Lahat ng Kabanata ng เกือบจะเป็นอดีตภรรยาของมาเฟีย: Kabanata 51 - Kabanata 60

อายุครรภ์ของข้าวปั้นย่างเข้าเดือนที่เจ็ด การตั้งครรภ์ลูกคนที่สองครั้งนี้นอกจากหญิงสาวจะไม่มีอาการแพ้ท้องเหมือนตอนอุ้มท้องลูกสาวคนโตอย่างไข่หวาน อาการประหลาดอย่างหนึ่งของข้าวปั้นคือการต้องมาที่บ้านพริมโรสเพื่อเล่นกับหลานอย่างออสโลทุกวัน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ คราแรกเวกัสเข้าใจว่ามันคืออุปาทานของคนท้อง ลองขัดความต้องการของภรรยาด้วยการไม่ยอมมาส่งที่บ้านพริมโรสเพียงหนึ่งวัน อาการของภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ก็เกิดความผิดปกติชัดเจน ทั้งหงุดหงิด ฉุนเฉียว จนต้องรีบพามาเจอหลานอาการจึงดีขึ้น แม้เมื่ออายุครรภ์มากขึ้น อาการดังกล่าวจะค่อยๆ ลดน้อยลง แต่อย่างนี้ข้าวปั้นต้องได้มาเล่นกับออสโลสัปดาห์ละครั้งเป็นอย่างน้อย มิฉะนั้นคนที่จะซวยก็คงไม่พ้นสามี “มาบ้านกูอีกแล้วเหรอ” น้ำเสียงเย็นชาจากเซนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิทประคองภรรยาเดินเข้ามาในบ้าน อีกทั้งวันนี้ยังเป็นวันเสาร์ลูกสาวจอมซนจึงหยุดเรียนและหอบกระเป๋าเครื่องสำอางเด็กมาเล่นที่บ้านด้วย ถึงแม้สายตาจะบ่งบอกว่าไม่ชอบใจนักเวลามีคนมาที่บ้านในวันหยุด แต่ถึงอย่างนั้นมาเฟียหน

หกปีที่แล้ว ถนนสายหลักมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์อัศวยุทธานนท์วันนี้ติดขัดกว่าทุกวัน ตอนนี้เวลาเกือบบ่ายสามโมงแล้ว แต่รถซีดานสีดำคันเดิมยังไม่ขับไปไหน เวกัสยกข้อมือดูนาฬิกาเป็นรอบที่ห้า เขามองจอไอแพดเช็กหุ้นจนเบื่อ มองสองข้างทางที่แทบไม่เปลี่ยนแปลงไป จนจำได้ยายขายลูกชิ้นริมทางตรงนั้นวางไม้ลูกชิ้นหมูลงบนเตาเป็นไม้ที่ห้า ตั้งแต่ไฟแดงครั้งแรกบนสี่แยกนี้ “ติดเหี้ยอะไรนักหนา...” คนทำงานเหนื่อยมาทั้งวันออกอาการหงุดหงิดอย่างไม่ปกปิด ยกมือขึ้นปิดปากหาว เพราะเมื่อคืนเพิ่งจะลงเครื่องบินกลับมาจากฮ่องกง แล้วต้องมาคุยงานกับหุ้นส่วนในไทยต่อจนถึงตอนนี้ “วันนี้น่าจะรับปริญญากันครับ” ลูกน้องคนสนิทตอบออกมาในที่สุด “เราขับเข้าไปในมอดีไหมครับ หอประชุมที่จัดงานอยู่ถนนอีกฝั่ง ตอนนี้ข้างในมอน่าจะโล่ง เราไปออกทางด้านหลังมอ แล้วค่อยอ้อมเข้าทางด้านหลังคฤหาสน์อีกที” เวกัสพยักหน้าอย่างขอไปที ตอนนี้เขาง่วงจนไม่อยากคิดอะไร จึงขับกายไปนั่งหลังเบาะข้างคนขับเพื่อความสะดวกในการเอนกายพักสายตา ความรู้สึกว่ารถยนต์ที่ตนเองนั่งวิ่งได้คล่องตัว ทำให้มาเฟี

เนื่องจากวันนี้เป็นวันสถาปนามหาวิทยาลัย และคณะที่ข้าวปั้นเรียนอยู่เป็นหนึ่งในห้าคณะที่ถูกก่อตั้งขึ้นมาพร้อมกับมหาวิทยาลัยตั้งแต่แรก ดังนั้นเหล่าศิษยานุศิษย์จึงรวมใจกันมางานรำลึกที่คณะจนไม่เหลือที่ให้นักศึกษาปัจจุบันที่จ่ายค่าเทอมได้ใช้สถานที่จอดรถ จุดฝากรถราคาหลักสิบจึงเป็นทางเลือก เพราะอยู่ใกล้รั้วมหาวิทยาลัยเพียงแค่ข้ามถนน แม้จะไม่มีหลักคาไว้กันแดดกันฝนให้รถก็ไม่เป็นไร รถเธอแข็งแรง แต่แล้วข้าวปั้นก็เห็นข้อเสียของมันหลังจากกลับมาที่รถ “ฉิบหาย!” ใครจะคิดว่าคนสวยๆ แบบเธอจะสบถคำหยาบในที่สาธารณะได้ แต่ฉิบหายจริงๆ เพราะกระจกทึบประตูฝั่งคนขับถูกเปิดทิ้งไว้จนเกือบสุด เธอไม่ได้ลืมมันแน่ๆ เพราะปกติเปิดแอร์ขับรถ คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความตื่นตกใจ สิ่งแรกที่สังเกตเห็นคือโน้ตบุ๊กราคาหลักหมื่นหายไปจากเบาะข้างคนขับ “กรี๊ดดดด~!!!” เท่านั้นแหละนักศึกษาสาวแผดร้องเสียงแหลมขึ้นมาด้วยความโมโหทันที ในนั้นมีวิจัยที่ใช้ทำเป็นตัวจบอยู่ แถมกำหนดส่งคือเทอมนี้! เธอทุ่มเทชีวิตและเวลานอนในการอ่านหนังสือเกือบ

ผ่านไปได้เพียงหนึ่งอาทิตย์ เวกัสเข้านอกออกในบ้านเธอเป็นว่าเล่น ทั้งยังช่วยเธอทำวิจัยจนข้าวปั้นแทบจะเอาดอกไม้ธูปเทียนมาไหว้ให้สาแก่ใจกับความเป็นพ่อพระของอีกฝ่าย และแม้รถของข้าวปั้นจะซ่อมเสร็จและออกจากศูนย์เรียบร้อย รุ่นพี่หนุ่มก็ยังขอเป็นคนไปรับไปส่งเธอด้วยเหตุผลที่ว่า ตอนเย็นเขาต้องมาฝากท้องที่บ้านนี้ประจำจึงอยากให้ข้าวปั้นมาด้วยกันจะได้ประหยัดพลังงาน หล่อไม่พอ รักษ์โลกอีก... แต่เพราะวันนี้พ่อไปเข้าเวรดึก ส่วนแม่ก็ไปช่วยงานศพของคนรู้จัก ดังนั้นที่บ้านจึงไม่มีคนอยู่รอให้รีบกลับไป ข้าวปั้นจึงถือโอกาสชวนคนตัวโตไปฝากท้องที่ผัดไทยกระทะร้อนหลังมหาวิทยาลัยก่อนกลับ ซึ่งเวกัสก็ตามใจรุ่นน้องสาวดังเช่นทุกครั้ง แม้บรรยากาศในช่วงเย็นจะเต็มไปด้วยบรรดานักศึกษามาเดินหาของกินหลังมหาวิทยาลัยกันขวักไขว่ และร้านก็เต็มไปด้วยแขกมากหน้าหลายตาจนส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจไปทั้งร้าน แต่ทั้งคู่กลับไม่รู้สึกรำคาญหรือเบื่อแม้แต่น้อย เวกัสชวนคุยฆ่าเวลาเก่ง เริ่มต้นด้วยการคุยดินฟ้าอากาศ จนมาจบที่ซีรีส์เรื่องที่คนตัวเล็กกำลังติดงอมแงมได้ลื่นไหลอย่างเหลือเชื่อ “ปั

กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ปี 2019 ใครจะคิดว่าเวกัสจะเป็นคนสปอยล์แฟนตัวเองขนาดนี้ เพียงแค่เธอเอ่ยเล่นๆ ว่าอยากมางานครบรอบสามสิบปีของเครื่องประดับแบรนด์อเมทิสต์เป็นของขวัญรับปริญญา อาทิตย์ต่อมาเขาก็ลากเธอขึ้นเครื่องบินส่วนตัวมายืนอยู่ในสวนสาธารณะช็องเดอมาร์ส ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานประมูลเครื่องประดับและอัญมณีในค่ำคืนนี้ ยอมรับว่าแสงสีส้มของเมืองปารีสตัดกับความมืดของท้องฟ้าทำให้ข้าวปั้นรู้สึกมีความสุขมาก คนตัวเล็กสวมชุดเดรสสีดำขนาดพอดีตัวกับรองเท้าบูทส้นเข็มที่แฟนหนุ่มจัดหาให้ มือเล็กคล้องแขนเขาเดินชมภาพสินค้าที่ถูกจัดแสงถ่ายแขวนตามข้างผนัง ไม่ต่างจากงานแสดงนิทรรศการภาพถ่ายเครื่องประดับด้วยความตื่นเต้น บ่อยครั้งที่มีชาวต่างชาติเดินเข้ามาทักทายเวกัสด้วยภาษาฝรั่งเศสที่เธอฟังไม่ออก แต่เดาได้ว่าน่าจะเป็นการคุยเกี่ยวกับธุรกิจส่วนตัวของแฟนหนุ่ม ซึ่งเธอตั้งใจว่าจะไม่ก้าวก่ายหรือถามให้เขาอึดอัดใจ “ปั้นชอบชิ้นไหนที่สุดในงานวันนี้?” ข้าวปั้นไม่กล้าตอบ กลัวใจว่าเขาจะควักเงินซื้อให้ แม้จะอ่านภาษาฝรั่งเศสไม่ออก แต่แฟนอเมทิสต์อย่างเธอรู้ดีว่าม