All Chapters of บำเรอรักนายมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำและคำเฉลยที่แสนจะน่าอายของเขายังคงก้องอยู่ในหูของจีน่า เธอนอนนิ่งอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ที่ยังคงทาบทับเธอไว้ สัมผัสของแก่นกายที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่ภายในร่างกายของเธอเป็นเครื่องยืนยันว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน สมองของเธอยังคงมึนงงและสับสน ความสุขสมที่เขาเรียกว่า ‘สวรรค์’ นั้นมันช่างรุนแรงและท่วมท้นจนทำให้เธออ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั้งร่าง แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะจากหยาดเหงื่อและของเหลวที่เขาปลดปล่อยเข้ามาก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ในที่สุดอัคนีก็ยอมผละกายออกอย่างอ้อยอิ่ง เสียงถอนแก่นกายดังบ๊วบเบาๆ ทำให้ใบหน้าของจีน่าร้อนเห่อขึ้นมาอีกครั้ง เธอรีบพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้เขาทันที ดึงผ้าห่มผืนหนาที่ปลายเตียงขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบจากฝีมือของเขาไว้จนมิดชิด เธออยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำ อยากจะชำระล้างคราบไคลและความรู้สึกที่ถูกย่ำยีนี้ออกไปให้หมดสิ้น จีน่าพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด ยันตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ แต่เพียงเท่านั้น ความเจ็บแปลบที่ร่องกลีบแล่นปราดขึ้นมาจนเธอต้องนิ่วหน้า เธอ

ผ่านมาสามสี่วันแล้วที่ชีวิตของจีน่าพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองที่เธอถูกย้ายเข้ามาอยู่ มันกว้างขวางและสะดวกสบายเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้ให้พร้อมสรรพ เสื้อผ้าแบรนด์เนมถูกแขวนเรียงรายอยู่ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ข้าวของเครื่องใช้ล้วนเป็นของราคาแพงที่เธอไม่เคยมีปัญญาซื้อหาได้ในชีวิตนี้ ยามเช้ามีแม่บ้านนำอาหารเช้ามาส่งให้ถึงหน้าห้อง และในบัญชีธนาคารของเธอก็มีเงินจำนวนมากพอที่จะใช้จ่ายได้อย่างฟุ่มเฟือยไปทั้งเทอมมันคือชีวิตในฝัน... ที่เธอไม่เคยต้องการทุกตารางนิ้วในห้องชุดสุดหรูแห่งนี้ตอกย้ำสถานะ ‘เด็กในอุปการะ’ ของเธอ มันคือคุกทองที่พันธนาการเธอไว้ด้วยบุญคุณและความรู้สึกผิด แม้ร่างกายจะสุขสบาย แต่หัวใจกลับแห้งแล้งและว่างเปล่าอัคนีไม่ค่อยได้มาหาเธอเท่าไหร่หลังจากคืนนั้น เขาก็มาหาเธอเพียงครั้งเดียวเพื่อดูความเรียบร้อยของที่พัก ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงคำสั่งสั้นๆ ว่าให้ดูแลตัวเองให้ดีและตั้งใจเรียน อย่าทำตัวให้มีปัญหา เขาไม่ได้แตะต้องตัวเธออีก และนั่นก็ทำให้จีน่ารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งก็

เวลาล่วงเลยเข้าสู่เที่ยงคืน... ความเงียบภายในคอนโดกลายเป็นสิ่งที่น่ารำคาญสำหรับอัคนีเป็นครั้งแรกในชีวิต เขาหงุดหงิด งุ่นง่าน เดินไปเดินมาเหมือนเสือติดจั่น ความอดทนของเขาสิ้นสุดลงแล้ว เด็กคนนั้นกล้าดีอย่างไรถึงยังไม่กลับมา! เขาคว้ากุญแจรถสปอร์ตคันหรูบนโต๊ะ ตั้งใจจะตรงไปยังหอพักของเพื่อนเธอเพื่อลากตัวเธอกลับมาด้วยตัวเอง แต่ในจังหวะที่มือกำลังจะเปิดประตูนั้นเอง เขาก็ชะงักไป... เขาจะไปในฐานะอะไร? สามี? คนรัก? ไม่ใช่... เขาเป็นแค่ ‘เจ้าหนี้’ ที่เปลี่ยนสถานะลูกหนี้มาเป็น ‘เด็กในอุปการะ’ การที่เขาบุกไปตามตัวเธอกลางดึก มันจะยิ่งทำให้ทุกอย่างดูวุ่นวายและน่าสมเพช ความรู้สึกเสียหน้าและหงุดหงิดที่ถูกท้าทายอำนาจทำให้เขาเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย เขาหันหลังกลับ กระแทกประตูห้องเสียงดังปัง! ก่อนจะตัดสินใจขับรถกลับไปที่คลับของตัวเอง... แหล่งระบายอารมณ์ชั้นดีที่เขาคุ้นเคย เสียงเพลงตื๊ดๆ ที่ดังกระหึ่มและแสงสีที่วูบวาบไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เขาก้าวผ่านฝูงชนที่กำลังเต้นรำกันอย่างเมามันตรงไปยังโซนวีไอพีชั้นบนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยรังสีอำมหิตจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ “บอสคร

เธอบอกลาเพื่อนสนิทด้วยคำพูดสั้นๆ และฝืนยิ้มให้ฟ้าไม่ต้องเป็นห่วง ก่อนจะเดินลงมาจากหอพัก ด้วยหัวใจที่ว่างเปล่ารถสปอร์ตสีดำสนิทที่เธอจดจำได้ดีจอดรออยู่ริมถนน แสงไฟจากหน้ารถสาดส่องจนเธอต้องยกมือขึ้นมาบังตาบานประตูด้านข้างคนขับถูกเปิดออกเองโดยอัตโนมัติ ทันทีที่เธอเข้าไปนั่งลงและปิดประตู อัคนีก็กระชากรถออกตัวไปอย่างรวดเร็วและรุนแรงจนร่างของเธอกระแทกเข้ากับเบาะหนังอย่างจัง เธอรีบควานหาสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดด้วยมือที่สั่นเทาภายในรถเงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่คำรามก้องและเสียงลมที่ปะทะอยู่ด้านนอก บรรยากาศมันตึงเครียดยิ่งกว่าตอนที่อยู่ในห้องกับเขาตามลำพังเสียอีก จีน่านั่งตัวลีบติดกับประตู ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เธอได้แต่ลอบมองใบหน้าด้านข้างของเขาที่บึ้งตึงและเคร่งขรึม สันกรามของเขาปูดนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกถึงอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นอยู่ภายในเขามารับเธอ... แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้ดีใจเลยสักนิดความเงียบที่น่าอึดอัดดำเนินไปได้พักใหญ่ ในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายทำลายมันลงด้วยคำถาม“ทำไมถึงไปนอนที่นั่น?” เขาถามเสียงเรียบแและเย็นชาจนน่ากลัว สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ถนนเบื้องหน้าจีน่าสะดุ้งเล

หลังจากถึงคอนโด เขาก็ดับเครื่องยนต์ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือเธอ เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกำลังรวบรวมความคิด ก่อนจะหันมามองเธอ “เข้าไปข้างในกัน” เขาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เธอ จีน่าก้าวลงจากรถอย่างเงียบเชย เธอยอมเดินตามแผ่นหลังกว้างของเขาเข้าไปในลิฟต์และกลับเข้าสู่ห้องที่เธอเพิ่งหนีออกมาเมื่อตอนเย็นอย่างว่าง่าย ทันทีที่เข้ามาในห้อง เขาก็เดินตรงไปที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่น แล้วทิ้งตัวลงนั่ง ก่อนจะตบลงบนพื้นที่ว่างข้างๆ เป็นเชิงเรียกให้เธอไปนั่งด้วยกัน แต่เมื่อเห็นว่าเธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยท่าทีหวาดระแวง เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขายื่นมือออกไปหาเธอ “มานี่...” จีน่าลังเลอยู่ชั่วขณะ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินเข้าไปหาเขาอย่างเชื่องช้า เมื่อเธอเข้าไปในระยะ เขาก็ดึงเธอให้นั่งลง... ไม่ใช่ข้างๆ แต่เป็นบนตักของเขาเหมือนครั้งก่อน “อ๊ะ...” จีน่าอุทานออกมาเบาๆ พยายามจะขยับตัวลง แต่เขาก็ใช้แขนข้างเดียวรวบเอวเธอไว้แน่น เขาพาเธอมานั่งบนตัก ก่อนจะรั้งร่างบางที่ยังคงสั่นสะท้านเล็กน้อยเข้ามากอดไว้แน่น ซบใบหน้าลงกับผมนุ่มของเธอ สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ขอ