บทที่ 5

ทันใดนั้นใบหน้าของสามีก็ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด ฉันรักสามี จะทรยศเขาไม่ได้ ไม่เช่นนั้นชีวิตสมรสของเราจะต้องพังทลายลง

หากสามีกลับมาเห็นภาพนี้โดยบังเอิญ ฉันในฐานะผู้กระทำผิดก็มีแต่จะต้องออกจากบ้านไปตัวเปล่า ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันรับไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ฉันบิดกายดิ้นรนสุดกำลัง จนในที่สุดก็สามารถหลุดออกมาจากใต้เตียงได้ ทรุดตัวลงบนพื้นพลางหอบหายใจอย่างหนัก

ดวงตาของชุยเหมิ่งเป็นสีแดงก่ำ น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าสัตว์ป่าที่กำลังติดสัด เขายังคงคิดจะกระทำการรุนแรงต่อฉันแน่ ๆ

"ชุยเหมิ่ง นายอย่าเข้ามานะ! การขัดขืนเจตนาของฉันนับเป็นการข่มขืน นายจะต้องติดคุก!"

ความปรารถนาในดวงตาของเขายังคงไม่จางหายไป แต่เมื่อจ้องมองโทรศัพท์มือถือที่ฉันกำไว้แน่น เขาก็ยังคงมีความเกรงกลัวอยู่บ้าง "ปี้หยางหยาง เธอมันก็แค่นังแพศยา ยั่วยวนผมแล้วกลับไม่ยอมให้ผมอิ่มหนำ!"

ถึงแม้เขาจะไม่เต็มใจเพียงใด แต่สุดท้ายก็ยังเลือกที่จะเดินจากไป

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง ฉันกลับรู้สึกว่างเปล่าในใจอย่างประหลาด เพียงแค่ฉันปล่อยตัวปล่อยใจอีกสักนิด ฉันก็จะได้รับความสุขที่แท้จริงแล้ว

"เฮ้อ..." เป็นความผิดของสามีไร้น้ำยานั่น หากเพียงเขาออก