All Chapters of Dangerously His: Chapter 11 - Chapter 20

SAGELate morning. Tahimik lang ang buong conference room, tanging tunog ng projector at mga papel ang pumupuno sa hangin.Tahimik lang akong nakaupo sa gitna, abala sa pag-aayos ng presentation deck habang isa-isang pumapasok ang mga partners. Walang kakaiba. Normal lang.Until Jamie leaned in to announce, “The team from Alveron Group just arrived, Sir.”Alveron.The name alone felt like static in my ears.Sinubukan kong itago ‘yung panandaliang pag-igting ng dibdib ko. Tumango lang ako, kunwari walang narinig.Maraming kumpanya ang naka-tie up sa amin. Walang dahilan para kabahan. Walang dahilan.Pero nang bumukas ang pinto, parang biglang lumiit ang buong kwarto.“Sage?”Isang pamilyar na boses, dating malambing para sakin, pero ngayon para nang lason.“Wow. Long time no see.”Napatingala ako.Si Ethan Mendoza.Naka-dark gray suit, same easy confidence, same ngiti na dati kong pinaniniwalaan.Ang tanging naiba lang ay ako, na mas tahimik, mas matatag sa labas, pero s

SAGETahimik na halos ang buong floor pagbalik ko mula sa CR. Madilim na sa labas, at ‘yung mga ilaw ng city ay nagkikislapan parang mga mata na matagal nang gising. Naka-off na ang karamihan sa mga cubicle lights, pero naiwan kong bukas ‘yung sa desk ko. Hindii ko alam kung bakit ako bumalik. Siguro kasi mas madali magpanggap na okay ako kapag may ginagawa pa ako.Umupo ako ulit, binuksan ‘yung laptop kahit wala na akong balak tapusin. Ang tunog ng mga key ay parang tanging buhay na bagay sa paligid ko. Sa tabi, malamig na ‘yung kape na kanina ko pa iniwan. Nilalaro ko lang ‘yung tasa sa daliri ko, pinapanood kung paanong kumikintab ‘yung lamig sa ibabaw.Hindi ko na namalayan kung ilang oras na ‘yung lumipas. Nagpalamon lang ako sa katahimikan, hanggang sa bumukas ‘yung pinto ng opisina.“Sage?”Boses ni Nox. Hindi ko siya agad tiningnan. Alam kong siya ‘yun sa paraan ng pagbigat ng paligid. Parang lahat ng tunog huminto sandali.“Late ka na,” aniya, dahan-dahang lumapit. “Akala ko

SAGEIsang linggo matapos ‘yung gabing ‘yon, mas naging kalmado ang lahat.Tahimik ang opisina. Tahimik rin ako.Wala na ‘yung bigat na parang araw-araw akong may kailangang itago. Pero hindi rin naman ibig sabihin na magaan na. Parang lang akong humihinga ulit nang dahan-dahan kahit bitbit pa rin ‘yung pagod, yung pait pero may konting liwanag na.Maya-maya pa, tinawag kami ng HR para sa announcement.“Annual company team-building,” sabi ni Jamie, “We’re going out of town next week for our team building… sponsored by the CEO himself.”May mga nagpalakpakan, may mga napa-“Wow.”“Anong destination?” tanong ng isa.Ngumiti si Jamie at proud pa na isinigaw. “Siargao!”Hindi ko naman alam kung anong mararamdaman ko. Parang may humigop ng hangin sa loob ko at nahirapan akong huminga.Napalingon ako agad kay Nox, pero nakayuko lang siya sa laptop niya. Parang walang reaction. Parang ordinaryong lugar lang.Gusto kong itanong kung sinadya niya ba yun, pero naisip ko naman na hindi lahat

SAGEDalawang linggo matapos ang Siargao trip, balik sa normal ang opisina. Or at least, mukhang ganon.Pero sa pagitan ng lahat ng iyon, may mga tingin na hindi na tulad dati.Hindi na kami nag-iiwasan ni Nox.Hindi rin kami masyadong nag-uusap, pero bawat sandali na magkasama kami sa iisang kwarto, may tahimik na unawaan.Minsan, sa gitna ng meeting, mahuhuli ko siyang nakatingin, tapos bigla ring babalik sa screen.Hindi tulad ng dati dahil ngayon, parang may sinasadyang lambing sa bawat kilos.Kaya nang tawagin ako ni HR at sabihing ako raw ang sasama kay Nox sa Cebu para sa client pitch, hindi na ako nagulat.Pero ramdam kong humigpit ang dibdib ko nang marinig ko pa mismo sa kanya.“Please, prepare the presentation deck. You’ll present with me.”Walang tanong at paliwanag.Parang natural lang.---Mabilis lang dapat ang biyahe.Overnight lang.Pagdating sa airport, magkatabi kaming naglakad, parehong abala sa phone, parehong nagkukunwaring walang iniisip.Pero sa bawa

SAGEPast nine na, halos lahat ng ilaw ay nakapatay na. Tanging liwanag na lang ng city mula sa labas ang nagbibigay ng liwanag sa glass walls.Galing ako sa pantry, bitbit ‘yung mug na hindi ko man lang naubos. Malamig na ‘yung kape, parang ‘yung tahimik na distansya sa pagitan namin ni Nox nitong mga nakaraang araw. Malamig, mapait at hindi mo alam kung kailan nagsimula.Mula nang bumalik si Ryker, hindi na kami halos nagkakausap.No “good morning,” no stolen glances sa hallway. Wala nang pasimpleng ngiti. Wala lahat.Para bang ‘yung Cebu, ‘yung gabing ‘yon, lahat ng nangyari ay hindi totoo.At kung masakit man, tahimik ko lang tinitiis. Kasi sino ba naman ako para magreklamo?Pero ngayong gabi, ewan ko kung bakit ako napadpad sa dulo ng corridor.Sobrang tahimik doon, pero nakita ko na may ilaw pa rin sa loob ng opisina ni Nox.Napahinto ako at nagda-dalawang isip.Hindi ko alam kung aalis ako o kakatok.Maybe I just wanted to see if he’d still look at me the same way.Pero ba