All Chapters of ฉันติดอยู่ใต้เตียง: Chapter 1 - Chapter 10

ดูเหมือนว่าเขาจะรับรู้ถึงปัญหาของตนเอง จึงมักจะทำงานล่วงเลยไปจนดึกดื่นค่อนคืนแล้วค่อยกลับบ้าน ไม่กล้าเผชิญหน้ากับสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันไม่ได้รับการเติมเต็มของฉันฉันเฝ้าฝันถึงกิจกรรมบนเตียงที่เร่าร้อนจนถึงจุดสูงสุด หวังให้เขาได้แผ่ขยายเรือนร่างอันบอบบางนี้ แล้วรดน้ำพรวนดินผืนที่แห้งแล้งให้ชุ่มฉ่ำอย่างหนักหน่วงยามที่ความเหงาเข้ากัดกินจนทนไม่ไหว ฉันชอบที่จะนำของเล่นชิ้นเล็กออกมาหนีบไว้ใต้ร่าง พลางจินตนาการถึงบุรุษผู้แข็งแกร่งกำยำรอบกายไปเสียทั้งหมดซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผนึกผ้าห่มไว้แน่น พลางจินตนาการถึงการถูกชายร่างใหญ่หลายคนกระทำอย่างหยาบโลน มือเล็ก ๆ ก็ลูบไล้เรือนร่างของตนเองอย่างหนักหน่วงจนกระทั่งเรี่ยวแรงทั้งหมดหมดสิ้นลง ฉันจึงจะข่มตาให้หลับลงไปได้ในวันนั้น ฉันฝันถึงเรื่องพิศวาส ร่างกายพลันร้อนรุ่มไปหมด แขนขาอ่อนเปลี้ย แม้ตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังรู้สึกอัดอั้นจนทรมาน จึงได้หยิบของเล่นชิ้นเล็กออกมาบรรเทาอารมณ์...ฉันมีความสุขจนตาเหลือก แต่ของเล่นชิ้นน้อยกลับพลาดตกลงไปใต้เตียง ความรู้สึกค้างคาอยู่กลางทางนั้นแทบจะทำให้ฉันเป็นบ้า ฉันกำลังโหยหาการสั่นสะเทือนที่ต่อเนื่องของมัน

สัมผัสหยาบกระด้างราวกับกระดาษทรายนั้นเสียดสีไปบนผิวขาวเนียน ช่างคันยุบยิบและชาหนึบ กระตุ้นเร้าประสาทสัมผัสของฉันได้เป็นอย่างดีฉันกัดริมฝีปากล่างแน่น ดวงตาเย้ายวนพร่ามัว เท้าเล็ก ๆ ที่ส่งกลิ่นหอมนั้นเตะไปมาอย่างควบคุมไม่ได้กลิ่นฮอร์โมนเพศชายที่กำยำพุ่งเข้าจมูกอย่างบ้าคลั่ง ช่างสบายเหลือเกิน ต้องการเหลือเกิน!เสียงหอบหายใจของชุยเหมิ่งเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ เขาปลดชุดชั้นในออกจนหมดสิ้น เผยให้เห็นทรวงอกที่อวบอิ่มและกลมกลึง เขารวบมันไว้ในมือแล้วออกแรงบีบนวดอย่างรุนแรง ราวกับจะจุดไฟขึ้นมาได้"อืม... อื้อ..." ฉันส่งเสียงสั่นพร่าออกมาอย่างทนไม่ไหว แม้แต่กระดูกสันหลังก็เริ่มร้อนระอุ ร่างกายทั้งร่างละลายราวกับก้อนน้ำแข็งความรู้สึกที่พุ่งถึงขีดสุดนั้น เกือบจะทำให้ฉันคลุ้มคลั่ง"ได้โปรด รีบช่วยฉันออกมาที..."ลมหายใจร้อนผ่าวของชุยเหมิ่งพ่นรดผิวที่ต้นขาของฉัน เขาใช้กำลังทั้งหมดที่มีบีบอัดความอวบอิ่มของฉันไว้"อ๊า! เจ็บจัง จะแตกเป็นเสี่ยง ๆ แล้ว!" ฉันร้องครวญออกมา หน้าอกอิ่มถูกบีบอัดจนเกิดร่องลึก ใบหน้าของฉันแดงก่ำไปหมด หนีบก้นไว้แน่นอย่างสิ้นหวัง ความอับอายพุ่งขึ้นถึงขีดสุด""ได้โปรดช

เขาวิ่งเข้ามาหาโดยเปลือยท่อนบน สวมเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว ดูราวกับว่าเขารู้ดีว่ากลางวันเช่นนี้สามีของฉันไม่อยู่บ้านฉันกดเปิดวิดีโอแล้วโยนโทรศัพท์ไปตรงหน้าเขา พลางกล่าวด้วยสีหน้าโมโหว่า "ชุยเหมิ่ง นายหมายความว่ายังไงกันแน่?"เขาแข็งค้างไป "นี่เป็นวิดีโอที่ใครแอบถ่ายเหรอครับ?""หยางหยาง คุณคงไม่สงสัยผมใช่ไหม ผมจะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ผมมีจรรยาบรรณและหลักการในอาชีพการงานนะ เคยคบหากับผู้หญิงมามากมาย ข้อหนึ่งคือไม่บังคับ ข้อสองคือไม่แอบถ่าย..."ยังไม่ทันพูดจบ ชุยเหมิ่งก็รีบยกมือปิดปาก ราวกับว่าเขาเผลอพูดความลับออกมาฉันถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความโมโห ดูเหมือนว่าชายส่งพัสดุผู้นี้จะเป็นอาชญากรซ้ำซาก ฉันไม่รู้เลยว่ายามที่เขามาส่งพัสดุถึงหน้าบ้าน มีผู้หญิงที่แต่งงานแล้วกี่คนที่ถูกเขากินจนเกลี้ยงแต่เมื่อพิจารณาจากท่าทางของเขาแล้วก็ไม่น่าจะเสแสร้ง ชุยเหมิ่งยังชี้ไปที่ขอบหน้าต่างในวิดีโอว่า "วิดีโอนี้ถูกแอบถ่ายมาจากนอกหน้าต่าง ต้องเป็นคนจากตึกฝั่งตรงข้ามอย่างแน่นอนครับ!"เมื่อมองดูอย่างละเอียดก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ฉันรู้สึกละอายใจที่เข้าใจชุยเหมิ่งผิด จึงก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขาฉันสู

ฉันไม่ได้สวมชุดบิกินีมานานแล้ว ผ้าผืนบางสามชิ้นที่ปกปิดเพียงส่วนสำคัญก็เพียงพอแล้วในตอนนี้เรือนร่างที่โค้งเว้าหน้าอกผายบั้นท้ายผึ่งผายช่างงดงามเกินบรรยาย ผิวหน้าท้องที่ขาวผ่องเผยสู่สายลม เรียวขาคู่ยาวเหยียดตรงคืออาวุธร้ายกาจที่สุดของฉันแม้จะมองลอดผ่านความมืดมิดยามค่ำคืน ผิวของฉันก็ยังคงขาวเปล่งปลั่งเป็นประกาย...ฉันสวมเสื้อโค้ททับชุดบิกินีอีกชั้น เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดขณะอยู่บนถนนแม้จะเป็นยามดึก แต่ก็ยังมีคนหนุ่มสาวบนถนนไม่น้อย เมื่อมองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเหล่านั้น ฉันก็ไม่กล้าตอบสนองใด ๆ เลยหากถูกพบว่าข้างในฉันสวมชุดบิกินี จะต้องเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้ามากแน่ ๆป่าเล็ก ๆ ตรงทางเข้าชานเมืองตะวันออกยังอยู่เบื้องหน้า ฉันก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยร่างกายที่สั่นเทา เงาร่างของผู้คนรอบข้างเริ่มเบาบางลง จนกระทั่งไม่เหลือใครเลย"เดินหน้าต่อไป!" ข้อความส่งคำสั่งมาให้ฉันอีกครั้ง ซึ่งแสดงว่าอีกฝ่ายจะต้องแอบซุ่มสังเกตฉันจากมุมใดมุมหนึ่งอย่างแน่นอนท่ามกลางความทรมานและความกระวนกระวาย ฉันแทบจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ต้องอดทนต่อความหวาดกลัวแล้วเดินต่อไปอีกราวร้อยเมตรทันใดน

ชุยเหมิ่งรู้ว่าฉันยังตกใจไม่หาย จึงเสนออย่างเอาใจว่าจะแบกข้ากลับไป แต่ฉันจะกล้าได้ยังไง?เดิมทีฉันก็มีความคิดบางอย่างต่อร่างกายที่กำยำของเขาอยู่บ้างแล้ว หากถูกจุดไฟปรารถนาขึ้นมาจริง ๆ นั่นคือการลองเล่นกับไฟที่ปากเหว หากพลาดพลั้งเพียงนิดเดียวก็จะตกลงสู่หุบเหวนับหมื่นฟุตฉันทำแบบนั้นไม่ได้!...ในที่สุดก็ถึงบ้าน ฉันทรุดตัวนั่งลงบนพื้น สะอื้นเบา ๆ ออกมา คืนนี้ฉันเกือบจะถูกชายชราสารเลวผู้นั้นทำลายศักดิ์ศรีฉันจ้องมองสามีที่หลับใหลอย่างสงบด้วยความตกใจไม่หาย แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ยื่นปากไปจูบหน้าผากของเขา พลางรำพึงเสียงแผ่วเบา "ที่รัก ขอโทษนะ เป็นเพราะฉันอดใจไว้ไม่ได้ในวันนั้น จึงถูกคนจับจุดอ่อนเข้าให้ แต่ชาตินี้ฉันจะไม่ทรยศคุณเด็ดขาด"นี่คือถ้อยคำที่ออกมาจากใจของฉันจริง ๆเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันถือรูปถ่ายที่ชุยเหมิ่งแอบถ่ายไว้ ไปสอบถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโครงการ แต่พวกเขายืนยันอย่างหนักแน่นว่าในโครงการนี้ไม่มีคนผู้นี้อาศัยอยู่!รปภ. ทำงานในโครงการมาเจ็ดแปดปี ย่อมคุ้นเคยกับคนในนี้ดี ในเมื่อพวกเขายืนยันว่าไม่มี คนผู้นั้นก็ไม่ใช่คนในโครงการอย่างแน่นอนแล้วจะเป็นใครกันแน่? ฉันรู