All Chapters of เสน่ห์รักกับดักมาเฟีย: Chapter 121 - Chapter 130

“เธอไม่ต้องห่วงนะจิตตรา เรื่องม่านฟ้าพวกเราจะสืบหาความจริงให้เจอให้ได้” “ขอบใจพวกคุณมากนะ และฉันขอโทษด้วยที่ปกปิดเรื่องหนูไอมาเกือบยี่สิบปี” ตอนนี้จิตตรารู้สึกสบายใจที่ได้พูดความอัดอั้นที่มีมาเกือบยี่สิบปีไปหมดแล้ว และดีใจที่จะมีคนมาดูแลหลานสาวที่น่ารักคนนี้ “ไอไม่ไปหาพี่เขาเหรอ” เซบาสเตียนถามเพราะเกรงว่าลูกชายตัวดีจะอาละวาดอีกที่ไอลดามาอยู่ที่นี่เสียนาน “ไม่ค่ะคุณลุง ถ้าคุณลุงไปหาเขาก็บอกเขาด้วยนะคะว่าวันนี้ไอจะนอนกับแม่ครู ส่วนเสื้อผ้าไว้เย็นๆ ไอเข้าไปเอา” ไอลดาทำหน้างอง้ำจนชายสูงวัยสองคนมองหน้ากันและเข้าใจว่าวิคเตอร์กับไอลดาน่าจะมีเรื่องทะเลาะกัน จนหญิงสาวงอนตุ๊บป่องมาที่นี่แทน “จ้ะ...ไว้ลุงจะบอกตาวิคให้นะ งั้นเดี๋ยวลุงกับอัครพลไปเยี่ยมตาวิคก่อนนะลูก” “ค่ะ...คุณพ่อ คุณลุง” ชายสูงวัยสองคนถอนหายใจออกมาเพราะกำลังเป็นกังวลกับสองหนุ่มสาวที่ยังไม่ทันได้แต่งงานกันเลย มีเรื่องทะเลาะจนงอนกันอีกแล้ว “ไปหาตาวิคกันเถอะ” วิคเตอร์นอนหน้าหงอยอยู่บนเตียง เขาได้แต่ชะเง้อคอมองว่าเมื่อไหร่ไอลดาจะกลับมา จนเ

“ไอก็รักคุณค่ะ ดีใจจังที่ได้ยินคำนี้จากปากคุณแล้ว” ไอลดาฉีกยิ้มออกมาอย่างดีใจ ถ้าใครบอกว่าเธอโง่ที่ยอมให้อภัยคนที่ทำร้ายเราก็เรื่องของคนอื่น แต่เพราะเธอรักเขาและยอมให้อภัยเขาทุกอย่าง เหตุการณ์ความเป็นความตายมันทำให้รู้ว่าเราไม่เคยปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เราควรทำวันนี้ให้ดีที่สุดและบอกรักกันทุกวัน เพราะไม่รู้ว่าวันไหนใครจะจากไปก่อนกัน “ไอว่าอะไรนะ” เสียงเข้มถามอย่างตะกุกตะกักพร้อมๆ กับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินเสียงเล็กพูดเมื่อครู่ ดวงตาคมสุกสกาวอย่างดีใจ “ไอรักคุณนะคะ รักมาตั้งนานแล้ว ไม่งั้นไม่ปล่อยให้คุณทำร้ายจิตใจตั้งนานหรอก” นิ้วเล็กยกขึ้นแตะที่จมูกโด่งเป็นสันเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างหลงใหล “จริงเหรอ ไอก็รักฉันจริงๆ ใช่ไหม”วิคเตอร์ไม่เคยคิดเลยว่าการที่ได้รักใครสักคนมันจะมีความสุขขนาดนี้ ที่ผ่านมาเขาแต่เอาใจตัวเองมาโดยตลอด บังคับฝืนใจไอลดาจนหญิงสาวต้องเจ็บช้ำหลายครั้ง ทั้งๆ ที่ตัวเขารู้ดีว่ารู้สึกยังไงกับเธอ มันชัดเจนมาตั้งนานแล้ว อาจจะครั้งแรกที่ได้เห็นรูปถ่ายในมือของเจ๊โอ๋แล้ว เขาตกหลุมรักรอยยิ้มหวานๆ ของไอลดาจนอย

บทที่ 18คนร้ายตัวจริง วันนี้วิคเตอร์ได้ออกจากโรงพยาบาลเนื่องจากหมอให้ความเห็นว่าอาการของเขาดีขึ้นแล้ว สามารถกลับไปรักษาตัวที่บ้านต่อได้แต่คนตัวโตก็มิวายทำเสียงออดอ้อนหญิงคนรักที่กำลังพับเสื้อผ้าและเก็บของของเขาใส่กระเป๋าอยู่ “ไอจ๋า...พี่เจ็บแขนจังเลย” “เจ็บตรงไหนคะ แผลปริหรือเปล่า ไหนไอดูให้นะคะ” ไอลดาเดินอ้อมมาดูแขนข้างซ้ายของชายหนุ่มที่มีผ้าพันรอบแขน แต่มองจากภายนอกก็ไม่ได้มีเลือดซึมออกมา แสดงว่าแผลของเขายังปกติดี แต่อาจจะเจ็บเพราะการอักเสบมากกว่า “ไม่รู้สิ มันเจ็บมากๆ เลย เป่าให้หน่อยสิครับ” “ไอเป่าให้นะคะ เพี้ยงๆ หายไหมคะ” ไอลดาเงยหน้ามองวิคเตอร์แล้วส่งยิ้มละไมให้กับเขา ซึ่งจริงๆ เธอรู้แหละว่าเขาแสร้งทำเป็นเจ็บเพื่ออ้อนเธอ “หายแล้วครับ มีพยาบาลส่วนตัวมันดีอย่างนี้นี่เอง” “คุณวิค...คุณไอเชิญครับ รถมารอแล้วครับ” เสียงของคนขับรถบ้านวิคเตอร์เดินเข้ามาบอกสองหนุ่มสาว จากนั้นก็ช่วยหยิบกระเป๋าไปถือไว้ และจะเดินเข้ามาประคองเจ้านายหนุ่มแต่โดนวิคเตอร์ทำตาขวางใส่เหมือนบอกกลายๆ ว่าจะให้ไอลดาช่วยคนเดียว

“แต่พี่ชอบเป็นแบบนี้ พี่ไม่ชอบพี่คนเก่าเลย คนที่ทำให้ไอต้องร้องไห้” เสียงเข้มนิ่งลงไป จนใบหน้าหวานหันไปมองคนตัวโตที่ทำหน้าเศร้าเมื่อพูดเรื่องเก่าๆ “พี่วิคขา...ไอลืมมันไปหมดแล้วนะ ไอรักพี่นะคะ ไอไม่ได้ติดใจเรื่องที่ผ่านมาแล้วนะคะ คนดีของไอ” หญิงสาวเดินมาจับมือสากของชายคนรัก “แต่พี่ไม่เคยลืม พี่เจ็บทุกครั้งที่นึกถึงที่ผ่านมาที่พี่ทำกับไอ” “ไม่เลยค่ะ พี่วิคไม่เคยทำร้ายร่างกายไอด้วยซ้ำ ตอนนั้นเรายังไม่รู้ใจตัวเอง พี่วิคอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ ไอเข้าใจ” “ขอบคุณนะยาหยีของพี่ ขอบคุณที่ให้อภัยคนเลวๆ อย่างพี่” สองหนุ่มสาวมองหน้ากัน ภายในดวงตาเต็มไปด้วยความรักที่มีอยู่เต็มเปี่ยม ความรักที่บริสุทธิ์แม้ที่ผ่านมาจะมีแต่เรื่องเลวร้าย แต่พวกเขาสองคนก็ฟันฝ่าจนได้มาจับมือกันตอนนี้ “เราไปบ้านคุณพ่อนะคะ” “ครับ” ทั้งสองหยิบของแล้วเดินทางไปยังบ้านบิดาของไอลดาซึ่งบิดาแจ้งว่าผลดีเอ็นเอออกแล้ว อยากให้ทุกคนไปดูด้วยกัน และท่านบอกว่ามีอีกเรื่องที่จะให้ทุกคนรับรู้ด้วย สองหนุ่มสาวเดินจับมือกันเข้าไปในบ้านแต่เส

“คุณพล...” “เอาตรงๆ ถึงผมจะไม่เคยรักคุณเลย แต่ผมก็มีความผูกพันกับคุณนะ แต่เมื่อผมรู้ความจริงทุกอย่างว่าคุณมันโหดเหี้ยมแค่ไหน ผมทำใจไม่ได้จริงๆ” กองทัพที่กุมข้อมือของตัวเองที่น่าจะซ้นมองไปยังผู้หญิงที่แสนเกลียด เข้าใจแล้วว่าทำไมตัวเองถึงไม่ได้รู้สึกรักไลลาเหมือนกับไอลดาเลย เพราะไลลาไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของเขา “อย่าเกลียดฉันได้ไหม ฉันขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง” น้ำตาของคุณหญิงพริ้งพราวไหลออกมาอย่างรู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้กระทำ ยิ่งได้ยินคำพูดของอัครพลแล้วเธอก็ยิ่งเสียใจ สายตาของสามีคู่ยากที่มองมามันเต็มไปด้วยความห่วงใยแม้จะโกรธมากแค่ไหน แต่เวลายี่สิบปีมันตัดกันยาก “ผมไม่เคยเกลียดคุณพริ้งพราว ถึงผมจะโกรธคุณมากแค่ไหนก็ตาม แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าถ้าเราสองคนเป็นเพื่อนเราคงกลายเป็นกัลยาณมิตรดีต่อกันมากกว่านี้ ผมคงรักคุณในแบบที่เพื่อนรักกัน” อัครพลบอกด้วยเสียงแผ่วเบา ยิ่งเห็นน้ำตาของพริ้งพราวเขาก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันบานปลายไปขนาดนี้ “คุณพล...อึก...ฉันขอโทษ...ฉันรักคุณนะ รักมาตลอด และคิดจะแย่งคุณมาเป็นของฉัน