บททั้งหมดของ จอมนางคู่บัลลังก์ [NC30+]: บทที่ 31 - บทที่ 40

พระนางกุ้ยเฟยทรงรู้สึกตกใจไม่น้อย แทบหยุดหายพระหทัย แต่ทรงผ่อนให้หายใจเข้าสักครู่ ครู่เดียวเท่านั้น จึงทรงประทับพระโอษฐ์อีกครั้ง พระนางทรงปรับสมดุลได้จึงรับพระโอษฐ์ แลกพระชิวหาของกันและกัน พระหัตถ์ของพระองค์ทรงขยำพระถันเหมือนจะให้แหลกลาญพระนางทรงจับพระหัตถ์ที่ละจากพระถันลงมาอยู่บนพระโยนีของพระนาง พระองค์ทรงใช้ดัชนีเข้าไปสู่พระวรกายของพระนาง พระนางทรงพระสติหลุดลอย สุรเสียงร้องดังมากเท่าไร่ พระองค์ทรงหยอกล้อพระนางเท่านั้น ไม่ช้าพระนางก็ปลดปล่อยต้าหวางทรงจับพระวรกายของพระนางก้มลง กุ้ยเฟยทำตามพระประสงค์ ทรงนำองค์เข้าไปในพระวรกายของพระนาง สอดผสานค่อยเป็นค่อยไป พระนางทรงเม้มริมพระโอษฐ์ด้วยความเจ็บปวด สายธารไหลอาบพระปรางค์ด้วยเจ็บปวด แต่ทรงเข้าช้าๆ ขยำบั้นพระองค์ของพระนางให้คลายความเจ็บปวดไม่นานจากนั้นกุ้ยเฟยทรงปรับสภาพได้ จึงลุกขึ้นสู้กับพระองค์ มีหรือพระองค์จะไม่ยอม ทรงยอมพระนางให้นางปล่อยตัวปล่อยพระอารมณ์ออกมาจนเต็มรัก พระนางขยับพระวรกายเข้าหาพระองค์ด้วยการยืนประทับ ทรงจับขยำพระถัน พระนางทรงส่ายพระพักตร์ไล่ความเจ็บปวด ต้าหวางประทับพระโอษฐ์ที่ปรางค์ที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อต้าหวางทรงจับห

พระนางกุ้ยเฟยทรงดำริถึงเรื่องวันนี้ พระนางทรงดำริไม่ออกว่าเหตุใด อิ๋งฟูเหรินอยากจะฆ่าพระนาง หรือจะหึงหวงต้าหวาง แต่ว่าถ้าหึงหวงต้าหวาง ต้าหวางทรงไม่เคยย่างกายเข้าไปหาอิ๋งฟูเหรินแม้แต่ครั้งเดียว ประกอบกับพระนางทรงยึดครองหยางหมิงกงไว้ ซึ่งเป็นตำหนักส่วนพระองค์ อิ๋งฟูเหรินจึงไม่สนิทใจที่จะย่างกายเข้ามา หรืออีกเรื่องหนึ่งคือ พระนางอยู่ตำแหน่งที่สูงกว่า ทั้งที่เป็นเพียงบุตรขุนนาง ทรงดำริไม่ตกจริงๆไป๋กุ้ยเฟยทรงย่างพระบาทอย่างไร้ทิศทาง พระนางทรงไม่รู้พระองค์ด้วยซ้ำว่ากำลังก้าวย่างพระบาทเข้าอุทยานหลวงเยว่เล่อ กลิ่นหอมของกุ้ยฮัว หอมไกลถึงหมื่นลี้ดั่งคำเหล่าลือ พระนางทรงย่างพระบาทถึงศาลาริมน้ำ และดำเนินช้าๆ ขึ้นไปยืน พระนางทรงทอดพระเนตรมองไปยังหยางหมิงกงที่อยู่ไม่ไกล พระนางทรงทอดพระเนตรหิมะที่กำลังตกลงมา ไป๋กุ้ยเฟยทรงยื่นพระหัตถ์ไปรองรับหิมะ เมื่อหิมะตกลงมาพระนางเอาพระหัตถ์มาทอดพระเนตร แล้วทรงเผยพระโอษฐ์ ทันใดนั้นผ้าผืนใหญ่หนานุ่มและอบอุ่นคลุมบนตัวของพระนาง และพร้อมกับอ้อมกอด พระนางจึงหันกลับไปทอดพระเนตร จึงรู้โดยทันทีว่าเป็นต้าหวาง“ทรงว่าราชการเสร็จแล้วหรือเพคะ” ไป๋กุ้ยเฟยทรงตรัสถาม“เจ้ามาท

ไป๋กุ้ยเฟยทรงพระสางพระเกศาที่สยาย ประทับนั่งหน้าคันฉ่องบานใหญ่ เหม่ยฮัวลงน้ำมันทาลงบนพระเกศายาวดำขลับสยายยาวของพระนาง หลินเซียวใช้ถือไม้ห่อยกระถางกำยาน กลิ่นไม้จันทน์ขาวใบเล็กปัดไปมาเหนือพระเกศาสยายเล็กน้อย ส่วนเม่ยเหนียงจุดตะเกียงเพิ่มความสว่างในยามค่ำคืน“เสี่ยวเฟิ่ง” ต้าหวางทรงมีพระสุรเสียงกังวลร้อนพระทัย ก้าวย่างพระบาทด้วยความเร่งรีบ กุ้ยเฟยทรงยกพระหัตถ์ไล่ทุกคนออกจากตำหนัก พระนางทรงลุกขึ้นจากตั่ง เสด็จมาหาต้าหวาง“มาตรงนี้เพคะ” ไป๋กุ้ยเฟยทรงจับพระหัตถ์ให้ทรงลงประทับนั่งบนตั่ง ต้าหวางทรงให้พระหัตถ์แตะลงบนหน้าผากของนาง แล้วจึงเอ่ยพระโอษฐ์ด้วยความสงสัย“เจ้าไม่ได้ตัวร้อน เหตุใดจึงให้หมอหลวงเว่ยเข้าเฝ้า อีกทั้งผู้คนต่างบอกว่าเจ้าป่วยหนักหาสาเหตุมิได้ด้วยเล่า”“หม่อมฉันอยากพิสูจน์ อะไรเสียหน่อย”“พิสูจน์เรื่องอะไรหรือ”“อีกไม่ช้าจะทรงได้คำตอบ ทรงอดพระทัยรอหน่อยนะเพคะ”“อะไรกัน ทำไมแม้แต่ข้าที่ฟูจวินของเจ้ารู้ไม่ได้” ต้าหวางทรงกอดพระอุระ พระนางทรงแย้มพระโอษฐ์ แล้วจึงทรงจับพระกร ทรงมองพระนางที่ออดอ้อนพระองค์ ทรงมีสีพระพักตร์เรียบเฉย ทรงมิยอมแย้มพระโอษฐ์“ทรงอดพระทัยนะเพคะ” กุ้ยเฟยทรงประ

ต้าหวางทรงครอบครองพระวรกายของพระนางอย่างเป็นเจ้าของ ทรงทำให้พระนางกุ้ยเฟยทรงร้องแผ่วเบา เหมือนแมวเซาก็มิปาน ริมพระโอษฐ์ครอบครองซุกซนเล่นจนเพลิงพระหทัย พระนางทรงดิ้นรนด้วยความกระสัน ต้าหวางพอใจกับสิ่งที่เห็นตรงพระพักตร์ ทรงทราบว่าพระนางพร้อมสำหรับพระองค์ต้าหวางทรงถอดฉลองพระองค์โยนไปไหนไม่ทราบ ทรงถกอาภรณ์ขาวสะอาดตาที่รุ่มร่าม ทรงดำริอยากจะกระชากทิ้งเสียเดี๋ยวนี้ ทรงไม่ดำริเปล่า ยังกระชากตามพระดำริเอาไว้ พระนางทรงทอดพระเนตรเห็นอาภรณ์ของพระนางเองที่ฉีกขาดรู้สึกตกพระทัย และเสียดายพระภูษาแพรไหมชั้นดีที่ทรงให้หลังวันถวายตัวแต่ไม่ทันได้ดำริสิ่งใดต่อ ต้าหวางทรงเข้าไปในพระวรกายของพระนางทันที ทั้งที่พระนางยังไม่ตั้งพระสติ มันทั้งรวดเร็วและฉับไว ทรงดิ้นรนรัดพระองค์ พระนางได้ยินสุรเสียงของต้าหวาง ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน คล้ายเหมือนพระสุรเสียงเจ็บปวดทำให้พระนางตกพระหทัย กุ้ยเฟยจึงทรงผ่อนคลาย ต้าหวางทรงทอดพระเนตรมองพระนางด้วยความสงสัย แต่ไม่ทรงตรัสถาม ทรงเข้าออกจนตอนนี้ พระนางเป็นฝ่ายเจ็บปวดเสียเอง แต่เป็นความเจ็บปวด แลกมาด้วยความสุขหฤหรรษ์ยิ่งนัก แม้จะเป็นเช่นนี้ยามเมื่อทรงเข้าสู่ร่างของนาง ยางยังค

พระสนมกุ้ยเฟยย่างพระบาทพระดำเนินในอุทยานหลวง เพื่อเก็บดอกไม้ทำเครื่องหอมถวายต้าหวางเพลาลงสรง พระนางต้องหยุดชะงักเมื่อได้สดับเสียงของเหล่าขุนนาง และรีบเร่งฝีเท้าก้าวเดินเข้าหยางหมิงกง คนเดินมาสองคนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดยิ่งนัก พระนางจึงทรงหันไปหาผิงอันที่ติดตามพร้อมกับสหายของนาง“ผิงอันไปดูสิเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเหล่าขุนนางจึงดูมีสีหน้าที่เคร่งเครียดเช่นนี้เล่า” พระนางทรงรับสั่ง ผิงอันก้มโค้งเล็กน้อยรับพระเสาวนีย์ของพระนางทันทีผิงอันได้ฟังเหล่าขุนนางพูดกันไม่นานเกินรอ จึงมากราบทูลพระนางกุ้ยเฟยที่รอสดับอยู่“ทูลกุ้ยเฟย หม่อมฉันจับใจความมาได้ว่า ต้าหวางเรียกประชุมเหล่าขุนนาง เรื่องแคว้นเหลียงบุกตีชายแดนยึดได้หลายเมืองเป็นเมืองขึ้น”ไป๋กุ้ยเฟยได้สดับเช่นนั้น รู้ตื่นตระหนกยิ่งนัก พระนางรู้ว่าแคว้นเหลียงเป็นปรปักษ์ต่อแคว้นเฉินมาช้านาน และสงบลง เพราะแคว้นเหลียงส่งองค์หญิงพระองค์หนึ่งมาเป็นเครื่องบรรณาการสวามิภักดิ์ คือหวางโฮ่วพระองค์ก่อน คือเหนียงชินของต้าหวางเฉินเป่ยเยว่ ต้าหวางองค์ปัจจุบัน ต้าหวางทรงไม่กล้าบุ่มบ่ามยกไปตี แต่ที่ไหนได้แคว้นเหลียงกับแข็งข้อเข้าโจมตี ยึดเมืองบริวารของต้าเฉิ