บททั้งหมดของ จอมนางคู่บัลลังก์ [NC30+]: บทที่ 21 - บทที่ 30

อวี้เฟิ่งเดินกลับมายังเรือนไม้ลี่ฟางด้วยจิตใจห่อเหี่ยว อวี้เฟิ่งนึกถึงครั้งตอนที่นางร่ายรำต่อพระพักตร์ของต้าหวาง นางได้สบพระพักตร์กงจู่แคว้นตัน นางรู้สึกได้ว่านางจะเข้ามามีบทบาทในชีวิตของต้าหวาง นางคงต้องถอยห่างจากต้าหวาง อีกทั้งนางเป็นหญิงผู้เดียวที่เข้าออกหยางหมิงกงดูจะมิงามเท่าไหร่ขณะที่อวี้เฟิ่งมีสีหน้าไม่สบายใจ แต่เม่ยเหนียงได้ยินว่าอวี้เฟิ่งไปร่ายรำต่อหน้าพระพักตร์ต้าหวางและเหล่าราชทูต นางจึงยินดีอยากจะฟังเรื่องราวของอวี้เฟิ่ง ไม่ได้สังเกตว่าอวี้เฟิ่งมีเรื่องในใจอยู่ นางเดินตรงมาหาอวี้เฟิ่งด้วยสีหน้าเปิดบานใจ“อวี้เฟิ่ง วันนี้เจ้าได้ร่ายรำต่อหน้าพระพักตร์และเหล่าราชทูต เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”“ข่าวมาไวเหลือเกินนัก” อวี้เฟิ่งเผยยิ้มเล็กน้อย“อวี้เฟิ่งเจ้าไปจำท่าร่ายรำมาจากไหนหรือ” เหม่ยฮัวเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น“นั้นสิ ข้าเห็นเจ้าอยู่ค่อยถวายงานให้ต้าอ๋องเช้าเย็น เจ้าเอาเวลาไหนไปดู” หลินเซียวเอ่ยถามบ้าง“อยากเด่น อยากได้หน้า” จื่อหลานเอ่ยขึ้น เม่ยเหนียงยืนขึ้นชี้หน้าต่อว่าจื่อหลาน“เจ้าไม่รู้อะไรก็หุบปากเน่าๆ ไป”“อีกไม่นางอวี้เฟิ่งของพวกเจ้าก็กลายเป็นหมาไม่มีใครมอง”“ปากเจ้ามีแต่

“เสี่ยวเฟิ่ง ข้าจะทะนุถนอมเจ้าให้ดีที่สุด”ต้าหวางทรงดำรัสเช่นนี้ อวี้เฟิ่งคลายใจลงมาบ้าง ทรงประกบพระโอษฐ์ที่ริมฝีปากของนางอีกครั้ง พระหัตถ์ทรงแนบชิดปทุมถันของนาง อวี้เฟิ่งดิ้นรนด้วยความวาบหวามดุจไฟสุมในใจ นางงับริมพระโอษฐ์เบาๆ ให้ทรงถอน พระองค์ทรงถอนพระโอษฐ์จากริมฝีปากของนาง ริมพระโอษฐ์ซุกซนไล่ตามซอกคอ ไล่ลงมาตามมาปทุมถันของนาง พระหัตถ์ข้างที่ว่างทรงหยอกล้อที่ยอดปทุมถัน อวี้เฟิ่งในตอนนี้สติเตลิดไปเสียแล้ว นางร้องครวญครางไม่เป็นภาษา ทรงคิดว่าอวี้เฟิ่งพร้อมสำหรับพระองค์ จึงเข้าไปในตัวนางช้าๆ ทว่าอวี้เฟิ่งสะดุ้งด้วยความตกใจ ทั้งเจ็บและกลัว จนน้ำตาไหลริน ต้าหวางจึงปลอบประโลมนางด้วยสุรเสียงอ่อนหวาน“เสี่ยวเฟิ่ง เจ้าเจ็บมากไหม” ต้าหวางทรงตรัสถามเช่นนี้ อวี้เฟิ่งส่ายหัวเบาๆ ต้าหวางจึงประทับพระโอษฐ์ที่ริมฝีปากนางอีกครั้ง ด้านล่างนั้นทรงเข้าออกอย่างค่อยเป็นค่อยไป กลัวว่านางจะเจ็บมากไปกว่านี้ ไม่นานนักอวี้เฟิ่งปรับตัวได้ นางจึงสู้กับพระองค์ โดยการยกสะโพกขึ้น ต้าหวางเห็นเป็นเช่นนั้น จึงเร่งเร้านางโดยพลัน อวี้เฟิ่งกรีดร้องเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่ช้าพระองค์และอวี้เฟิ่งได้รับความสุขหฤหรรษ์ ทั้งสองฝ

ไป๋กุ้ยเฟยทรงใช้พระหัตถ์เรียวจับพระหัตถ์ของต้าหวางประทับริมพระโอษฐ์ของพระนางทันที เมื่อกุ้ยเฟยเงยพระพักตร์ทอดพระเนตรต้าหวาง พระองค์ทรงประทับพระโอษฐ์บนริมพระโอษฐ์ของพระนางทันทีอีกครั้ง กุ้ยเฟยทรงยกพระวรกายขึ้นตามความสูงของต้าหวาง ถึงจะอยู่บนพระเพลาก็ตามที ต้าหวางทรงกอดรัดพระนางไว้พระชิวหาของพระองค์หยอกเย้ากับพระชิวหาของพระนาง ตามพระทัยของพระองค์ พระนางทรงยกบั้นพระองค์ขึ้น ลงทับองค์ช้าๆ ทรงกัดพระโอษฐ์ด้วยความสวาท ต้าหวางทรงใช้พระหัตถ์ขยำบั้นพระองค์ของพระนาง กุ้ยเฟยทางเปล่งพระสุรเสียงแผ่วเบาเหมือนแมวคราง ทรงขยับขึ้นลงช้าๆ ต้าหวางทรงตามพระทัยพระนางยิ่งนัก ทรงปล่อยให้พระนางทำตามพระทัยอย่างไม่รู้ภาษา กุ้ยเฟยทรงทำอย่างค่อยเป็นค่อยไป ทำให้พระนางรู้บทรักใหม่ยิ่งขึ้น ทรงมารู้พระองค์อีกที พระโอษฐ์ของพระนางอยู่ที่ริมพระโอษฐ์ของต้าหวาง ส่งพระหัตถ์ขยำเร็วขึ้นอีกพระองค์ก็คอยช่วยกุ้ยเฟยให้ขยับได้เร็วถี่ จนกุ้ยเฟยทรงพบความสุขหฤหรรษ์ พระนางทรงเมื่อยล้ายิ่งนักทรงซบลงที่พระอุระแกร่งหญิงสาวที่มีพักตร์งดงามสวมหมวกดำมีม่านดำปิดบังพระพักตร์งดงามกับหญิงสาวอีกผู้หนึ่ง ออกจากพระราชวังในยามวิกาล พระนางควบม้าไม

“หม่อมฉัน เข้าใจพระองค์ดีว่า ทรงดำริสิ่งใดในพระหทัยอยู่ หม่อมฉันก็เศร้าใจไม่น้อยไปกว่าพระองค์เพคะ หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ทรงทุกข์ใจกับเรื่องนี้” ไป๋กุ้ยเฟยทรงตรัสเช่นนี้ แล้วจึงเงียบไป พระนางเงยพระพักตร์ขึ้นแล้วถอยออกจากพระกร แล้วทรงทอดพระเนตรพระพักตร์ดำรัสอีกครั้ง“หม่อมฉันทราบความจริงของขุนนางผู้นี้แล้วเพคะ และหม่อมจะช่วยพระองค์เปิดโปงความจริง ขอให้หม่อมฉันได้ช่วยพระองค์นะเพคะ”“แต่เรื่องนี้มันอันตรายเกินไป ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้”“ก่อนที่หม่อมฉันเป็นกุ้ยเฟยของพระองค์ หม่อมฉันเคยโดนลักพาตัวจากเผ่าปี้อวี้ ทรงลืมไปแล้วหรือเพคะ หม่อมฉันจะสืบจากฝ่ายใน ส่วนพระองค์ก็ส่งสายสืบออกไป อย่าให้จางเฉาจับสังเกตได้เด็ดขาด ถ้าเขารู้จะคว้าน้ำเหลวเหมือนทุกครั้งไป แผนนี้ต้องทำรอบคอบ ส่งนางกำนัลที่ไว้ใจได้ไปสืบเพคะ เห็นว่าลูกชายของจางเฉา นามจางฉีชอบหญิงงามมาปรนเปรอในหอคณิกา หม่อมฉันว่าต้องได้ความมาบ้าง ไม่มากก็น้อย” กุ้ยเฟยทรงดำรัสจบ ต้าหวางทรงแย้มพระโอษฐ์ขึ้นเล็กน้อย ทรงจับพระหัตถ์เรียวงาม แล้วจึงเอ่ยพระโอษฐ์“ความคิดดี ความคิดดี จ้าวเสิ่น” ต้าหวางทรงตรัสเรียกจ้าวเสิ่นจึงเดินเข้ามา แล้

“ต้าหวาง” ไป๋กุ้ยเฟยทรงดำรัสแผ่วเบา พ่อค้าเองก็ไม่ได้ยิน พระองค์จึงหันองค์มาหาพระนาง ทรงใช้พระหัตถ์ปักปิ่นหยกลายเมฆาลงบนเกล้าพระเกศาของพระนางนางทันที“เป่ยเยว่” ต้าหวางทรงดำรัสแก่กุ้ยเฟย“เป่ยเยว่ ท่านตามข้ามาหรือ” พระนางทรงถาม พระหัตถ์ของพระองค์จับพระหัตถ์เรียวงามของนางออกจากร้านค้า แล้วทรงตรัสถาม“เจ้าออกจากวังทำไมไม่บอกข้า ถ้าเจ้าอยากมาข้าจะพาเจ้ามาเอง”“เห็นว่าท่านมีงานมากมาย จึงไม่อยากรบกวน”“เพียงเจ้าบอกว่าอยากไปไหน ข้าจะทิ้งราชกิจเพื่อพาเจ้าไปทุกที่”“ทำเช่นนั้นไม่ได้ ถ้าท่านทำเช่นนั้น ข้าจะโกรธท่านและโกรธตัวเองไปชั่วชีวิต” ไป๋กุ้ยเฟยทรงทอดพระเนตรต้าหวางตรงๆ ทรงแย้มพระโอษฐ์ พระนางทรงรู้สึกเขิยอายจึงหลบสายพระเนตร จึงย่างพระบาทตรงไปอีกร้านหนึ่ง ที่ชายของชำร่วย พระนางทรงหยิบกำไลหยกชิ้นหนึ่งขึ้นมาชูขึ้นให้ต้าหวางทรงทอดพระเนตร แล้วตรัสถามพระองค์“สวยไหมเจ้าคะ ข้าจะคิดจะนำกำไลหยกชิ้นนี้ให้กับอิ๋งฟูเหริน”“ตามใจเจ้า” ต้าหวางทรงตรัส พระนางทรงหันพระพักตร์ไปหาพ่อค้า แล้วทรงตรัสถามราคา“เท่าไหร่หรือเถ้าแก่”“ห้าตำลึงเงินขอรับ”ไป๋กุ้ยเฟยทรงหันไปหาต้าหวางที่ทรงทอดพระเนตรนาง ต้าหวางเอาก้อนส