บททั้งหมดของ Chained Love ล่ามรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

"คินเคยมองภาพอนาคตของเราสองคนบ้างไหม?" ลูกพีชเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าคมคายแล้วเอ่ยถามออกมาในขณะที่ยังกอดร่างกำยำไว้แน่น แววตาสวยราวกับมีบางอย่างซ่อนอยู่จนภาคินรู้สึกได้ เขามองลึกเข้าไปด้านในดวงตากลมโตแล้วตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับได้วางแผนทุกอย่างล่วงหน้าเอาไว้หมดแล้ว"เราจะแต่งงานกันตอนเรียนจบ แล้วเธอก็จะย้ายมาอยู่กับฉันถาวร""หืม?""ทำไม? หรือเธอไม่ได้คิดแบบนั้น" น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาดันตัวของลูกพีชออกมาสบตากันตรงๆ แล้วรอคำตอบจากเธอซึ่งตอนนี้ลูกพีชก็มีท่าทีที่จริงจังไม่ต่างกัน"พีชคิดว่ามันเร็วเกินไป อีกแค่ปีเดียวเราก็จะเรียนจบแล้วนะ""งั้นเหรอ? แต่ฉันคิดว่ามันตั้งหนึ่งปีกว่าที่เธอจะเรียนจบ""พีชดีใจนะที่เรามองเห็นอนาคตร่วมกันแบบนี้ แต่มันก็ยังเร็วไปอยู่ดี...""แต่ไม่ว่ายังไงเจ้าบ่าวของพีชก็ต้องเป็นคินอยู่แล้ว" ลูกพีชยกมือขึ้นมาประคองแก้มสากทั้งสองข้างพลางคลี่ยิ้มออกมาให้คนตรงหน้าสบายใจ ซึ่งภาคินที่ได้ยินอย่างนั้นก็แสดงสีหน้าพึงพอใจออกมา นอกจากจะเป็นคนแรกของหญิงสาวแล้วเขาก็จะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวเหมือนกันที่ได้ครอบครองเธอ"ใช่ เพราะเธอเป็นของ

@คอนโดภาคินพรึ่บ!"โอ๊ย!" เป็นอีกครั้งที่ลูกพีชหลุดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดตอนที่โดนเหวี่ยงเข้ามาในห้องอย่างแรง เธอจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ผิดหวังพลางลูบที่ต้นแขนซึ่งมีรอยแดงจางๆ ไปด้วย"คินฟังพีชก่อนได้ไหม" ลูกพีชเริ่มเถียงกลับคนตรงหน้าไปด้วยอารมณ์เดือดดาลไม่ต่างกันจากการที่ภาคินไม่ยอมฟังเธออธิบาย ซึ่งตลอดทางที่อยู่บนรถภาคินก็ยังคงใช้อารมณ์กับเธอตลอดจนมาถึงที่ห้องนี้ นั่นทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกว่าความพยายามของตัวเองที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลย น้ำตาใสเริ่มไหลกลิ้งบนแก้มนวลด้วยความน้อยใจยิ่งร่องรอยที่ภาคินฝากเอาไว้ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามอธิบายไปอีกครั้ง"พีชยอมรับว่าพีชผิดที่ไม่ได้บอกคินก่อน แต่เพราะพีชกลัวว่าเราจะทะเลาะกันเลยเก็บเรื่องนี้ไว้""เธอโกหกฉันเพื่อไปหาผู้ชายคนอื่นแล้วจะให้ฉันอารมณ์ดีได้เหรอ?""ในงานไม่ได้มีแค่พี่เขาอย่างเดียวนะคินแต่ผู้หญิงก็มีด้วย แล้วมันก็เป็นงานใหญ่ที่มีคนไปเป็นสิบคน...""เธอจะแก้ตัวอะไรอีกวะ!" ภาคินเดินเข้าไปหาร่างเล็กแล้วสบถออกมาด้วยความโกรธจัด คำพูดของเขาสร้างความตกใจให้กับลูกพีชไม่น้อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ภาคินใช้คำหยาบคายแบบนี้กั

@เช้าวันต่อมา"ฮึก..." เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะหลังจากที่บทรักรุนแรงได้จบลงแล้ว ซึ่งลูกพีชไม่รู้ตัวเลยว่าภาคินปล่อยให้เธอเป็นอิสระตอนไหน รู้เพียงแค่ว่าตอนที่มองนาฬิกาครั้งสุดท้ายคือตอนตีหนึ่งที่ชายหนุ่มยังคงเคลื่อนไหวร่างกายอยู่กลางหว่างขาก่อนสติของเธอจะดับวูบไปในที่สุด ตอนนี้ร่างกายของเธอมันเจ็บระบมไปทั้งหมดจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงขยับได้ แต่ที่เจ็บปวดมากกว่าร่างกายก็คือหัวใจของเธอที่โดนอีกคนทำร้ายอย่างสาหัส ลูกพีชหลับตาลงช้าๆ เมื่อไม่สามารถที่จะหนีไปไหนได้ทว่าแรงยุบที่ด้านข้างก็ทำให้ร่างบางต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง เธอเบี่ยงตัวหลบด้วยความหวาดกลัวตอนที่ภาคินเลื่อนมือมาสัมผัสยังไหล่มนแต่จากการที่ทารุณอยู่หลายชั่วโมงมันเลยทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้ตามที่ใจต้องการ"ครั้งนี้ฉันจะยอมยกโทษให้ ต่อไปอย่าทำอีก" ลูกพีชสบตาเจ้าของคำพูดด้วยแววตาที่สั่นระริกในตอนที่ภาคินทำราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไรที่รุนแรงกับเธอเมื่อคืนอีกทั้งเขายังพูดราวกับเธอเป็นคนทำผิดเรื่องร้ายแรงอีกต่างหาก แต่ในตอนนี้ลูกพีชหมดเรี่ยวแรงที่จะเถียงเขาแล้วดังนั้นหญิงสาวจึงทำได้แค่นอนนิ่งๆ แล้วให้อีกคนทำตามใจตัวเองเท่

@โรงพยาบาล"ไอ้คิน!"ผัวะ!เสียงหมัดหนักๆ ฟาดเข้าใส่ที่ใบหน้าคมคายอย่างแรงในตอนที่พิชญ์ได้ฟังอาการของน้องสาวตัวเองจากแพทย์หนุ่มที่รู้จัก ซึ่งนายแพทย์คนนี้เป็นลูกชายของนักธุรกิจดังที่เขาเคยร่วมงานด้วย ดังนั้นพิชญ์จึงได้รู้ว่าน้องสาวตัวเองถูกพามาส่งที่โรงพยาบาลโดยที่ภาคินไม่ต้องบอก ซึ่งในตอนนี้ลูกพีชต้องนอนที่โรงพยาบาลอย่างน้อยสามวันเพื่อรอเช็กอาการทางสมองรวมถึงพักฟื้นตัว"มึงทำน้องกูแบบนี้ทำไม!" นักธุรกิจหนุ่มรัวหมัดเข้าใส่ที่ใบหน้าของคนรักน้องสาวตัวเองด้วยอารมณ์โกรธจัดซึ่งภาคินก็ไม่ได้มีการต่อสู้กลับแต่อย่างใด เขาปล่อยให้พิชญ์ระบายความโกรธใส่ตัวเองอย่างเต็มใจอยู่อย่างนั้นจนหมอและพยาบาลต้องเข้ามาห้าม"คุณพิชญ์หยุดก่อนนะคะ""ใช่ครับ ผมว่ามีอะไรค่อยๆ คุยกันดีกว่า""ไอ้เหี้ยนี่ทำน้องสาวผมขนาดนี้ยังคิดจะให้ผมทนได้อีกเหรอวะ!" พิชญ์พยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแล้วตั้งท่าจะเดินเข้าไปหาภาคินที่ทรุดตัวลงตรงหน้าอีกครั้งโดยที่ยังคงตะโกนต่อว่าอีกคนไม่หยุด"กูไม่น่าปล่อยให้พีชไปคบกับคนเหี้ยๆ แบบมึงเลย น้องกูรักมึงมากแค่ไหนมึงรู้ไหม แล้วมึงทำกับน้องกูแบบนี้เหรอวะ!"ภาคินกำมือแน่นตอนที่ได้ยินคำพูดท

"แกไปทำน้องสาวเขาก่อน เขาก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา..." มัดหวายตอบกลับเสียงอ่อนลงอย่างหลบสายตาพลางลูบที่แขนเรียวของตัวเองเบาๆ จากตอนแรกที่อยากมาต่อว่าภาคินแต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกสงสารและเห็นใจในความรักของเขา หากชายหนุ่มไม่ยึดติดกับอีกคนและพยายามปรับตัวเข้าหากันแบบที่ลูกพีชทำทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ แต่กว่าจะรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดก็ตอนที่ได้สูญเสียทุกอย่างไปแล้ว"แล้วนี่จะเอายังไงต่อ" มัดหวายถามต่อโดยยังคงไม่ละสายตาไปจากรอยแผลบนตัวของภาคิน ชายหนุ่มคงจะต้องทรมานมากในตอนที่โดนทำร้ายแบบนั้น มันไม่สมควรเลยหากจะแก้แค้นกันไปมาแบบนี้ หากลูกพีชรู้เธอก็คงจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พิชญ์ทำอย่างแน่นอน"ฉันจะไปเรียนต่างประเทศ""ฮะ!? นี่แกพูดจริงๆ เหรอ""อืม ถ้าฉันอยู่ที่นี่พีชคงไม่สบายใจแล้วอีกอย่างเธอก็ไม่ใช่คนผิด ไม่มีความจำเป็นที่เธอต้องหนี...ฉันจะไปเอง" น้ำเสียงที่หนักแน่นทำให้คนฟังสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดของอีกฝ่ายได้ มัดหวายเลื่อนมือไปกุมที่มือของเพื่อนสนิทไว้เพื่อให้กำลังใจตอนที่เห็นขอบตาของชายหนุ่มเริ่มแดงก่ำ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ภาคินแสดงความรู้สึกเจ็บปวดออกมาชัดเจนแบบนี้แต่สิ่งที่เขาทำมันก็คง