All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายพันธุ์ดิบ: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากเล่นงานผู้ร้ายจนสะบักสะบอมคนที่เรียนแม่ไม้มวยไทยมาตลอดสิบปีก็ปัดมือตัวเองพร้อมแสยะยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ จากนั้นก็เดินเชิดหน้ามานั่งลงตรงเก้าอี้ซึ่งวางอยู่ไม่ไกล ยกขาขึ้นไขว่ห้าง แล้วยกลำแขนเรียวขึ้นกอดอก ก่อนจะมองหน้าคนที่กำลังนอนงอตัวอยู่กับพื้นเพราะโดนเธอใช้เทปกาวพันรอบข้อมือข้อเท้าและปิดปาก ครั้นเห็นคนไข้ทำท่าฮึดฮัดคุณหมอสาวมาดเท่ก็เลิกคิ้วกวนๆ เป็นเชิงท้าทาย “มองหน้าหาเรื่องเหรอ! เดี๋ยวเถอะ!” ปิยฉัตรทำเสียงขึ้นจมูก แล้วทำท่าเหมือนจะกระโจนเข้าหา จนฝ่ายที่ตกเป็นรองจำต้องกัดฟันสงวนท่าที ทว่ายังไม่วายส่งสายตาอาฆาตแค้นมาให้“ปล่อยไว้อย่างนี้จะดีเหรอวะ เกิดมันลุกขึ้นมาอาละวาดอีกจะทำไง” ธารธารามองสภาพสะบักสะบอมเหมือนโดนรุมยำของคนร้ายอย่างพึงพอใจ ทว่าก็ชะล่าใจประมาทไม่ได้เช่นกัน เพราะสันดานอสรพิษมันจะแว้งกัดทันทีที่มีโอกาส และเธอก็ไม่อยากให้มันมีโอกาสนั้นแม้แต่เศษเสี้ยว“งั้นก็จัดไป” หมอสาวมาดกวนขยิบตาให้หนึ่งทีอย่างคึกคะนองปนก๋ากั่น ก่อนจะเดินไปซัดหมัดใส่หน้าผู้ร้ายจนแตกยับ หมัดแล้วหมัดเล่า ที่สุดคนไร้หนทางสู้ก็สลบเหมือดไป จากนั้นแม่สาวใจนักเลงที่ไม่ชอบหาเรื่องใครก่อนก็กลั

ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…เสียงเคาะประตูหนักๆ ตามแรงอารมณ์ของคนเคาะซึ่งกำลังหงุดหงิดได้ที่ ทำให้คนที่กำลังเดินวนไปวนมาถึงกับชะงัก ริมฝีปากหยักกดยิ้มด้วยความพอใจ ที่สุดแม่ตัวดีที่เอาแต่หลบหน้าเขาก็หนีไม่พ้น ถ้ารู้ว่าจะดื้อรั้นได้น่าตีแบบนี้ส่งลูกน้องไปกดดันแกมบังคับให้มาหาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง “เชิญ!” น้ำเสียงทรงอำนาจถูกเปล่งออกมาจากปากเจ้าของห้องทำงานโอ่โถง หลังจากพาร่างสูงสง่าไปนั่งวางท่าอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ของตนสิ้นเสียงอนุญาตของเจ้านาย คุณหมอสาวก็ผลักประตูให้เปิดอ้า แล้วเดินเร็วๆ มาหยุดลงหน้าโต๊ะทำงานที่มีร่างใหญ่นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้นุ่มๆ ด้วยท่าทางผ่อนคลายจนน่าหมั่นไส้ “เอ่อ…ท่านมีอะไรจะคุยกับดิฉันหรือเปล่าคะ”วาจาที่แม่คนดื้อเงียบเปล่งออกมาจากปากน่าจูบฟังดูแสลงหู และเป็นทางการจนเขานึกหงุดหงิด ก่อนจะคิดได้ว่าแม่ตัวดีกำลังเล่นเขาคืนเสียแล้ว “ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้”“อ้าว…ก็นึกว่าชอบเป็นทางการ เห็นวันที่หนูดีมายังทำเป็นเหมือนเจ้านายผู้เคร่งครัดอยู่เลย มาวันนี้เบื่อลุคเคร่งขรึมดูน่าเกรงขามแล้วเหรอ” เธออดที่จะประชดไม่ได้ ทว่าพอรู้ว่าหลุดอะไรออกไป แถมยังเผลอสบประสา

เหตุการณ์อุกอาจที่มีคนร้ายลอบเข้ามาทำร้ายเธอในโรงพยาบาลเมื่ออาทิตย์ก่อนทำให้ธารธาราต้องระวังตัวมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ บางคราเรื่องการตายของพ่อและแม่ก็ผุดขึ้นมาในหัว ถึงแม้จะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งแต่ลึกๆ แล้วหวาดระแวงมิใช่น้อย ได้แต่ภาวนาว่าจดหมายลาออกที่เธอยื่นต่อผู้อำนวยการใหญ่ของโรงพยาบาลโดยตรงจะได้รับการอนุมัติในเร็ววัน เพราะเธออยากจะไปให้พ้นๆ จากที่นี่เหลือเกิน แต่ครั้นจะให้เธอหนีไปโดยทิ้งภาระการดูแลคนไข้ไว้เบื้องหลัง บอกตรงๆ ว่าเธอทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะทุกๆ เสี้ยววินาทีมีคนเกิดและตายไม่ใช่น้อยๆ ด้วยจิตวิญญาณของความเป็นหมอที่มีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมทำให้เธอละทิ้งความต้องการของตัวเองเอาไว้ชั่วคราว แล้วอุทิศตนเพื่อคนป่วยซึ่งหากไร้หมอรักษาก็เหมือนไร้ที่พึ่ง พร้อมกันนั้นก็คิดว่าหากจะตายก็ขอให้ตายอย่างมีประโยชน์สูงสุด ฉะนั้นเธอจึงต้องข่มกลั้นความหวาดหวั่น ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้นิ่งเข้าไว้ และปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ สามวันที่แล้วธารธารากลับมามีอาการปวดหัวจนตาพร่าอีกครา อาจจะเนื่องจากว่าเธอเครียดเรื่องคนร้ายพวกนั้นจนนอนไม่หลับ ซึ่งตำรวจยืนยันตอนไปให้ปากคำ

“พอแล้ว…กูกลืนยาไปตั้งนานแล้ว” ทันทีที่ได้สติธารธาราก็เบี่ยงหน้าหลบเลี่ยง พร้อมเอ่ยประท้วงเสียงสะท้าน ที่สุดก็ได้รับอิสระในสภาพหอบฮัก ใบหน้าแดงก่ำ ปากบวมเจ่อ “อ้าวเหรอ…กูนึกว่ามึงจะดื้อแพ่งไม่เลิกเพราะอยากให้กูจูบต่อเสียอีก” คิ้วเข้มเลิกขึ้นพร้อมทำหน้าตาย ท่าทางซื่อตาใสของไอ้คนเจ้าเล่ห์ทำให้ธารธาราแทบไปไม่เป็น “บ้า!” เธอค้อนน้อยๆ ใบหน้าเนียนใสแดงปลั่งชวนมอง ท่าทีเอียงอายเป็นผู้หญิงจ๋าที่แม่สาวห้าวแสดงออกมาทำเอามุมปากหยักยกขึ้น “เวลามึงทำหน้าแดงปากยื่นแบบนี้ก็เข้าท่าดีเหมือนกันแฮะ เห็นแล้วอยากจูบว่ะ” วาจาเรียบๆ ขัดกับนัยน์ตาพราวระยับเจือกรุ้มกริ่มทำให้หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ อย่างปรับอารมณ์ไม่ทัน ครั้นอีกฝ่ายโน้มใบหน้าหล่อลากไส้ลงมาหาอีกครา หัวใจดวงน้อยก็เต้นโครมคราม ก่อนจะร้องห้ามปรามเสียงหลง “เฮ้ย! อย่านะโว้ย!”แล้วถ้อยคำห้ามปรามที่กำลังจะตามมาก็ถูกปิดกั้นด้วยริมฝีปากอุ่นๆ ที่ทาบทับเรียวปากหวานละมุน ดวงตายาวรีเบิกโพลง มือทั้งสองข้างผลักดันอกกว้างให้ถอยห่าง ทว่าอีกฝ่ายกลับดึงดันอย่างเอาแต่ใจ บดเคล้าเร้ารึงกลีบปากสีกุหลาบอย่างอ้อยอิ่งระคนโหยหาสุดหัวใจ ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเ

“หมอน้ำครับ ตื่นได้แล้วครับ”“อือ…” คนถูกก่อกวนครางประท้วงในลำคอ แล้วปรือตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ครั้นเห็นหน้าหล่อๆ ลอยอยู่เหนือใบหน้าก็หลุดอุทานออกมา “เมศ!”“ทำไมถึงมาหลับอยู่ที่นี่” ปรเมศก้มลงเอ่ยถามคนที่เขาจับมานอนหนุนตัก แล้วจ้องใบหน้าขาวกระจ่างใสทว่าเจืออิดโรยอย่างไม่ละสายตา “ง่วง…” ธารธาราเงยหน้าตอบสั้นๆ จากนั้นก็ตั้งท่าจะยกศีรษะขึ้นเพื่อจะลุกออกจากตักอุ่นที่เธอนอนหนุนอยู่ ด้วยเกรงว่าถ้าใกล้ชิดอีกฝ่ายไปมากกว่านี้เธอจะเผลอคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนที่แล้วมาว่าเขามีใจให้ “รู้ว่าง่วงถึงได้หลับ” ปรเมศรวนกลับหน้านิ่ง ท่าทีเย็นชาทว่าเหน็บในให้เจ็บแปลบแสบไปถึงทรวงทำให้คุณหมอสาวมองค้อน ก่อนจะเอ่ยงึมงำขับไล่ “อือ..รู้แล้วก็อย่ามากวน จะไปไหนก็ไป”“ไม่ไป ง่วงเหมือนกัน” พ่อคนหน้ามึนเอ่ยออกมาทื่อๆ ก่อนจะเอนแผ่นหลังกว้างแนบไปกับพนักโซฟานุ่ม แล้วกอดอกหลับตาไปเสียดื้อๆ อย่างนั้น “ง่วงก็กลับบ้านไปนอนสิ” ธารธาราเอ่ยเสียงแข็งๆ ตั้งท่าจะยกศีรษะขึ้นจากตักแกร่งอีกครา ทว่ายังไม่ทันจะขยับไปไหนได้ไกลอีกฝ่ายก็จัดการช้อนสะโพกมนไปวางแหมะบนตักกว้าง แล้วกอดร่างหอมกรุ่นเอาไว้หลวมๆวินาทีถัดมาพ่อเจ้าประคุณก