All Chapters of จอมนางคู่บัลลังก์ [NC30+]: Chapter 51 - Chapter 60

“เสี่ยวเฟิ่ง” ต้าหวางทรงดำรัสด้วยความเจ็บปวดในพระหทัย“ไปกันเถิดใต้เท้าหรู”“เชิญเสลี่ยงมาให้หวางโฮ่ว” หย่งเยี่ยเอ่ยขึ้นบอกขันที“ข้าไปในฐานะจำเลย ให้ข้าไปอย่างผู้คนธรรมดาเถิด”“รถม้าให้นาง นางต้องเดินจากนี้อีกไกล”“ไม่เป็นไรหม่อมฉันเดินเองได้เพคะ” หวางโฮ่วทรงตรัสเช่นนี้ แล้วจึงทรงดำเนินย่างพระบาทนำหน้าใต้เท้าหรู ต้าหวางทรงกำหมัดแน่นด้วยความปวดร้าวในพระทัย ทรงรู้ดีว่าหวางโฮ่วของพระองค์ที่อยู่ด้วยกันยาวนานเกือบสิบปี นางไม่ความคิดฆ่าคนได้ ถ้าไม่ใช่สงครามระหว่างแคว้น หรือผู้ใดคิดทำร้ายตัวของนางก่อน หวางโฮ่วทรงพระดำเนินมายังศาลต้าหลี่ เหล่าสหายของพระนางไม่ได้ตามมา เพราะพระนางให้ไปดูแลกงจู่หมิ่นลั่ว เนื่องจากการประสูติเพียงได้เจ็ดวันเท่านั้นกลัวว่าผู้ใดจะมาทำอันตรายกงจู่องค์น้อย ส่วนผิงอันเดินตามเสด็จมากับพระนาง อีกทั้งยังมีเสียงสะอื้นจนถึงศาลต้าหลี่ หวางโฮ่วจึงหันกลับไปทอดพระเนตรผิงอัน ผู้ภักดีต่อพระนาง“ผิงอันข้าเพียงแค่ให้ปากคำ ข้าไม่ได้ไปตายเสียหน่อย อีกทั้งข้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด เหตุใดเจ้าต้องร่ำไห้เป็นเด็กน้อยไปได้” หวางโฮ่วทรงตรัสด้วยสุรเสียงอ่อนหวาน“หม่อมฉันกลัวพระนางจะมีอันตราย อี

เม่ยเหนียงและเหม่ยฮัวกลับมาหยางหมิงกงต่างนั่งหัวเราะกัน จนหลิวเซียวที่ก้าวเดินออกมาจากห้องพระบรรทม ต้องใช้นิ้วชี้นาบที่ริมฝีปากไม่ให้ส่งเสียงดัง“อย่าเอะอะ กงจู่พึ่งหลับ กว่าข้าจะพาพระนางหลับได้ในแต่ล่ะคืนที่ไม่มีหวางโฮ่ว กงจู่บรรทมยากแค่ไหนพวกเจ้าก็รู้”เมื่อหลิวเซียวกล่าวเช่นนี้ ทำให้พวกนางเม้มริมฝีปากไม่ให้ส่งเสียงดัง เมื่อพวกนางเงียบลงหลิวเซียวจึงเอ่ยถาม“งานที่หวางโฮ่วสั่งได้ความว่าอย่างไร”“นี่ข้าจะเล่าให้ฟัง อิ๋งฟูเหรินเมื่อเห็นข้าในชุดเขียว นางตกใจอย่างมาก อีกทั้งให้สมจริงขึ้นหน่อยข้าจึงดัดเสียงให้เหมือนสุรเสียงของหลิวฟูเหริน นางเองตกใจไม่น้อย อีกทั้งข้าเอาเลือดหมูทาตัว ดูสิกลิ่นยังหึ่งอยู่เลย” เหม่ยฮัวเอ่ยขึ้น แล้วดูผ้าของตน แล้วเบะปากด้วยความรังเกียจ“นี่ข้าเองก็ให้ขันทีตำหนักเราไปช่วยเพิ่มให้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้น ให้ขันทีใช้เชือกงัดหน้าต่างเปิดปิด”“พวกเจ้าดูงิ้วมากไปหรือเปล่า” หลิวเซียวเอ่ยถามอีกทั้งนางเผยยิ้ม“แต่ข้ารู้สึกสนุกไม่น้อย ถ้าเจ้าเห็นหน้านางเจ้าจะหัวเราะอย่างพวกข้า”“จริง เสียดายที่ข้าต้องดูแลกงจู่ ไม่เช่นนั้นข้าจะไปสมทบด้วย” สหายของหวางโฮ่วต่างหัวเราะดังลั่น กงจู

กาลเวลาหมุนวนผ่านพ้นไปถึงสิบหกปี ต้าหวางและหวางโฮ่วทรงมีพระชนฆมายุได้สี่สิบกว่าปี บัดนี้กงจู่หมิ่นลั่วย่างเข้าสิบหกพรรษา งดงามดั่งหวางโฮ่งเมื่อครั้งยังเยาว์วัย และสดใสร่าเริง ถ้าอยู่ในพิธีสำคัญกงจู่จะสงบนิ่ง เป็นหน้าเป็นตาใต้ต้าหวางและหวางโฮ่ว ย้อนกลับไปหลังจากประสูติกงจู่ได้สองปี หวางโฮ่วได้ประสูติอ๋องน้อยนามว่า “เฉินเจิ้น” อีกทั้งทั้งสองพระองค์ได้รับการอภิบาลจากหวางโฮ่ว และให้ราชครูสหายของไป๋เจิ้นเป็นผู้สอน ทั้งสององค์เรียกรู้วัยเกิดเด็กทั่ว หวางโฮ่วจึงสอนศาสตร์หลายแขนงที่นางเคยร่ำเรียนจากเตี่ย และกงจู่และอ๋องน้อยคอยไปเยี่ยมเยือนจวนของใต้เท้าไป๋ที่อยู่ในเมืองหลวงอยู่เสมอใดเนื่องด้วยต้าหวางมีราชโองการใต้เท้าไป๋ มาอยู่เมืองหลวง แต่ใต้เท้าไป๋เลือกที่จะออกจากราชการเพื่อไม่เป็นข้อครหาให้ใครมากล่าวร้ายว่า เตี่ยของพระนางเข้ายุ่งเกี่ยวในราชสำนัก อีกทั้งกงจู่และท่ายอ๋องน้อย ใต้เท้าไป๋เอ็นดูหลานทั้งสอง เกอเกอของพระนางคอยหาของเล่นให้เป็นประจำ หวางโฮ่วกลัวว่ากงจู่และอ๋องน้อยจะเสียคน มีแต่คนตามใจ หวางโฮ่วจึงให้เข้าวังและให้สลับอยู่ที่จวนบ้าง ส่วนกงจู่ยังไม่มีตำหนักนอกวังเช่นเดียวกับอ๋องน้อย จึง

“หวางโฮ่ว” ต้าหวางทรงดำรัสด้วยสุรเสียงดุดัน“มีอะไรเพคะ หรือว่าจะทรงลงโทษหม่อมฉันหรือเพคะ” หวางโฮ่วกล่าวด้วยสุรเสียงช้าๆ แต่ต้าหวางทรงตรัสด้วยสุรเสียงที่เย็นชาต่อพระนาง“เจ้าฆ่านางทำไม ข้าไม่เคยเอาหญิงใดมาตีเสมอเจ้า และชาตินี้ข้ามีเจ้าเพียงผู้เดียวที่เป็นฟูเหรินของข้ามาตลอด ถึงข้าจะเคยมีฟูเหรินถึงสองคน แต่ไม่ยกนางให้สูงถึงขั้นสนม แต่ทำไมเจ้าต้องฆ่านาง ทั้งที่นางกับข้าบริสุทธิ์ใจไม่ได้กระทำอย่างชู้สาว”หวางโฮ่วทรงประทับยืน แล้วหันมาหาต้าหวาง แล้วจึงเอ่ยพระโอษฐ์ “ถ้านางเป็นนางกำนัลต่ำศักดิ์จริงๆ พระองค์คงไม่มาทรงพิโรธหม่อมฉันแบบนี้แน่”“เจ้า…ไป๋อวี้เฟิ่ง พอได้แล้ว หกตำหนักว่างเปล่าเพื่อเจ้ามาตลอดหลายปี เจ้ายังไม่พอใจอีกเหรอ อีกทั้งคนในสกุลจางที่ตายไปทั้งครอบครัวโดยคำสั่งของเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเขาบริสุทธิ์ ถ้าเจ้าจะฆ่าจางเฉา เหตุใดไม่ฆ่าเขาเพียงคนเดียว ทำไมต้องให้ผู้คนเหล่านั้นต้องตายด้วย”หวางโฮ่วทรงพระราชดำรัสต่อต้าหวางอย่างไม่ยำเกรง“เช่นนั้น ถ้าทรงดำริว่าหม่อมฉันทำผิดก็ปลดหม่อมฉันออกจากตำแหน่งหวางโฮ่วเลยเพคะ และหม่อมฉันจะไม่วุ่นวายอีก” “นี่เจ้า ได้เพราะข้าก็ตามใจเจ้ามาตลอดอยู่

หวางโฮ่วทรงประทับยืนทอดพระเนตรมองต้าหวางจากพระบัญชร กงจู่ก้าวทรงย่างพระบาทเข้ามาหาพระนาง แล้วจึงเอ่ยพระโอษฐ์ถาม เมื่อมาประทับเยื้องด้านขวาของพระนาง “เหนียงชิน จะไม่ทรงพูดคุยกับฟู่จวินหรือเพคะ”ทันใดนั้นสุรเสียงของต้าหวางดังขึ้นเรียกความสนใจให้หวางโฮ่วและกงจู่“ดื่มเหล้าพันจอกมิรู้เมา เท่ากับเมารักพันปีมิรู้ลืม ถึงทรมานปานใดไม่ท้อถอย แม้ตัวตายข้าขอมิหวั่นเกรง”เมื่อพระนางได้สดับเช่นนี้ ทรงดำริได้ถึงครั้งที่ทรงเมามาย เมื่อต้าหวางทรงรับอิ๋งฟูเหรินมาเป็นฟูเหรินของพระองค์ เมื่อพระนางทรงบ่นรำพัน และตัดพ้อพระองค์ไปครั้งนั้น จากนั้นไม่นานก็ทรงรับพระนางมาเป็นกุ้ยเฟย เข้ามาอยู่ในหยางหมิงกงจนถึงทุกวันนี้หวางโฮ่งทรงเสด็จลงมาจากเรือนพักของกงจู่ ทรงย่างก้าวย่างพระบาทดำเนินเข้ามาหาตรงพระพักตร์ของต้าหวาง พระองค์ทรงทอดพระเนตรพระนาง หวางโฮ่วทรงยื่นพระหัตถ์ให้พระองค์ทรงลุกขึ้นยืน ต้าหวางทรงทอดพระเนตรเช่นนี้จึงจับพระหัตถ์ของหวางโฮ่ว แล้วจึงลุกขึ้น ต้าหวางทรงมีตรัสต่อพระนาง“กลับวังกับข้าน่ะ”“หม่อมฉันก็สุขสบายดีแล้วเพคะ” หวางโฮ่วทรงดำรัสต่อพระองค์ ต้าหวางจึงจับพระหัตถ์พระนาง แล้วทรงตรัสถาม“เจ้ายังโกรธ