บททั้งหมดของ เสี่ยงรักรุ่นพี่: บทที่ 11 - บทที่ 20

@เช้าวันต่อมา"อื้ออ~" แสงแดดยามเช้าปลุกหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างงัวเงีย ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเมื่อความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความปวดระบมไปทั่วร่างกายและความเจ็บแสบบริเวณใจกลางความเป็นสาว"อึก!" มือบางยกขึ้นมากุมหน้าท้องแบนราบไว้หลวมๆ จากอาการจุกเสียดที่เข้าเล่นงาน มินตราค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นในขณะที่สมองยังประมวลผลได้ไม่เต็มที่จากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปเมื่อคืน ใบหน้าเรียวขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างตกใจเมื่อพบว่าตอนนี้เรือนร่างของเธอเปลือยเปล่าและบนผ้าปูที่นอนมีคราบเลือดและน้ำขาวขุ่นบางอย่างเปรอะเปื้อนอยู่ ก่อนเสียงทุ้มจะฉุดรั้งสติของเธอกลับมา"ตื่นแล้วเหรอ""..!!""คิดว่าจะสลบไปถึงเที่ยงซะอีก""พี่ชาร์วี!" ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจด้วยเมื่อชาร์วียืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยสภาพกึ่งเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น มือบางรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองไว้ทันทีในขณะที่ชาร์วีเค้นหัวเราะในลำคอเบาๆ ให้กับท่าทางของเธอ"ไม่ต้องปิดหรอก ฉันเห็นมาหมดแล้ว""..!!""จำไม่ได้จริงๆ เหร

@คอนโดมินตราร่างบางในชุดนักศึกษานั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ อยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่นของคอนโดหรูพลางเปิดอ่านข้อความที่ถูกส่งมาไปด้วย ซึ่งหลังจากเธอไปหาอะไรทานกับเม็ดทรายเสร็จ มินตราก็กำลังขับรถเพื่อที่กลับมายังคอนโดของตัวเองแต่แล้วก็มีข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จักถูกส่งเข้ามาอีกครั้ง(ฉันให้เวลาถึงสองทุ่ม)(มาที่คอนโดxxx)(ฉันต้องการคำตอบวันนี้ เลือกเอาว่าจะเป็นคนที่อยู่ในสายตาหรือเป็นคนที่ฉันเกลียดตลอดไป)หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาและข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์สลับกันไปมาอย่างชั่งใจ แววตาของเธอฉายออกมาถึงความรู้สึกบางอย่าง ก่อนที่ร่างบางจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วออกจากห้องไป@คอนโดชาร์วีก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องสองสามครั้งทำให้ร่างสูงที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ละสายตาจากรูปบนหน้าจอโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ มือหนาคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วดับลงที่ด้านข้างก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปเปิดประตูอย่างรู้อยู่แล้วว่าเป็นใครแกร๊ก~"เธอมาช้า" เสียงทุ้มเอ่ยบอกหญิงสาวในชุดนักศึกษาด้วยใบหน้านิ่งเรียบพลางก้มดูนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือตัวเองที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มสิบห้านาที"ม

@เช้าวันใหม่"อึก" แสงแดดยามเช้าที่กระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาปลุกหญิงสาวให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นในเวลาเก้าโมงกว่าๆ ความเจ็บปวดเป็นสิ่งแรกที่ร่างกายสัมผัสได้เมื่อสมองเริ่มประมวลผลโดยเฉพาะใจกลางความเป็นสาว มินตราค่อยๆ พยุงร่างกายที่บอบช้ำขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงอย่างช้าๆ แต่เพียงแค่ขยับเบาๆ ก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว"ร่างกายเธอนี่มันบอบบางจังเลยนะ" น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นจากทางด้านหน้าทำให้ใบหน้าหวานค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเห็นว่าชาร์วีกำลังนั่งจ้องมองเธออยู่บนโซฟา บนร่างกำยำมีเสื้อคลุมสีดำปกปิดร่างกายไว้อย่างหมิ่นเหม่ ใบหน้าหวานเริ่มแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน มือเรียวกำผ้าห่มผืนหนาที่ปิดร่างกายไว้แน่นแล้วก้มหน้างุดอย่างไม่กล้าสบตา"หึ" ชาร์วีหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ให้กับท่าทางของร่างเล็กที่กำลังเขินอายเขาอยู่ ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนยอมรับข้อเสนอของเขาเองแต่กลับทำราวกับว่าไม่อยากหลับนอนกับเขายังไงอย่างนั้น"ไปแต่งตัวซะ จะได้กลับห้อง วันนี้ฉันมีเรียน" ปากหนาเอ่ยบอกคนที่อยู่บนเตียงเพียงนิดแล้วตั้งท่าจะลุกขึ้นไป แต่แล้วเสียงเล็กก็ดังขึ้นเสียก่อน"เดี๋ยวค่ะ!" หญิงสาวเผลอตะโกนเอ่ยห้ามเมื่อ

@อีกด้านมือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเข้าแอพพลิเคชันบางอย่างเมื่อรถเคลื่อนตัวมาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปจะแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจออกมาเมื่อเห็นรูปที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ มันคือรูปของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอน ณ ค่ายอาสาครั้งนั้น ซึ่งเขาเป็นคนถ่ายเองกับมือ"ฉันชอบความใจกล้าของเธอนะ" เสียงเข้มเอ่ยออกมาโดยที่ไม่ละสายตาไปจากหน้าจอโทรศัพท์"อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องลงแรงใช้ภาพนี้ให้เสียเวลา" เพราะเขาเกรงว่าคนที่ขี้กลัวอย่างมินตราจะไม่ยอมรับข้อเสนอง่ายๆ ชาร์วีเลยตัดสินใจหาหลักประกันไว้ว่าเธอจะไม่มีทางหนีไปไหนได้แต่ทุกอย่างมันกลับง่ายดายกว่าที่คิดเมื่อหญิงสาวยอมรับข้อเสนอเองเพียงเพราะคำขู่ไม่กี่คำของเขา ความใจกล้าของคนตัวเล็กทำให้เขาสนใจเธอไม่น้อยเลย"หวังว่าเธอจะทนได้ตลอดนะ" มือหนากดปิดหน้าจอโทรศัพท์หลังจากที่จ้องมองรูปภาพได้สักพักใหญ่ก่อนจะเดินลงจากรถเพื่อจะไปเข้าเรียนตามปกติอย่างอารมณ์ดี@กลางคืน-ร้านอาหาร"มาแล้วเหรอลูก นั่งก่อนสิตรงนี้เลยๆ" เพลงพิณเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อเห็นร่างบางของลูกสาวเพื่อนสนิทเดินเข้ามายังห้องรับประทานอาหารที่จองเอาไว้ โดยมินตราที่เพ

"ไม่เป็นไรมินตรา..." ปากเล็กเอ่ยปลอบใจตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อกลั้นน้ำตาไว้ นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ชาร์วีใจร้ายกับเธอแบบนี้"เธอควรจะชินได้แล้ว" เมื่อคิดได้อย่างนั้นมินตราจึงตัดสินใจเดินกลับไปยังใต้ตึกคณะของตัวเองเพื่อทำรายงานต่อ ความเจ็บปวดที่ได้รับจากเขาแม้จะทรมานแต่เธอก็ควรที่จะยอมรับมันให้ได้ ในเมื่อเป็นสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจแล้วก็ไม่ควรที่จะถอยหลังกลับ เพียงแต่ในสมองมันกลับเกิดความสงสัยอยู่ตลอดเวลาว่าความเจ็บปวดจนถึงที่สุดมันจะเกิดขึ้นก่อนที่จะได้หัวใจของเขามาหรือไม่ เพราะหากเป็นเช่นนั้นจริงเธอคงจะถอยออกมาและไม่หันหลังกลับไปอีก"เป็นยังไงบ้างเจอไหม" เสียงเล็กของเม็ดทรายเอ่ยถามเมื่อเห็นมินตราเดินกลับเข้ามาหลังจากที่หายไปเกือบสิบนาที"อืม ตกอยู่ที่นั่งข้างคนขับน่ะ""เฮ้อ ช่วงนี้เธอสติไม่ค่อยอยู่กับตัวเลยนะมิน มีเรื่องอะไรบอกฉันได้นะ""เราแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย เม็ดทรายไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวก็โอเค" มินตราคลี่ยิ้มหวานให้คนด้านข้างเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ความจริงเธอเองก็พอจะเข้าใจความห่วงใยของเม็ดทรายเพียงแต่ว่าตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเล่าเรื่