Semua Bab รักโคตรร้าย ผู้ชายพันธุ์ดิบ: Bab 91 - Bab 100

“ฉันไม่ได้แย่งเขา ถ้าฉันแย่งจริงๆ ฉันคงไม่หนีมาอยู่เกาะแบบนี้หรอกค่ะ” ว่าที่คุณแม่ลูกแฝดสามค่อยๆ เอ่ยอธิบายถึงความจริงให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ทว่าคนที่มีความคั่งแค้นเข้าครอบงำจนจิตใจมืดบอดกลับเหมือนว่าเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ก่อนจะด่าทอธารธาราอย่างไม่มีชิ้นดี “อย่ามาเถียง! มึงมันอีหน้าด้าน! แย่งผัวกูแล้วยังไม่สำนึก!”“ความรักมันไม่ใช่การแย่งชิงหรอกนะคะ มันมีแค่รักกับไม่รัก ถ้าเขาไม่รักเราต่อให้ดิ้นตายยังไงก็ไม่มีวันได้เขามาครอบครองเป็นเจ้าของหรอกค่ะ ถึงได้ก็ได้แค่ตัวแต่ไร้หัวใจ” เธอพยายามที่จะอธิบายให้อีกฝ่ายลดทิฐิ ลดความกราดเกรี้ยวลง ทว่ากลับคิดผิดอย่างมหันต์ “อ๋อ...มึงจะบอกว่าพี่เมศรักมึงมากสินะ งั้นกูก็จะทำให้มึงไม่สามารถที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อรักเขาได้อีก มึงจะต้องไม่ได้อยู่ครองรักกับเขา ตายซะเถอะ!”ยังไม่ทันจะขาดคำกีรติก็เตรียมจะลั่นไกปืนปลิดชีวิตมารหัวใจและลูกในท้องของอีกฝ่าย ซึ่งเป็นแค่เด็กตาดำๆ อย่างไม่เกรงกลัวผิดบาปที่จะตามสนองแต่อย่างใด ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ยิงธารธาราให้สาสมกับความคั่งแค้นที่อัดแน่นอยู่ในอก เสียงห้ามปรามร้อนรนก็ดังขึ้นเสียก่อน “กี้อย่านะ! อย่าทำอะไรน้ำน

“น้ำ…อย่าไปใกล้มันนะ”“โอ๊ย…จะตายอยู่แล้วยังมาทำเป็นหวงเมียอีก หมั่นไส้ว่ะ ฉีดยาให้แม่งตายๆ ซะดีไหมวะ” แทนที่จะสวนกลับด้วยถ้อยคำหยาบๆ อย่างที่เคยลับฝีปากกันมา ปรเมศกลับทำเพียงคำรามฮึ่มฮั่มกลั้วลำคอหนา พร้อมกันนั้นก็ข่มกลั้นความเจ็บที่กำลังทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ “เมศ…เมศไหวไหม ตอบน้ำหน่อย น้ำเป็นห่วง” ว่าที่คุณแม่บีบมือกระด้างที่กุมอยู่ไม่ห่าง แล้วก้มลงกระซิบถามเสียงสั่นเครือด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจ “เมศไหว…ยังไงก็ต้องไหว เพื่อให้ได้อยู่กับเมียและลูก เมศสู้ไม่มีถอยอยู่แล้ว” ปรเมศแข็งใจเค้นเสียงสั่นๆ ตอบพร้อมฝืนยิ้มบางๆ เพื่อให้คนฟังได้สบายใจ เพราะคำว่า ‘เป็นห่วง’ ที่หลุดออกมาจากปากอิ่ม ทำให้เขาไม่กล้าแสดงสีหน้าเจ็บปวดมากมายให้อีกฝ่ายได้เห็น ด้วยกลัวว่าเธอจะร้องไห้ออกมาอีกครา คนท้องอ่อนไหวง่าย เดี๋ยวมันจะส่งผลกระทบไปถึงลูกของเขา ทว่าเอ่ยปลอบใจเมียได้ไม่นานพ่อคนปากแข็งก็สลบไป ท่ามกลางเสียงร่ำไห้ด้วยความหวาดวิตกของธารธารา ทันทีที่มาถึงกรุงเทพ ปรเมศก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน โดยมีทีมแพทย์และพยาบาลซึ่งเตรียมตัวรออย่างพร้อมสรรพอยู่แล้ว แพทย์ได้ทำการผ่าเอากระสุนออก โชคดีที่กร

ถึงแม้จะกลับมารักกันหวานชื่น แต่ธารธาราก็ยังตั้งใจว่าจะกลับเกาะวาฬน้อยอยู่วันยังค่ำ ทำเอาปรเมศแทบจะอาละวาดลั่นกับความดื้อด้านของคนท้อง แต่สุดท้ายก็ไม่อาจขัดใจเมียรักได้ ทว่าช่วงสามวันก่อนกลับเกาะธารธาราเกิดมีอาการผิดปกติ คือปวดหัวจนหน้ามืด และเสียการทรงตัวอย่างหนัก ที่สุดเธอก็ต้องยอมสารภาพความจริงกับพ่อของลูกว่าตัวเองเป็นเนื้องอกในสมองทั้งน้ำตา ความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ทำให้ปรเมศแทบล้มทั้งยืน แล้วพร่ำกล่าวโทษว่าตัวเองโง่ที่ไม่เคยสังเกตอาการของเธออย่างจริงจัง ถ้าเขารู้เร็วกว่านี้เมียเขาก็คงจะไม่เป็นหนัก และเขาก็คงจะไม่แทบเป็นบ้าเพราะหวาดกลัวการสูญเสีย แต่ที่โชคร้ายไปกว่านั้นก็คือหลังเข้าเครื่องสแกนสมอง แล้วพบว่าเจ้าก้อนเนื้อที่มีขนาดเล็กลงไปมากในก่อนหน้ากลับมาโตอย่างผิดปกติจนน่าตกใจ ทำให้คนท้องทำอะไรไม่ถูก เอาแต่ร้องไห้ เพราะกลัวจะไม่ได้เห็นหน้าลูก กลัวจะไม่ได้อยู่กับปรเมศ ซึ่งเขาก็ได้แต่ปลอบประโลมว่าทุกอย่างจะต้องผ่านพ้นไปด้วยดี ที่สุดปรเมศก็เกลี้ยกล่อมให้ธารธาราผ่าตัด ถึงแม้จะสุ่มเสี่ยงเพราะอายุครรภ์มากแล้ว แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดที่ดีไปกว่านั้นเลย ซึ่งเขาจะร่วมมือก

พานให้คิดไปว่าแม่ตัวดีเหมือนจะยังไม่สาแก่ใจ ก็ไหนเธอบอกว่าให้อภัยไม่ติดใจเอาความในสิ่งเลวร้ายที่เขาได้กระทำทั้งหมด แต่อีกฝ่ายกลับเหมือนเอาคืนเขาอย่างเจ็บแสบแบบล้ำลึก แกล้งให้เขาทรมาน ทุรนทุราย ทำให้เขาเหมือนจะขาดใจตายอย่างช้าๆ ด้วยการกลับไปทำงานที่เกาะ แล้วทิ้งให้ผัวเหี่ยวเฉาอยู่ที่นี่ ธารธาราขึ้นฝั่งมาหาสามีและลูกๆ สัปดาห์ละครั้งเป็นอย่างมาก หากไม่ว่างจริงๆ ก็เดือนละประมาณสองครั้ง ซึ่งทุกคราที่ขึ้นฝั่งมาปรเมศก็จะดีใจจนออกนอกหน้า ดูเขาและลูกทั้งสามคนมีความสุขที่ได้อยู่กับเธอ ทว่าพอจะกลับไปทำงานนอกจากลูกๆ จะงอแงแล้ว สามีของเธอยังโคตรจะงอแงหนักกว่า อย่างเช่นสุดสัปดาห์นี้ที่เธอกลับขึ้นฝั่งมาอยู่กับเขาและเด็กๆ กลางวันเวลาทั้งหมดถูกยกให้ลูกทั้งสามคน เด็กๆ จะคอยคลอเคลียออดอ้อนแม่อยู่ใกล้ๆ บ้างประจบเอาใจไม่ห่าง ส่วนสามีของเธอก็จะอยู่บ้านไม่ออกไปไหน เรียกได้ว่าใช้เวลากับเธอและลูกในทุกๆ นาที และยิ่งใช้เวลาที่มีด้วยกันโคตรคุ้มในช่วงกลางคืน หลังจากส่งเด็กๆ เข้านอนเวลาที่เหลือจะเป็นของปรเมศแบบผูกขาด พ่อคนเอาแต่ใจจะจับเธอกินอย่างตะกละตะกลามเหมือนหิวโซเสียเต็มประดา กว่าจะปล่อยให้ได้นอนหลั

“เอกไปร้านกาแฟหน้าโรงพยาบาลกับพ่อจริงไหมลูก ห้ามโกหกแม่นะ ไม่งั้นแม่จะอยู่ที่เกาะตลอดชีวิต และไม่กลับไปหาลูกอีกเลย” คุณแม่ลูกสามเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล แล้วตบท้ายด้วยวาจาข่มขู่ ถึงแม้จะฟังดูไม่ได้น่ากลัว แถมแม่ก็ไม่ได้ทำหน้าบึ้งใส่ แต่คำว่าแม่จะไม่มาหาก็ทำให้เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆ แล้วเอ่ยตอบอย่างฉะฉาน “เอกไปกับพ่อจริงๆ ครับแม่” “โทก็ไปคร้าบ” เสียงใสๆ ของลูกชายคนกลางดังแทรกเข้ามา พร้อมยื่นใบหน้ากลมๆ ทว่าน่ารักน่าหยิกมาหอมแก้มเธอในโทรศัพท์ ไม่นานเสียงหวานๆ เจือออดอ้อนของแฝดคนสุดท้องก็ดังขึ้น “ตีก็ไปค่า ไปกินหนมกับลุงพล”“ลุงพลไหนคะลูก” ธารธาราเอ่ยถามอย่างใคร่รู้เมื่อได้ยินลูกสาวเอ่ยถึงลุงพล เพราะในภาพไม่เห็นมีผู้ชายสักคน มีแต่สามีของเธอกับยัยปากแดงนั่น “ลุงพลคนสวยๆ ที่นั่งคู่กับพ่อไงฮะแม่” หนุ่มน้อยแฝดคนกลางที่มีแววว่าจะเจ้าชู้และกะล่อนตั้งแต่ยังเล็กโพล่งขึ้น พร้อมฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี “ผู้ชายที่ไหนจะสวยได้ล่ะลูก”“ก็เพราะพลวัตรเขาเป็นกะเทยไงล่ะที่รัก…เขาเลยสวยได้” ยังไม่ทันที่ลูกชายจะได้ตอบว่ากระไร คนเป็นสามีก็เอ่ยแทรกขึ้นให้เธอหายข้องใจด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ คนที่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้