All Chapters of Dangerously His: Chapter 1 - Chapter 10

SAGE Waking up beside him felt like waking up in a dream na alam mong hindi para sa’yo pero ayaw mo pang tapusin. Ang sinag ng araw, marahang sumisilip sa manipis na kurtina, tumatama sa puting kumot at sa hubad niyang likod. Relaxed ang katawan niya, defined bawat linya ng muscle—parang walang bigat, parang ang dali-dali lang maging siya. Nanatili ako saglit, huminga nang malalim, This feels soft, warm, and terrifying all at once. And then reality kicked in. Kung sino man siya kagabi, kung ano man ‘yon… hindi dapat magtagal. Tahimik akong bumangon sa kama, mabilis kong pinulot ‘yung mga damit kong nakakalat sa sahig, saka dahan-dahang naglakad papunta sa banyo. Pagharap ko sa salamin, muntik akong mapahinto. My reflection looked like a girl who forgot she was supposed to be broken, cheeks flushed, eyes brighter than they’ve been in years. Nakakapanibago. Hinilamusan ko agad ang mukha ko ng malamig na tubig, sinusubukang ipaalala sa sarili ko, kung bakit ako nandito. Mara

SAGE Mainit ang ilaw sa lobby ng Cortez Holdings, pero malamig ang hangin. Hindi ko alam kung papasok ako o tatakbo nalang palayo. Ang linis ng paligid. Lahat ng tao naka-corporate, lahat ng hakbang may direksyon. Ako lang ‘yung parang naligaw, nakatingin sa taas ng glass wall habang pilit kong pinapakalma ‘yung dibdib kong walang ginawa kundi magpigil ng kaba. Three weeks. Tatlong linggo mula noong iniwan ko siya sa Siargao. Akala ko kasi totoo ‘yung kasabihang “out of sight, out of mind.” Pero mali pala. Kasi kahit anong pilit kong iwasan, kahit anong libang ko sa sarili ko para hindi ko sya maisip, kahit ilang ulit kong sinabing tapos na ‘yon, paulit-ulit pa rin bumabalik ‘yung mga gabing gusto kong kalimutan pero ayaw kong mawala. I remind myself, new city, new job, and new life. Wala nang “Elle Navarro.” Wala nang Siargao. Ang meron na lang ngayon ay si Sage Adessa Villafuente, twenty-four, orphan, trying her best to survive. “Ms. Villafuente?” tawag ng baba

SAGEPagkalabas na pagkalabas namin ng elevator, agad akong suminghap ng hangin dahil parang ngayon lang ulit ako nakahinga nang maayos.Ang bilis ng tibok ng puso ko, hindi ko alam kung dahil sa claustrophobia o dahil sa sobrang lapit namin ni Nox kanina.Para bang bawat segundo ng pagkakulong namin doon ay winawasak nang unti-unti ang mga pader na itinayo ko.Naglakad ako nang diretso, walang lingon. Pinilit kong maging matatag ang bawat hakbang kahit ramdam kong sinusundan niya ako. Naririnig ko ang tunog ng mga sapatos niya sa marmol na sahig, parang bawat tunog ay may ibig sabihin. Parang nagmamadali.Ayokong lumingon. Ayokong makita ‘yung mga mata niya na parang kayang basahin lahat ng tinatago ko.“Ms. Villafuente.” rinig ko ang boses niya, pero hindi ako tumigil.“Ms. Villafuente,” ulit niya, this time mas buo, mas may authority.Napahinto ako at dahan-dahan siyang nilingon. Ilang hakbang lang ang pagitan namin, pero pakiramdam ko, kung lalapit pa siya ng konti, baka mar

SAGEAyoko sanang sumama. Pero nang marinig kong buong team ay invited, at si Arabella na mismo ang nagpilit, wala na akong nagawa.“Team dinner lang ‘to, girl. Casual. Promise, walang big deal,” sabi niya, habang inaayos ‘yung lipstick sa harap ng salamin.Alam kong may posibilidad na andoon siya. At alam ko rin na kahit anong iwas ko, lagi’t lagi akong nauuwi sa parehong eksena, sa paligid kung saan nandoon si Nox Gabriel Cortez.Ang dinner ay ginanap sa isang restobar sa Makati. Warm lights, low music, amoy ng grilled steak at wine. Maingay, pero hindi nakakarindi. Maganda ‘yung ambience, parang sinadyang gawing komportable kahit para sa mga taong sanay magtago sa likod ng professionalism.Liam Denzel Diaz, Nox’s best friend at business partner, ang host ng gabing ‘yon. Charming, madaling kausap, at ‘yung tipo ng lalaki na kaya mong pagtiwalaan agad kahit ngayon mo lang nakilala.“Finally, you’re here,” sabi ni Liam nang dumating kami ni Ara. Nakangiti siya, ‘yung ngiting mag

SAGEPagpasok ko sa office kinabukasan, parang normal lang ang lahat. Maaga akong dumating, kagaya ng nakasanayan ko kapag gusto kong umiwas sa mga mata ng mga tao. Tahimik pa ‘yung hallway, wala pang masyadong ilaw, at ‘yung tunog lang ng heels ko ang sumasabay sa tibok ng puso kong hindi pa rin mapakali mula nong isang gabi. Gusto ko lang sana ng isang araw na tahimik, isang umaga na walang memorya ni Nox, pero parang sinadya ng tadhana na hindi ako bigyan ng ganoon na kapayapaan.Pag-upo ko sa desk, binuksan ko ‘yung drawer ko para ilabas ‘yung mga files na kailangan kong iayos. Pero sa loob, may isang maliit na kahon. Parang ordinaryong gift box, kulay itim na may manipis na tali sa ibabaw.Akala ko una, baka galing kay Arabella, mahilig kasi siyang mag-iwan ng random snacks or sticky notes na may “You got this!” kapag alam niyang pagod ako. Pero pagtingin ko, walang note. Walang kahit anong nakasulat, walang clue kung kanino galing.Pagbukas ko, napasinghap ako ng hangin dahil