บททั้งหมดของ เสี่ยงรักรุ่นพี่: บทที่ 41 - บทที่ 50

มินตรายืนตัวแข็งทื่ออย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นแววตาแข็งกร้าวของผู้เป็นพ่อที่มองมาซึ่งหากจะให้เดา...ธันวาคงได้ยินทุกอย่างแล้ว"ฉันถามว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไร" ธันวากดเสียงต่ำพลางปรายตามองชาร์วีไปด้วยซึ่งชายหนุ่มที่พอจะรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวเองไปด้วยท่าทีปกติ"สวัสดีครับ ผมชื่อชาร์วีครับ""เมื่อกี้นายพูดว่าอะไร มินตราเป็นอะไรกับนาย""ปะป๊า...""มินตราเป็นคนที่ผมรักครับ" น้ำเสียงที่จริงจังพร้อมกับคำตอบของคนตรงหน้าทำเอามินตราชะงักนิ่งไปด้วยความตกใจต่างจากธันวาที่สบตากับชายหนุ่มอย่างพิจารณาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง"นายกับฉันเรามีเรื่องต้องคุยกัน" ธันวาเอ่ยบอกเด็กหนุ่มรุ่นลูกตรงหน้าเสียงเรียบจนมินตราเผลอกำมือแน่นด้วยความกังวลให้กับท่าทีของผู้เป็นพ่อที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยเกรงว่าทุกอย่างจะเป็นเรื่องใหญ่เพียงเพราะการกระทำของตัวเอง"ครับ" ชาร์วีรับคำด้วยความหนักแน่นแม้จะธันวาจะเป็นสิ่งที่นอกเหนือจากที่เขาคิดไว้แต่ชายหนุ่มก็พร้อมที่จะแสดงความจริงใจออกมาไม่ว่าจะเป็นมินตราหรือครอบครัวของเธอก็ตาม@ห้องทำงาน"มีอะไรจะพูดกับฉันไหม"

"ไม่! อย่าทำอย่างนั้นเลยนะ เธอไม่ผิดเลยมินตรา ทุกอย่างฉันผิดเอง ผิดเองทั้งหมดเลย" ชาร์วีสวมกอดคนตัวเล็กไว้อีกครั้งเพื่อรั้งเธอเอาไว้ แม้จะมีโอกาสเพียงไม่กี่วันแต่หากได้อยู่กับเธอเขาก็ยอม"ฉันตกลง ฉันยอมเธอทุกอย่างขอแค่เธออยู่กับฉันก็พอ" ชายหนุ่มเอ่ยอ้อนวอนคนในอ้อมกอดอย่างไม่อายในขณะที่มินตรายังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เธอไม่เคยเห็นชาร์วีในมุมแบบนี้มาก่อนแต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังไม่เชื่อว่าเขาจะรู้สึกผิดและรักเธอแบบที่พูดจริงๆ คงเป็นเพราะการที่ผ่านความเจ็บปวดและต้องอดทนต่อการกระทำของเขามามากมาย มินตราจึงยังไม่อาจเชื่อใจคนตรงหน้าได้เพียงเพราะคำพูดแค่ไม่กี่ประโยค"ถ้างั้นเธอมานั่งก่อนเถอะ อยากได้อะไรเดี๋ยวฉันทำให้เอง" ร่างสูงผละตัวออกมาแล้วเอ่ยถามหญิงสาวอย่างเอาอกเอาใจพลางระบายยิ้มบางๆ ให้เธอไปด้วย แม้เขาจะเจ็บปวดแต่ในเมื่อรับปากไว้แล้วว่าจะทำให้มินตรามีความสุขมากที่สุดเขาก็ไม่ควรที่จะจมอยู่กับความเศร้าแบบนี้"มินอยากนอนพักค่ะ" มินตราตอบกลับเสียงเรียบด้วยความเหนื่อยล้าเพราะจากเหตุการณ์เมื่อวานมันก็ทำให้เธอนอนไม่หลับไม่ต่างกันจากการที่ต้องคิดถึงเรื่องราวต่างๆ มากมายหลังจากที่ได้คุยกับธันว

ออด ออดดเสียงออดที่ดังขึ้นในช่วงสายๆ ทำให้ใบหน้าหวานหันกลับไปมองเล็กน้อยด้วยความสงสัย มินตราวางมือจากอาหารตรงหน้าแล้วถอดผ้ากันเปื้อนออกเพื่อจะเดินไปเปิดประตูเมื่อเห็นว่าเสียงออดยังคงดังอยู่อย่างนั้นแกร๊ก~"น้องมิน..." ทิศเหนือและภูผาที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้องชะงักนิ่งไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างบางของคนที่เพื่อนเขารอคอยมานานอยู่ตรงหน้าอีกทั้งห้องนี้ก็ยังเป็นห้องของชาร์วีอีกต่างหาก"พี่วียังไม่ตื่นเลยค่ะ" มินตราคลี่ยิ้มหวานเอ่ยบอกชายหนุ่มทั้งสองคนที่ยืนอยู่อย่างไม่ได้ตกใจเท่าไรนักที่เห็นพวกเขามาหาชาร์วีแบบนี้จนทั้งคู่หลุดออกจากภวังค์ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเอ่ยเชิญพวกเขาก่อนอย่างใจดี"พวกพี่เข้ามาก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวพี่วีก็คงน่าจะตื่นแล้ว""เอ่อ...ครับ" ทิศเหนือพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายแล้วเดินเข้ามาในห้องตามคำเชิญทันทีโดยไม่ลืมที่จะสะกิดภูผาที่ยังคงมีความตกใจอยู่เข้ามาด้วยกันไปด้วย แล้วจึงมานั่งยังโซฟากลางห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเขาอย่างที่เคยทำ"เดี๋ยวมินไปยกของว่างมาให้นะคะ มินเพิ่งไปซื้อมาเมื่อเช้าพอดี" ร่างบางปรายตามองรุ่นพี่หนุ่มทั้งสองคนเล็กน้อยแล้วเอ่ยบอกเสียงหวานก่อนจะเด

@หลายวันต่อมา-คอนโดชาร์วี"สบายไหม" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ซึ่งในตอนนี้ชาร์วีกำลังหวีผมให้มินตราอยู่อย่างเบามือหลังจากที่เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ"สบายค่ะ ขอบคุณพี่นะคะที่เตรียมน้ำให้มินอาบด้วย""ฉันเต็มใจ" ชาร์วีตอบกลับไปตามความคิดของตัวเองเพราะมันเป็นความจริงอยู่แล้วที่เขาเต็มใจอยากจะทำทุกอย่างให้มินตรา ไม่ใช่เพียงแค่ตอนที่เธอกำลังจะไปจากเขาเท่านั้นแต่เขาอยากจะทำทุกอย่างให้เธอแบบนี้ทุกวัน"ถ้าฉันได้ทำแบบนี้ให้เธอทุกวันก็คงจะดีนะ..." ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยบอกเสียงแผ่วเบาในขณะที่มือยังคงหวีผมให้เธอไปด้วย ทั้งคู่สบตากันผ่านกระจกใสตรงหน้าโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา นานพอสมควรกว่าที่มินตราจะเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ"พรุ่งนี้มินต้องไปรับปะป๊าที่สนามบิน พี่ชาร์วีไปส่งมินหน่อยได้ไหมคะ" ร่างบางหยัดตัวลุกขึ้นแล้วหันไปสบตากับคนด้านหลังซึ่งแววตาของชาร์วีในตอนนี้แสดงออกถึงความเจ็บปวดชัดเจนจนมินตรารับรู้ได้ทว่าเธอก็ยังแสร้งทำเป็นเมินเฉยอยู่อย่างนั้นแล้วรอฟังคำตอบของรุ่นพี่หนุ่มต่อไป"ตอนไหนเหรอ" ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยถามออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด คำพูดของเธ

@วันต่อมา-บ้านมินตรา"พี่วีอย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ เดี๋ยวมินก็ใจอ่อนหรอก" มินตราแสร้งทำหน้ายู่ออกมาแล้วเอ่ยต่อว่าคนตรงหน้าอย่างไม่จริงจังนักให้กับสายตาที่ดูอ้อนวอนของชายหนุ่มเนื่องจากเธอจะไม่ได้กลับไปนอนที่คอนโดด้วยกัน"เพิ่งได้นอนกอดกันแค่คืนเดียวเอง ยังไม่หายคิดถึงเลย" ร่างสูงรั้งคนตัวเล็กเข้าไปสวมกอดไว้แน่นด้วยความโหยหาพลางกดปลายจมูกโด่งลงบนศีรษะทุยเล็กไปด้วยจนมินตราลอบยิ้มออกมาให้กับความออดอ้อนของเขา"มินนอนที่บ้านแค่ไม่กี่วันเองค่ะ เดี๋ยวก็ได้กลับไปอยู่ด้วยกันแล้วนะ""ไม่กี่วันตรงไหน ตั้งสี่วัน แล้วยังได้กลับไปนอนด้วยกันแค่สองวันเอง""ปกติตอนปิดเทอมมินกลับมานอนที่บ้านเป็นเดือนเลยนะคะ ตอนนี้เหลือแค่เป็นวันเอง~ มานอนที่บ้านสี่วันแล้วกลับไปนอนกับพี่สองวันมันก็ไม่น้อยเลยนะคะ""แต่ฉันอยากมีเวลาสัมผัสเธอมากกว่านี้""น้อยๆ หน่อย นี่ยังอยู่ที่บ้านอยู่นะ" ธันวาที่เดินออกมาเอ่ยบอกชายหนุ่มรุ่นลูกที่กำลังกอดหอมลูกสาวของเขาอยู่เสียงดุทำให้ชาร์วีต้องยอมผละตัวออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ในขณะที่มินตราก้มหน้างุดด้วยความเขินอายที่พ่อของตัวเองเข้ามาเห็นในเวลาแบบนี้"ถึงพ่อจะอนุญาตให้คบกันแล้วแต่ก็ไม่ใช่ว