All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายพันธุ์ดิบ: Chapter 51 - Chapter 60

“ชิบหาย! ร่านได้ใจแบบนี้ ผัวจะเอาให้ฟ้าเหลือง” ปรเมศมองหน้าแม่ตัวดีอย่างมันเขี้ยว พร้อมสบถถ้อยคำหยาบคายทว่าโคตรหวามใจ ยังไม่ทันจะขาดคำพ่อเจ้าประคุณก็โหย่งสะโพกสอบขึ้น แล้วพุ่งหลาวเข้าใส่อย่างดุดันทรงพลัง ทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือก หวีดร้องลั่นระงมด้วยความซ่านสะใจ “อูยยยยยย…เมศ น้ำไม่ไหว…ไม่ไหวแล้ว” คนที่กำลังนอนแบแผ่หลาให้เขากระหน่ำความอลังการเข้าใส่ละล่ำละลักออกมา ด้วยความทรมานปนซ่านเสียวสุดจะบรรยาย “งั้นก็ไปด้วยกัน ไปด้วยกันเดี๋ยวนี้แม่ตัวดี” เจ้าของร่างทรงพลังเค้นเสียงคำรามลอดไรฟัน แล้วสอดเสียบแก่นกายเข้าใส่หนักๆ จากนั้นก็ถอดถอนออกมา แล้วตอกอัดเข้าไปใหม่ ทำอย่างนั้นย้ำๆ ซ้ำๆ จนแม่คนไม่ประสาดิ้นพล่านด้วยความเสียวจัด ส่วนปากรูปกระจับนั้นก็ถึงกับครางเพ้อ จากนั้นปรเมศก็ซอยสะโพกส่งความเป็นชายเข้าทิ่มแทงอย่างดิบเถื่อนถึงแก่น ทว่านอกจากจะไม่หวั่นกับแรงรักดุเด็ดเผ็ดมันแล้ว แม่เจ้าประคุณยังสนองตอบอย่างถึงพริกถึงขิง เขาอัดกระแทกเข้าหาเธอผวาแอ่นหยัด ส่งความสาวสดรับการเติมเต็มอย่างกระตือรือร้น ก่อนที่เขาจะโหมกระหน่ำความโอฬารเข้าใส่อย่างหน่วงหนักระคนบ้าคลั่งติดๆ กันสามครั้ง ที่สุดทั้งคู่ก็ค

“แปลกเนอะ จะมีเมียทั้งทีเสือกขี้ขลาดตาขาวซะงั้น” ภูธฤทธิ์เปรยออกมาอย่างกวนๆ ก่อนจะแทบหลุดขำเมื่อคนที่คลึงแก้วเหล้าเหมือนคิดไม่ตกเงยพรึ่บขึ้นมามองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง“ใครบอกกูขี้ขลาด ก็แค่คิดถึงพวกมึงสามตัวก็แค่นั้น”คำพูดที่หลุดออกมาจากปากหยักซึ่งสวนทางกับพฤติกรรมโดยสิ้นเชิงทำให้สามหนุ่มต่างส่ายหัว หมั่นไส้ไอ้คนปากแข็ง ก่อนที่พ่อหนุ่มมาดนิ่งอย่างดนัยจะแดกดันเข้าให้ “เหรอ…ไอ้ตอแหล”“เออ!”“ถ้าไม่อยากหมั้นทำไมมึงไม่พูดกับผู้ใหญ่ไปตรงๆ วะ” แทนไทเสนอทางออกที่คิดว่าดีที่สุดให้เพื่อนซี้ เพราะการพูดคุยกันตามความเป็นจริงมันย่อมดีกว่าการเลี่ยงปัญหาอยู่แล้ว “กูขัดแม่กูไม่ได้”ปรเมศเอ่ยหน้าตาย ทว่าท่าทางนิ่งๆ แต่ระอุอยู่ภายในเหมือนระเบิดเวลาทำให้สามหนุ่มที่เหลือต่างไม่เชื่อ เพราะรู้ดีแก่ใจว่าถ้าปรเมศบอกว่าไม่ก็ไม่มีใครสามารถมาบังคับเขาได้ ถ้าเดาไม่ผิดมันน่าจะยังไม่ยอมคุยอะไรเกี่ยวกับการหมั้นหมายกับผู้ใหญ่เสียมากกว่า แบบว่าเตะถ่วงหาทางเลี่ยงไปเรื่อยๆ “ก็เลยต้องมานั่งกลุ้มใจซดเหล้าอยู่อย่างนี้”“เออ…พวกมึงเห็นไอ้น้ำบ้างไหมวะ”นั่นไงล่ะ!...นี่กระมังที่เป็นสาเหตุให้ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจไม่ยอมไ

ธารธาราตั้งใจจะมาหลบเลียแผลใจและเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่กรุงเทพ แต่กลับไม่ราบรื่นเท่าที่ควร แถมมีแนวโน้มว่าเธออาจจะต้องหาโรงพยาบาลที่ใหม่เพื่อสังกัด เนื่องจากโรงพยาบาลที่เธอเพิ่งเข้าทำงานได้เพียงสองเดือนประสบปัญหาทางการเงินเข้าขั้นวิกฤติ เพราะผลประกอบการในช่วงสามปีให้หลังขาดทุน หุ้นของโรงพยาบาลถูกเทขายในราคาถูก และมีข่าวว่าทางผู้บริหารจะยุบโรงพยาบาล หรือไม่ก็ขายโรงพยาบาลให้นายทุน “นี่ฉันได้ข่าวแว่วๆ มาว่าท่านผู้อำนวยการคนใหม่หล่อมากเลยนะแก” พยาบาลสาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้น ก่อนที่เพื่อนอีกคนจะเอ่ยออกมาอย่างเยินยอผู้ที่ตกเป็นประเด็นสนทนา “แหงล่ะ เป็นหมอที่หล่อ ชาติตระกูลดี แถมยังเก่งเรื่องบริหารสุดๆ”“เหรอ…ฉันอยากเจอบ้างจัง”“เอ่อ…จริงๆ แล้วฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้พิสูจน์ด้วยตาตัวเองหรอกว่าหล่อขนาดไหน ได้ยินแต่สาวๆ พยาบาลแผนกอื่นพากันเล่าต่อๆ กันมา ต้องถามหมอน้ำโน่น” “อ้าว! น้ำไปเกี่ยวอะไรด้วยคะเนี่ย” คนได้ยินแว่วๆ ถึงชื่อตัวเองทำหน้าเหวอ“แหม…ไม่ต้องซีเรียสไปค่ะ เราแค่จะถามหมอน้ำว่าท่านผู้อำนวยการคนใหม่หล่อไหมคะ” พยาบาลสาวเอ่ยอย่างยิ้มๆ แล้วรอฟังคำตอบแบบใจจดใจจ่อ“ผู้อำนวย

“แต่มึงเป็นคนบอกเองนะว่าห้ามกูบอกใคร อย่ามากลับคำง่ายๆ แบบนี้สิ” “ก็กูอยากกลับคำ มีอะไรไหม” ปรเมศลอยหน้าเอ่ยรวน หน้ากวนๆ ที่อยู่ใกล้แค่คืบทำให้ธารธารานึกอยากจะยกมือข่วนให้ลายพร้อยหมดหล่อเสียเหลือเกิน“พูดอะไรรู้จักเกรงใจคู่หมั้นตัวเองบ้างนะ หมอกีรติน่ะลืมไปแล้วหรือไง” น้ำเสียงคล้ายแง่งอนทำให้เขาอมยิ้ม“หึงเหรอ หึงก็ดีสิ ดีใจจังที่เมียหึง” พ่อเจ้าประคุณยังมีหน้ามาล้อเลียน“ไม่ได้หึง แต่เขาเป็นคู่หมั้นมึงจริงๆ” “ไม่ใช่คู่หมั้น…แค่ว่าที่ แต่มึงเป็นเมีย” เขาเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทำให้คนที่ถูกเรียกว่าเมียอดหน้าแดงด้วยความกระดากอายไม่ได้ และความเป็นธรรมชาติของเธอก็ทำให้เขาร้อนรุ่มไปทั้งสรรพางค์กาย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ปรเมศเกิดอารมณ์ตั้งแต่ยังไม่ทันจะได้เล้าโลมนอกจากเธอ “มึงเป็นเมีย และมึงก็สำคัญกว่า เข้าใจไหมหือ…”พ่อเจ้าประคุณกระซิบข้างหูน้อย ก่อนจะอ้าปากงับติ่งหูไวต่อสัมผัสอย่างยั่วเย้า ทำเอาคนไม่ประสาสะท้านไปทั้งกาย ส่วนหัวใจดวงน้อยนั้นก็เต้นไม่เป็นส่ำเพราะคำว่า ‘สำคัญกว่า’ ที่หลุดออกมาจากปากหยัก “ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ใช่เมียมึง”เจ้าของใบหน้าแดงระเรื่ออุบอิบค้านไม่เต็มเสียง

ย่างเข้าเดือนหกฝนก็ตกพรำๆ หน้าฝนปีนี้ตั้งเค้ามาด้วยลมพายุจนน่ากลัว ท้องฟ้าเป็นสีแดงฉาน ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นดำทะมึนชวนขนลุก และก็เป็นคราวซวยของธารธาราเพราะรถที่เธอเพิ่งไปถอยมาใหม่เกิดงอแงตั้งแต่เมื่อค่ำวานนี้จนต้องนำไปจอดซ่อมที่อู่ แต่ก็ยังดีที่คอนโดของเธออยู่ใกล้กับสถานีรถไฟฟ้า ปริ๊น! ปริ๊น! ปริ๊น!เสียงบีบแตรรถยืดยาวจนน่ารำคาญทำให้คนแถวนั้นต่างเหลียวมอง ไม่เว้นแม้กระทั่งเจ้าของร่างเพรียวระหงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นกับกางเกงแสลคสีดำ ซึ่งกำลังเดินแกมวิ่งออกจากหน้าโรงพยาบาลเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้า ซึ่งมีสถานีอยู่ถัดจากโรงพยาบาลออกไปอีกประมาณสามช่วงตึก “ขึ้นมา!” หลังจากจอดรถเทียบฟุตปาธ และตีไฟฉุกเฉินชั่วคราว เจ้าของรถยนต์คันหรูก็ลดกระจกลงมา แล้วตะโกนออกคำสั่งกับคนที่กำลังเดินแกมวิ่ง “ไม่เป็นไร มึงไปเถอะ” ที่สุดคนที่รู้ตัวว่ากำลังโดนตามคุกคามก็หยุดเดิน แล้วหันไปบอกเจ้าของรถซึ่งเธอพยายามหลบหน้าตั้งแต่วันนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นป้องศีรษะเมื่อมีเม็ดฝนเม็ดหนึ่งร่วงหล่นจากฟ้ามากระทบ เสียงฟ้าคำรามทำให้ปรเมศหลุดสบถด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะนึกเป็นห่วงคนที่เขาจำได้ขึ้นใจว