All Chapters of เกือบจะเป็นอดีตภรรยาของมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

หลายวันต่อมา ‘นายครับ คุณไคโรนัดคุยงานคืนนี้ที่งานเปิดตัวนาฬิกาบนเรือสำราญครับ’ ‘มึงไปแทน ช่วงนี้ปั้นตามจับผิดกูไม่หยุดเลย’ ‘คุณไคโรจะขอคุยกับนายเท่านั้นครับ และต้องคืนนี้ด้วย เพราะพรุ่งนี้เช้าต้องบินไปอเมริกา’ บทสนทนาที่ทำให้มาเฟียหนุ่มคิดไม่ตกจนถึงตอนเย็น เขาไม่อยากออกไปไหนมาไหนตอนกลางคืนเพราะมันผิดวิสัยนักธุรกิจอีก อีกทั้งงานเปิดตัวนาฬิกาก็ดูจะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับธุรกิจรับเหมาเลยด้วย เจ้าของร่างสูงโปร่งกลับมาที่คฤหาสน์ในเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง ขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัวเงียบๆ ระหว่างนั้นก็คิดหาคำตอบหากภรรยาถามไปด้วย เสื้อสูทสีดำถูกหยิบออกมาสวม ก่อนที่นาฬิกาข้อมือเรือนที่แพงที่สุดจะถูกหยิบขึ้นมาจากกล่อง “จุนพ่อขา~” เสียงของไข่หวานมาตะโกนเรียกอยู่หน้าห้องนอน เมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออก นอกจากจะมีลูกสาวยังมีภรรยาคนสวยในชุดผ้ากันเปื้อนอีก คนตัวเล็กสองคนเอียงศีรษะไปทางเดียวกันอย่างพร้อมเพรียงกันจนเขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ ไข่หวานนอกจากจะหน้าตาน่าเอ็นดูเหมือนข้าวปั้นนิสัยยังเหมือนแม่ร้อยเปอร์เซ็นต์

สิ้นเสียงของคนตัวเล็ก ทั้งห้องก็เงียบลงเหมือนต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในภวังค์ ก่อนที่จะเป็นเวกัสที่เอ่ยทำลายบรรยายเป็นคนแรก “ปั้นคงเมา ไปแช่น้ำอุ่นๆ ให้สร่างก่อนดีไหม พี่จะผสมน้ำให้…” “พี่เวย์เลิกทำเหมือนปั้นโง่สักที!!” เธอตะโกนสวนขึ้นมาอย่างเหลืออด ก่อนที่จะยกฝ่ามือลูบหน้าจนคราบเครื่องสำอางเลอะไปทั่วหน้าโดยไม่สนใจว่ามันจะดูดีดูแย่แบบไหน “สิ่งที่ปั้นต้องการจากพี่ตอนนี้คือความจริง ไม่ใช่การทรีตไร้สาระอะไรพวกนั้น” ดวงตาแข็งกร้าวของคนรักมองมายังเขา แววตาสื่อออกมาหลากหลายอารมณ์ ทั้งโกรธ ผิดหวัง เสียใจ และหวาดระแวง ข้าวปั้นในตอนนี้ต่อให้พูดอะไรออกไปก็คงไม่ฟังทั้งนั้น “ไอ้ตึกเพกาซัสบ้านั่นปั้นก็รู้แล้วว่ามันเป็นแค่เรื่องหลอกๆ ที่พี่สร้างมันมาหลอกปั้น…ฮึก…” มือเรียวเปิดหน้าจอโทรศัพท์ตนเองขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเปิดวิดีโอที่บันทึกเอาไว้ ลิฟต์โดยสารเปิดขึ้นที่ชั้นยี่สิบสอง เผยให้เห็นสำนักงานเปล่าบนชั้นนั้นที่ปิดไฟเงียบ ไม่มีพนักงาน ไม่มีเครื่องใช้สำนักงาน หรือแม้กระทั่งเปิดไฟสักดวง “ถ้าพี่จะบอกว่าชั้นนี้มันไม่ได้เปิดใช้ งะ

ก๊อกๆๆ “จุนแม่ขา~ หม่ำข้าวค่าา~” เสียงลูกสาวตัวน้อยตะโกนปลุกเธอให้ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ข้าวปั้นตื่นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะ เมื่อคืนเธอดื่มหนักมาก แถมยังทะเลาะกับสามีรุนแรง กว่าจะข่มตาหลับได้ก็เห็นแสงของวันใหม่ส่องผ่านผ้าม่านรำไร ประตูห้องนอนเปิดออกให้ไข่หวานที่ยืนยิ้มแฉ่งแจกความสดใสเข้ามาในห้อง ศีรษะของข้าวปั้นในตอนนี้เต้นตุบๆ จนสมองไม่สั่งการ นึกอะไรไม่ออกว่าควรทำอย่างไรต่อกับชีวิตดี “ไปอาบน้ำแปรงฟันเร็วค่ะ ไก่หวานรอหม่ำข้าวกับจุนแม่” ลูกสาวคะยั้นคะยอ พร้อมออกแรงกระตุกแขนให้เธอลุกขึ้นเดินตามไปในห้องน้ำ เก้าอี้เด็กถูกลากมาหยุดตรงหน้าอ่างล้างหน้า ยัยตัวเล็กเหยียบและไต่ขึ้นมานั่งห้อยขาบนเคาน์เตอร์สบายใจเฉิบ มือเล็กๆ หยิบแปรงสีฟันในแก้วขึ้นมาจะช่วยบีบยาสีฟันให้ แต่มือของคุณแม่คนสวยก็จับเอาไว้ฉับ “ไก่หวานอยากช่วย...” “อันนี้ของคุณพ่อค่ะ ของคุณแม่อันนี้” ริบเอาแปรงสีขาวคืนจากมือลูกและหยิบแปรงสีฟ้าส่งให้แทน แอบรู้สึกวูบโหวงใจเล็กน้อย ที่แปรงมันแห้งไม่ผ่านการใช้งานเช้านี้ ปกติหากเวกัสอยู่บ

วันหยุดสุดสัปดาห์หมดลง เช้าวันนี้ข้าวปั้นต้องตื่นแต่เช้าเพื่อปลุกลูกสาวไปโรงเรียน วันจันทร์คือวันที่ไข่หวานปลุกยากที่สุด บางครั้งงอแง บางครั้งกรีดร้องโวยวาย แต่พอลืมตาลุกขึ้นจากที่นอนก็พบว่าเวกัสไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ เธอและเขายังคงหลับนอนห้องเดียวกันเพราะไม่อยากให้ลูกรับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่ไม่เหมือนเดิม นับตั้งแต่วันที่หลวมตัวปรนเปรอเขาในวันนั้น ข้าวปั้นก็ไม่พลาดพลั้งทำมันลงไปอีก หญิงสาวเด็ดขาดด้วยการยื่นคำขาดว่าหากเขายังอยากนอนร่วมห้องกับเธอ ห้ามมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือล่อลวงอีกฝ่ายให้ไปสู่สถานการณ์นั้นเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นต้องเป็นเธอหรือเวกัสคนใดคนหนึ่งที่ต้องย้ายไปนอนกับลูก แต่เมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออก เสียงทีวีจากห้องนั่นเล่นก็ดังเข้าหูพร้อมกับความทรงจำที่จำได้ว่ามันคือเสียงพากษ์การ์ตูนเรื่องโปรดของลูกสาว ไข่หวานตื่นแล้วเหรอ? เวกัสเป็นคนปลุกลูกสินะ... เดาสถานการณ์ได้ทันทีว่าการตื่นมาไม่เจอเขานอนอยู่ข้างๆ ก็เพราะสามีตัวโตแอบลุกไปปลุกลูกสาวก่อนที่เธอจะตื่น ร่างบางรีบลงไปยังห้องนั่งเล่นทั้งชุดนอน เห็นลูกนั่งหัวเราะกับทีวี

เวกัสทำหน้าที่พ่อและสามีที่ดีตลอดหนึ่งเดือนเต็ม ดูเหมือนว่าคราวนี้เขาจะพยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นจริงๆ ส่วนชีวิตประจำวันของข้าวปั้นเองก็เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่ที่สามีเปิดตัวกับเธออย่างเป็นทางการว่าเป็นมาเฟีย ผู้ชายสองคนที่ปกติมักจะนั่งเฝ้ามองเธอตามคำสั่งเจ้านายจากร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ได้ย้ายมานั่งในร้านเรียบร้อย แถมยังแต่งตัวด้วยเสื้อสูทดำทั้งตัวแบบไม่ต้องปกปิดตัวตน-_-; “พี่ปั้นคะ ช่วยมาดูดอกไม้ตรงนี้ให้ลี่หน่อยค่ะ” ลิลลี่กวักมือเรียกเธอให้เดินเข้าไปหา ทันทีที่ข้าวปั้นวางมือจากเอกสารรายรับรายจ่ายเดินเข้าไปหาน้อง ลิลลี่ก็รีบคว้าแขนเธอให้เดินเข้าไปใกล้กว่าเดิม ส่วนเบลล์ก็รีบมายืนบังตัวเธอจากด้านหลัง กลายเป็นว่าตอนนี้ข้าวปั้นถูกประกอบด้วยสองสาวพนักงานร้านดอกไม้ “พี่ปั้น สองคนนั้นเขาจะนั่งในร้านเราอีกนานไหม?” ลิลลี่ถามพร้อมทำหน้าบุ้ยใบ้ไปยังบอดีการ์ดสองคน ซึ่งนั่งอยู่ด้านในร้านติดประตูทางเข้า “เป็นแบบนี้ไม่ไหวนะพี่ ลูกค้าไม่กล้าเข้าร้านแล้ว” เจ้าของร้านดอกไม้หันไปมองยังบอดีการ์ดสองคน เธอเองก็สังเกตว่าลูกค้าลดลงตั้งแต่สองคนนี้เข