All Chapters of เสน่ห์รักกับดักมาเฟีย: Chapter 101 - Chapter 110

“คุณ นี่มันของฉันนะ” เสียงหวานร้องเอ็ดเมื่อโดนแย่งกินข้าวพร้อมกับมองเขาตาขวางที่ชอบทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว“จะของเธอหรือของฉันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ” ใบหน้าคมคายของวิคเตอร์โน้มเข้ามาใกล้จนไอลดาผงะออก แต่ขยับมากไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะตกเก้าอี้“อะแฮ่ม เกรงใจอาหน่อยเถอะตาวิค อานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้” ชายสูงวัยส่งเสียงกระแอมเมื่อหนุ่มรุ่นลูกเล่นรุกลูกสาวของเขาท่ามกลางสายตาคนหลายคนแบบไม่เขินอายอะไรเลยวิคเตอร์มองผู้ใหญ่ก่อนจะผละออกจากไอลดา แม้ใจอยากจะฉุดเธอเข้าห้องจะแย่ แต่ตอนนี้หญิงสาวไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว จึงไม่สามารถทำอย่างนั้นได้อีกต่อไป“กรี๊ด!!!” ไลลากรีดร้องออกมาอย่างเหลืออดเมื่อเห็นภาพสวีตหวานของวิคเตอร์และไอลดาที่มันทิ่มแทงหัวใจของเธอ ลูกสาวคนใหม่ของพ่อที่เพิ่งเข้ามาอยู่บ้านเพียงแค่วันเดียว แต่ตอนนี้กลับแย่งของทุกอย่างที่เป็นของเธอไปจนหมด“ไลลา...ใจเย็นๆ ลูก” อัครพลเห็นท่าไม่ดีจึงเดินเข้าไปกอดลูกสาวอีกคนของตัวเองเอาไว้เพื่อให้ไลลาสงบสติอารมณ์ของตัวเองมากกว่านี้“คุณพ่อไม่ต้องมากอดไลลา คุณพ่อต้องเอามันออกไป ไลลาเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อเท่านั้น” ไลลาบอกอย่างสติหลุด ยิ่งเห็นใบหน้า

เมื่อมาถึงห้องไอลดาก็หันหลังมองคนตัวโตที่ยังคงเดินตามเธอมาเงียบๆ จนหญิงสาวรู้สึกโล่งอกที่เขาไม่ได้ทำตัวรุ่มร่ามอย่างที่เคยทำ“ไอเก็บของเองก็ได้นะคะ ไอไม่อยากรบกวนคุณ” เสียงหวานบอกขณะที่กำลังหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า โดยที่ไม่ได้ดูเลยว่าคนตัวโตกำลังกลืนน้ำลายลงคอยามที่ไอลดากำลังก้มๆ เงยๆ เก็บของอยู่ กระโปรงของหญิงสาวก็ร่นขึ้นอย่างห้ามไม่ได้วิคเตอร์ที่ยืนมองอยู่เกิดอาการอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปซ้อนหลังคนตัวเล็ก จากนั้นก็ใช้มือหนาของตัวเองลูบที่ปลีน่องอย่างแผ่วเบา“อุ๊ย!!” ร่างเล็กสะดุ้งตัวโยนเมื่อฝ่ามือหนานาบที่ต้นขาเรียวเล็ก จนต้องหันกลับมาด้วยความตกใจ และเป็นจังหวะที่ขาเล็กเกี่ยวกับขอบเตียงจนเกือบล้มลงไป แต่มือหนาของมาเฟียหนุ่มโอบรอบเอวบางเอาไว้เสียก่อนส่งผลให้ทั้งคู่แนบชิดกันอย่างช่วยไม่ได้ “ปะ...ปล่อยไอก่อนนะคะ” มือบางทาบที่อกแกร่งโดยดันชายหนุ่มให้ออกห่าง แต่ยิ่งดันเขาก็ยิ่งขยับตัวเข้ามาแนบชิดมากขึ้น“ไม่ปล่อยได้ไหม” ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาใกล้ หลายวันมานี่เขาคิดถึงจูบนุ่มๆ ของไอลดาเหลือเกิน คิดถึงจนแทบบ้า“คุณ...อย่ามาทำแบบนี้นะ คนอยู่เยอะ” ดวงตาสวยล่อกแล่กพร้อมกับมองไปที่ประตูเพราะกลัว

บทที่ 15ลอบฆ่า วันนี้วิคเตอร์ขับรถมาเองเพราะเขาขี้เกียจรอลูกน้องของตัวเองจึงบึ่งรถมาหายาหยีของเขาเอง และวันนี้ก็มาไม่เสียเที่ยวเพราะเขาได้พาไอลดากลับไปด้วย “อยากกินอะไรก่อนกลับบ้านไหม” มือหนาข้างหนึ่งจับที่พวงมาลัย ส่วนอีกข้างก็จับมือเล็กไม่ห่าง จนเธอมองค้อนที่เขาเอาแต่จับมือไม่ยอมไปจับพวงมาลัย “คุณ...มาจับมือไอทำไมคะ จับพวงมาลัยไปสิ” ไอลดามองถนนเบื้องหน้าเมื่อเขาเอาแต่กุมมือบางเอาไว้ วิคเตอร์คนนี้กับคนที่เจอวันแรกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ผู้ชายคนนั้นทั้งดิบเถื่อน ทั้งใจร้าย แต่คนข้างกายเธอทั้งขี้อ้อน ทั้งรุกเก่งจนเขินตัวม้วนไปหมดแล้ว “จับมือไอไม่ได้เหรอ หอมแบบนี้ด้วย” ว่าจบมือหนาก็ยกมือของไอลดาขึ้นมาหอมที่หลังมือพร้อมสูดลมหายใจเข้าไปฟอดใหญ่ ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อลมหายใจอุ่นๆ จรดที่หลังมือของเธอ ทำเอาร่างกายสาวขนลุกเกรียวขึ้นมาทันที ไม่ว่าชายหนุ่มจะแตะร่างกายของเธอตรงไหนมันก็ร้อนวูบวาบไปหมด “อยากเหรอ” “คะ” ไอลดาเงยหน้าถามเมื่อเสียงเข้มถามอีกครั้ง “หึหึ...” วิคเตอร์อมยิ้มที่มุมปาก จากนั้นเขาก็

“ไอปล่อยคุณไม่ได้จริงๆ ถ้าเราจะรอดเราต้องรอดไปด้วยกันนะคะ” ไอลดาพยุงร่างหนาให้เดินแม้มันจะลำบากแต่เธอจะกัดฟันเดินข้างๆ เขา “ไอ” วิคเตอร์มองเสี้ยวหน้าของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ แม้หญิงสาวจะหวาดกลัว แต่เธอกลับไม่ทิ้งเขา หัวใจแกร่งอบอุ่นขึ้นมาและเขาจะต้องพาตัวเองกับไอลดาไปในที่ที่ปลอดภัยให้ได้ “ไปกันค่ะ ไอจะไม่ทิ้งคุณนะ!!” ตอนนี้นอกจากความกลัวก็มีความห่วงใย เธอทนเห็นเขาเจ็บไม่ได้ แค่เห็นเลือดของวิคเตอร์ไหลก็อยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารแล้ว “ไอเอามือถือมาไหม ของฉันอยู่บนรถ” เสียงทุ้มถามด้วยเสียงแหบพร่าเมื่อเลือดในตัวของเขามันเริ่มไหลออกมามากขึ้น วิคเตอร์ไม่คิดว่าตัวเองจะกลายมาเป็นอย่างนี้ ชีวิตผ่านช่วงเวลาแห่งความตายมาก็หลายครั้งและไม่เคยห่วงชีวิตของตัวเองเท่าวันนี้ วันที่เธอร้องไห้เพราะเป็นห่วงเขา เขายังตายไม่ได้ “เอามาค่ะ” ขณะที่หญิงสาวกำลังหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเสียงของชายฉกรรจ์สองคนก็เดินย้ำเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้น เธอเลยตัดสินใจพาวิคเตอร์มาหลบอยู่หลังโขดหินที่พอจะสามารถบดบังร่างกายของคนสองคนได้ “มาทางนี้ก่อนนะคะพ

“ไม่เป็นอะไรแล้วนะน้องพี่...” กองทัพโอบกอดไอลดาเอาไว้และได้แต่ขอบคุณพระเจ้าที่ยังไม่พรากน้องสาวที่น่ารักของเขาไป “ขอบคุณนะคะที่มาช่วย แล้วพวกนั้นไปไหนแล้ว” ปัง!! ปัง!! เสียงปืนดังขึ้นสองนัดทำให้ทั้งสามหันไปมองก่อนที่วิคเตอร์จะขมวดคิ้วมองเพื่อนอย่างสงสัยว่าเสียงปืนเมื่อครู่ใครเป็นคนยิงกัน “สงสัยเสร็จไอ้เคย์เดนไปแล้วมั้ง...” กองทัพยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมเกรียมจนไอลดาอดผวาไม่ได้ คือถึงกองทัพจะเป็นพี่ชายแต่เธอก็ยังไม่รู้จักนิสัยทั้งหมดของพี่ชายคนนี้ แต่คิดว่าเขาคงไม่ต่างจากวิคเตอร์เท่าไหร่ คนที่จะคบกันได้ส่วนมากก็ต้องศีลเสมอกัน คิ้วสวยของไอลดาขมวดกันเป็นปมพร้อมกับมองกองทัพและวิคเตอร์สลับกัน “ยังไงคะ”“ไอ้เคย์เดนกับคาร์เตอร์มันอาสาไปล่าไอ้สารเลวพวกนั้นเองพี่เลยมาช่วยเราได้ยังไงล่ะ แต่ไม่รู้ป่านนี้ไอ้พวกเลวนั่นตายหรือยังนะ” “พวกเขาตายแล้วเหรอคะ” ไอลดาตาโตเพราะไม่คิดว่าการฆ่าใครสักคนมันจะง่ายขนาดนี้เลยเหรอ “ไม่หรอก มันแค่ทำให้พวกนั้นหนีไปไหนไม่ได้เท่านั้นเอง เรายังไม่รู้ว่ามันมาตามฆ่าทำไ