บทที่ 11

บทที่ 11

พิพลตามสืบเรื่องน้องสาวตั้งแต่วันที่ลุงสมมาบอกแล้ว รถที่ชนท้ายรถแสงเทียนเป็นรุ่นใหม่และรุ่นเดียวกับพิณะพี่ชายคนโตรุ่นนี้มีไม่กี่คันในไทย วงการมันแคบ เลยรู้ว่าเป็นของใคร...

ค่าซ่อมเรียกได้ว่าเป็นล้านเพราะต้องเปลี่ยนใหม่หมดทั้งแผงยกชุดแต่แปลกตรงคู่กรณีน้องสาวเขาไม่เอาเรื่องและไม่เรียกร้องอะไรใด ๆ เลย แถมยังบอกอีกว่าเพราะมันก็ขับมาเร็วเหมือนกัน

ตอนแรกแสงเทียนเซ็นรับผิดไป แต่ไป ๆ มา ๆ ประมาทร่วม และคู่กรณีไม่ได้บาดเจ็บอะไรใด ๆ ทุกอย่างจบหมด

กอรปกับรถน้องเขาเข้าอู่ เธอต้องมาวนใช้รถพวกพี่ชายแทนและทุกคนก็ติด Gps ที่สุดท้ายที่น้องสาวเขาไปคือ โรงแรมมันนั่นแหละ เหตุผลคือเทียนน่าจะไปหามัน...ไม่บอกก็พอจะเดาได้ เฝือกโผล่ขนาดนั้น หึ!

ยิ่งมาเจอเหตุการณ์ตอนนี้ พิพลมั่นใจเลยว่ามันกะจะเคลมน้องสาวเขาแน่นอน และที่น้องเขามา ๆ หาย ๆ มานู้น โผล่นี่ ก็ไปกับมันนี่แหละ! ไอ้ทิติยะ!

ยิ่งเห็นอาการของแสงเทียนแล้ว ค่อนข้างมั่นใจหรือมันจะทลายกำแพงในใจของน้องสาวพวกเขาไปแล้ว

“แขนคุณทิบาดเจ็บได้ยังไงครับ” พิพลเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่น้องสาวขอตัวไปห้องน้ำ

“.........” มันไม่ตอบ

“อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะเทียน?”

“คุณจะอยากรู้ไปทำไม?”

“ผมมีสิทธิ์รู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเทียน!”

“สิทธิ์อะไร?” ในวินาทีนั้นทิติยะไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวอะไรแล้ว เขาโมโห...โมโหมาก

“แล้วคุณคิดว่าสิทธิ์อะไรล่ะ ปัง!” พิพลทุบโต๊ะเสียงดังมองหน้าทิติยะแบบเอาเรื่อง

“ใจเย็น ๆ ทั้งคู่แหละครับ ใจเย็น ๆ นะ มึงเพื่อนกูทั้งสองคน อย่าทะเลาะกันเลย” วิลลี่ยมเอ่ยห้ามทัพ

“กูชอบเทียนและกูจริงใจ ถ้ามึงไม่จริงใจกับเทียนก็ปล่อยเธอไป กูไม่อยากเห็นเธอเสียใจ” พิพลหัวเราะ เอาสิ! มันมาบอกชอบน้องสาวเขาต่อหน้าพี่ชายเธออย่างเขาแถมกิริยามารยาทของทิติยะคือทราม!

“เอาจริง ๆ ผมก็ไม่ได้ ปิดกั้นอะไรเทียนเท่าไหร่ ถ้าเทียนรักใครหรือเลือกจะไปกับใคร ผมก็ไม่เคยว่า...”

“มึงพูดแบบนี้ มึงหมายความว่าไงว่ะ!”

“ก็หมายความตามที่พูด”

“มึงไม่รักเธอก็ปล่อยเธอไป!” มันย้ำ พิพลคิดในใจเขาจะปล่อยได้ไงน้องสาวเขาทั้งคน!

“ฟิวเพื่อนมึง กูเพื่อนฟิว ยังไงเราก็ต้องเป็นเพื่อนกัน แบบนี้มันจะดีเหรอ?” พิพลเอ่ยขึ้นจงใจปั่นให้ทิติยะประสาทเสีย

“กูไม่สนใจกับอดีตของเทียน! และกูจะบอกให้ชัดเลยนะ ถ้ามึงไม่หยุดคิดเหี้ย ๆ กับเทียน กูจะเป่ากระบาลมึง!!!”

ทิติยะสุดจะทนปาแก้วลงบนพื้น พิพลหัวเราะมองมันไม่วางตา ถามว่าคนเป็นพี่ชายอึ้งไหม ก็อึ้ง ถ้าทั้งหมดเป็นการแสดงทิติยะควรได้รางวัลตุ๊กตาทองแหละ

มันยอมเสียศักดิ์ศรี ไม่ขอร้องก็เหมือนขอให้พิพลที่แสร้งทำตัวเป็นแฟนแสงเทียนยอมเลิกกับเธอ และมันไม่สนใจอดีตของเทียน แต่เดี๋ยว! กูเป็นพี่ไม่ใช่ผัว!!

ปกติแสงเทียนไม่ออกงานสังคมเพราะเธอเรียนและทำงานหนัก จึงไม่ค่อยมีรูปเธอตามหนังสือพิมพ์หรือข่าวเท่าไหร่ เรียกว่าน้อยมาก มีแต่ชื่อ ก็ไม่แปลกใจหรอก ที่ทิติยะจะไม่รู้ว่าพิพลเป็นอะไรกับแสงเทียน

ถ้ามันหยุดที่น้องสาวเขาจริง ๆ ก็ถือว่าน้องอาจจะได้ผู้ชายดี ๆ ที่รักเธอไป แต่ถ้าไม่ใช่...น้องสาวเขาอาจจะต้องเสียใจมาก ๆ และนี่คือสิ่งที่พิพลคิดหนัก

ทิติยะเดินออกมาเพื่อมาหาแสงเทียน เธอหายไปนานพอสมควร เมื่อกี้เขาโมโหจนเกือบสติหลุดจะตะบันหน้าพิพลอยู่ล่ะ ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจ        วิลเลี่ยมนะ มีแจกกฐินกันบ้างแหละ

ทิติยะยืนรอแสงเทียนอยู่หน้าห้องน้ำ สักพักไม่มีใครออกมาจึงเดินเข้าไปดู เห็นเธอพยายามรูดซิปด้านหลังอยู่แต่มือเอื้อมไม่ถึง

“เข้ามาทำไม!!” เธอแหวขึ้นเสียงดัง

“ผมเห็นคุณหายมานานเลยมาตาม”

“คุณจะบ้ารึไง ออกไป!”

“คุณทำอะไรอยู่ให้ผมช่วยไหม?”

“หยุดไม่ต้อง! ออกไปคุณทิ ฉันไม่ตลก!” ในตอนนั้นทิติยะไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลย แต่เห็นเธอรูดซิปด้านหลังไม่ได้เลยจะช่วย แค่รูดขึ้นไม่น่าจะยากอะไร

“ผมจะไปเรียกคนมาช่วย” ทิติยะเดินออกมาเรียกผู้หญิงหน้าห้องน้ำ

“คุณครับ ช่วยเอ่อ... เพื่อนผม รูดซิปหน่อยได้ไหมครับ” ผู้หญิงหน้าห้องน้ำเดินตามผมมา

“ห้องนี้ครับ” ทิติยะบอกผู้หญิงที่มีน้ำใจเขามาช่วยเรา เธอหายเข้าไปในห้องน้ำสักพักก็ชะโงกหน้าออกมา

“รูดไม่ขึ้นต้องใช้แรงผู้ชาย คุณมาช่วยแฟนคุณเถอะค่ะ อีกนิดเดียวก็ใส่ได้แล้ว”