All Chapters of รักร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

เช้าวันใหม่แดเนียลลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มกว้างข้างกายมีขวดวิกกี้ยี่ห้อดังนอนเรียงรายกันอยู่ 2 ขวด กลิ่นแอลกอฮอล์โชกออกมาจากร่างหนาเปลือยเปล่าท่อนบนไปทั่วห้อง "นี่กูเป็นบ้าอะไรวะ แค่กำลังจะหย่าขาดจากผู้หญิงคนเดียวจะเป็นจะตาย" มือหนานวดคลึงขมับตนเองไปมา "ฉันไม่ได้รักเธอนีน่า อีกไม่นานฉันจะลืมเธอเอง"เอ่ยไปด้วยความรู้สึกใจหายเหมือนก้อนเนื้อในอกกำลังจะหายไป มือหนาหยิบมือถือเครื่องบางขึ้นมาเพ่งมองสักพักก็กดโทรออกทันที รอไม่นานปลายสายก็รับสาย "วันนี้ฉันไม่ว่าง พรุ่งนี้ค่อยไปหย่าก็แล้วกัน"เสียงทุ้มกรอกใส่ปลายสาย "ได้สิ"นีน่าเอ่ยตอบเพียงสั้น ๆ หลังจากวางสายเธอก็รีบตรงดิ่งเข้าไปยังห้องน้ำด้วยอาการคลื่นไส้วิงเวียนศีรษะ จากนั้นก็พาตนเองออกมานั่งทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความอ่อนเพลีย นั่งคิดวางแผนชีวิตของตัวเองหลังจากหย่ากับแดเนียลแล้วไปเรื่อยเปื่อย ภายในห้องพักฟื้นโรงพยาบาลแฟรงค์นั่งรถเข็นเข้าไปหาซินดี้ถึงในห้องโดยมีพยาบาลคอยอำนวยความสะดวกให้ชายหนุ่มอยู่ข้าง ๆ เมื่อแฟรงค์เห็นหญิงสาวที่รักนอนอยู่บนเตียงก็อดที่จะสงสารและโทษตัวเองขึ้นมาไม่ได้ "ซินดี้"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น "แฟรงค์ คุณมาไ

ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่งกลางใจเมืองนีน่ากำลังนั่งเผชิญหน้ากับเคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก่อนหน้านี้เธอได้รับสายจากชายหนุ่มชวนทานมื้อเย็นด้วยกัน ด้วยความเหงาเธอจึงตอบตกลงด้วยความเต็มใจ "อาหารมาครบแล้ว ทานให้อร่อยนะ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น "ทานกันแค่สองคนเอง ไม่เห็นจะต้องสั่งอะไรเยอะแยะเลย"นีน่ามองจานอาหารสี่ถึงห้าจานบนโต๊ะ "เธอจะได้ทานหลายอย่างไง เรารวยมีตังจ่ายหน่า"เคนเอ่ยหยอกหญิงสาว "คิก จริงดิ สั่งอีกสักสิบจานขนหน้าแข้งก็คงจะไม่ร่วงใช่ไหม"นีน่าหัวเราะขบขัน "ได้สิ สำหรับนีจะสั่งร้อยจาน เราก็จ่ายไหว"เคนมองหน้าหญิงสาวไม่วางตา "______"ร่างบางยกมือขึ้นปิดปากของตนเองเมื่อทานอาหารคำที่สองลงไปแล้วเกิดอาการคลื่นไส้ "เป็นอะไรหรือเปล่า"เคนมองร่างบางด้วยความห่วงใย "ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"นีน่ารีบลุกเดินออกไปทันที นีน่าอาเจียนอยู่ในห้องน้ำไม่กี่นาทีเธอก็เดินกลับไปที่โต๊ะด้วยใบหน้าซีดเผือดแสดงอาการไม่ปกติออกมาอย่างชัดเจน "ไม่สบายหรือเปล่าหน้าซีดเชียว" "นิดหน่อยน่ะ พอดีเรากำลังท้อง"นีน่าเอ่ยออกไปตรงๆ ไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา "อะไรนะ"เคนเอ่ยถามออกไปขอให้สิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เรื่องจริง "ได้ยิน

ภายในอพาร์ทเม้นท์ระหว่างที่นีน่ากำลังผลัดเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกชายอยู่ มือถือเครื่องบางของเธอก็สั่นขึ้นเธอจึงรีบผลัดเปลี่ยนจนเสร็จเรียบร้อยแล้วรับสายทันที "ค่ะ พี่"เสียงหวานกรอกใส่ปลายสาย "ว่าไง เมื่อไหร่จะกลับบ้านจ๊ะ"ลิลลี่เอ่ยถามเหมือนทุกครั้งที่โทรมา "เอ่อ ยังไม่มีแพลนเลยค่ะ"นีน่าเอ่ยด้วยความลำบากใจ "ที่นั้นมันมีอะไรดีงั้นเหรอ เราถึงไม่อยากมาเจอพี่และครอบครัว" "เปล่าค่ะ นีแค่อยากจะอยู่คนเดียว กะว่าจะเรียนต่อด้วย" "แง แง"เสียงแอนดรูวร้องไห้ลั่นห้อง "เสียงเด็กที่ไหนเหรอ"ลิลลี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย "พอดีนีเปิดทีวีไว้ค่ะ" "งั้นเหรอ พี่ไม่กวนแล้วดีกว่า ไว้จะโทรหาใหม่นะ" "ค่ะ" ลิลลี่วางสายน้องสาวไปด้วยความแปลกใจสงสัยกับเสียงเด็กที่ได้ยิน หญิงสาวนั่งนิ่งพร้อมกับใช้ความคิดด้วยเสียงที่ได้ยินเหมือนกับเสียงเด็กแรกเกิดซึ่งเธอมีประสบการณ์มาก่อน "เป็นอะไรหรือเปล่า"เสียงทุ้มของจอห์นเอ่ยขึ้น "ลี่แค่สงสัยอะไรนิดหน่อยค่ะ" "อะไร" "เมื่อกี้ลี่คุยสายกับนีน่าได้ยินเสียงเด็กร้องด้วยค่ะ แต่นีเขาบอกว่าเสียงมาจากทีวี" "ทำไม ไม่เชื่องั้นเหรอ" "ไม่รู้สิคะ เหมือนน้องกำลังปกปิดอะไรบางอย่างอ

"พี่สองคนไปรู้อะไรมาคะ"นีน่าเอ่ยถามขึ้นด้วยความร้อนใจ "พาลูกกลับอังกฤษกับเราสองคนนะนี"ลิลลี่เอ่ยขึ้น "ไม่ค่ะ!"นีน่าเอ่ยเสียงแข็ง "โอเค พี่จะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง"ลิลลี่เอ่ยพลางหันไปมองหน้าจอห์น "ไปนั่งคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวเถอะ"จอห์นหันไปทางนีน่า นีน่านั่งก้มหน้านิ่งกุมมือของตนเองเอาไว้อยู่ตลอดเวลา ส่วนลิลลี่กับจอห์นนั่งมองเธอด้วยความเข้าใจ "จริง ๆ แล้วพี่รู้แค่ที่อยู่ของเราเท่านั้น เรื่องลูกกับผู้ชายที่มาวนเวียนสนิทสนมกับเรา เป็นฝีมือของแดเนียลเขาสืบเอง"ลิลลี่เอ่ยบอกไปตามความจริง "อะไรนะคะ!"นีน่าตกใจเงยหน้าขึ้นมองคนทั้งคู่ "ฟังไม่ผิดหรอก แดเนียลเขารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับนีและลูก"จอห์นเอ่ยเสริมขึ้นอีกคน "รู้ไปก็เท่านั้น มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา"นีน่าเอ่ยเสียงเศร้า "เกี่ยวสิ เกี่ยวเต็ม ๆ เลย เพราะเขามั่นใจว่าเป็นลูกของเขา ที่สำคัญเขาอยากจะเริ่มต้นกับนี"ลิลลี่จ้องมองหน้าน้องสาว "ไม่มีทางหรอกค่ะ คนอย่างเขาไม่มีทางรักคนอย่างนีหรอก"ที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้รับความรักจากชายหนุ่มเลยสักครั้ง "พูดแบบนี้ จะไม่เปิดโอกาสให้เขาเลยเหรอ อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อของลูก"ลิลลี่เริ่มกังวลใจ "เรา

ภายในห้องนั่งเล่นอันกว้างขวางนีน่าอุ้มลูกพาดบ่าหลังจากที่เธอให้ลูกดื่มนมเสร็จ ร่างบางเดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้นพร้อมกับร้องเพลงให้ลูกน้อยฟังเบา ๆ "เดี๋ยวจะมีแขกมาบ้านเรานะลูก"โรสเดินตรงเข้าไปหาลูกสาว "ใครเหรอคะ"นีน่าเอ่ยถามกลับ "เดี๋ยวก็รู้เองจ้ะ" "ใครกันแน่คะ"นีน่าขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย "แม่ไปดูความเรียบร้อยในครัวดีกว่า"โรสเอ่ยตัดบทแล้วเดินออกไปทันที นีน่าถูกทิ้งให้ยืนเคว้งอยู่กลางห้องด้วยความสงสัยในใจ เธอไม่เข้าใจว่ามารดาจะปิดบังเธอทำไมไม่บอกกันตรง ๆ เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงโรสก็กลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับแขกสองคน ในขณะที่นีน่ากำลังอุ้มลูกชายวางลงบนเบาะนอนเด็กอ่อน เมื่อเธอหันไปทางประตูก็ต้องตกใจเมื่อผู้มาเยือนเป็นคนที่เธอคุ้นเคย "คุณแม่"นีน่าเอ่ยพลางมองหน้าแดเนียลกับพิมพ์มารดาของเขาสลับกันไปมา "นี่แหละจ้ะ แขกของเรา"โรสเอ่ยพลางหันไปทางพิมพ์และแดเนียล "สวัสดีค่ะ คุณป้า"นีน่าเอ่ยทักทายหญิงสูงวัย "จ้ะ ป้ารู้เรื่องของหนูกับลูกหมดแล้วนะ"พิมพ์เอ่ยพลางเหลือบมองหลานชายตัวน้อยที่นอนตาแป๋วอยู่ใกล้ ๆ "ค่ะ"นีน่ารับคำด้วยความประหม่าเล็กน้อย "ขอป้าดูหน้าหลานใกล้ ๆ ห