บททั้งหมดของ Chained Love ล่ามรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

ภาคินขับรถตามหลังลูกพีชไปจนกระทั่งถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ของหญิงสาว เขาหยุดรออยู่ที่ด้านนอกในตอนที่ลูกพีชขับรถเข้าไปจนเห็นว่าประตูหน้าบ้านถูกปิดสนิทแล้วชายหนุ่มจึงขับรถออกมาจากตรงนั้นเพื่อไม่ให้สร้างความอึดอัดใจกับอีกคนลูกพีชกำพวงมาลัยแน่นในตอนที่เห็นรถของอีกฝ่ายเคลื่อนตัวผ่านหน้าบ้านไปเรื่อยๆ เธอยกมือขึ้นมาสัมผัสหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองเบาๆ แต่ก็สามารถสัมผัสถึงจังหวะของก้อนเนื้อด้านในได้ ทำให้รู้ว่าเธอยังคงรู้สึกกับอีกคนอยู่เพียงแต่ภาพความทรงจำเมื่อสามปีก่อนยังคงทำให้ลูกพีชไม่กล้าที่จะกลับไปหาเขาอีกครั้ง ตลอดระยะเวลาที่ใช้ร่วมกันมามันทำให้เธอเกิดความกลัว...กลัวว่าหากวันหนึ่งภาคินกลับไปเป็นคนเดิมอีกครั้ง เธอคงไม่อาจรับสิ่งนั้นได้ ลูกพีชพ่นลมหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตกเมื่ออีกฝ่ายยังคงดื้อรั้นที่จะขอโอกาสจากเธอ ตอนนี้สิ่งที่หญิงสาวพอจะทำได้คือการรอดูพฤติกรรมของเขาและเว้นระยะห่างไว้เท่านั้น เธอไม่ใช่เด็กสาวเหมือนเมื่อสามปีก่อนที่จะกลัวหรือหนีในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น หากไม่ทำอะไรสักอย่างเรื่องของเธอและภาคินก็คงจะไม่ชัดเจนอยู่แบบนี้ ดังนั้นลูกพีชจึงเลือกที่จะเผชิญหน้าต่อปัญหาที่เจอ แต่หากภาคินยังค

@สี่เดือนต่อมา-คอนโดภาคิน"ยังจะยิ้มได้อีกนะ" ลูกพีชต่อว่าคนด้านข้างเสียงดุในขณะที่เดินเข้ามาด้านในห้องของคอนโดหรูด้วยกัน ต่างจากภาคินที่ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟากลางห้องนั่งเล่นอย่างอารมณ์ดี ท่าทางของเขายิ่งสร้างความหงุดหงิดให้กับลูกพีชมากกว่าเดิม"ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้พีชไม่เข้าไปห้ามหรอก" หญิงสาวต่อว่าคนที่นั่งอยู่อีกครั้งแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่ก็ช้ากว่าท่อนแขนแกร่งที่เลื่อนมารั้งเอวคอดเอาไว้อย่างไม่แรงนักทำให้เธอต้องลงไปนั่งบนหน้าตักของอีกคนอย่างเลี่ยงไม่ได้ ภาคินเกยคางลงบนไหล่มนแล้วถูไถปลายจมูกโด่งที่แก้มนวลเบาๆ เพื่อแทนคำขอโทษเนื่องจากวันนี้เขาและลูกพีชได้ตัดสินใจไปบอกกับพิชญ์เรื่องที่ทั้งคู่เพิ่งจะกลับมาคบกันอีกครั้งให้ชายหนุ่มรับรู้ แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ทั้งคู่คาดเดาคือพิชญ์ไม่ยอมรับภาคินแล้วบังคับให้เขาเลิกกับหญิงสาว แต่ภาคินก็ยังคงยืนกรานที่จะคบหากับลูกพีชต่อและพร้อมที่จะพิสูจน์ตัวเองเพื่อให้รุ่นพี่หนุ่มมั่นใจ สุดท้ายจึงได้เกิดการใช้กำลังกันขึ้นทำให้ภาคินโดนพิชญ์ต่อยไปหนักๆ สองถึงสามครั้ง นับว่าโชคดีที่มีคนเข้ามาห้ามเอาไว้และช่วยพูดก

@หลายเดือนต่อมา"หายตื่นเต้นหรือยัง?" ภาคินเอ่ยถามร่างบางในชุดเจ้าสาวที่ตอนนี้พ่วงด้วยสถานะภรรยาของเขาเรียบร้อยแล้ว ท่อนแขนแกร่งสวมกอดเอวบางจากทางด้านหลังแล้วสูดดมกลิ่นหอมจากลำคอระหงด้วยความหลงใหลซึ่งในตอนนี้ทั้งคู่กำลังอยู่ในห้องหอด้วยกันหลังจากงานเลี้ยงตอนกลางคืนในงานแต่งงานจบลงแล้ว"พีชยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ""ฉันไม่เคยรังเกียจเธอ""แฟนพีชยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย~""ตอนนี้เป็นสามีแล้ว" ภาคินทำเสียงดุใส่คนตัวเล็กในอ้อมกอดอย่างไม่จริงจังนักแต่แทนที่ลูกพีชจะกลัวเธอกลับหัวเราะคิกคักออกมาด้วยความชอบอกชอบใจที่สามารถยั่วโมโหสามีป้ายแดงได้"ถอดชุดออกสิ เดี๋ยวคืนนี้พีชจะทำให้" ลูกพีชหันกลับไปเผชิญหน้าร่างสูงอีกครั้งอย่างรับรู้ความต้องการของอีกคนแต่ภาคินกลับส่ายหน้าน้อยๆ เป็นการปฏิเสธพลางปัดเรือนผมของหญิงสาวไปทางด้านหลังอย่างเบามือ"อาบน้ำก่อน""ไหนบอกว่าไม่รังเกียจพีชไง""ไม่ได้รังเกียจ แต่กลัวเธอจะไม่สบายตัว" ภาคินเอ่ยบอกน้ำเสียงอบอุ่นพลางหลุบตามองไปยังชุดเจ้าสาวที่ประดับไปด้วยลูกไม้อย่างสวยงามไปด้วย ถึงเขาจะเลือกเนื้อผ้าที่คิดว่าทำให้ลูกพีชใส่สบายที่สุดแล้วแต่ถึงยังไงเธอก็คงจะรู้สึกอึด

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!"อ๊าาา! ไม่ไหวแล้ว สะ..แสบไปหมดแล้ว" ร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่มุมห้องเปล่งเสียงร้องกระท่อนกระแท่นออกมาอย่างหมดแรง หากไม่ได้มือของภาคินที่คอยจับประคองเอาไว้เธอคงจะล้มไปตรงนั้น หลังจากบทรักครั้งแรกจบลงภาคินก็เป็นฝ่ายกลับมาคุมเกมอีกครั้งเนื่องจากลูกพีชได้ใช้แรงไปมากพอสมควรจากการที่พยายามปรนเปรอสามีหนุ่มให้เขาพึงพอใจบทรักที่เร่าร้อนถูกบรรเลงขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าโดยฝีมือของคนด้านหลัง ภาคินกัดฟันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนด้วยความเสียวซ่านที่ถึงแม้นี่จะเป็นครั้งที่สี่แล้วแต่เรือนร่างขาวเนียนก็ยังคงสร้างความประทับใจให้เขาได้เสมอ สะโพกแกร่งอัดกระแทกเข้าใส่จุดอ่อนไหวเน้นๆ อีกสองสามครั้งไม่นานก็ปลดปล่อยห้วงอารมณ์สุดท้ายออกมา"อ อ่าส์!!""แฮ่ก~" ลูกพีชทรุดตัวอย่างหมดแรงหลังจากรับรู้ถึงความอุ่นวาบบริเวณท้องน้อยบ่งบอกว่าบทรักครั้งนี้ได้จบลงแล้ว ภาคินประคองเรือนร่างเล็กด้วยความทะนุถนอมจากนั้นจึงถอดแก่นกายใหญ่ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำรักออกมา แล้วจัดการช้อนลูกพีชเข้าสู่ท่อนแขนแกร่งในท่าเจ้าสาวอย่างรู้งาน"อื้อ~ ไม่ทำแล้วนะ ตรงนั้นของพีชแสบไปหมดแล้ว" ลูกพีชบ่นเสียงอู้อี้แล้วซุกหน้าเข้

ปึก!"แอ๊ะ!" ของเล่นชิ้นเล็กถูกปาลงบนพื้นอย่างแรงทำเอาลูกพีชที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาต้องเงยหน้าขึ้นมามองสองพ่อลูกด้วยความสงสัย เธอเลิกคิ้วมองอีกคนเป็นเชิงคำถามเมื่อเห็นสีหน้าที่บูดบึ้งของลูกน้อย"คินโกงลูกเหรอ""เห็นฉันเป็นคนยังไง""ฮึก..." ริมฝีปากเล็กเริ่มเบะคว่ำลงพร้อมกับดวงตากลมที่เริ่มมีน้ำตาไหลซึมออกมาคลอเบ้าเมื่อไม่ได้รับสิ่งที่ต้องการ พรินซ์ส่งสายตามองผู้เป็นแม่อย่างเว้าวอนเพียงเท่านั้นทั้งสองคนก็รู้ความหมายอัตโนมัติ"อยากให้แม่เล่นอะไรคะ""อาาา" ลูกพีชขยับลงมานั่งด้านล่างตรงหน้าของเด็กน้อยพลางเอี้ยวตัวไปหยิบของเล่นชิ้นเล็กขึ้นมาเพื่อที่จะเล่นกับลูก แต่พรินซ์กลับค่อยๆ คลานเข้ามาหาเธอแล้วพยายามปีนป่ายร่างบางของผู้เป็นแม่ด้วยความยากลำบาก"แม่ท้องอยู่นะครับ" ภาคินที่เริ่มเป็นห่วงเกี่ยวกับภาพที่เห็นตรงหน้าขยับตัวเข้ามามาอุ้มลูกชายขึ้นมากอดไว้แทนก่อนพรินซ์จะได้ทำอะไรมากกว่านั้น เด็กน้อยพยายามดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของผู้เป็นพ่อแต่ก็ไม่เป็นผล ใบหน้าใสเริ่มบูดบึ้งในตอนที่โดนขัดใจทำให้ภาคินต้องอธิบายกับคนในอ้อมกอดด้วยเหตุผลของผู้ใหญ่"ตอนนี้แม่กำลังจะมีน้องนะครับ พรินซ์เล่