักที่โรงเตี้ยมโดยพักกันคนละห้อง ค่ำคืนนี้เหน็ดเหนื่อยเมื่อหัวถึงหมอนเซี่ยวซือก็หลับไปทันที รุ่งเช้าวันต่อมาโม่หลานตื่นแต่เช้าตรู่สอบถามเรื่องหมู่บ้านที่เ

ตอนที่ 30 ข้ายอมแล้ว“ท่านไม่สามารถพาเสี่ยวเอ๋อร์ไปจากข้านะขอรับ เราทั้งสองรักกันท่านโปรดเห็นใจในความรักของเราด้วย”“มาแล้วสินะ ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าเสียแล้ว เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องให้ข้าเห็นใจความรักต่ำ ๆ ของเจ้า ปล่อยมือออกจากบุตรสาวของข้าเดี๋ยวนี้ ความรักของเจ้าทั้งสองไม่มีวันสมหวังเพราะนางต้องแต่งงานกับคนที่คู่ควรเท่านั้น”“นางจะแต่งงานกับผู้ใดมิได้ขอรับเพราะตอนนี้นางเป็นฮูหยินของข้าแล้ว”มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่สามารถดึงรั้งนางเอาไว้ได้เซียวจ้านจึงบอกเรื่องนี้กับใต้เท้ามู่ ทว่าอีกฝ่ายกลับร้อนรุ่มมากกว่าเดิมไฟแค้นเต็มในอก ชายคนนี้ไม่เพียงพาบุตรสาวของเขาหนีแต่กลับย่ำยีศักดิ์ศรีของนางจนย่อยยับเรื่องนี้เขาไม่อาจจะรับได้ ดวงตาแข็งกร้าวโกรธเกรี้ยวมากกว่าเดิม สั่งลูกน้องจัดการสั่งสอนเซียวจ้านทันที“อย่ามาเอ่ยเรื่องสกปรกอย่างนี้กับบุตรสาวของข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องนางแม้กระทั้งปลายผมของนาง จัดการสั่งสอนให้รู้สำนึกจะได้รู้ว่าที่ต่ำที่สูงเป็นอย่างไร” สิ้นเสียงใต้เท้ามู่บ่าวรับใช้ กรู่เข้าไปทำร้ายเซียวจ้านทันที เสี่ยวเอ๋อร์ร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังอยากจะเข้าไปช่วยเซียวจ้านแต่ร่างก