Semua Bab หัวใจจำยอม: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 11“อุ๊ย!”“เด็กที่ไหนเนี่ย หนูไปวิ่งเล่นที่อื่น”ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำสนิทรีบเข้าไปตะครุบร่างกระปุ๊กลุกในชุดไทยเสื้อคอกระเช้าสีแสดกับโจงกระเบนสีครีม มวยผมขึ้นมาคล้องมะลิด้านบนศีรษะเล็กทุย เมื่ออุ้มให้ลุกขึ้นก็เห็นว่าดวงตากลมโตบ๊องแบ๊วใสแจ๋วมีน้ำเอ่อคลอ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะรุนหลังให้เด็กหญิงตัวน้อยถอยออกห่างเจ้านายของเขา แต่ยังไม่ทันได้ทำเช่นนั้น ร่างเล็กก็ถูกชายแปลกหน้าที่วิ่งพุ่งชนเมื่อครู่อุ้มขึ้นมานั่งบนท่อนแขน ดวงตากลมใสที่เบิกโตขึ้น“เป็นอะไรไหมคะคนเก่ง”“หนูเจ็บเข่า” เด็กหญิงส่งเสียงบอกงุ้งงิ้ง สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก คล้ายว่าถ้าพูดอะไรกระทบหัวใจดวงเล็กๆ เพียงนิด เขื่อนน้ำตาก็พร้อมจะทะลักทลายออกมาทันที“โอ๋ ไม่เจ็บนะคะคนเก่ง”ดรัณนึกแปลกใจเสียงอ่อนโยนของตัวเองไม่น้อย เขาอุ้มตัวเล็กไปนั่งที่โซฟาภายในล็อบบี้โรงแรม ทรุดกายลงนั่งชันเข่าตรงหน้าแล้วก้มลงเป่าเข่าที่มีรอยถลอกอยู่เล็กน้อยเบาๆ“เพี้ยง! หาย”“จุณยุงใจดีจังเยย” หนูน้อยวัยสามขวบฉีกยิ้มหวานอวดฟันสวยที่ขาวสะอาด แถมยังไม่ผุสักซี่ ก่อนจะตวัดสายตาไปหาอีกคน “ไม่เหมือนจุณลุงใจร้ายคนนี้”“อ้าวหนู ก็หนูซน วิ่งมาชน

“โอ๊ย! ทำมาพูด ชิมไปจนจะเป็นเบาหวานแล้วมั้งจะมาอยากกินอะไรคะ”“ช่วงนี้ไม่ได้ไปหาน้องโซดาเลย คิดถึง”คำว่า ‘คิดถึง’ ที่เขาตั้งใจพูดมากกว่าคำอื่นๆ ทำให้วันวิวาห์ต้องลอบถอนหายใจเบาๆ“ก็มาสิคะ งั้นพรุ่งนี้พี่ภามกับพรีมมากินข้าวบ้านไวน์นะคะ” หญิงสาวถือโอกาสชวน เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจของเพื่อนกับพี่ชายเพื่อนที่มีให้เธอมาตลอด เวลาไปส่งขนมไกลๆ ภามก็อาสาขับรถพาไปส่งให้ จนเธอเกรงใจเพราะเขาไม่รับค่าน้ำมัน เธอจึงต้องหาเรื่องตอบแทนเป็นระยะๆ“ในที่สุดไวน์ก็ชวนกินข้าวสักที โอเคสบายใจละ นอนดีกว่า ฝันดีครับ” แล้วเขาก็กดวางสายไปเลย“อะไรเนี่ยพี่ภาม ทะเล้นกว่าน้องโซดาซะอีก” วันวิวาห์บ่นเขาทีเล่นทีจริงภามไม่ได้จีบเธอ วันวิวาห์เข้าใจอย่างนั้น แม้วันหวานกับพริมาจะบอกว่าเขาจีบก็ตาม แต่เธอมองว่าเขาสงสารเธอกับลูกมากกว่าถึงได้ช่วยเหลือมากขนาดนี้ และอีกอย่าง...เธอไม่คิดจะมีใครอื่นอีกชีวิตนี้จะมีแค่ลูก แค่ลูกเท่านั้น“ยุงภามขา!”“จ๋า”“อุ้มโหน่ย น้องโซดาเหนื่อยแย้ว”เด็กน้อยอ้าแขนรอ ภามทรุดกายลงไปรับร่างเล็กขึ้นอุ้ม ก่อนใช้อีกมือขยับหมวกสีแดงให้ปกคลุมศีรษะกระชับมากขึ้น นั่นยังไม่พอ ชายหนุ่มยังควักผ้าเช็ดหน้าใน

“สวัสดี” ดรัณยกยิ้มส่งให้ ดวงตาเป็นประกายยามจับจ้องหญิงสาวที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักเท่าไร เธอก็ยังคงสวยไม่เปลี่ยนแปลง เคยสะดุดตาอย่างไร วันนี้ก็รู้สึกเหมือนเดิมวันวิวาห์ยืนนิ่งราวกับถูกดวงตาคู่นั้นสาปเอาไว้ เธอพูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่ยอมรับแค่ความรู้สึกเดียวคืออาการตกใจเท่านั้นดรัณละสายตาจากแม่มามองลูก คราวนี้เขาเปิดยิ้มกว้างใจดี“เรียกปะป๊าสิลูก”“ฮ้า! พ่อเหรอคะ” น้องโซดาถามกลับเสียงตื่นเต้นกว่าเก่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแม่ “แม่จ๋าๆ นี่พ่อของน้องโซดาเหรอคะ”“ไม่ใช่ค่ะ” หญิงสาวตอบลูกสาว แต่แววตาเกลียดชังถูกส่งไปที่ชายหนุ่มดรัณแสยะยิ้มใส่ แสดงท่าทีอยู่เหนือกว่าวันวิวาห์อย่างที่เขาเคยทำ หญิงสาวยืนกำมือแน่น กัดริมฝีปากด้านในจนห้อเลือด เธอยังตั้งตัวไม่ติดจึงเลือกที่จะหนี“น้องโซดา เปรี้ยว ไปโรงเรียนกันเร็ว”วันวิวาห์มองผ่านเขาเหมือนเป็นเพียงอากาศธาตุ แล้วก้าวคร่อมมอเตอร์ไซค์ ก่อนจะอุ้มลูกสาวตัวน้อยมานั่งบนเบาะสำหรับเด็กด้านหน้า เธอหยิบหมวกกันน็อกสวมให้ลูกแล้วล็อกใต้คางให้ เปรี้ยวรีบกระโดดขึ้นซ้อนท้ายแล้วสวมหมวกกันน็อกทันที เมื่อหญิงสาวสำรวจความปลอดภัยให้เด็กๆ เรียบร้อย

บทที่ 13วันวิวาห์มีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก เมื่อดรัณไม่ยอมรามือจากเธอง่ายๆเขาต้องการอะไรกันแน่ ลูกอย่างนั้นเหรอ เฮอะ! ต้องการทำไมในเมื่อเขาไม่เคยอยากได้ตั้งแต่แรก หรือว่า...ต้องการราวีไม่ให้ชีวิตเธอมีความสุข แต่เธอก็ไม่เคยทำอะไรให้เขาแค้นเคืองขนาดนั้น คิดจนหัวแทบแตกก็คิดไม่ออกว่าเขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่หญิงสาวเหลียวไปมองรถยนต์คันหรูที่โดดเด่นคันนั้น เธอรู้ว่าเป็นรถของดรัณโดยไม่ต้องมองทะเบียนด้วยซ้ำ วันวิวาห์หันหน้ากลับมามองพื้นถนนพร้อมกับลมหายใจที่พ่นออกมาเบาๆ“เขาตามมาหรือครับ”“ค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่พ้นลำคอวันวิวาห์กระวนกระวายใจ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่ดึงภามเข้ามาเป็นไม้กันหมา เธอเดาไม่ผิดจริงๆ ว่าดรัณจะต้องตามราวีไม่เลิกราตามนิสัยเอาแต่ใจของเขา ในเมื่อเขาค่อนแคะว่าเธอไม่มีปัญญาทำให้ลูกปลอดภัย เธอจึงขอให้ภามพาน้องโซดามาส่งที่โรงเรียนในวันนี้ ซึ่งความเต็มใจของชายหนุ่มทำให้เธอยิ่งเกลียดตัวเอง“ใจเย็นๆ นะ วันนี้พี่มาด้วย เขาไม่กล้าแน่” ภามหันมาส่งยิ้มอุ่นใจ“ขอบคุณนะคะพี่ภาม ไวน์ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ”วันวิวาห์แสร้งทำเป็นไม่สนใจผู้ชายที่ยืนพิงรถมองอยู่นั้น มีเพียงน้องโ

บทที่ 14วันประกวดมาถึงเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ภามอาสาเป็นสารถีพาวันวิวาห์และทุกๆ คนเดินทางไปกรุงเทพฯ ตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการประกวดที่จะเกิดขึ้นภายในฮอลล์ของศูนย์การประชุมชื่อดัง การประกวดครั้งนี้มีสปอนเซอร์เป็นสินค้าจำพวกนมผง ผ้าอ้อมสำเร็จรูป และอื่นๆ อีกมากมายที่เกี่ยวข้องกับแม่และเด็ก จักรพงษ์บอกกับเธอว่างานนี้จัดขึ้นเพื่อประชาสัมพันธ์สินค้า และต้องการเฟ้นหาพรีเซนเตอร์โฆษณาแบรนด์ต่างๆ นั่นทำให้หญิงสาวมีกำลังใจอย่างมาก แม้จะไม่ได้ที่หนึ่ง แต่ก็ถือว่าเป็นใบเบิกทางให้เธอหาเงินได้มากกว่าที่เป็นอยู่ทว่าก่อนที่หญิงสาวจะเข้าไปในฮอลล์ ร่างเพรียวบางในชุดรัดรูปอวดหุ่นสวยท้าทายคู่แข่งก็ต้องชะงักเท้า เธอรีบรั้งร่างเล็กจ้อยของลูกสาวตัวน้อยให้หลบไปอยู่ด้านหลังทันที“แม่...”วันวิวาห์จุกในอกขึ้นมาเสียเฉยๆ ทั้งๆ ที่ฝ่ายนั้นยังไม่ทันได้พูดหรือทำอะไร แต่ความสะเทือนใจในอดีตถูกรื้อฟื้นออกมาจากลิ้นชักความทรงจำอย่างง่ายดาย เสมือนว่าที่ผ่านมาเธอกดมันเอาไว้ให้ลึกที่สุดเท่านั้น ไม่ได้ลืมเลือนเลยแม้แต่น้อย“แม่มาเชียร์ไวน์ แม่เข้าไปด้วยได้ไหม” วันทองเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน มีรอยยิ้มใจดีประด