All Chapters of หัวใจจำยอม: Chapter 41 - Chapter 50

ภามหันกลับมาก็หน้าตาตื่นทันที เมื่อเห็นว่ามีเพียงเด็กหญิงวันปรียากำลังค้นหาขนมอยู่ที่โต๊ะเท่านั้น ไร้เงาของเด็กหญิงดาริณ เขารีบเดินเร็วๆ เข้าไปหา จับร่างเล็กเขย่าและถามอย่างตกใจ“เปรี้ยว น้องไปไหน”“น้องวิ่งเล่นอยู่ อ้าว! หายไปไหนแล้ว” วันปรียาเองก็ตกใจไม่น้อย เมื่อหันมาอีกทีกลับไม่เห็นเจ้าหญิงกระโปรงฟูฟ่องแล้วประจวบเหมาะกับที่วันหวานกลับมาถึงก็หน้าตาตื่นด้วยอีกคน เมื่อเห็นท่าทางของภามก็เดาออกทันทีว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับหลานสาว“น้องโซดาหายไปหรือคะ”“ใช่ เราแยกย้ายกันออกตามหาดีกว่า”“ไป...เปรี้ยวไปกับแม่”หลังจากแยกกันตามหาทั้งทางปีกซ้ายและปีกขวาของอาคาร รวมถึงถามคนแถวนี้แล้วก็ต่างไม่มีใครเห็นน้องโซดาเลยสักคน ทั้งสามคนวิ่งกระหืดกระหอบมาเจอกันที่จุดเดิม“ทำยังไงดีล่ะคะพี่ภาม ใกล้จะได้เวลาที่พี่ไวน์เข้าประกวดแล้วด้วย ถ้าไม่เห็นน้องโซดาจะแก้ตัวว่ายังไงกันดี” วันหวานละล่ำละลักถามหน้าตาตื่น“พี่โทรให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยตามหาแถวๆ นี้แล้ว”“ดีเลยค่ะ แต่เอ๊ะ! แย่แล้วค่ะ เมื่อกี้ที่แม่โผล่มาที่นี่ต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ”“ปกติน้องโซดาไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า นอกจากจะถูกแนะนำให้รู้จัก หรือว่า...”“ต้

“ลูกอยู่กับพี่”พี่...เธอได้ยินไม่ผิด แต่ไม่มีเวลาสนใจ“นี่คุณคลื่นขโมยลูกไวน์ไปเหรอคะ” เธอถามเสียงสั่น ทั้งยังเผลอแทนตัวเองด้วยชื่ออีกแล้ว เมื่อไรจะจำสักทีว่าไม่ควรทำให้เขาย่ามใจแบบนี้“แม่น้องไวน์ต่างหากที่ขโมยไป”“แม่จริงๆ ด้วย แล้วทำไม...” เธอเอ่ยถาม แต่สมองตื้อตันจนคิดไม่ออก ดรัณก็ตอบกลับมาเสียก่อน“พี่เจอแม่น้องไวน์พอดีเลยช่วยลูกออกมาได้”“แล้วแม่ล่ะคะ แม่ยอมได้ยังไง” วันวิวาห์มีเวลาถาม เพราะเมื่อรู้ว่าลูกอยู่กับเขาก็โล่งอกมากกว่าอยู่กับแม่ของเธอ“ตอนนี้เหรอ...ในกรงน่ะสิ จะให้ประกันออกมาไหมล่ะ” ดรัณยิ้มเย็นเยียบ ดวงตาฉายแววร้ายกาจเมื่อนึกถึงแผนการของตัวเอง“ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวครอบครัวแม่ก็จัดการกันเอง” วันวิวาห์ใจแข็ง เธอห่วงลูกมากกว่า “น้องโซดาอยู่ที่ไหน ขอไวน์คุยกับลูกได้ไหมคะ”“แม่จ๋า มาหาน้องโซดาเร็วๆ น้าค้า”“อยู่ที่ไหน ทำไมมีเสียงน้ำด้วย” ใบหน้าสวยยุ่งเหยิงไปหมด คิดตามเกมเขาไม่ทัน อย่าคิดนะว่าเธอไม่รู้ว่าเขาก็ร้ายไม่แพ้แม่ของเธอหรอก เพียงแต่เขาไว้ใจได้มากกว่าเท่านั้นเอง“น้องโซดาเย่นน้ำอยู่ค่า บ้านปะป๊ามีสระว่ายน้ำสีฟ้าด้วยค่ะ” เด็กหญิงคุยโอ่พลางเอาขาตีน้ำดังๆ เพื่ออวดแม่“น

บทที่ 16บรรยากาศภายในรถยนต์ช่างเงียบเชียบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศดังเบาๆ เท่านั้น ดรัณขับรถด้วยความเร็วที่ต่ำกว่าปกติมากๆ วันวิวาห์เพิ่งมาคิดออกก็กลางทางแล้วว่าเขาตั้งใจขับช้าลงเพราะมีลูกสาวนั่งมาด้วยนั่นเอง ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนแบบเขาจะมีหัวใจรักใครเป็น แม้แต่ลูกสาวที่ไม่เคยต้องการในอดีต มาวันนี้เขาติดคาร์ซีตไว้บนเบาะด้านหลัง ซึ่งตอนนี้น้องโซดากำลังหลับปุ๋ยเพราะอ่อนเพลียจากการเล่นซนในบ้านหลังใหญ่ทั้งวันดรัณคงสูญเสียพลังกายพลังใจกับมารดา เมื่อเสร็จธุระเขาจึงอาสามาส่งเธอกับลูกที่หัวหินอย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่วันวิวาห์เตรียมคำพูดเอาไว้หลากหลายประโยค แต่กลับไม่ได้เอ่ยออกมา“น้องไวน์ครับ”“คะ...” เธอตอบรับเพียงในลำคอ ไม่คุ้นชินกับน้ำเสียงอ่อนหวาน ทั้งสรรพนามเอ็นดูพ่วงด้วยหางเสียงสุภาพราวกับไม่ใช่ตัวตนของเขาอีก ดรัณทำทุกอย่างเพราะต้องการเธอกับลูกจริงๆ น่ะหรือ วันวิวาห์เชื่อไม่ลงจริงๆ“น้องไวน์หิวไหมครับ เรายังไม่ได้กินข้าวเย็นกันเลยนะ เดี๋ยวพี่พาน้องไวน์กับลูกแวะกินข้าวก่อนดีกว่า”“ไม่หิวค่ะ ไวน์อยากกลับบ้าน” เธอปฏิเสธทันที ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่ตอนกลางวัน เธอแทนตัวเ

“หมายถึงอะไรคะ”“แต่งงานกับพี่นะ”“พี่ภาม!”วันวิวาห์ชักมือออกโดยอัตโนมัติ ภามมองมือว่างเปล่าด้วยแววตาวูบไหว หญิงสาวรู้สึกผิด เธอไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจของผู้ชายที่แสนดีคนนี้ เธอพอมองออก แต่เลือกที่จะไม่สนใจ และพยายามทำให้ภามรู้ว่าเธอมองเขาเป็นเพียงพี่ชายตลอดมา“ให้โอกาสพี่เถอะนะไวน์ พี่อยากดูแลไวน์กับน้องโซดาอย่างจริงจังมานานแล้ว แต่พี่ขี้ขลาดไม่กล้าพูดกับไวน์ว่าพี่รักไวน์ พี่กลัวว่าเราสองคนจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แต่วันนี้พี่ตัดสินใจแล้ว ว่าถ้าพี่กล้าขอไวน์แต่งงาน ผู้ชายคนนั้นจะต้องเลิกยุ่งกับไวน์แน่นอน เราจะมีความสุขกันสามคน พ่อ แม่ และลูกนะ”หยาดน้ำตาหลั่งริน หญิงสาวยกมือขึ้นมาปิดปาก ซาบซึ้งในน้ำใจของผู้ชายคนนี้ เธอมั่นใจว่าเขาพูดจริงและทำจริง เขาจะเป็นพ่อที่แสนดีของน้องโซดาได้ แต่ว่าหัวใจของเธอนี่สิ...ที่ไม่สามารถรักเขาได้“ไวน์...ขอโทษ”“ทำไมล่ะไวน์ หรือว่า...” ภามมีสีหน้าย่ำแย่“ค่ะ ไวน์ยังรัก ทั้งๆ ที่เกลียดเขา ไวน์ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ”“ไม่เป็นไร พี่รอได้ เราแต่งงานกันก่อน ถ้าเขาหายไป ไวน์ก็ค่อยๆ รักพี่ทีละนิดก็ได้”“ไวน์ไม่อยากดึงพี่ภามเข้ามา พี่ภามควรมีความสุขมากกว

ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากดรัณได้น่าจะเป็นการย้ายบ้านหนีเท่านั้นวันต่อมา ร่างสูงโปร่งในชุดยีนลดอายุเป็นวัยรุ่นมายืนเกาะรั้วด้วยสีหน้าสดชื่น ไม่มีวี่แววของอาการป่วยเลยแม้แต่น้อย โชคร้ายเป็นของเธอเพราะน้องโซดากำลังล้างถ้วยชามพลาสติกกับน้องเปรี้ยวอยู่บริเวณหน้าบ้านพอดี เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อ ลูกสาวตัวน้อยก็กระโดดโลดเต้นพลางร้องเรียกเสียงใส“ปะป๊า! น้องโซดาคิดถุงปะป๊าจังเยยค่า”“ปะป๊าก็คิดถึง เปิดประตูให้ปะป๊าหน่อยเร็ว” ดรัณใช้ลูกเป็นเครื่องมือสานสัมพันธ์อย่างรวดเร็ว วันก่อนเข้าไม่ได้ แต่วันนี้รับรองว่าเขาจะได้เข้าไปนั่งในบ้านอย่างสง่าผ่าเผย ไม่ใช่หมาตัวหนึ่งเหมือนเมื่อวันก่อนอีกแล้ว“แม่จ๋า เปิดประตูให้ปะป๊าหน่อยค่า”ยายหนูขี้อ้อนวิ่งมากระตุกมือผู้เป็นแม่ในชุดผ้ากันเปื้อน วันวิวาห์ลอบถอนหายใจ มองเขาด้วยดวงตาดุ แต่สุดท้ายก็ยินยอมแพ้ลูกอ้อนที่เขย่ามือซ้ำๆ แรงขึ้นๆ จนกลัวว่าลูกจะปวดมือไปเสียก่อน อีกฝ่ายยิ้มกริ่มเมื่อร่างระหงยอมเดินมาเปิดประตูรั้วให้“ธเนตร จัดอาหารให้ลูกกับเมียฉันด้วย”“ครับคุณคลื่น” ธเนตรค้อมศีรษะก่อนจะเดินกลับไปที่รถยนต์“อาหารอะไรคะ”“พี่คลื่นรู้ว่าน้องไวน์กับน้องโซดาคงไม่ยอม