All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายพันธุ์ดิบ: Chapter 11 - Chapter 20

จากนั้นก็เริ่มต้นอัดกระหน่ำความอลังการเข้าใส่ในจังหวะดิบเถื่อนเร้าใจ ครั้นคนที่ถูกทำรักอย่างเผ็ดร้อนเบี่ยงหน้ามาหาเขาก็จัดการดูดปากนัวเนีย จูบแลกลิ้นอย่างถึงพริกถึงขิง ขณะเสือกไสความเป็นชายอันแสนดุกร้าวเข้าหาหนักๆ ทำเอาร่างแน่งน้อยบดเบียด บ้างอัดกระแทกไปกับผนังห้องน้ำอย่างรุนแรง ทว่าแทนที่จะเจ็บคนถูกกระทำกลับรู้สึกสะใจประหนึ่งโปรดปรานบทรักซาดิสม์เสียอย่างนั้น วินาทีถัดมาพ่อเจ้าประคุณก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หายใจหายคอ ส่งตัวตนเข้าสอดเสียบจากทางเบื้องหลังอย่างเมามัน จ้วงยาวสาวลึก โยกคลึง สอดถอน พร้อมซี๊ดปากครางด้วยความซ่านสะใจ ส่วนคนถูกกระทำนั้นก็ร้องครวญคร่ำพลางเกลือกกลิ้งใบหน้าไปกับผนังทันใดนั้นคุณหมอสาวก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความขัดใจจนอยากจะกรีดร้องดังๆ เมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็ผ่อนจังหวะรักร้อนฉ่าเป็นเนิบนาบ ก่อนจะหยุดลงเสียดื้อๆ ปล่อยขาเรียวที่กำลังยกอ้าเปิดรับความโอฬารให้ลงมาเหยียบพื้น ในวินาทีที่เขาดึงตัวตนถอยห่างเธอก็เหมือนจะคลั่งเสียให้ได้ จากนั้นพ่อเจ้าประคุณก็สอดแขนแกร่งมาเกี่ยวเอวคอด ดึงรั้งให้บั้นทายกลมกลึงโก้งโค้งไปทางด้านหลัง โดยที่ขาทั้งสองข้างแยกห่างจากกันเปิดเปลือยสัดส่ว

“น้ำไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่ทำปากกาตกเลยจะเก็บเท่านั้น”หลังจากตอบคำถามด้วยท่าทางที่คิดว่าเป็นปกติที่สุด คุณหมอสาวที่กำลังทำตัวเป็นคนขี้ขลาดก็ระบายลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หูแว่วได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินจากไป ทว่ายังไม่ทันที่ร่างบางจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก็ต้องผลุบลงไปนั่งยองๆ กับพื้นอีกรอบ เมื่อน้ำเสียงห้าวทุ้มโพล่งขึ้น “โทษทีนะครับ หมอน้ำอยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ” ทั้งที่เห็นเธอตั้งแต่แวบแรกที่ก้าวขาออกมาจากลิฟต์ แต่ปรเมศก็ยังทำเป็นเเสร้งถาม ส่วนคนที่จงใจหลบหน้าเขาก็รีบคลานเข่าไปหลบอยู่หลังตู้เอกสาร ดีที่ห้องนี้มีเคาน์เตอร์สูงต่อด้วยการกรุกระจกจรดเพดาน ไม่อย่างนั้นเขาคงได้หัวเราะเยาะกับการกระทำบ้าๆ ของเธอแน่ “อยู่ค่ะ อ้าว…ไปไหนแล้วล่ะ” พนักงานสาวเอ่ยตอบเสียงหวาน ทว่าครั้นก้มลงเพื่อจะเรียกธารธารากลับว่างเปล่า คุณหมอสาวหายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว “เอ่อ…ไม่เจอแล้วค่ะท่านรอง เมื่อกี้ยังอยู่ที่นี่อยู่เลยนะคะ”“งั้นฝากบอกให้หมอน้ำไปพบผมที่ห้องทำงานด้วยนะครับ พอดีว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”เขาแสร้งเอ่ยเสียงดังๆ หลังจากทำให้ธารธาราใจหายใจคว่ำอยู่หลายตลบ ตบท้ายด้วยการทิ้งระเ

“ปล่อยนะ!” “ถ้าไม่อยากอับอายคนทั้งโรงพยาบาลก็เงียบ”ปรเมศหันมาเค้นเสียงทุ้มต่ำทว่าเฉียบขาดและเผด็จการอย่างสุดขั้ว แล้วดึงร่างบางก้าวอาดๆ ยิ่งได้สัมผัสข้อมือกลมกลึงนานเข้าเขาก็ยิ่งทำหน้าตึงเม้มปากแน่น บัดซบ! ยัยบ้านี่ตัวร้อนเป็นไฟ เป็นหมอประสาอะไรวะถึงไม่รู้จักดูแลตัวเองจอมเย็นชาสบถและบ่นอุบในใจอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน ซึ่งท่าทางไม่สบอารมณ์ทำให้คุณหมอสาวนึกหวาดหวั่นเพราะไม่รู้ว่าจะถูกอีกฝ่ายเล่นงานอะไรบ้าง“นี่หยุดลากได้แล้ว” เธอกระซิบกระซาบเสียงดุๆ เพราะไม่อยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน ขณะพยายามบิดแขนออกจากอุ้งมือใหญ่ ทว่าทำยังไงก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเธอก็ถูกอีกฝ่ายลากมายังลิฟต์ ก่อนจะถูกผลักเข้าไปในลิฟต์ ครั้นตั้งท่าจะกระโจนออกมาก็ถูกไล่ต้อนไปชิดผนังลิฟต์โดยมีร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างเข้าประกบ ชั่วพริบตาคุณหมอสาวก็สะดุ้งเฮือกเมื่อคนเจ้าอารมณ์เท้าฝ่ามือเข้าที่ผนังลิฟต์กักตัวเธอไว้อย่างกลายๆ แล้วเอ่ยเสียงดุดัน “คราวหน้าถ้าจะพลอดรักกันในโรงพยาบาลก็อย่าให้มันประเจิดประเจ้อนัก”ข้อกล่าวหาร้ายแรงทำให้ธารธาราอึ้งไปชั่วขณะ ไม่นานอารมณ์ตกตะลึงก็กลายเป็นกรุ่นโกรธกับวาจาที่อีกฝ่ายใช้ตัดสิ

การรุกหนักแบบเอะอะก็เข้าถึงตัวทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง ตั้งรับไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าคนเดาอารมณ์ยากจะมาไม้ไหน สิ่งที่เขาแสดงออกล้วนทำให้เธอหัวหมุนและแทบลมจับพอกัน “พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย” ปรเมศไหวไหล่เบาๆ พร้อมเอ่ยอย่างยิ้มๆ ถอยห่างจากเธอ แล้วกลับไปนั่งไขว่ห้าง คว้าเอกสารมาอ่านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ไอ้คนบ้านั่นเพิ่งจะทำให้เธอใจหายใจคว่ำไปหยกๆ และวาจาที่หลุดออกมาจากปากคนเอาแต่ใจก็ทำให้เธอย่นจมูกด้วยความหมั่นไส้ “แล้วนี่กูไปได้หรือยัง” “ก็ไปสิ ใครผูกขาไว้ล่ะ” ปรเมศเอ่ยถามอย่างซื่อๆ ทว่าสีหน้ากลับตีรวนกวนประสาท ทำให้ธารธารานึกอยากจะกระโดดเข้าไปบีบคอคนที่กำลังสำราญกับการปั่นหัวเธอ และท่าทางโมโหจนแทบจะคุมสติไม่อยู่ทำให้มุมปากหยักกระตุกยิ้มให้ตายสิ! เขาสนุกกับการรังแกยัยนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ “แต่มึงยังไม่ได้เปิดประตูให้กู”“มือกูถือเอกสารอยู่ ไม่ว่างกดเปิดประตูให้มึงหรอก” “งั้นบอกมาว่ารีโมตอยู่ไหน เดี๋ยวกูกดเปิดเองก็ได้” คุณหมอสาวเอ่ยอย่างร้อนใจ เพราะยิ่งอยู่ในห้องนี้นานเธอก็ยิ่งรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ และไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง “อยู่ในกระเป๋ากางเกง อย

คุณหมอสาวละสายตาจากคนเย็นชาหน้าตาย ก้มลงมองถุงยาในมือตัวเอง แล้วคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา หัวใจไม่รักดีอุ่นวาบอย่างช่วยไม่ได้ เธอต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่เอาแต่ดีใจอย่างไร้เหตุผล ทั้งที่ไอ้คนบ้านั่นก็บอกชัดเจนว่าที่สั่งยาให้เพราะกลัวเธอจะเป็นตัวแพร่เชื้อ เขาห่วงคนอื่น ไม่ได้ห่วงเธอเสียหน่อยคิดถึงความจริงข้อนี้ธารธาราก็ถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ ก่อนจะถือถุงยาตรงไปยังลิฟต์อีกฝั่งเพื่อกลับลงไปที่แผนกสูตินรีแพทย์ที่อยู่อีกชั้น ทว่ายังไม่ทันที่จะไปถึงลิฟต์ด้วยซ้ำเสียงเสียงร้องเกือบเป็นตะโกนก็ดังขึ้นเสียก่อน“น้ำ! นั่นน้ำใช่ไหม!” “พงษ์”ทันทีที่หันมาเจอว่าเป็นใครธารธาราก็เอ่ยชื่อของอีกฝ่ายออกมาเบาๆ ก่อนจะตาเบิกกว้าง และตัวแข็งทื่อเหมือนถูกสาปเมื่อร่างใหญ่โผเข้ากอดท่ามกลางสายตาคนจำนวนไม่น้อย แต่อะไรก็คงไม่น่าสะพรึงเท่ากับที่ท่านรองผู้อำนวยการหันขวับมาเจอช็อตเด็ดเข้าพอดี “น้ำของป๋าจริงๆ ด้วย โอยยยย…ไปอยู่ไหนมา รู้มั้ยว่าป๋าคิดถึง”การแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งของคุณหมอทั้งคู่ทำให้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างมองอย่างอึ้งๆ และที่มันแย่ไปกว่านั้นคือคนที่ได้ยินน้ำคำที่หลุดออกมาจากปากพงษ์สวัสดิ์ และไม่รู้ว