All Chapters of บำเรอรักนายมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

ทันทีที่จีน่าหายลับเข้าไปในห้องนอน ความตึงเครียดที่แขวนอยู่ในอากาศก็ดูเหมือนจะคลายลงเล็กน้อยสำหรับคนสองคน... แต่สำหรับคนที่สามที่อยู่หลังบานประตู มันกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นแพรวพรรณมองตามจีน่าไปด้วยหางตา ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจกับชายหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเพียงผู้เดียวเธอค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง ลดระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองลงจนเกือบจะแนบชิด ก่อนจะยกแขนเรียวทั้งสองข้างขึ้น... แพรวพรรณเดินมากอดอัคนี อย่างโหยหา อ้อมแขนของเธอโอบรอบแผ่นหลังกว้างที่เธอคุ้นเคยไว้แน่น ซบใบหน้าลงกับแผงอกอุ่นๆ ที่เธอเคยเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว“แพรวคิดถึงคุณเหลือเกิน...” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือและอู้อี้อยู่กับอกของเขา มันเต็มไปด้วยความคิดถึงและความรู้สึกผิดที่อัดอั้นมานาน “คิดถึงทุกลมหายใจเลยค่ะอัค...”“...”“แพรวกลับมาแล้วนะคะ... แพรวกลับมาหาคุณแล้ว”คำพูดและความคิดถึงที่ส่งผ่านมาทางอ้อมกอดนั้น ทำให้อัคนีที่เคยยืนนิ่งเป็นหินผาต้องสั่นสะท้านไปทั้งร่าง กำแพงน้ำแข็งที่เขาอุตส่าห์สร้างขึ้นมาอย่างยากลำบากตลอดสองปีที่ผ่านมากำลังจะพังทลายลงในชั่วพริบตา... รอยร้าวปรากฏขึ้นทุกแห่งหน เพียงเพรา

อัคนีกำลังจะบิดลูกบิดประตูห้องนอนเพื่อเข้าไปเผชิญหน้ากับจีน่า... เขาเตรียมคำพูดมากมายไว้ในหัว เขาจะอธิบาย... เขาจะบอกความจริงทั้งหมด... เขาจะไม่ยอมให้ความเข้าใจผิดเล็กๆ น้อยๆ มาทำลายความสัมพันธ์ที่เพิ่งจะเริ่มต้นไปในทางที่ดีได้ แต่ ในจังหวะที่ปลายนิ้วของเขากำลังจะเปิดลูกบิดประตูนั้น... ครืดดดด ครืดดดดด เสียงเรียกเข้าที่ตั้งไว้สำหรับคนสำคัญโดยเฉพาะก็ดังขึ้นอย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา! อัคนีชะงักมือทันที สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความเคร่งขรึมในทันใด เพราะนี่คือเบอร์ของ เวคิน ซึ่งจะโทรมาก็ต่อเมื่อมีเรื่องด่วนและสำคัญจริงๆ เท่านั้น “โธ่เว้ย!” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย จังหวะมันจะนรกเกินไปแล้ว เขาจำใจต้องละความสนใจจากบานประตูตรงหน้า แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเต็มพิกัด “มีอะไร!?” "บอสครับ! ขอประทานโทษที่รบกวนเวลาพักผ่อนครับ แต่มีเรื่องด่วนจริงๆ" เสียงของเวคินที่ปลายสายดังขึ้นอย่างร้อนรน “ว่ามา!” "เรื่องของที่เฮียเส็งมันทรยศเรา ตอนนี้ผมหาเจอของแล้วครับ" ข่าวดีที่มาผิดเวลาทำให้อัคนีขมวดคิ้วแน่นขึ้น ของสิ่งนั้นคือเอกสารสำคัญเกี่ยวกับสัมปทานท่าเรือล็อต

สามวันเต็ม... ที่คอนโดสุดหรูกลับกลายเป็นห้องที่เงียบเหงาและอ้างว้างที่สุดในโลกสำหรับอัคนีเขาไม่ได้หลับไม่ได้นอน สั่งให้เวคินและลูกน้องทุกคนพลิกแผ่นดินตามหาจีน่า แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แวว เธอหายไปราวกับไม่เคยมีตัวตน ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปไหน ไม่มีใครติดต่อเธอได้ กล้องวงจรปิดที่สถานีขนส่งจับภาพเธอได้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เธอจะหายไปกับฝูงชน...ความโมโห ความหงุดหงิด และความรู้สึกสูญเสียที่ไม่เคยรู้จัก กำลังกัดกินหัวใจของเขาจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคนคืนวันที่สี่... เขาทนอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยเงาและความทรงจำของเธอไม่ไหวอีกต่อไปเขานั่งกินเหล้าอยู่ที่โซฟาในโซน VIP ของคลับตัวเองอย่างหัวเสีย แก้วแล้วแก้วเล่าที่เขากระดกบรั่นดีราคาแพงเข้าปากราวกับมันเป็นแค่น้ำเปล่า แต่แอลกอฮอล์ก็ไม่ได้ช่วยให้ความร้อนรุ่มในใจของเขาทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย มันมีแต่จะยิ่งโหมกระพือให้รุนแรงขึ้น“ให้ตายเถอะวะ!” เขาสบถออกมาเสียงดัง ก่อนจะเหวี่ยงแก้วในมือกระแทกกับโต๊ะกระจกจนเกิดรอยร้าวเวคินที่ยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ ได้แต่ลอบถอนหายใจ ไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะ เขาไม่เคยเห็นลูกพี่อยู่ในสภาพนี้มาก่อนเลยตั้งแต่รู้จักกันมา“เวคิน” อัคนีตะโกนเร

จีน่าเดินนำอัคนีลึกเข้าไปในสวนหลังบ้านที่เงียบสงบ เธอหยุดยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นมะม่วงใหญ่ หันหลังให้เขา ไม่ยอมสบตาหรือพูดจาอะไรทั้งสิ้น บรรยากาศระหว่างคนสองคนเต็มไปด้วยความเงียบที่น่าอึดอัด มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้และเสียงร้องของจั๊กจั่นเท่านั้นอัคนีมองแผ่นหลังที่บอบบางแต่กลับดูแข็งกร้าวของเธอแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เขารู้ดีว่าการจะทลายกำแพงที่เธอสร้างขึ้นมาอีกครั้งนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย“ที่นี่...อากาศดีนะ” เขาเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา พยายามพูดถึงเรื่องอื่นเพื่อทำลายความเงียบ“...” จีน่าไม่ตอบ ยังคงยืนนิ่งเหมือนเดิม“เฮียไม่เคยรู้เลยว่าบ้านเราบรรยากาศดีแบบนี้”“ที่นี่บ้านหนู ไม่ใช่บ้านเรา” เธอสวนกลับทันควัน น้ำเสียงเย็นชาและห่างเหินคำพูดที่ขีดเส้นแบ่งอย่างชัดเจนทำให้เขาถึงกับจุกไปชั่วขณะ “จีน่า...”“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว หนูจะกลับเข้าบ้าน” เธอทำท่าจะเดินหนี“เดี๋ยว!” เขารีบคว้าแขนเธอไว้ได้ทัน “คุยกันก่อนสิจีน่า อย่าเพิ่งหนีเฮียแบบนี้”“ปล่อย! หนูบอกว่าไม่มีอะไรจะคุย!” เธอพยายามสะบัดแขนออก แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้“มีสิ! เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ! เรื่องที่เธอหนีออกมาแบบนี้ เรื่องท

หลังจากที่อัคนีสามารถเอาชนะใจคุณยายและคุณแม่ของจีน่าได้อย่างง่ายดาย เขาก็ใช้เวลาอยู่ที่บ้านสวนนั้นอีกพักใหญ่ พูดคุยทำความรู้จักกับครอบครัวของเธอมากขึ้น สร้างความประทับใจด้วยการเป็นผู้ฟังที่ดีและตอบคำถามอย่างสุภาพ จนกระทั่งบ่ายคล้อย เขาจึงขออนุญาตพาจีน่ากลับกรุงเทพฯ โดยให้สัญญาว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดีและจะพาเธอกลับมาเยี่ยมบ่อยๆระหว่างทางกลับกรุงเทพฯ จีน่านั่งเงียบๆ มองทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่เปลี่ยนจากต้นไม้สีเขียวขจีเป็นตึกสูงระฟ้าอีกครั้ง แต่ใจของเธอกลับไม่ได้รู้สึกว่างเปล่าเหมือนตอนขามาอีกแล้ว เธอแอบเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของคนที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่ข้างๆตอนนี้เองที่เธอได้มีโอกาสพิจารณาเขาอย่างจริงๆ จังๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน... จีน่าเห็นหน้าเขาดูซูบซีดและอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด ขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายคืน ไหนจะรอยขีดข่วนเล็กๆ ที่ข้างแก้มซึ่งเธอเพิ่งจะสังเกตเห็น... สภาพของเขาดูไม่ต่างจากเธอเลยความรู้สึกผิดและเป็นห่วงแล่นเข้ามาในหัวใจ... ที่ผ่านมาเธอเอาแต่จมอยู่กับความเสียใจของตัวเอง จนลืมไปว่าเขาเองก็อาจจะกำลังทุกข์ใจไม่แพ้กัน“เหนื่อยมั้ยคะ... เฮีย” เธอเอ่ยถามขึ้นเบาๆ ทำล