All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายพันธุ์ดิบ: Chapter 21 - Chapter 30

ครั้นถึงเวลาเลิกงานธารธาราก็ปวดหัวจนหน้ามืด จึงฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะภายในห้องตรวจอย่างหมดสภาพ ร่างกายย่ำแย่ขนาดนี้เธอคงไปหาปรเมศตามคำสั่งอันแสนเผด็จการของเขาไม่ไหว เอาไว้ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยไปหาไอ้คนเอาแต่ใจนั่น อย่างมากก็แค่โดนด่าที่กล้าขัดคำสั่งล่ะมั้ง คุณหมอสาวได้แต่คิดอย่างปลอบใจตัวเอง ก่อนจะปล่อยสมองให้โล่ง แล้วข่มตาหลับลงเพื่อหวังว่าความทรมานจากพิษไข้จะเบาบางลงบ้าง“อ้าว…หมอน้ำยังไม่กลับเหรอคะ” เสียงเอ่ยทักอย่างแปลกใจของพยาบาลสาวที่ลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่โต๊ะทำงาน ทำให้คุณหมอสาวผงกหัวขึ้นอย่างยากลำบาก แล้วเอ่ยตอบเนือยๆ“น้ำปวดหัวค่ะ ก็เลยกะว่าจะนอนพักให้อาการดีขึ้นก่อน”“ไหวไหมคะ ให้พี่ไปติดต่อทำเรื่องแอดมิดให้ไหม” “ไม่เป็นไรค่ะ นอนพักซักหน่อยก็คงดีขึ้น”“แน่ใจเหรอคะ ให้พี่ไปเชิญหมอเมศมาตรวจอาการหน่อยไหมคะ วันนี้หมอเมศอยู่เวรสาวๆ พยาบาลกรี๊ดกร๊าดใหญ่เลย” พยาบาลสาวเอ่ยด้วยท่าทางเหมือนเสียดายที่ตัวเองไม่ได้อยู่เวรวันนี้ ถึงแม้จะประจำอยู่คนละแผนกแต่การได้เห็นท่านรองฯ เดินไปเดินมาเพียงแวบๆ ก็กระชุ่มกระชวยหัวใจแล้ว“ไม่ต้องไปรบกวนเขาหรอกค่ะ” “รบกวนอะไรกันคะ ท่านรองฯ ขอ

“ถ้าขมก็อย่ากินยาแบบนั้น ยิ่งหย่อนยาเข้าปากทีละเม็ดอย่างอ้อยอิ่งมันก็ยิ่งทำให้ขมมากเพราะโดนน้ำลาย ทีหลังก็หว่านยาเข้าปากรวดเดียว แล้วรีบดื่มน้ำตาม รับรองไม่ขมชัวร์” คุณหมอหนุ่มเอ่ยแนะนำเคล็ดลับเล็กๆ น้อยๆ แก่คนกลัวการกินยาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าในท้ายประโยคกลับขยิบตาหว่านเสน่ห์ให้คนฟังได้ทำหน้าเหวอเสียอย่างนั้น เธอนิ่งอึ้งไปอึดใจใหญ่ กระทั่งควานหาเสียงตัวเองเจอถึงได้เอ่ยออกมา“อืม…เดี๋ยวจะลองทำดูก็แล้วกัน”“ดีมาก”ปรเมศเอ่ยชมพร้อมคลี่ยิ้มบางๆ ทว่าอบอุ่นไปถึงก้นบึ้งของหัวใจของคนที่กำลังนั่งสับสนว่าตัวเองเป็นไข้จนเอ๋อไปหรือเปล่า ถึงได้เห็นว่าเขามองด้วยสายตาอ่อนโยน ไม่มีแววรังเกียจรังงอน ไม่มีทิฐิเรื่องสภาพเพศ ไม่มีการแดกดันด้วยวาจาร้ายกาจบาดโสตประสาท คิดวกวนอยู่ไม่นานเธอก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เมื่อจู่ๆ มือใหญ่ก็ทาบลงตรงหัว แล้วยีผมเธอเบาๆ ทว่าทำเอาธารธาราหัวใจเต้นผิดจังหวะ การกระทำของเขาแต่ละอย่างในวันนี้ทำให้เธอรู้สึกดี จนเผลอคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะมีใจให้เธอเช่นกันก็เป็นได้ มโนชวนฟินที่ผุดขึ้นมาในหัวทำให้เธอเผลอยิ้มอยู่คนเดียวประหนึ่งคนบ้า แล้วก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงกร

จิตแพทย์หนุ่มมาดกวนไหวไหล่กว้างเบาๆ แล้วตบท้ายด้วยการบุ้ยปากไปยังห้องทำงานของปรเมศ พร้อมเอ่ยวาจาที่ทำให้คนฟังแทบจะกระโจนเข้าไปกระหน่ำหมัดหนักๆ ใส่ใบหน้ายียวนกวนประสาทให้แตกยับ ทว่ากลับทำได้เพียงคำรามเสียงดุกระด้างออกมา “มึง!…”“จุ๊ๆๆ อย่าใช้วาจาหยาบคายกับลูกน้องสิครับท่านรองฯ เดี๋ยวมีใครผ่านมาได้ยินคงเสียภาพพจน์แย่” หมอหนุ่มสุดกวนเอ่ยหน้าตายทว่าแววตากลับไหวระริก ทำเอาอีกฝ่ายแทบหลุดสบถออกมา ทว่ากลับต้องกัดฟันระงับความเดือดดาลเอาไว้อย่างสุดฤทธิ์ “กลับไปทำงานของคุณซะหมอพงษ์สวัสดิ์ ก่อนที่ผมจะหมดความอดทนกับคุณ”“ไปก็ได้…แต่อย่าเผลอก็แล้วกัน ไม่งั้นคนที่ท่านรองฯ หวงจนควันออกหูอาจโดนฉกไปได้” ก่อนจะไปยังไม่วายเอ่ยยียวนตบท้าย ทำเอาคนฟังชักสติแตก ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายใหญ่โตคนสนิทของปรเมศก็โผล่มาเสียก่อน ทำให้พงษ์สวัสดิ์ทำเพียงเลิกคิ้วท้าทาย แล้วหมุนตัวเดินผิวปากจากไป “ไปไหนมากร ฉันบอกให้แกเฝ้าหน้าห้องไว้ตลอดไม่ใช่หรือไง” คล้อยคลังคู่อริตัวแสบปรเมศก็หันมาเอาเรื่องลูกน้องด้วยการเอ่ยซักไซ้เสียงกระด้าง“ต้องขออภัยด้วยครับนายที่ผมบกพร่องต่อหน้าที่ พอดีว่านายใหญ่มีเรื่องด่วนให้ผมไปจั

“ฮื้อ…เมศ…น้ำไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว อูยยยย…” ธารธาราสูดปากครางระงม สะโพกผายเด้งแอ่น บ้างส่ายสะบัดรับนิ้วมือกระด้างที่จ้วงแทงลงมาด้วยจังหวะถี่ยิบ จนน้ำหวานไหลซึมออกมาหล่อเลี้ยงช่องทางคับแคบทว่ารัดรึงอย่างน่ากระดากอาย โดยที่เธอมิอาจควบคุมตัวเองได้ “งั้นก็ไปให้ถึง…ไปให้ถึงเดี๋ยวนี้เลยแม่ตัวดี”ขาดคำพ่อหนุ่มคลั่งรักก็เร่งจังหวะนิ้วเลียนแบบกิริยาการร่วมรักอย่างดุดัน ดิบเถื่อน ทว่าแสนซาบซ่านสะท้านทรวง เรียกเสียงครางระงมให้หลุดออกมาจากปากอิ่มไม่ขาดสาย มือใหญ่ข้างที่ว่างลนลานบีบเคล้นทรวงสล้างที่กำลังโยกไหวไปตามจังหวะเร้าอารมณ์จนแทบแหลกเหลวคามือ จากนั้นก็ดันใบหน้าที่กำลังแหงนเริ่ดครวญคร่ำร่ำร้องประหนึ่งคนบ้ามาทางด้านข้าง แล้วก้มลงดูดกลีบปากเจ่ออย่างร้อนแรงปนหิวกระหายจัด ขณะที่ปากกำลังควานหาความหวานล้ำจากอุ้งปากอิ่มอุ่นอยู่นั้น มือก็ฟอนเฟ้นเคล้นคลึงหน้าอกนุ่มหยุ่นอย่างเมามัน ไปๆ มาๆ กลายเป็นว่าทั้งสองต่างผวาเข้าดูดปากแลกลิ้นกันในท่านั่งซ้อนหลัง โดยที่ธารธาราเอียงหน้ามาด้านข้างรับจูบดูดดื่มในองศาที่พอเหมาะ ก่อนที่พ่อหนุ่มพันธุ์ดิบจะเร่งจังหวะนิ้วให้ถาโถมโหมกระหน่ำ เข้าลึกสุด แล้วดึงออกมาหมด ก่อนจ

หลังจากวันนั้นปรเมศก็เริ่มตีตัวออกห่างอย่างไร้เหตุผล แต่เธอก็ยังแอบเข้าข้างตัวเองว่าคงจะคิดมากไปเอง หรือไม่ก็คาดหวังจนจิตตก ทั้งที่ลึกๆ แล้วอดใจหายอย่างบอกไม่ถูก และยิ่งวิตกกังวลหนักเข้าไปอีกเมื่อรู้สึกได้ว่าทุกครั้งที่เธอพยายามจะหาทางเข้าหาหรือพูดคุยแต่อีกฝ่ายกลับหันหน้าหนีหรือทำเป็นไม่เห็นเสียดื้อๆ นับวันท่าทีที่ปรเมศแสดงออกมันยิ่งชวนให้ตีความหมายไปว่าเขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเธอเลย ที่ผ่านมาล้วนเกิดจากความมโนแบบไม่เจียมของเธอทั้งสิ้น มันก็แค่ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงพอตื่นขึ้นมาทุกอย่างก็จางหายไป เหลือเอาไว้เพียงความค้างคาใจว่าสาวน้อยคนปริศนาที่เขาคุยแชทกับพงษ์สวัสดิ์ผ่านทางข้อความเฟสบุ๊คของเธอคือใคร เจ้าของร่างเพรียวระหงในชุดทำงาน ชายเสื้อคอเต่าแขนกุดสีขาวสอดเข้าไปในขอบกระโปรงทรงเอสีดำเรียบหรู คลุมไหล่ด้วยเสื้อสูทสีดำ เดินเข้ามาในสถานบันเทิงขึ้นชื่อของเชียงใหม่ด้วยท่าทางเนือยๆ ไม่ได้คึกคักหรือกระปรี้กระเปร่าไปตามจังหวะเพลงมันๆ ที่ขาแดนซ์กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกตามอย่างสนุกสนาน ตรงกันข้ามเธอกลับไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับสิ่งรอบข้าง และคงไม่มาเหยียบที่นี่ในทันทีหลังเลิกงานหากพงษ