บททั้งหมดของ จอมนางคู่บัลลังก์ [NC30+]: บทที่ 11 - บทที่ 20

ต้าหวางทรงนั่งบนตั่งสูงสุดของเผ่า เคยเป็นที่นั่งของหัวหน้าเผ่าทุกคน บัดนี้ต้าหวางแคว้นเฉินทรงประทับนั่ง ตงหลีนำตราของเผ่ามาถวายถึงพระหัตถ์ ถือว่ายอมสวามิภักดิ์ต่อแคว้นเฉินสืบต่อจากนี้ไป อีกทั้งต้าหวางทรงดำริไม่ให้ปล้นสะดมชาวบ้าน ทรงเล็งเห็นว่า ที่แห่งนี้อุดมสมบูรณ์ไปด้วยป่าไม้นานาพันธุ์ อีกทั้งยังมีผีผางอกงามกว่าในแคว้นเฉิน เนื่องด้วยแคว้นเฉินอยู่บนเขาและมีพื้นที่หนาวตลอดทั้งปี ในทุกๆ ปีหิมะจะตกเป็นเวลาติดกันสี่เดือน ส่วนเผ่าปี้อวี้ถึงจะถัดไปสามภูเขานั้น แต่ว่ามีฝนหนาวร้อนตามฤดูกาล ทรงวินิจฉัยให้เผ่าปี้อวี้ส่งลูกไม้ไปยังแคว้นเฉิน อีกทั้งถือโอกาสเปิดสนามการค้าไปในตัวด้วย เผ่าปี้อวี้ยังต้องการลูกไม้ฉากแคว้นเฉิน เช่นลูกท้อหรือดอกบ๊วย และที่สำคัญแคว้นเฉินมีสุราดีที่สุดในสามแคว้น ตงหลีรับข้อเสนอของต้าหวางแต่โดยดีทุกประการ ตงหลีจึงลุกขึ้นยืนและประกาศ“ข้าตงหลี รุ่นที่สามของเผ่า ขอสวามิภักดิ์ต่อแคว้นเฉินสืบไป” ตงหลีกล่าวจบ จึงยกดื่มเหล้าในจอกจนหมด อีกทั้งนางกำนัลของเขารินให้ใหม่ แล้วหันไปหาต้าหวาง“ข้านับถือความสามารถของท่าน บุกเดี่ยวมาคนเดียวเพื่อมาในค่ายของข้า โดยที่ไม่เสียเลือดเนื้อ ข้าขอ

อวี้เฟิ่งนั่งเผามันเทศกับจ้าวเสิ่นอยู่สองคน นานพอควร ทันใดนั้นต้าหวางทรงนั่งกลางระหว่างสอง ต้าหวางทรงเอามันเทศที่เหลือเสียบไม้ แล้วจึงเอามันเทศมาย่างบ้าง อวี้เฟิ่งทัดทานขึ้นทันที“ต้าหวางทรงอยู่เฉยๆ ให้หม่อมฉันและใต้เท้าจ้าวทำเองเถิดเพคะ” อวี้เฟิ่งเอ่ยขึ้นต้าหวางทรงทอดพระเนตรนางตรงๆ จนจ้าวเสิ่นเผลอยิ้ม แล้วย่างมันต่อ“เมื่อครู่ใครกันใช้…” ต้าหวางทรงดำรัสขึ้น แต่ยังดำรัสไม่จบอวี้เฟิ่งพูดสวนทันที เพราะคาดว่าจะทรงดำรัสสิ่งใดต่อ“มันเทศเผาสุกแล้วเพคะ ต้าหวาง” อวี้เฟิ่งกล่าว แล้วจึงยกไม้ขึ้น เป่าคลายร้อน เป่าได้สักพักหนึ่ง นางจะกัดมันเผา ทันใดนั้นมือผู้หนึ่งจับไม้เสียบมันเทศก่อนที่นางจะกัด นางจึงหันไปหาหัวขโมยทันที จึงรู้ว่าเป็นต้าหวงที่ทรงเสวยด้วยสีพระพักตร์เรียบเฉย อวี้เฟิ่งด้วยความหิว ที่ไม่ได้กินอะไรมาสองวันเต็ม นางเห็นเช่นนี้จึงต่อว่าด้วยความหิว ทั้งที่รู้ว่าเป็นต้าหวางผู้ครองแคว้นก็ตามที“ท่านเอามันของข้ามาเดี๋ยวนี้นะ ของท่านก็มี”“ข้าเห็นแล้ว แต่ยังไม่สุก” ต้าหวางดำริเช่นนี้ อวี้เฟิ่งจึงมองมันเทศที่เสียบไม้ของต้าหวาง ที่ยังไม่สุกตามที่ดำรัสไว้ อวี้เฟิ่งจะอ้าปากเถียง ต้าหวางทรงเป่ามั

อวี้เฟิ่งก้าวเดินเข้ามาในหยางหมิงกง เห็นขันทีสามคนช่วยกันเทน้ำร้อนจนเกือบเต็มสระ อวี้เฟิ่งจึงน้ำหอมกลิ่นไม้จันทร์ลงไป จุดตะเกียงเพิ่มแสงสว่าง อวี้เฟิ่งเดินไปดูถางกำยาน เห็นว่าเหล่าขันทีจุดแล้ว นางจึงเดินไปที่หีบผ้าภูษาจัดแจงนำพระภูษาสีขาวสะอาดตา เป็นเนื้อไหมชั้นดีมาจากทิศตะวันออกไกลโพ้น นางได้ยินมหาขันทีหย่งเยี่ย อีกทั้งเผ่าแห่งนี้นำผ้ามาขายให้กับพ่อค้าและขุนนางมีเงินทองมากมายได้ซื้อเพื่อหามาใส่ เพราะว่าเป็นผ้าไหมที่นุ่มสบายและอบอุ่นเหมาะกับเมืองที่หนาวทั้งปีเช่นแคว้นเฉินแห่งนี้เมื่ออวี้เฟิ่งวางพระภูษาตัวนอกและเสื้อผาวสีขาวสะอาดพาดกับไม้เสร็จสิ้น นางจึงหันกลับมามองที่ประตูต้าหวางทรงดำเนินเข้ามา อวี้เฟิ่งจึงหันไปหาถ้วยที่มีกลีบกุหลาบแดงวางอยู่จึงโปรยลงไปในสระ จนพอควรจึงยอยห่างเดินออกจากตรงสระน้ำร้อน นางจึงได้ยินสุรเสียงที่เรียกนาง“เสี่ยวเฟิ่งเจ้าลืมอะไรหรือไม่” ต้าหวางทรงตรัสเช่นนี้ นางจึงย้อนคิดว่าตนนั้นลืมสิ่งใดหรือในเมื่อ น้ำร้อนก็อยู่ในสระแล้ว น้ำหอมเหล่าขันทีก็เทแล้ว กลีบกุหลาบก็โปรยแล้ว แล้วข้าจะลืมสิ่งใดอีกเล่า อวี้เฟิ่งจึงทอดมองต้าหวาง ต้าหวางทรงกางพระพาหาออกทั้งสองข้า

อวี้เฟิ่งก้าวเดินย่างไร้ทิศทาง ในตอนนี้นางรู้สึกว่าตนเองไร้เรี่ยวแรง ไม่รู้อีกด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังหลั่งน้ำตา ทั้งที่รู้ว่าตนเองเป็นแค่นางกำนัล จะไปมีสิทธิ์ฝันถึงตำแหน่งในใจของต้าหวาง นางรู้ดีว่าเปล่าประโยชน์ที่ต้องคิดเรื่องนี้ ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา นางได้อยู่ใกล้ชิดต้าหวางในทุกวัน นางรู้อีกว่าทรงทำสิ่งใด เหมือนกับเป็นเงาของพระองค์ไปเสียแล้ว ถ้าต้าหวางทรงมีฟูเหรินจริงๆ นางจะไปอยู่ไหน นางคิดว่าจะไม่เป็นตัวกลางเรื่องบาดหมางของทั้งสองแน่แท้นี่คือข้ารักฝังลึกไม่อาจถอน เหมือนกับบัวในโคลนตมที่ไม่มีวันผุดขึ้นมาได้อีกเลยจริงหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง นางจะอยู่ได้อย่างไร ถ้าไม่ได้ปรนนิบัติใกล้ชิดต้าหวางเช่นทุกวันนี้อีกทั้งทุกวัน อวี้เฟิ่งคอยดูแลใกล้ชิดไม่ห่างกาย ไม่ว่าตอนก่อนตื่นบรรทม นางคอยถวายพระสุธารส จนกระทั่งพาลงสรง แต่งองค์ต้าหวางในการประชุมเช้า ถวายพระกายหาร บางครั้งก็ร่วมเสวยด้วย โดยบังคับให้นางช่วยกิน เมื่อทรงเสวยเสร็จ ก็เสด็จประชุมเช้า ตอนเที่ยงนางก็จัดพระสุธารสชากับขนมดอกท้อ บางทีก็เป็นขนมดอกพุดตาน ที่นางจัดถวาย อีกทั้งนางลงมือทำตัวตัวเอง ครั้งตอนบ่ายทรงตรวจฎีกาเสร็จสิ้น บางครั้งก็ถึง

อวี้เฟิ่งตื่นขึ้นมาในยามเช้าขออีกวัน อวี้เฟิ่งมองโดยรอบห้องนางเห็นว่าเป็นห้องบรรทมของต้าหวางนางนึกคิดพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วนว่า เมื่อวานหลังจากดับไฟนางก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย จนมาตอนนี้ยังรู้สึกมึนหัวอยู่มาก แต่ว่านี่คือห้องบรรทม นางจะอยู่นานไม่ได้ อาจเกิดข้อครหาได้ว่า ตนได้ถวายตัวแล้ว นางจึงก้าวลงจากเตียงช้าๆ จนยืนมั่นคง พับผ้าคลุมพระแท่นให้เข้าที แล้วจึงเดินออกมานอกพระบรรทม ทว่าเสียงหนึ่งทำให้นางตกใจยิ่งนัก“เสี่ยวเฟิ่ง เจ้าหายดีแล้วหรือ”“ขอบพระทัยเพคะที่ทรงไถ่ถาม หม่อมฉันหายดีแล้วเพคะ” อวี้เฟิ่งก้มหน้าเลือกที่จะไม่มองหน้าต้าหวาง ทรงดำเนินจากไป อวี้เฟิ่งจึงเดินมาที่หน้าประตูตำหนัก หย่งเยี่ยเดินสวนนาง จึงหยุดทักอวี้เฟิ่ง“เจ้าหายดีแล้วหรืออวี้เฟิ่ง” หย่งเยี่ยถามนาง อวี้เฟิ่งเหลือบเห็นถ้วยปิดฝา คือ ถ้วยยา นางจึงเผยยิ้ม และกล่าวขอบคุณ“หายดีแล้วเจ้าค่ะ ของคุณที่คอยดูแลข้า ข้าจะไม่ลืมคุณท่าน”“ขอบคุณข้าด้วยเรื่องอันใดเล่า”“ใต้เท้า ท่านดูแลข้าไม่ใช่หรือเจ้าคะ” อวี้เฟิ่งถามด้วยความสงสัย“คนที่เจ้าต้องกล่าวขอบคุณ คือต้าหวาง”“ต้าหวาง?” อวี้เฟิ่งกล่าวด้วยความประหลาดใจ“ใช่ ต้าหวางทรงดูแลเจ้ามา