บททั้งหมดของ หัวใจจำยอม: บทที่ 21 - บทที่ 30

วันต่อมา แท่งสีขาวก็ถูกวางลงตรงหน้า สองขีดสีแดงกระทบจิตใจจนต้องกลั่นหยาดน้ำตาร้อนๆ ออกมา นิ้วเรียวรีบไล้เช็ดออกไปทันที แล้วเลื่อนแท่งนั้นคืนเพื่อนสนิทไป“ฉัน...ไม่กล้าหลอกเขา”วันวิวาห์ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกในใจได้อย่างไร เธออยู่กับเขาทุกวัน ได้เห็นมุมอ่อนโยน เฉยชา และดุกร้าวมาแล้ว ขนาดเมื่อคืนเธอเศร้าซึม ดรัณยังต้องการเพียงแค่กอดเธอเอาไว้เฉยๆ ไม่บังคับให้เธอมีเซ็กซ์ด้วยตามความต้องการที่ดูเหมือนจะพลุ่งพล่านทุกครั้งที่แนบชิดกัน เธอกลัวว่าหากยื่นเจ้าแท่งนี้ให้ดรัณ เขาจะกลายเป็นผู้ชายอีกคนที่ใจร้าย ไม่ใช่ผู้ชายที่จูบกระหม่อมเธอก่อนนอนทุกคืนอีกแล้ว“แล้วจะเอาเงินจากไหน ขอเขาเฉยๆ เหรอ” นรียาถามแล้วก็ส่ายหน้า เหยียดยิ้ม “ใครเขาจะให้ ถ้าไม่ได้อะไรตอบแทน”“คุณคลื่นเคยเปรยว่าจะขอต่อเวลา ฉันจะอยู่กับเขาอีกหนึ่งปีแลกกับเงินห้าแสน”นรียาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ส่ายหน้า ส่ายหัวอย่างกับว่าสมเพชความคิดของวันวิวาห์อย่างนั้นแหละ“จะบ้าเหรอไวน์ ผู้ชายมีแต่จะเบื่อง่าย ใครจะมากินไข่เจียวอย่างแกเป็นปี”“ไวน์ลองขอต่อเวลาดูก่อนก็ได้ ถ้าไม่สำเร็จค่อยใช้แผนของนิวเยียร์” พริมาเอ่ยทางออกที่คิดว่า

บทที่ 8วันวิวาห์ก้าวช้าๆ เข้าสู่เพนต์เฮาส์ด้วยความรู้สึกเศร้าลึก ดวงตาเอ่อคลอหยาดน้ำตามองไปรอบๆ อาณาบริเวณกว้างขวางด้วยความอาลัยอาวรณ์ เธอที่กตัญญูต่อมารดาควรจะได้รับโทษทัณฑ์จากโชคชะตาเช่นนี้หรือ...“ทำไมไม่ทิ้งไวน์ไว้ข้างถนนล่ะคะ”“อย่าประชด!” ดรัณหันมาตวาดใส่ ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งบนโซฟาแล้วกระดกขวดคริสทัลดีไซน์หรูหราที่บรรจุน้ำสีอำพันรวดเดียวสองสามอึก ก่อนจะวางลงบนโต๊ะกระจกดังลั่น จนกายเล็กที่ยืนอยู่สะดุ้งเฮือกเพราะไพล่นึกไปว่าเขาจะปามันใส่ตัวเธอ!“ไวน์ไม่ได้ท้อง” เธอย้ำผลตรวจอีกครั้ง“ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ได้ท้อง” ชายหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามจากเอ็นดูเป็นห่างเหิน ทำให้อีกคนปวดใจเหลือเกิน เธอยังปรารถนาจะได้ยินเขาเรียกเธอว่า หนูอย่างนั้น หนูอย่างนี้ แต่ตอนนี้คงเป็นได้เพียงความฝัน เพราะทุกอย่างสูญสลายไปหมดแล้ว“ไวน์...” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดแก้ตัวอะไร เขาก็ตวาดกลับมาเสียงดังลั่น“กล้าดียังไงถึงมาหลอกฉันว่าท้อง!”“ไวน์เปล่า...” เธอบอกเสียงสั่น ก้มหน้าทั้งน้ำตา“เปล่า เฮอะ!” ชายหนุ่มส่ายหน้า ยิ้มหยัน “เลิกทำหน้าซื่อได้แล้ว จำเอาไว้ว่าถึงเธอจะท้องจริงๆ ก็อย่าหวังว่าฉันจะแต่งงานด้วย”“ไวน์ไม่กล

“อะไรของมึง”“หมาไง...ที่มันซื่อสัตย์ต่อเจ้าของจนตัวมันยอมสู้กับโจรจนตาย”“มึงขายตัวจนสมองเลอะเลือนไปแล้วเหรอ” วันทองจิ้มนิ้วแรงๆ บนหน้าผากมน วันวิวาห์หน้าเงยไปด้านหลัง แต่กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร หัวใจถูกเหยียบซ้ำจนมันป่นปี้ไปหมดแล้ว ยามเล็กแม่เคยโบยตี แต่โดนกี่ร้อยทีก็ไม่เจ็บเท่าครั้งนี้ เธอรวดร้าวเหมือนหัวใจกำลังจะแตกสลายเอาเสียให้ได้แม่จ๋า แม่ไม่รักลูกคนนี้บ้างเลยหรือ...แต่ทำไมไวน์ถึงคงรักแม่สุดหัวใจแบบนี้ล่ะ ทำไม...“แม่...เคยรักไวน์บ้างไหม”กระนั้นใจลูกคนนี้ก็ยังอยากรู้ว่าแม่ที่ตัวเองยอมทำทุกอย่างเพื่อท่าน เคยมีสักเศษเสี้ยวใจที่มอบความรัก ความอาทรให้ลูกคนนี้บ้างหรือเปล่า เธอมองมือนั้นอย่างเศร้าสะเทือนใจ นี่หรือ...มือที่เคยอุ้มชูเลี้ยงดู แต่ตอนนี้ท่านกำลังโยนลูกตัวเองเข้ากองไฟให้ถูกเผาไหม้ทั้งเป็น!“แม่...แม่ไปต่อรองกับพวกมันมาว่าลูกประเสริฐของแม่จะเอาเงินมาใช้หนี้ แม่เลยออกมาอยู่บ้านได้” วันทองพยายามแก้ตัวเสียงสั่น“พี่ได้เงินมาแล้วใช่ไหม เอามาสิ ฉันจะรีบเอาไปใช้หนี้ให้แม่” วันฉัตรปรี่เข้ามาหา ทั้งยังเอื้อมมือมาหมายจะคว้ากระเป๋าเธอไปอีกด้วย แต่วันวิวาห์ไหวตัวทัน ดึงกระเป๋ามากอดไ

“แต่ว่านิวเยียร์อยากบริการคุณคลื่นนี่คะ”“ก็บอกว่าขี้เกียจไง รีบแต่งตัว” ดรัณโยนเดรสส่งคืนให้แล้วเบือนหน้าหนีนรียาไม่ยอมแพ้ โอกาสมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปแน่ หญิงสาวพาร่างเปลือยเปล่าเข้าไปกอดเขา ออดอ้อนออเซาะ ถูไถทรวงอกไปมาเพื่อยั่วยวนให้เขาเกิดอารมณ์ แต่เมื่อเหลือบมองที่เป้ากางเกงกลับพบว่าส่วนนั้นไม่ได้ขึงขังขึ้นมาเลยนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เซ็กซ์เสื่อมไปแล้วหรือ...“คุณคลื่นขา ให้นิวเยียร์บริการอย่างอื่นให้ก็ได้นะคะ ไม่ต้องมีเซ็กซ์ก็ได้” หญิงสาวพยายามต่อรอง ก่อนจะว่าต่อ “นิวเยียร์แอบปลื้มคุณคลื่นมานานแล้ว ไม่เคยคิดขายให้ใครเลยนะคะนอกจากคุณ”“แต่วันนี้ขี้เกียจ เข้าใจไหมเนี่ย ไม่ชอบให้เซ้าซี้”ดรัณดันร่างเปลือยเปล่าออกไป เขามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ร่างกายผู้หญิงเห็นมาจนชิน ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ชายหนุ่มถอนหายใจยาวแล้วเปิดประตูออกไปสักพักประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง นรียากำลังจะคลี่ยิ้มดีใจ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นลูกน้องของเขา เธอก็รีบกระโดดขึ้นเตียงแล้วคว้าผ้าห่มมาคลุมกายทันที“ออกไปนะ”“คุณคลื่นให้ผมมาบอกคุณว่าค้างได้ยันเช้า คุณคลื่นจ่ายค่าห้องไปเรียบร้อยแล้วครับ” ธเนต

ไม่เคยสักครั้งที่หัวอกจะวูบโหวงราวกับอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ดรัณนอนเหยียดกายแผ่หลาบนเตียงขนาดคิงไซซ์ที่เขารู้สึกว่ามันกว้างขวางกว่าที่เคยเป็น พื้นที่ข้างกายว่างเปล่า เรียบกริบ ไม่มีร่องรอยยับยุ่งจากการนอนของใครบางคน ไม่มีเสียงอาบน้ำ เงียบเชียบจนอ้างว้างแขนแกร่งยกออกจากหน้าผาก เอื้อมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง นิ้วเรียวปัดผ่านรูปถ่ายของเธอ คนที่หายไปจากชีวิตด้วยน้ำมือเขา ที่จริงเขาควรจะรู้สึกเฉยๆ เหมือนกับผู้หญิงคนก่อนๆ ที่เขาควงมานอนด้วยชั่วครั้งชั่วคราวแล้วก็โยนเงินให้ก้อนหนึ่งเมื่อเบื่อแล้ว แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ...วันวิวาห์ดรัณแอบถ่ายรูปหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก แม้จะไม่ได้แต่งหน้าเลยตอนเธอเผลอ ยามกิน ยามยิ้มให้กับอะไรสักอย่างหนึ่งที่เธอมองว่าสวยดี และยามนอนหลับพริ้มที่แพขนตางอนงามจะทาบผิวแก้มนุ่มราวกับแก้มเด็ก เขาระบายความคิดถึงผ่านลมหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดลง“ตอนนี้หนูไวน์ของฉันอยู่ที่ไหน ทำอะไร อืม...คงนอนหลับอยู่ เฮ้อ...”ภายในหัวใจรุ่มร้อน กระวนกระวายจนยากที่จะข่มอกข่มใจให้สงบจนหลับลงได้ ชายหนุ่มปัดนิ้วไปที่รูปโทรศัพท์แล้วกดโทรหาเบอร