All Chapters of เกือบจะเป็นอดีตภรรยาของมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

ข้าวปั้นสังเกตว่าเวกัสยืนคุยกับบอดีการ์ดสองคนนั้นอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเดินมาหาเสียที แถมยังหันมามองที่เธอและเกื้อกูลเป็นระยะอีก สองคนนั้นต้องรายงานเจ้านายตนเองเกี่ยวกับเธอแน่ๆ “ผู้ชายสองคนนั้นเป็นคนของสามีคุณปั้นเหรอครับ ผมนึกว่าเขาเป็นลูกค้าซะอีก” เกื้อกูลหันมาถามหลังสังเกตเห็นท่าทีระหว่างสามีกับผู้ชายสองคนหน้าร้าน แหงล่ะ บอดีการ์ดของเขาแต่งตัวดีเกินกว่าจะมองว่าเป็นเพียงคนเฝ้าสังเกตการณ์ “ค่ะ” ตอบอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น จึงได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้ไป “คงจะหวงคุณปั้นมาก เลยส่งคนมาคอยดูแล” คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรต่อ และไม่คิดจะเดินเข้าไปรับสามีอย่างที่ควรจะทำ กระทั่งเวกัสพยักหน้าให้ลูกน้องของตนเอง จากนั้นจึงเดินเข้ามาหาภรรยาที่นั่งอยู่กับลูกค้าชายบริเวณเคาน์เตอร์ไม้ บรรยากาศความอึดอัดไม่ทราบที่มาก็เกิดขึ้นจางๆ แขนแข็งแรงของสามีหนุ่มสอดมือเข้าไปโอบเอวคอดจากด้านหลัง ถือวิสาสะหอมแก้มนวลของข้าวปั้นเบาๆ ไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว แถมแรงดึงยังมีมากพอให้เธอเซถลาเข้าไปซบอกแกร่งจนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ ส่วนคนเป็นสามีก็เผยอร

สามคนพ่อแม่ลูกเดินเข้ามาในคฤหาสน์ในเวลาหนึ่งทุ่มตรง วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ฟังจากไปรับลูกสาวที่โรงเรียน นักธุรกิจหนุ่มก็พาลูกสาวกับภรรยาไปทานมื้อเย็นริมแม่น้ำเจ้าพระยา ต่อด้วยการไปย่อยอาหารที่เกมเซนเตอร์ในห้างสรรพสินค้า หมดเงินและเวลาไปกับตู้คีบตุ๊กตาจนได้มาล้นถึงจึงพากันกลับ “ไก่หวานรักจุนพ่อกับจุนแม่ที่สุดเยย” เด็กน้อยในอ้อมกอดบิดาจุ๊บแก้มซ้ายขวาบนใบหน้าคมคร้าม ก่อนจะยืดตัวโน้มลงไปจุ๊บหน้าผากหอมของมารดาจนคนเป็นแม่ส่ายหน้าให้กับความฉอเลาะเป็นงานของยัยตัวแสบ จะไม่รักพ่อกับแม่ได้อย่างไร เมื่อตุ๊กตาที่ลูกอุ้มในมือไม่ใช่ตุ๊กตาทุ่มไปแต่เป็นอาร์ตทอยสัตว์ประหลาดสีเขียวราคาหลักพัน ลูกสาวผู้จงรักภักดีกับสีเหลือง วันนี้กลับดีดดิ้นอยากได้ตัวสีเขียวจนต้องสุ่มอยู่เกือบชั่วโมงกว่าจะได้มาครอบครองให้สาแก่ใจ “พี่จ้มพี่ฉาลี่ ไปอาบน้ำกันค่ะ” น้ำเสียงขึงขังดังขึ้นเมื่อพี่เลี้ยงสองคนเดินออกมารับ เวกัสส่งลูกสาวตัวน้อยให้สาลี่อุ้มต่อ ส่วนส้มก็เดินมารับถุงใส่กล่องอาหารจากมือข้าวปั้น “มีปลาทับทิมเผากับกุ้งย่างนะคะ ร้านนี้อร่อยมากเลยซื้อมา

เช้าวันต่อมา เด็กหญิงวัยสี่ขวบสับฝีเท้าวิ่งลงมาจากชั้นสองด้วยสีหน้าร่าเริงแจ่มใส จนพวงกุญแจลาบูบู้สีเขียวสะบัดแกว่งไปตามแรงเดิน วันนี้คุณพ่อสุดหล่อไม่ได้เข้ามาปลุกอีกแล้ว แต่ก็เข้าใจได้ว่าคงนอนอ้อนคุณแม่อยู่ ไข่หวานเข้าใจดี ว่าที่คุณพ่อมานอนกอดบางครั้งเพราะคุณแม่ไม่ให้กอด คุณพ่อไม่อยากไปนอนที่ห้องทำงานเลยมาขอนอนกอดไข่หวาน “คุณหนู...คุณหนูครับ” ร่างเล็กๆ ที่กำลังจะเลี้ยวเข้าไปในห้องอาหารหยุดเดินตามเสียงเรียกนั้น คีรียืนอยู่หน้าบ้านก่อนจะนั่งย่อตัวกวักมือเรียกลูกสาวเจ้านายให้เดินไปหา หน้าเล็กๆ เท่าฝ่ามือยิ้มกริ่มจนแก้มซาลาเปาขึ้นเต็มสองข้าง เดินต่อเท้าเข้าไปหามือขวาหนุ่มด้วยความยียวนจนคนรอแทบใจขาดตาย คุณหนูของเขากวนประสาทเหมือนเจ้านายไม่มีผิด แถมยังเป็นบุคคลต้องห้ามที่ไม่สามารถขึ้นเสียงดุด่าได้แม้แต่น้อย “เรียกไก่หวานเหยอ~” คิ้วบางยักขึ้นหนึ่งข้างพร้อมเองศีรษะทุยเล็กประกอบ หลุบตามองเห็นถุงมินิมาร์ตสีส้มก็แอบอมยิ้มพึงพอใจ ยิ่งมือใหญ่ยื่นถุงส่งให้ก็ยิ่งคลี่ยิ้มกว้างไม่ปกปิด “ซื้อมาให้ไก่หวานเฉยๆ เห

ภัตรคารอาหารไทยกึ่งจีนใต้ตึกโรงแรมห้าดาวไม่ไกลจากร้านดอกไม้โฟร์ซีซัน บอดีการ์ดเกือบสิบนายยืนควบคุมพื้นที่โซนหน้าร้านเป็นการคุ้มกันผู้เป็นนาย เวกัสเลือกจองห้องวีไอพีด้านในสุดที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพื่อให้ทุกคนได้ใช้เวลาร่วมกัน ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มถูกเลื่อนเปิดให้เข้าไปด้านใน ข้าวปั้นชะงักเมื่อเห็นว่ามีชายหญิงสูงวัยในชุดเสื้อคอจีนสีแดงนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แถมยังสั่งอาหารมารอจนเต็มโต๊ะกลมสีน้ำตาล มีทั้งอาหารไทยและอาหารจีนคละกัน “สวัสดีค่ะ” ประนมมือยกขึ้นทำความเคารพอย่างนอบน้อม จำได้ว่าแม่เลี้ยงของสามีเป็นคนไทยจึงใช้ภาษาไทยในการสื่อสาร ซึ่งท่านทั้งสองก็ยกมือขึ้นรับไหว้รู้วัฒนธรรมไทยเป็นอย่างดี “สวัสดีจ้ะหนูข้าวปั้น ได้เจอกันสักทีนะ” หญิงสูงอายุเอ่ยทักทายเจือรอยยิ้มกว้าง เวกัสขยับเก้าอี้ให้คนตัวเล็กนั่งใกล้แม่เลี้ยง และตนเองนั่งถัดมาข้างกัน “นี่พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงพี่ครับ เจ้าสัวหม่าจิ่นเทากับแม่เกศ” “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ข้าวปั้นค่ะ เรียกว่าปั้นก็ได้” ช่อดอกไม้ในมือถูกยื่นให้แม่เลี้ยงของสามีด้วยความสุ

เขตบริหารพิเศษฮ่องกงแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน การเดินทางจากประเทศไทยสู่เกาะฮ่องกงด้วยเครื่องบินส่วนตัวใช้เวลาเพียงสามชั่วโมงเท่านั้น เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่แต่งงานที่มาเฟียหนุ่มพกผู้ติดตามมากมายขนาดนี้ บอดีการ์ดราวๆ ยี่สิบนายสแตนด์บายที่ท่าอากาศยานตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนเครื่องแลนด์ดิ้ง มาฮ่องกงรอบนี้นอกจากจะพกลูกกับเมียมาด้วย ยังมีพี่เลี้ยงของลูกสาวอีกสองคนติดตามมาคอยดูแล เผื่อว่าเขาจะมีจังหวะดีๆ ได้อยู่กับภรรยาสองต่อสองบ้าง ยอมรับว่าตอนนี้ตัวเองหมกมุ่นและฮอร์โมนพลุ่งพล่านมาก เมื่อก่อนอยู่ด้วยกันเป็นไม่ได้ เขากินจนอิ่มหนำเช้า กลางวัน เย็น นับตั้งแต่มีเรื่องเคืองใจกัน ใจดีสุดของข้าวปั้นคือการใช้ปาก เวกัสในตอนนี้เหมือนเสือที่เคยได้กินเนื้อชิ้นโตทุกวัน แต่ตอนนี้เจ้าของกลับลงโทษด้วยการให้ดมกลิ่นเนื้อประทังชีวิต เป็นธรรมดาที่ขีดความอดทนค่อยๆ ลดต่ำลง “ตอนเย็นมีดินเนอร์บนเรือนะครับ พี่อยากพาปั้นกับไข่หวานชมพระอาทิตย์ตกที่อ่าววิคตอเรีย” “มีคนอื่นไหมคะ?” “มีแค่ครอบครัวของเซนกับเรา ไอ้ตินมาไม่ได้เพราะวีนัสกำลังแพ้ท้อง