All Chapters of รักร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ภายในห้องทำงานกว้างแดเนียลที่เพิ่งได้รับฟังปัญหาใหญ่ถึงแก่ชีวิตที่กำลังขึ้นกับซินดี้ก็มีสีหน้าเคร่งเครียดเขายอมรับว่าเห็นใจอดีตคนรักและเขาก็มีอิทธิพลมากพอที่จะกำจัดพวกมาเฟียพวกนั้นให้สิ้นซากไม่ยากเช่นกัน "ถ้าคุณลำบากใจก็ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจที่ผ่านมาฉันทำให้คุณเจ็บ และที่สำคัญตอนนี้คุณก็แต่งงานมีครอบครัวแล้วด้วย ฉันไม่ควรเข้ามายุ่งด้วยซ้ำ" "ผมขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน" "ได้สิ ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง แค่คุณยอมรับฟังฉันแค่นี้ฉันก็ขอบคุณมากแล้วล่ะ"เอ่ยจบซินดี้ก็เดินออกไปอย่างมีความหวัง ภายในเพ้นท์เฮ้าส์หรูในระหว่างที่นีน่ากำลังลงมือทำมื้อเย็นอยู่ก็มีสายโทรเข้ามาแม่บ้านที่รับหน้าที่เป็นลูกมือจึงรีบรับสายทันที จากนั้นก็กลับมารายงานตามที่ปลายสายแจ้งไว้ "เย็นนี้คุณแดเนียลไม่กลับนะคะ" "ทำไมเหรอ งานยุ่งใช่ไหม"นีน่าถามกลับ "ไม่ทราบค่ะ คุณมิคเขาไม่ได้บอกอะไร" "โอเค เสร็จพอดีเลย ป้ากลับไปพักเถอะวันพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่"นีน่ามองอาหารบนโต๊ะด้วยความภูมิใจ "ค่ะ" นีน่าตัดสินใจจัดแจงอาหารใส่กล่องแล้วบึ่งรถตรงดิ่งไปยังกาสิโนใจกลางเมืองทันที เธอหวังว่าแดเนียลจะชอบ ร่างบางเดินไปหยุดตรงหน้าร่างสูงใหญ่ที

นีน่าหิ้วกล่องอาหารเดินไปหยุดตรงหน้าห้องทำงานกว้าง เป็นจังหวะเดียวกับที่แดเนียลเดินเคียงข้างแองจี้นักธุรกิจสาวสวยออกมาพร้อมกันพอดี "ฉันทำมื้อเที่ยงมาให้ นายจะทานเลยไหม"เสียงหวานเอ่ยขึ้น "ไม่ ฉันกำลังจะไปทานข้างนอกกับแองจี้"เอ่ยจบแดเนียลก็เดินผ่านหน้านีน่าออกไปโดยมีแองจี้เดินตามหลังชายหนุ่มไปติดๆ นีน่าเห็นอย่างนั้นก็เดินคอตกหิ้วกล่องอาหารกลับไปด้วยความจำยอม เธอไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิดต่อชายหนุ่มเขาถึงได้ทำเฉยชากับเธอแบบนี้ทั้งๆ ที่เธอก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาและก่อนหน้านี้ไม่เป็นแบบนี้ ภายในห้องนอนกว้างนีน่ายืนสวมกอดแดเนียลเอาไว้แน่นจากทางด้านหลังเมื่อชายหนุ่มทำท่าจะเดินออกไปข้างนอกอีกครั้ง "คืนนี้นายอย่าไปเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนฉันสักคืนนะ ฉันนอนไม่หลับถ้าไม่มีนายนอนอยู่ข้างๆ ขอแค่นายเห็นฉันอยู่ในสายตาบ้างแค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว ส่วนเรื่องอื่นไม่ว่านายจะทำอะไรจะมีใครอีกกี่คนฉันยอมนายทุกอย่างขอแค่นายมีความสุขก็พอแล้ว" "รู้ไหมความสุขของฉันคืออะไร ความสุขก็คือเห็นเธอทุกข์ใจเสียใจยังไงล่ะ มันสะใจดี"แดเนียลยิ้มหัวเราะหันไปเผชิญหน้าหญิงสาว "ทำไม ฉันทำอะไรให้นายโกรธงั้นเหรอ"นีน่

1เดือนต่อมา ภายในห้อง ICU แฟรงค์ยังคงนอนหลับใหลเป็นเจ้าชายนิทราอยู่บนเตียงไม่มีวี่แววจะฟื้นคืนกลับมาเป็นปกติเลย ในช่วงเวลาที่ผ่านมาซินดี้ยังคงไปเยี่ยมคอยพูดคุยกับชายหนุ่มแทบทุกวัน "คุณรีบตื่นขึ้นมานะ ลูกของเราอายุสองเดือนแล้วนะ อีกไม่นานเขาก็จะดิ้นไปมา"ซินดี้ยกมือหนาขึ้นมาสัมผัสหน้าท้องของตนเอง "ผมเชื่อนะว่าไอ้แฟรงค์มันรับรู้ อีกไม่นานก็คงจะตื่น"แดเนียลเอ่ยเป็นกำลังให้หญิงสาว "ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นค่ะ"ซินดี้ยังคงมีความหวังแม้ว่าโอกาสมันจะดูริบรี่ "นายครับ คุณนีน่าเป็นลมอยู่ตรงหน้าห้องครับ"เจมส์เดินเข้ามารายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้เจ้านายรับทราบ "นำฉันไป"แดเนียลตกใจรีบเดินตามเจมส์ออกไปจากห้องทันที นีน่าถูกมิคอุ้มพาไปยังห้องพยาบาลเพียงแค่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นเธอก็รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว หญิงสาวค่อยๆ ขยับร่างอันอ่อนเพลียขึ้นนั่งช้าๆ "รู้สึกดีขึ้นไหมครับ"มิคเอ่ยถามพลางช่วยประคองร่างบางด้วยความห่วงใย "อืม ฉันดีขึ้นแล้ว" "ก็ไม่เห็นเป็นไรมากนี่"เสียงทุ้มอันคุ้นหูเอ่ยขึ้นแทรกบทสนทนาระหว่างสองคน "ทำไมไม่คุยกันต่อล่ะ ฉันมาขัดจังหวะงั้นสินะ"แดเนียลหันไปม

แดเนียลยืนจ้องหน้าแม่บ้านกับซินดี้เมื่อได้คำตอบที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ เขาทำงานกลับมาแต่กลับไม่พบตัวนีน่าแม้แต่เงาติดต่อโทรหากลับไม่มีสัญญาณตอบรับแม้แต่สายเดียว "คุณไปทำอะไรให้นีน่าเขาโกรธหรือเปล่าคะ"ซินดี้เอ่ยถามขึ้น "เขาไม่มีสิทธิ์อะไรมาโกรธผม"แดเนียลเอ่ยเสียงแข็ง "โอเค เดี๋ยวเขาคงจะกลับมาเอง"ซินดี้เอ่ยพลางถอนหายใจ "ดิฉันจะพยายามโทรอีกครั้งค่ะ"แม่บ้านเอ่ยขึ้นเพื่อให้เจ้านายคลายความกังวล "ไม่ต้องฉันจะจัดการเอง"เอ่ยจบแดเนียลก็เดินหายออกไปจากเพ้นท์เฮ้าส์ทันที กริ๊ง กริ๊ง เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นนีน่าจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตูห้องเพื่อต้อนรับแขกที่มาเยือน แต่พอเธอเห็นว่าเป็นใครนีน่าก็แอบแปลกใจเล็กน้อย "นายมาทำไม"เสียงหวานเอ่ยขึ้น "ทำไมไม่รับโทรศัพท์ เธอคิดว่าตัวเองสำคัญมากนักเหรอ"เอ่ยพลางเดินเข้าไปข้างในห้อง "ฉันหลับอยู่ก็เลยปิดเครื่อง นายมีอะไรหรือเปล่า"ช่วงนี้เธอมีอาการอ่อนเพลียจากการแพ้ท้องจึงปลีกตัวออกมาเพื่อที่จะพักผ่อนให้เต็มที่บ้าง "เธอลืมหน้าที่ตัวเองไปแล้วหรือไงว่าต้องทำให้ฉันพอใจ"เอ่ยพลางก้าวขายาวๆ ตรงเข้าไปในห้องนอน "นายควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ที

เช้าวันใหม่บนเตียงนุ่มกว้างสองร่างชายหญิงนอนหลับสนิทในสภาพเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิดมีเพียงผ้าห่มคลุมกายเพียงผืนเดียวใช้ร่วมกัน ดวงตาคมกริบลืมขึ้นหันไปทางหญิงสาวข้างกายเมื่อคืนเขาตักตวงเอาความสุขจากตัวเธอจนเกือบเช้า ถ้าเธอจะอ่อนเพลียมันคงไม่แปลกมุมฝีปากหนายิ้มเล็กน้อยมองจ้องใบหน้าสวยอย่างเผลอไผล เมื่อเห็นว่าเธอขยับตัวชายหนุ่มก็รีบหันเหไปทางอื่นทันควัน "_____"ร่างบางยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับหันไปมองแผ่นหลังกว้างชายหนุ่มข้างกายด้วยความสับสน "ตื่นแล้วเหรอ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางพลิกตัวหันไปทางร่างอรชร "เราหย่ากันเถอะ"ดวงตาคู่สวยจ้องมองใบหน้าคมคายน้ำเสียงจริงจัง แดเนียลได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักนิ่งไปเพียงแค่เสี้ยววินาทีเขาสลัดมันทิ้งกลับมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย "อยากหย่ากับฉันงั้นเหรอ คุกเข่าลงสิ"ร่างหนาลุกลงจากเตียงขบกรามแน่นด้วยความโกรธ "มันคือสิ่งที่นายต้องการมาตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องให้ฉันทำแบบนี้ด้วย" "เพื่อความสะใจไง"สายตาคมกริบจ้องมองหญิงสาวเบื้องหน้ากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน "ทำมันทั้งที่อยู่ในสภาพเปลือยนี่แหละ"แดเนียลเอ่ยเสียงดุดันข่มขวัญคนตรงหน้า นีน่าสลัดผ้าห่มออกจากตัวลุกล